ตอนที่ 4 : Second Kiss

พริมโรสนอนหอบหายใจแรงอยู่กับพื้น ในขณะที่มือทั้งสองข้างถูกเขากดไว้ข้างตัว ขาทั้งสองข้างถูกทับไว้ด้วยขาของเขาจนยกแทบไม่ขึ้น

“จะยอมได้หรือยัง? พยศเป็นม้าบ้าเลยนี่!”

“คุณมันชอบเอาชนะผู้หญิง! หาความเป็นสุภาพบุรุษไม่มี!” หญิงสาวตะโกนตอบโต้ทั้งๆ ที่ยังหายใจหอบ

“แล้วสุภาพสตรีที่ไหน เขาเล่นแรงกันแบบนี้ล่ะ! ถ้าสู้ไม่ได้อาจถึงขั้นพิการได้เลยนะ!”

“ใครใช้ให้คุณมาทำรุ่มร่ามกับฉันล่ะ! คุณมันทุเรศ! ไอ้คนบ้า! ไอ้หน้ารังแกผู้หญิง!”

“ถ้าไม่เลิกสบถใส่ผม คุณโดนดีแน่!”

“กล้าดีก็ลองดู! ฉันจะอัดไอ้หนูคุณให้น่วมจนพิการเลย! ไอ้คน.. อื๊อ!”

พริมโรสตกใจเพราะเขากดจุมพิตหนักหน่วงลงมาทั้งๆ ที่ยังพูดไม่จบ เป็นจุมพิตที่ต้องการจะลงโทษ มากกว่าจะอยู่ในอารมณ์พิศวาส

เธอพยายามจะดิ้นหนี แต่ก็สู้แรงที่แข็งดังหินของเขาไม่ได้ จึงทำได้เพียงเบี่ยงศีรษะออก เป็นผลให้เขาไถลจุมพิตลงมาที่ข้างแก้ม แล้วไล้เลยมาถึงซอกคอ จู่ๆ แรงจุมพิตของเขาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด วนเวียนซุกไซ้ไปมาอย่างหลงไหล เธอดิ้นขลุกขลักอยู่เป็นครู่ ทำได้แค่ดึงขาออกจากการพันธนาการได้เท่านั้น

ขณะที่เขากำลังไล้จุมพิตมาถึงแอ่งหลังใบหู ประตูห้องก็เปิดออก ทั้งสี่ชีวิตยืนอัดกันอยู่เต็มช่องประตูอย่างอยากรู้อยากเห็น

คนที่กำลังนัวเนียกันอยู่ที่พื้นชะงัก หันมามองที่ประตูพร้อมกัน

“เอ่อ!..เห็นเสียงเงียบไปเลยขึ้นมาดู เผื่อจะมีใครบาดเจ็บสาหัส แต่อีกเดี๋ยวพวกเรามาใหม่ดีกว่า พวกคุณทำต่อกันได้เลย!” แล้วประตูก็ปิดลงอีกครั้ง

“ไอ้พวกบ้านี่!” 

หญิงสาวตะโกนลั่น ก่อนจะออกแรงฮึดเฮือกสุดท้าย กระชากข้อมือของอีกฝ่ายเข้าหาตัวอย่างฉับพลัน ขาซ้ายพุ่งขึ้น พาดผ่านหลังคอ กดศีรษะเขาให้ต่ำลง ขณะที่ขาขวาตวัดอ้อมไหล่ ล็อกแขนที่ถูกตรึงไว้แน่น ราวกับกรงเหล็กที่ปิดตายทุกทางหนี  

จากนั้น เธอยืดตัวออกเต็มแรง ส่งแรงกดจากสะโพกดึงแขนของเขาให้เหยียดตรงจนสุด เพียงแค่เขาฝืนขยับแม้แต่นิดเดียว กระดูกก็พร้อมจะลั่นเป๊าะ! และก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว เท้าขวาของเธอก็เหวี่ยงเข้าหากล่องดวงใจของเขาเต็มแรง โดนเป้าหมายอย่างแม่นยำ ไร้ซึ่งความปรานี ตรงเผ็งแบบไม่ต้องเล็งกันเลยทีเดียว

“อุ้บส์!!” 

ชายหนุ่มตัวงอ นอนคู้อยู่กับพื้น สองมือกุมเป้าแน่น สีหน้าบิดเบี้ยวราวกับเห็นยมทูตมาเคาะประตู ความตกใจที่มีผู้บุกรุกทำให้เขาเผลอเปิดช่องว่างโดยไม่รู้ตัว

ร้ายนัก!! ยัยตัวแสบ!!

“ฮึ! นึกว่าจะแน่! ให้รู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร” หญิงสาวเชิดหน้า พ่นลมหายใจอย่างสะใจ “ฉันจะละเว้นคุณไว้ก่อนก็ได้ แต่ถ้ายังกล้ามาแหยมอีกล่ะก็… ฉันจะอัดรังบัญชาการของคุณไม่ยั้งเลย คอยดู!” หญิงสาวคาดโทษเสียงแข็ง ก่อนจะสะบัดหน้าหันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างไร้เยื่อใย  

ปัง!!!

เสียงปิดประตูดังก้อง จนสองคนที่เพิ่งมาถึงด้านล่าง สะดุ้งสุดตัว ลางสังหรณ์บางอย่างกระตุกเตือนพวกเขาอย่างรุนแรง เหมือนกำลังจะมีพายุลูกใหญ่ เคลื่อนตัวมาถล่มแบบไม่มีที่ให้หลบหนี  

ใบหน้าถมึงทึงเดินลงบันไดมาอย่างเอาเรื่อง ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะ อัลวานีขมวดคิ้ว มองปฏิกิริยาของผู้ชายสองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ พวกเขาสองคนถึงกับหน้าซีดเผือด ดูเหมือนผากจะชื้นไปด้วยเหงื่อ  

“คุณสองคน…มีความสุขบนความทุกข์ของฉัน อย่างนั้นหรือ!?!”  น้ำเสียงเย็นเยียบดุจน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ ทำให้บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกลง ราวกับทั้งทวีปถูกแช่แข็ง

“พวกเราผิดไปแล้ว!! เจ๊ใหญ่! ให้อภัยพวกเราสักครั้ง!!”

“เอามา!” หญิงสาวยืนกอดอก แบมือออกมาตรงหน้า ดวงตาคมกริบแฝงแววอำมหิต เสียงหวานแต่แฝงความเย็นยะเยือกจนคนฟังขนลุก 

“ผมก็แค่รอลุ้นว่าจะมีใครโค่นตำนานได้บ้างก็เท่านั้นเอง!”  

“เอา-มา!!” เสียงตวาดลั่น หนักแน่น ดุดัน ไร้ซึ่งความปรานี  

“โธ่! ผมไม่บอกใครหรอก! แค่คิดยังไม่กล้าเลย! คุณก็เมตตาผมบ้างเถอะ!”  

“หุบปาก! เอามาเดี๋ยวนี้!!” คราวนี้น้ำเสียงเย็นเยียบขึ้นอีกระดับ หากมีศาลตัดสินตรงนี้ เขาคงโดนตัดสินประหารไปแล้ว  

คนถูกขู่ค่อยๆ ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา แอบกลืนน้ำลายเฮือกหนึ่ง พยายามแหวกช่องใส่เงินอย่างเชื่องช้า หวังจะยื้อเวลาไว้ก่อน แต่ก็ไม่ทันจะได้ทำอะไร กระเป๋าถูกฉกไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตา  

“เบี้ยเลี้ยงผมน้อยกว่าคุณอีกนะ! นี่มันต่างประเทศ ไม่ใช่ต่างจังหวัด! ถ้าออกนอกพื้นที่ไปแล้วผมจะเอาอะไรกินล่ะ?!”  

เขาพูดโอดครวญหวังเรียกความเห็นใจ แต่ดูเหมือนจะเป็นการพูดกับกำแพง เพราะหญิงสาวเปิดกระเป๋า หยิบเงินออกมานับอย่างไม่แคร์จำนวน เขาใช้สายตากวาดมองคร่าวๆ น่าจะราวหมื่นกว่าๆ  

“ใครสน! ถ้ายากจนนักก็ไปหาทำเรื่องดีๆ มาชดใช้ความผิดซะ!”  

เธอพูดทิ้งท้าย ก่อนจะโยนกระเป๋าสตางค์ที่แบนเหมือนโดนปล่อยลมลงบนโต๊ะ แล้วหมุนตัวเดินขึ้นห้องไปอย่างไม่ไยดี  

“ว่าแต่… ได้ข่าวว่าของเก่านายก็ยังไม่ได้คืนเลยไม่ใช่เหรอ?” เสียงแซะจากคนข้างๆ ทำให้ตาขวาของคนถูกปล้นเกิดอาการกระตุก รู้สึกว่าเจ็บยิ่งกว่าเสียเงิน คือเสียหน้านี่แหละ  

“โอ๊ย! จะบ้า!! เมื่อไหร่จะมีคนทำให้ยัยนี่สิ้นฤทธิ์สักที!!” ชายหนุ่มโอดครวญราวกับมีคำสาปติดตัว “ฉันจะไม่ยอมตาย! จนกว่าจะได้เห็นวันนั้นให้ได้!!”

อัลวานีปล่อยขำออกมา ตอนแรกเธอก็ประหลาดใจกับปฏิกิริยาของพวกเขาที่มีต่อหญิงสาว แต่พอเห็นแบบนี้ก็ทำให้เข้าใจ เป็นเพราะพวกเขามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน จึงเหมือนกับล้อเล่นกันไปมา แต่ดูเหมือนจะเล่นแรงเกินปกติไปสักหน่อย

“พวกคุณดูเหมือนจะกลัวคุณพริมมากเลยนะคะ”

“ไม่ใช่กลัวหรอกครับ เป็นเพราะผมเคยทำผิดต่อเขา ถึงแม้เขาจะไม่ถือสาแต่ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ตั้งแต่นั้นมาก็เลยให้สัญญากับเขาว่า ถ้าผมทำอีก เขาจะทำอะไรกับผมก็ได้เท่าที่เขาสบายใจ เพื่อเป็นการลงโทษ เขาก็เลยเลือกที่จะยึดเงินผมแทน แต่ผ่านไปไม่นานก็คืนให้ครับ …ก่อนที่ผมจะอดข้าวตายในไม่กี่วัน ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มพูดแล้วก็หัวเราะ ทำให้อัลวานียิ่งแน่ใจในความคิดของตัวเอง

ผู้ชายคนนี้ชื่อขันเงิน เป็นคนหน้าตาดี ดูเป็นมิตรร่าเริงและมีอารมณ์ขัน ส่วนอีกคนชื่อจอช ดูเป็นคนเงียบๆ แต่ก็น่าคบหาอยู่ไม่น้อย

“อีกอย่างเทควันโดสายดำดั้งห้า ยูโดดั้งสอง แชมป์ยูยิดสูสายม่วง ทั้งคิกบ็อกซิ่ง ทั้งยิงปืนแม่นราวกับจับวาง ต่อให้ใจกล้าบ้าบิ่นแค่ไหน ก็ไม่มีใครกล้าหือหรอกครับ!” จอชพูดขึ้นมาบ้าง ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมา

…

พริมโรสเปิดประตูเข้ามาในห้อง แล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ที่สภาพความเป็นระเบียบเรียบร้อยคืนกลับมาดังเดิม แตกต่างไปจากสงครามย่อมๆ เมื่อก่อนหน้านี้ เธอเดินเข้าไปดูในห้องน้ำ แต่เขาก็ไม่อยู่แล้ว ยิ่งประหลาดใจมากกว่าเดิม เพราะไม่รู้ว่าเขาออกไปทางไหน ถึงได้รวดเร็วปานนี้

…………………….

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขณะที่หญิงสาวกำลังดูกล้องวงจรปิดของทางหลวง

“เชิญค่ะ”

คนหน้าประตูค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาดูเพื่อหยั่งเชิงอารมณ์ของคนในห้อง เห็นนั่งนิ่งองค์ไม่ลงจึงค่อยๆ เปิดประตูให้กว้างขึ้น ในมือถือถาดน้ำชาและขนมมาด้วย

“ผมเอาน้ำชากับขนมมาให้ เผื่อคุณจะหิว”

“นี่! นายตัวเงิน!” คำเรียกนี้ทำให้คนที่เข้ามาใหม่ ถึงกับสะดุ้งโหยง

“ขันเงินเถอะ! แม่คุณ!”

“ก็ได้ ขันเงินตัวทอง นายไปเอาความกล้าจากไหนถึงได้ตั้งชื่อแบบนี้?”

“ก็เธอเป็นคนเลือกให้ฉันไม่ใช่หรือไง ยังจะมาทำพูดดี”

“ฉันเนี่ยนะ? เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้เรื่อง!”

“ก็วันที่ฉันโทรไปถามเมื่อสองวันก่อนไง เธอพูดเองว่าขันเงิน แล้วก็วางสาย”

“ห๊ะ! นายประสาทหรือเปล่า ฉันตะโกนเรียกแมว! นี่สมองนายเป็นรูจนจำชื่อแมวฉันไม่ได้หรือไง?” นายขันเงินตัวทองมองหญิงสาวด้วยสายตาตัดพ้อ

“ไม่รู้ล่ะ! เรื่องนี้เธอต้องรับผิดชอบ เธอทำให้ความเป็นแมนที่ฉันสั่งสมมาตลอดชีวิตต้องด่างพร้อย!” น้ำเสียงออดอ่อย อ้อนขอความเห็นใจ

“นายเตวิช!..ตัวออกใหญ่อย่ามาทำใจบอบบางเท่ามด! เอ้าเอานี่ไป!” หญิงสาวส่งกระดาษให้  “จับสัญญาณได้เมื่อเช้า แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าเขาอยู่ตรงพิกัดนั้นจริงๆ หรือเปล่า ฝ่ายนั้นอาจจะกำลังลวงเราอยู่ก็ได้”

สีหน้าเตวิชเปลี่ยนแปลงเป็นจริงจังขึ้นมาทันที ต่างจากความขี้เล่นเมื่อนาทีก่อนอย่างสิ้นเชิง เขารับกระดาษมาพิจารณาอยู่ชั่วครู่

“นายอิฟราอิมคนนั้นคือคนที่คอยประสานกับเราใช่ไหม?”

“อืม ฉันให้พิกัดเขาไปแล้ว คุณก็เริ่มงานได้เลยหลังจากที่ได้ข้อมูลแบบแปลนอาคารจากเขา คุณจำหมายเลขอีมี่เครื่องส่วนตัวเครื่องใหม่ของจักรินได้หรือเปล่า?” 

“ได้!” เตวิชจดมาให้ทั้งเครื่องหลักที่ใช้ทำงาน และเครื่องส่วนตัว”

หญิงสาวไม่รอช้าเปิดคอมมานด์ไลน์ขึ้นมา พิมพ์คำสั่งรัวเร็วอย่างชำนาญ แล้วใส่หมายเลขอีมี่เข้าไป สักพักก็ส่งภาพผ่านโปรเจคเตอร์ยิงเข้าผนัง แสดงตำแหน่งของโทรศัพท์ทั้งสองเครื่อง

“เป็นอย่างที่คิด..พวกนั้นไม่ได้โง่ มันกำลังเล่นซ่อนหากับเรา!”

“พาสปอร์ตล่ะ?” เตวิชถามหาตำแหน่งของพาสปอร์ตทันที เธอจึงกดเปิดให้เขาดู 

“โห!..อยู่คนละมุมประเทศเลย!” พริมโรสอุทาน

“ห่างกันขนาดนี้ เราไปตรวจสอบทีละตำแหน่งคงต้องใช้เวลา ถ้าไม่อยากให้พวกมันรู้ตัว ต้องลงมือพร้อมกัน!”

“เราต้องการคนเพิ่ม เพราะถ้าฉันไปเอง จะไม่มีใครแบคอัพให้พวกคุณ!”

ขณะนั้นจอมทัพ ก็ได้เปิดประตูเข้ามาพอดี เขาเข้าใจสถานการณ์ทันที ที่เห็นภาพพิกัดบนผนัง

“นี่เป็นคนของเรา ถ้าขอความช่วยเหลือจากนายอิฟราอิมคนนั้น เขาจะช่วยพวกเราไหม?” จอมทัพถามขึ้นมา

“ไม่แน่ใจนะ ต้องลองถามดู” พริมโรสแบ่งรับแบ่งสู้

“เรารอกำลังเสริมไม่ได้! ถ้าเป็นเธอพูด เขาต้องยอมช่วยอย่างไม่มีเงื่อนไขแน่ๆ ฉันรับรอง!” เตวิชพูดออกมาอย่างมั่นใจ

“นี่! นายตัวเงิน ในหัวนายมีของเหลวอะไรลอยอยู่ฉันรู้นะ อย่าได้แม้แต่จะคิดแบบนั้นเลยเชียว!”

“ไม่มีใครในที่นี้โง่จนดูไม่ออกหรอกว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเธอสองคน มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่กำลังหลอกตัวเอง! แล้วฉันก็ชื่อขันเงิน ขอบคุณ!”

หญิงสาวหงุดหงิดกับวาจาที่ฟังไม่เข้าหู จึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู พอดีกับที่อิฟราอิมยกมือกำลังจะเคาะ พริมโรสเห็นตัวต้นเรื่องอยู่ตรงหน้าจึงชักสีหน้าใส่ แล้วเดินลงไปข้างล่างอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเข้าใจว่าหญิงสาวยังไม่หายโกรธ จึงเดินตามลงไปด้วย

“ฉันก็ทักนายแล้วว่า ชื่อนี้มันคุ้นๆ ว่าเป็นชื่อแมว นายก็ไม่ฟัง!” จอมทัพบ่นขึ้นมาบ้าง

“พระเจ้าจอชเพื่อนรัก ช่วยหุบปากไม่พูดเรื่องนี้ได้ไหม?”

“ฉันก็รู้เหมือนกันนะว่าในสมองของนายมีของเหลวอะไรลอยอยู่! ฮ่าๆๆ” เตวิชถลึงตาใส่เพื่อน แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก