ขุดหลุมฝั่งคน

ขุดหลุมฝั่งคน

          ซ่งเหยานั่งกินอย่างระมัดระวัง  เขาไม่เอ่ยวาจาเพียงแต่คอยลอบมองมารดาอยู่เงียบ ๆ พอทานเสร็จก็รีบขอตัวไม่กล้ารบกวนอีกฝ่าย 

          ไป๋เล่อมองตามหลังแล้วถอนหายใจ  น่ารักขนาดนี้ไม่รู้ว่าไป๋เล่อคนเดิมใจคอทำร้ายได้อย่างไร 

          นางตกใจมากหลายวันแล้ว ควรได้เริ่มต้นทำอะไรสักที

พอกินเสร็จนางหันไปสั่งสาวใช้อาเหมย “ข้าจะเขียนจดหมายสักหน่อยเจ้าไปฝนหมึกเถอะ”

สิ่งแรกที่ต้องทำ...คือบอก “บิดา” ของนาง

บอกเขาว่านางจะ ไม่แต่งงานใหม่

ไม่ไปเป็นเครื่องมือของตระกูลอีกต่อไป

นางจะอยู่ที่นี่

ในจวนนายท่านรอง แม้จะไร้ที่พึ่งพิงและไม่เป็นที่รัก

คิดถึงนายท่านรองแล้วนางได้แต่ถอนหายใจ เสียดายหล่อขนาดนั้นกลายเป็นสามีเก่าไปแล้ว

ตอนนี้คงต้องใช้ชีวิตเพื่อตัวเองและเลี้ยงดูบุตรชายผู้น่ารักคนนั้น...อย่างดีที่สุด

มือเรียวหยิบพู่กันขึ้นเริ่มเขียน

อาเหมยที่ยืนอยู่ด้านข้าง มองผู้เป็นนายด้วยสีหน้าลังเล ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยขึ้นเบา ๆ  “อี้เหนียงจะไม่ออกเรือนใหม่หรือเจ้าคะ” 

ไป๋เล่อหยักหน้า “อืม...ไม่แต่งแล้ว”

อาเหมยนิ่งงัน เอ่ยเสียงเบาราวกับกลัวจะขัดใจอีกฝ่าย

“แต่อี้เหนียง...ข้าวของเครื่องประดับเราขายเกือบจะหมดแล้ว...อีกอย่างนายท่านรองก็ยืนคำตัดขาดท่านไปแล้ว...ในครัวก็ไม่ได้ส่งอาหารใด ๆ มาให้พวกเรานะเจ้าค่ะ...ตอนนี้เป็นเงินที่พวกเราจ่ายค่าอาหารหากไม่แต่งงานใหม่...เครื่องประดับพวกนั้นไม่นานก็ต้องมีวันหมด”  อาเหมยเกรงว่านายของตนยังคิดเผื่อว่านายท่านรองอาจจะยังมีเยื่อไย

อันไป๋เล่อยิ้มบาง ๆ  “ข้ารู้แล้ว”

ชีวิตยังไม่อับจนถึงขั้นต้องหวาดกลัวว่าจะไม่มีกิน  อย่างน้อยปิ่นบนหัวนางก็ร้อยตำลึงกว่า กำไรหยกที่สวมก็หลายสิบตำลึงหรือแม้กระทั่งอาภรณ์ที่นางใส่ก็ยังขายได้ราคาดี   

ตระกูลเผย...แม้จะเลี้ยงดูแต่บุตรหลาน  ทอดทิ้งเหล่าอนุแต่ก็ไม่ได้โหดเหี้ยมถึงขั้นขับไล่ไสส่ง

หากไม่สร้างปัญหา ไม่เรียกร้อง

ก็สามารถอาศัยอยู่เงียบ ๆ ได้

เช่นเดียวกับอี้เหนียงสาม สตรีผู้อ่อนโยนผู้นั้น ก็ยังอาศัยอยู่ในเรือนเล็กท้ายจวน ปักผ้าขายประทังชีพและยังได้เฝ้ามองเลี้ยงดูอบรมบุตรชาย มีชีวิตเรียบง่ายแต่สงบสุข

ส่วนตนเอง...เดิมทีบิดาคิดจะหาสามีใหม่ให้ เพื่อให้ชีวิตไม่อับจน

ทว่า บิดาทิ้งเวลาหลายเดือนแล้วยังไม่มารับคาดว่าอาจจะต้องการบีบคั้นนางไม่ให้เลือกสามีมากนัก  

และยังกำชับบอกนางถึงแม้นางจะงดงามแต่ด้วยอายุมากแล้ว  ให้เผื่อใจกับสามีใหม่  อาจไม่หล่อเหลาแต่ก็นับว่าใช้ได้

เหตุผลเหล่านี้แต่งออกไปยิ่งหายนะกว่าเดิม

คนโบราณก็ช่างหยาบคาย นางอายุแค่ยี่สิบสี่ปี

พูดว่า สตรีอายุมากได้อย่างไร 

แต่ว่า...อันไป๋เล่อคนก่อนก็ตัดสินใจตอบตกลงทันที เพราะหวังพึ่งชายอื่นเพื่อหลุดพ้นจากความลำบาก   

นางไม่มีทางเป็นเช่นนั้น  นางไม่เคยหวังพึงบุรุษอีกทั้ง

ยังมีบุตรชายเด็กคนนั้น     “ข้า...จะเลี้ยงเขาด้วยสองมือนี้ให้ได้”

หลังจากเขียนจดหมายเสร็จ อันไป๋เล่อก็วางพู่กันลงเบาๆ นางพับกระดาษเรียบร้อย แล้วยื่นให้สาวใช้ที่ยืนรออยู่ข้างกาย

“... ส่งจดหมายนี้ไปให้ท่านพ่อเถอะ”

อาเหมยรับจดหมายกล่าว

“เจ้าค่ะ อี้เหนียง”

“ข้าไม่ใช่อี้เหนียงแล้ว...กลับไปเรียกคุณหนูเหมือนเดิม”

อาเหมยรับคำ จากนั้นก็รีบก้าวเท้าออกไปจากเรือน

อันไป๋เล่อลุกขึ้นยืน  สายลมยามบ่ายอ่อนโยน พัดผ่านผมที่ปล่อยสยายราวกับปลอบโยน

นางก้าวออกจากห้องพลางเดินสำรวจโดยรอบอีกครั้งอย่างตั้งใจ

เรือนเล็กท้ายจวนแห่งนี้ แม้จะเงียบเหงาและถูกละเลย แต่พื้นที่โดยรอบกลับร่มรื่นและเงียบสงบ หากใช้ความรู้จากชีวิตเดิมของนางสักหน่อย ก็คงจะเปลี่ยนแปลงที่นี่ให้มีชีวิตชีวาขึ้นมาได้

เมื่อเดินวนจนทั่วบริเวณแล้ว

สายตาของนางก็หยุดอยู่ที่มุมหนึ่งซึ่งว่างเปล่า  “ไป๋เล่อคนก่อน ไม่ชอบให้มีควันรบกวน...เช่นนั้นสิ่งแรกที่ข้าต้องทำคงเป็น...ครัว”

หลายมื้อที่ผ่านมาต่างซื้ออาหารเข้ามา  จะไม่ให้สิ้นเปลื้องได้อย่างไร 

ใช่แล้ว...นางจะเริ่มสร้าง “ครัว” ขึ้นมา เพื่อทำขนมปังและอาหารเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะค่อย ๆ เปลี่ยนเรือนร้างแห่งนี้ ให้เป็นที่ทำกิน

“ในที่สุดก็ถึงเวลาลงมือทำจริงๆ แล้วสินะ”

ความรู้สึกตื่นเต้นเล็กๆ ค่อยๆ ผลิบานในหัวใจของอันไป๋เล่อ 

นางเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนใหญ่

ตลอดทาง บ่าวไพร่ที่พบเห็นต่างรีบหลบเลี่ยง ราวกับเงาของนางจะพาโชคร้ายมาด้วย

บางคนแสร้งก้มหน้า

บางคนรีบหันหลังไปอีกทาง

นางเอ่ยปากเรียก ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

จนกระทั่งนางหยุดอยู่ตรงหน้าโรงเก็บของกลางเรือนใหญ่ สายตากวาดมองหาเป้าหมาย ก่อนจะตะโกนขึ้นเสียงดัง

“พี่เจ้า! เอาจอบหรือพวกเสียมมาให้ข้าสักหน่อยสิ!”

เสียงนั้นทำเอาชายบ่าวที่กำลังจัดฟืนอยู่สะดุ้งเฮือก

เขาหันกลับมามองนางด้วยสีหน้าตกใจประหนึ่งเห็นผี

“อ..อี้เหนียงสี่...อี้เหนียงจะเอาไป...ทำอะไรหรือขอรับ?”

“ก็ต้องเอาไปถางหญ้าสิ”

คำตอบของนางทำให้คนทั้งโรงเก็บของตาโตแทบหลุดเบ้า

สายตาแต่ละคู่หันมามองกันปริบ ๆ แล้วก็เหลือบมองนางอีกครั้ง

สีหน้าคล้ายจะเขียนไว้ว่า

“อี้เหนียงสี่ผู้นั้น...จะลงมือเอง?”

และแน่นอนว่า...

ความคิดแรกที่โผล่ขึ้นมาในหัวของพวกเขาคือ  “ไม่ใช่นางไปฆ่าใครมา แล้วจะขุดหลุมฝังศพไม่ให้ใครรู้เห็นหรอกนะ!?”

แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา

บ่าวหนุ่มรีบยื่นจอบให้ด้วยมือไม้สั่น  ถึงกลับฆ่าคนแล้ว

อันไป๋เล่อรับจอบมาแล้วหมุนตัวจากไปไม่ได้สนใจความคิดของพวกเขาพออันไป๋เล่อเดินจากไปจนลับสายตา เสียงกระซิบก็ดังขึ้น

“พวกเจ้า…ว่าเราควรจะแอบไปดูดีหรือไม่?”

เขากลืนน้ำลายลงคอเอ่ยต่อ

“เผื่อ...เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา เราจะได้รีบไปแจ้งนายท่านรองทันนะ...”

ทันทีที่พูดจบ  บ่าวอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างกันก็ตาโตพยักหน้าหงึก ๆ พร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง

สีหน้าทั้งหวาดหวั่น ทั้งอยากรู้อยากเห็น