ฝ่ามือที่พลั้งฟาดลงไปโดยไม่รู้ตัว บัดนี้ ทั้งกระโจมเงียบกริบ ชินอ๋องที่ยืนตกตะลึงอยู่ ยกมือตัวเองขึ้นมาดู ซีเฟยที่ล้มลงเพราะแรงตบ กำลังช็อกอยู่ที่พื้น นางยกมือขึ้นจับหน้าของตัวเอง ค่อยๆ ลุกขึ้นมาและหันไปที่ชินอ๋อง สายตานางตอนนี้ แม้แต่ชินอ๋อง ที่ผ่านสนามรบมานับไม่ถ้วน ก็ยังรู้สึกหวาดหวั่น“เฟย เฟยเฟย ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ เจ้า เจ็บหรือไม่ ให้ข้าดู”"อย่าเข้ามา อย่ามาแตะต้องข้า ถังมู่เหริน วันนี้ ท่านขึ้นเสียงใส่ข้า ตบหน้าข้า ต่อให้ข้าต้องตาย ข้าก็จะไม่ลืมเรื่องในวันนี้ ท่าอ๋อง ตบนี้ของท่าน ถือว่าแทนหนังสือหย่าก็แล้วกัน“ไม่นะเฟย…”“ฉึก ฉึก ฉึก”เข็มพิษซัดใส่ชินอ๋องโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ชินอ๋องมองหน้านางเชิงขอร้อง ซีเฟยที่ไร้สติตอนนี้คงไม่ฟังอะไร นางกล้าใช้เข็มซัดใส่เขา ตอนนี้เลือดเริ่มไหลออกจากจมูกของนาง ชินอ๋องเบิกตากว้าง นี่เขาลงมือหนักขนาดนี้ นางคงเจ็บมาก“ข้าไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้มันกับท่าน แต่ท่านไม่ต้องห่วง เข็มนี่ไม่ได้มีพิษ มันจะคลายพิษหลังจากนี้อีกสองชั่วยาม”“เฟยเฟย เจ้าอย่าไปนะ เจ้าหยุดก่อน”“ข้าน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งแต่ชิงอี้เหนียง มาถึงซีเหมย เหมยซูหนี่ว์ และยังมาว
ซีเฟยมาถึงกองทัพแล้ว นางลงจากม้าและรองแม่ทัพรีบวิ่งมารับ“คารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”“ท่านรองแม่ทัพ ไม่ต้องมากพิธี รีบพาข้าไปกระโจมคนป่วยที อันเหมย เอาของและตามข้ามา”“เพคะ”รองแม่ทัพนำนางซีเฟยไป พบว่าทหารที่ป่วยมีจำนวนมาก นางเริ่มตรวจทีละคน กว่าจะใช้เวลาตรวจครบทุกคนก็เกือบสามชั่วยาม“ท่านอ๋องมาถึงแล้วเพคะพระชายา”ซีเฟยไม่ได้หันไป นางตรวจคนไข้ของนางต่อ“พระชายา.”“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเอายามาให้ที เขาต้องรมยาแก้ปวดเดี๋ยวนี้”“เอาล่ะ คนที่ต้องอบยาแก้ปวดที่พระชายาแจ้ง โปรดแยกออกมาตามข้าไปอีกกระโจมหนึ่งเพื่อแยกคนออก”หัวหมู่คนที่หนึ่งพาพวกคนป่วยเดินออกไป ท่านหมอรีบวิ่งเข้ามาหาซีเฟยเพื่อคุยกับนาง“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ"“ท่านหมอ ทหารที่นี่มีอาการป่วยสองโรค ไข้หวัดใหญ่กับไข้ป่า เราต้องแยกพวกเขาออก ไม่เช่นนั้นคนที่ป่วยหวัดธรรมดา จะพลอยติดกันไปด้วย จะป่วยกันไม่จบสิ้น”“มันเกิดจากสาเหตุใดพ่ะย่ะค่ะ”"ยุง ในป่ามียุงมาก และเราอยู่ติดแหล่งน้ำ ช่วงนี้ให้ทำลายแหล่งน้ำขังรอบๆ ค่ายให้หมด ข้าจะให้อันเหมยเอาสมุนไพรที่ใช้ไล่ยุงมาสอนพวกท่านรมไล่ยุงพิษพวกนี้ ป้องกันได้อีกทางหนึ่ง น้ำกินน้ำใช้ข้าตรวจแล้วไม่มีปัญหา มีแค
ภายใต้ความตกใจ แปลกใจ ระคนตกใจของทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น“รัชทายาท เจ้า…. ชอบพอองค์หญิงเหมยซูหนี่ว์งั้นหรือ”“ทูลเสด็จพ่อ ลูกยอมรับตามตรง ลูกรู้สึกพอใจองค์หญิง ตั้งแต่วันแรกที่นางมาถึงชิงโจวแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอเสด็จพ่อละเว้นโทษนางสักครั้ง และเพื่อความสัมพันธ์อันดีของสองแคว้น ขอเสด็จพ่อพิจารณาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”ฝ่าบาทมองไปที่องค์รัชทายาทอย่างครุ่นคิด องค์ชายสี่และชินอ๋องมองหน้ากันอย่างมีนัย“เอาล่ะ รัชทายาท เรื่องนี้กะทันหันเกินไปสำหรับข้า ข้าขอคิดดูก่อน แล้วค่อยให้คำตอบเจ้าทีหลัง เรื่องในวันนี้ พระชายา เจ้า ติดใจเอาความกับนาง หรืออยากลงโทษกับนางเช่นไรที่ทำให้เจ้าเสียชื่อเสียง เจ้าบอกมา ข้าจะจัดการให้”ชินอ๋องและซีเฟยมองหน้ากัน ในเมื่อนางยอมรับผิด และไม่มีใครที่ต้องเดือดร้อนกับเรื่องนี้ และที่สำคัญ ตอนนี้องค์รัชทายาทออกหน้ามาช่วยเหลือนาง พวกเขาต้องระมัดระวังให้มากขึ้น“ทูลเสด็จพ่อ ในเมื่อองค์หญิงยอมรับผิด เรื่องของหม่อมฉัน ก็ไม่คิดติดใจเอาความกับนางอีกเพคะ แต่หม่อมฉัน อยากให้นาง ขอโทษนางกำนัลของพระสนมหลินเพคะ เรื่องนี้ เกือบทำให้คนบริสุทธิ์เสียชีวิต”“อืม เอาล่ะ องค์หญิง ข้าขอสั่ง ให้เจ้าขอโทษน
สาวใช้คนนั้นเดินมาตรงหน้าพวกเขา และคารวะฝ่าบาท“ข้าน้อยฉู่อันเหมย ถวายบังคมฝ่าบาท พระสนมหลินและองค์ชายทั้งสองเพคะ”เหมยซูหนี่ว์ตกใจแทบสิ้นสติ เป็นไปได้อย่างไร นางจะไม่รู้ได้อย่างไรกันว่าสาวใช้ของนางถูกเปลี่ยนตัว ถ้าหากว่าสาวใช้คนนี้อยู่กับนางเมื่อคืน ถ้าอย่างนั้น เรื่องเมื่อคืนนี้ …..“อันเหมย เจ้าค่อยๆ เล่ารายละเอียดให้เสด็จพ่อ และพระสนมฟัง”“เพคะ พระชายา ทูลฝ่าบาท เมื่อวานหม่อมฉันลอบเข้าตำหนักองค์หญิงเหมยซูหนี่ว์ และเปลี่ยนตัวกับสาวใช้ของนาง ปกตินิสัยนาง ไม่เคยสนใจหน้าตาของคนที่รับใช้นางอยู่แล้ว นางมองว่าสาวใช้นางทุกคนล้วนเป็นแค่คนใช้ ไม่ได้ให้ความสำคัญ จึงเป็นเรื่องง่ายที่หม่อมฉันจะเข้าไป”“เมื่อสาวใช้อีกคนมารายงานเรื่องที่จวิ้นอ๋องมีพยาน นางก็ตกใจและรีบให้พวกหม่อมฉันจัดการเตรียมยาพิษ สืบหาที่อยู่ จนกระทั่งติดสินบนผู้คุมห้องพัก เพื่อเข้าไปกรอกยาตัดกล่องเสียงให้นางเพคะ พิษชนิดนี้รุนแรงยิ่งนัก ไร้ทางรักษา”“ไม่ ไม่จริง เรื่องนี้ข้าไม่ได้ทำ ไม่ใช่ข้า ไม่ เจ้าใส่ร้ายข้า”“แต่ว่า เจ้าบอกว่านางกรอกยาพิษรุนแรง ไม่มียารักษา แต่เหตุใดพระชายาจึงช่วยนางได้ล่ะ นั่นแสดงว่ายานั่น ไม่มีพิษ หรือไม
ชินอ๋องลุกขึ้นชี้หน้าว่านางอย่างหมดความอดทน ซูหนี่ว์เองก็รู้สึกว่าพลาดไปแล้ว นางลืมตัว คิดว่าอยู่ที่ตำหนักของตัวเอง นางรีบหันมามองชินอ๋อง และรีบแก้ตัว“ทูลท่านอ๋อง ขออภัยเพคะ หม่อมฉันเพียงตกใจ ที่จู่ ๆ นางมาชี้หน้าหม่อมฉันโดยไม่มีสาเหตุเพคะ”“หากไม่มีสาเหตุ นางจะชี้หน้าเจ้าทำไมกัน”“นางเป็นคนของตำหนักพระสนมหลิน ไม่แปลกหรอกเพคะที่นางจะใส่ร้ายหม่อมฉัน ใครๆ ก็ทราบดีว่าพระสนมเอ็นดูพระชายาเพียงใด พวกนางย่อมเข้าข้างกันอยู่แล้วเพคะ หม่อมฉันเป็นคนนอก ไหนเลยจะมีใครสนใจล่ะเพคะ ย่อมไม่ต้องถามหาความยุติธรรม เรื่องนี้ หม่อมฉันคงทำได้เพียงอย่างเดียว คือส่งข่าวให้เสด็จพ่อหม่อมฉันทราบ และส่งคนมารับหม่อมฉันกลับแคว้นเซี่ยหนาน”“องค์หญิง นี่เจ้ากำลังกล่าวว่าข้าปล่อยให้คนรังแกเจ้า ปล่อยให้เจ้าเจอกับความไม่ยุติธรรมอย่างนั้นหรือ”เหมยซูหนี่ย์รู้สึกเย็นวาบ นางลืมนึกไปว่าฝ่าบาทยังอยู่ นางมัวแต่กลัวนางกำนัลจะทำท่าทางใส่นางอีก รู้แบบนี้ ฆ่าให้ตายเสียก็ดี นางลืมไปว่าถึงพูดไม่ได้ นางก็ยังสื่อสารอย่างอื่นได้“ฝ่าบาทโปรดทรงอภัยเพคะ หม่อมฉันมาที่นี่ตัวคนเดียว ตอนนี้ถูกทำร้ายร่างกายจนบาดเจ็บสาหัส และยังถูกกล่าวหา ถู
เหมยซูหนี่ว์เดินกลับเข้าตำหนักมาอย่างรีบเร่ง เมื่อมาถึง นางให้สาวใช้ รีบเผาผ้าคลุมทิ้งทั้งหมด และเดินเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว“ข้าจะดูสิ ว่าใครจะมาชี้ความผิดใส่ข้าได้อีก ซีเฟย ตำแหน่งพระชายาของเจ้า ไม่ช้าจะเป็นของข้า ด้วยรูปร่างหน้าตาของข้า ไม่นานชินอ๋องก็ลืมเจ้าหมดสิ้น”“ข้าอยากแช่น้ำอุ่น พวกเจ้าเตรียมน้ำให้ข้าที”“เพคะองค์หญิง หม่อมฉันเตรียมให้เรียบร้อยแล้วเพคะ เชิญองค์หญิงได้เลยเพคะ”“มาถอดชุดให้ข้าสินังโง่ ต้องให้ข้าบอกทุกวันเลยหรือไง งี่เง่า เมื่อไหร่ที่ข้าได้เป็นพระชายาชินอ๋อง ข้าจะสั่งปลดขี้ข้างี่เง่าอย่างพวกเจ้าให้หมดเลย”“ขออภัยเพคะองค์หญิง”สาวใช้ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้านางออก เหลือไว้เพียงชุดชั้นในตัวจิ๋ว เผยให้เห็นเรือนร่างที่ขาวผุดผ่องหมดจดของนาง หากบุรุษใดได้เห็น คงจะตกตะลึงกับความงามนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้นแน่นอน นางหันมามองสาวใช้ที่ยืนตะลึงเมื่อนางเปลือยกายก่อนจะลงไปแช่น้ำ“เจ้ามองอะไร ไม่เคยเห็นข้าแก้ผ้าหรืออย่างไรกัน ถอดชุดให้ข้าอยู่ทุกวัน ยังมายืนโง่อยู่อีก ออกไปสิ เดี๋ยวเสร็จแล้วข้าจะเรียกเอง”“เพคะองค์หญิง”เช้าวันรุ่งขึ้น“องค์หญิงเพคะ”สาวใช้รีบวิ่งพรวดพราดเข้ามายังห้องบรร