สมัครงาน NC

เอวสอบเริ่มขยับตัวเข้าออกช้าๆ นุ่มนวลในตอนแรกเพราะเห็นว่าเป็นครั้งแรกของเธอ แต่เมื่อเธอปรับตัวได้ก็เริ่มแรงขึ้นตามอารมณ์และฤทธิ์ยา เขาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้ทำเธอเบาๆ คิดว่าเธอคงรับงานครั้งแรกเลยมอมเหล้าตัวเอง

จากเสียงกรีดร้องเมื่อครู่กลายเป็นเสียงครวญครางหวานหู เธอพยายามลืมตามองภาพที่เลือนรางตรงหน้า เห็นเป็นหนุ่มหล่อตาคมสีฟ้าดูดุดัน เธอนึกว่าฝันไป เพราะคิดไปตามที่เพื่อนสาวบอกว่าถ้าเครียด เซ็กช่วยได้

“นี่คงฝันอยู่ซินะ แต่ทำไมในฝันยังเจ็บขนาดนี้” เธอพูดคล้ายคนนอนละเมอ คนที่อยู่ด้านบนไม่ได้สนใจต่อคำพูดเธอ เพราะตอนนี้เขากำลังจดจ่ออยู่ที่จุดเชื่อมต่อที่แสนวิเศษ

“อืออ..” ความรู้สึกแปลกใหม่เข้ามาแทนที่ความเจ็บปวด

“อ่ะ...รู้สึกแปลกๆ” ร่างบางเพ้อออกมา ตาปรือมองชายหนุ่มตาสีฟ้าที่เธอคิดว่าเป็นความฝัน

“ปล่อยออกมาเลย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกเพราะร่องสวาทเธอบีบรัดเขาแน่น เขาเร่งเอวสอบเพื่อส่งเธอให้ถึงฝั่งก่อน สะโพกแกร่งอัดกระแทกสามสี่ทีเธอก็หลั่งน้ำหวานออกมาเคลือบแท่งร้อนของเขา

ร่างบางนอนหอบกระชั้นหายใจถี่ อกสองข้างกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ แต่เขาไม่ปล่อยให้เธอพักนาน อัดกระแทกท่อนเอ็นร้อนต่อ เพราะร่องเธอบีบรัดตัวตนเขาดีจนไม่อยากจะเสร็จง่ายๆ

“ทำไมฝันมันเหมือนจริงจัง ถ้าฝันจะฟินขนาดนี้ฉันก็อยากจะสนุกให้สุดๆ ไปเลย” ร่างบางพึมพำกับตัวเอง เธอผลักอกแกร่งให้นอนลงแล้วจัดการขึ้นคร่อมแทน โดยที่จุดเชื่อมต่อยังไม่หลุดจากกัน

“ตื่นแล้วเหรอ แม่สาวน้อย” มือสากลูบไล้ไปตามเอวคอด

“ตาสีฟ้า สวยจัง อืม” มือเรียวสัมผัสไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มใต้ร่างอย่างอ่อนโยนได้ไม่นานก็ถูกเขากระแทกเอวเสยขึ้น

“อ่า...เสียว”

“ฉันจะทำให้เธอเสียวกว่านี้อีก” พูดจบมือสากจับล๊อกที่สะโพกกลมแล้วแทงควงเสยขึ้นย้ำๆ จนแท่นร้อนโดนติ่งเสียว เธอทั้งจุกและเสียวไปพร้อมกัน

“มะ ไม่ไหวแล้ว อื้มมม...” ร่างบางกระตุกเกร็งเมื่อเขาทำเธอถึงฝั่งฝันอีกครั้ง

“ฉันจะเสร็จเหมือนกัน อื้อ อ่า...” เอวสอบอัดกระแทกต่ออีกสี่ห้าครั้ง กระตุกเกร็งตัวตามคนใต้ร่าง น้ำสีขุ่นพวงพุ่งออกมาเต็มถุงป้องกัน เขาถอดทิ้งไปข้างเตียงอย่างไม่ไยดี

ร่างบางโน้มตัวลงมาทับคนใต้ร่างอย่างหมดแรง เธอทั้งเมาและอ่อนเพลียจนหลับไปอีกครั้งบนอกแกร่ง

“รับงานครั้งแรก ต้องกินเหล้าย้อมใจขนาดนี้เลยหรือไง” มือสากลูบไล้ร่างบางนุ่มนิ่มบนตัวไปมาอย่างเพลินมือ จนเขาอยากที่จะเข้าไปข้างในอีกหลายๆ ครั้ง

ถึงจะรู้ว่าเป็นครั้งแรกของเธอ แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะอดใจทำเธอครั้งเดียวได้ เขาจับเธอกินหมดไปหลายน้ำจนเกือบเช้าถึงปล่อยให้เธอพักผ่อน

ช่วงสายของวัน

“อื้อ...โอ๊ย!” ร่างบางบิดตัวจากความปวดเมื่อยตามตัว แต่ก็ต้องร้องเสียงหลง เพราะความเจ็บตรงใจกลางสาวที่มันเหมือนร่างจะแตกเป็นเสี่ยง และรับรู้ถึงความหนักบริเวณเอวเหมือนมีอะไรบางอย่างทับอยู่ มองดูก็เห็นเป็นแขนใหญ่พาดอยู่ ทำให้ได้สติกลับมา เธอรีบยกแขนใหญ่ที่มีรอยสักบนต้นแขนออกจากตัวอย่างเบามือ เมื่อหันหลังกลับไปมองถึงพอจะเดาเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ เมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง

ลินลดานั่งมองหน้าชายหนุ่มที่ร่างกายช่วงบนเปลือยเปล่า เรือนร่างกำยำ เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยงาม ด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก เธอรีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างระวังไม่ให้เสียงดัง เพราะกลัวเขาจะตื่น ในจังหวะที่กำลังจะออกจากห้อง เธอนึกบางอย่างได้จึงหยิบเงินวางไว้บนโต๊ะก่อนออกจากห้องไปด้วยสภาพสะบักสะบอม เธอคิดว่าชายบนเตียงคือพนักงานของร้านที่เธอลากมากินที่ห้อง

สองชั่วโมงผ่านไป

อีวานรู้สึกตัวตื่น มือหนาควานหาร่างบางที่เมื่อคืนร่วมเสพสมอย่างอิ่มหนำ แต่ต้องผิดหวังเพราะที่นอนเย็นเฉียบ ไม่มีร่างบางของใครบางคนนอนอยู่

“ไม่ปลุกกันเลยนะ ยัยขี้เซา” อีวานบ่นอุบเมื่อขยับตัวลุกขึ้นนั่งกึ่งนอน หลังพิงกับหัวเตียงมือหนายกขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ สายตาคมกวาดมองไปรอบห้องก็พบแต่ความว่างเปล่า แต่ก็ต้องสะดุดกับอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ

เขาลงจากเตียงเดินไปดูเห็นเป็นธนบัตรสีม่วงวางอยู่หนึ่งใบ ด้วยความสงสัยกับเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นจึงต่อสายหาออสตินเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมา

โทรศัพท์...

“มึงหายไปไหน” อีวานยังไม่ทันได้พูดอะไร ปลายทางก็ตะโกนถามออกมาก่อน

“อยู่ห้อง” เขาตอบสั้นๆ ตามปกตินิสัยคนพูดน้อย

“ห้องไหน กูเตรียมเด็กไว้ให้ เขารอจนเช้ามึงก็ไม่ไป คนนี้ตัวท๊อปกว่าจะได้มาไม่ง่ายนะเว้ย” ออสตินโวยวายอย่างหนัก เพราะเมื่อวานอยู่ๆ เพื่อนตัวดีก็มาบอกให้จัดเด็กให้ด่วน เขาก็รีบหาตัวท๊อปมาประเคนให้ แต่เพื่อนตัวดีกลับไม่ไปตามนัดเสียอย่างนั้น

“มึงนัดห้องหมายเลขอะไร” ตอนนี้เขาเริ่มรู้แล้วว่าตัวเองต้องไปผิดห้อง

“ห้อง 401 แล้วมึงไปห้องไหนมา” ออสตินถามอย่างจับผิด

“อืม” เขาพอจะเดาเหตุการณ์ได้ คงเพราะเมื่อวานเดินชนพนักงานเสิร์ฟ แล้วอาจทำให้ไปหยิบกุญแจของใครผิดมาทำให้เขาเข้าห้องผิด จนได้มาเจอหญิงสาวร่างบางตัวหอมแถมร่องเธอทำเอาเสียไปหลายน้ำ

เขาหยิบแบงก์สีม่วงนั่นขึ้นมาดูแล้วยกยิ้มมุมปาก นี่เธอให้เงินค่าตัวเขาห้าร้อยบาทเหรอเนี่ย เธอคงไม่รู้ว่าค่าตัวเขามันสูงกว่านี้หลายเท่า

@บริษัท

อีวานเข้าบริษัทมาในตอนเย็นเพื่อมาเซ็นเอกสารอนุมัติการสั่งซื้อเครื่องจักร โดยมีมือขวาอย่าง ‘จิระ’ หนุ่มขาว ตี๋ใส่แว่น ภายนอกดูบอบบางแต่ภายในซ้อนความแซ่ปเอาไว้ จิระมีหน้าที่คอยดูแลเรื่องงานและพ่วงเรื่องส่วนตัวไปด้วย

ด้วยสถานะตอนนี้เขาเป็นพ่อม่ายลูกติด เพราะภรรยาสาวชาวอิตาลีที่คบหาดูใจกันมาสองปีจนแต่งงานกัน หล่อนให้กำเนิดบุตรชายชื่อ ‘ไบรอัน’ หลังจากที่ลูกคลอดออกมาได้ไม่ถึงเดือนหล่อนก็จากไปด้วยสาเหตุติดเชื้อในกระแสเลือด

อีวานจึงกลายเป็นทั้งพ่อและแม่ เขาจำเป็นต้องหาพี่เลี้ยงมาช่วยดูแลลูก แต่ส่วนใหญ่มาอยู่ได้ไม่ถึงเดือนก็ลาออก บางคนไม่ถึงสามวัน บางครั้งจึงต้องให้จิระช่วยดูแล ‘ไบรอัน’ ในระหว่างที่เขาเข้าประชุม

“เรื่องที่ให้หาพี่เลี้ยงไบรอัน ไปถึงไหนแล้ว” อีวานหันไปมองหน้ามือขวาคนสนิทอย่างจิระ ที่ยืนเท้าชิด มือประสานกันอย่างสำรวม

“ผมติดต่อไปตามบริษัทจัดหาพี่เลี้ยงเด็กหลายแห่ง ตอนนี้ยังไม่มีใครตอบรับมาเลยครับ” จิระรายงานต่อเจ้านาย

“เพิ่มเงินไปอีก เดี๋ยวก็มีคนมาสมัคร เพิ่มสวัสดิการที่พัก อาหาร ค่ารักษาไปด้วย”

“ครับ” จิระรับคำ พร้อมยกโทรศัพท์ส่งข้อความให้ลูกน้องประกาศรับสมัครพี่เลี้ยงเด็ก พร้อมเพิ่มสวัสดิการตามที่เจ้านายบอก รอไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง มีคนโทรมาติดต่อเยอะมาก จิระจึงต้องทำหน้าที่คัดเลือกพี่เลี้ยงอย่างละเอียด

“บอสจะสัมภาษณ์พี่เลี้ยงเด็กเองมั้ยครับ ผมจะได้นัดวันที่บอสว่าง”

“ตอนนี้มีสมัครมากี่คนแล้ว”

“เก้าคนแล้วครับ”

“งั้นหาวันที่ฉันว่าง แล้วนัดมาพร้อมกันทั้งหมด” ปกติพี่เลี้ยงไบรอันเขาจะเป็นคนสัมภาษณ์เอง เพราะต้องการเลือกคนที่น่าจะดูแลลูกเขาได้ แต่ที่ผ่านมาต้องผิดหวัง เพราะแต่ละคนรับมือลูกชายตัวแสบเขาไม่ได้ บางคนจ้องจะมาจับเขาแทนที่จะไปสนใจลูกเขาด้วยซ้ำ

“ครับ” จิระก้มโค้งรับคำสั่ง แล้วออกจากห้องทำงานเพื่อไปเตรียมนัดพี่เลี้ยงเด็กมาสัมภาษณ์

เวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์

โทรศัพท์

“ยัยลิน...ฉันหางานให้แกได้แล้ว” เสียงสูงตะโกนออกมาจากโทรศัพท์จนคนฟังต้องรีบเอาหูออก

“เบาหน่อยแก หูฉันจะแตกแล้ว”

“ก็ฉันดีใจนะ ที่นี่ให้เงินเดือนสูงมาก แถมสวัสดิการเลิศมีทั้งที่พัก ค่าอาหาร และยังมีค่ารักษาอีกนะ หาแบบนี้ไม่ได้แล้วนะยัยลิน” แพนเค้กยังคงตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้น ดีใจ

“ให้เยอะขนานนี้ ลูกเศรษฐีที่ไหนเนี่ย” ลินลดาถามอย่างสงสัย

“ลูกเจ้าของโรงงานผลิตเม็ดพลาสติก และยังมีอสังหา โรงแรม กิจการนับไม่ถ้วน ต้องบอกว่าลูกมหาเศรษฐีแล้วแก” แพนเค้กสาธยายคุณสมบัติว่าที่เจ้านายใหม่ให้เพื่อนสาวฟังอย่างตื่นเต้น

“ดีงามขนาดนี้คนต้องแย่งกันเยอะแน่ๆ ฉันจะได้ทำเหรอแก” เมื่อคิดได้เธอก็รู้สึกถึงคู่แข่งจำนวนมากที่ต้องแย่งกันไปทำ

“เท่าที่รู้มาพี่เลี้ยงที่นี่อยู่ไม่เกินเดือนก็ออก เพราะทนกับฤทธิ์เดชของเด็กไม่ได้ อย่างว่าแหละให้เงินเยอะขนาดนี้ต้องเตรียมตัวรับมือเด็กแสบ แกจะไหวมั้ย” แพนเค้กถามอย่างเป็นห่วงเพื่อน แต่ใจก็อยากให้เพื่อนได้ไปลองทำ

ไม่ลองไม่รู้ ไม่ได้ก็ไปที่ใหม่” ลินลดาตอบเสียงหนักแน่น เธอเคยสอนเด็กอนุบาล จนถึงประถมมาก่อน เด็กที่ว่าดื้อเธอก็เอาอยู่มาแล้ว

“ต้องอย่างงี้ เดี๋ยวฉันส่งเบอร์โทรไปให้ แกติดต่อไปตามเบอร์นี้เลยนะ” หลังวางสายลินลดาจึงรีบต่อสายหาเบอร์ที่เพื่อนสาวให้มาทันที เธอภาวนาขอให้ได้ทำงานที่นี่ เพราะมันอาจทำให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้น