BAD ENGINEER ของหวงนายวิศวะ

สวัสดีทุกคนค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องเพื่อน ๆ ของคาร์เตอร์ แคร์ จากเรื่อง ENGINEER DEVIL วิศวะร้ายซ่อนรัก คู่เดล โดนัท ฝากทุกคนเอ็นดูด้วยนะคะ 

โดนัทเธอได้รับข้อความจากเพื่อนข้างบ้านที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เมื่อได้อ่านข้อความโดนัทเธอตื่นเต้นเอามากๆ ในใจเธอนี่เต้นลิงโลด

วันนี้เธอจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาเป็นครั้งแรกในสถานบันเทิงยามค่ำคืน โดนัทรู้สึกอยากให้เวลาหมุนไวกว่านี้ เมื่อไหร่อาจารย์ในคลาสจะปล่อยสักที เธอเบื่อเรียนจะแย่

Line

เมจิก : ยัยโด ฉันขอพี่ชายแล้วนะ คืนนี้ไปด้วยกันหล่ะ ห้ามเบี้ยว ฉันจองโรงแรมเอาไว้แล้วด้วย บอกที่บ้านแกด้วยนะ

โดนัท : บอกก็อดสิ

เมจิก : เออ ยังไงห้ามเบี้ยว อุตส่าห์ขอได้แล้ว ฉันจะได้มีเพื่อนไปด้วย พี่ชายฉันจะได้ไม่ห่วง

โดนัท : ไม่เบี้ยวหน่า ว่าแต่ต้องแต่งตัวยังไง

เมจิก : แต่งอะไรก็แต่งเหอะ

โดนัท : เสื้อยืด ขาสั้นได้ป่ะ

เมจิก : ได้

โดนัท : เค

บทสนทนาของสองสาวจบลง คืนนี้โดนัทมีนัดกับเมจิกว่าจะออกท่องราตรี พี่ชายของเมจิกเป็นดีเจที่ผับหรูแห่งหนึ่งย่านคนรวย โดนัทกับเพื่อนคนนี้เป็นพวกประเภทเดียวกันคือพวกอยากรู้อยากเห็น อยากลอง เกิดมาครั้งนึงต้องใช้ชีวิตให้คุ้มๆ

เมจิกเธอขอให้พี่ชายพาเธอกับโดนัทไปเยือนสถานบันเทิงกลางคืนสักครั้ง ในคราแรกพี่ชายเมจิกไม่ยอม เพราะเธออายุยังไม่ถึง แต่พี่ชายก็ทนลูกตื้อลูกอ้อนน้องสาวสุดที่รักไม่ไหว เลยยอมใจอ่อนรับปากว่าจะพาเข้าไป แต่ต้องขอไปคุยกับผู้จัดการร้านก่อน และมีข้อแม้ถ้าเข้าได้ห้ามเล่นซนเด็ดขาด ต้องเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่าง แต่มีหรอที่เมจิกจะเชื่อฟัง เธอก็แค่รับปากส่งๆไปก่อน เพื่อที่จะได้ไปเปิดหูเปิดตา และเธอก็ขอให้เพื่อนเธออีกคนไปด้วย

ดวงตาหวานกลมโตเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน แสงสีเสียงมันตื่นตาตื่นใจเธอจริงๆ เรียกว่าโคตรคุ้มที่ได้มาเห็นกับตา

"เหมือนในทีวีเด๊ะๆเลย"

"เนอะ"

"พี่ไมค์ ขอบคุณนะคะ" โดนัทหันไปขอบคุณพี่ชายเพื่อน

"อืม อย่าซนกันหล่ะ พี่สั่งเครื่องดื่มให้แล้ว ถ้าอยากสั่งเพิ่มก็เรียกพนักงานเอา"

"ค่า/ค่า" สองสาวประสานเสียงขานรับ

"ฉันชอบหว่ะ" โดนัทมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น ก็คนมันเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก ปกติเห็นแต่ในทีวีในยูทูป เพิ่งเคยได้มาสัมผัส เธอชอบแสงสีเสียงในผับมาก เพลงที่เปิดดังกระหึ่มชวนให้อยากลุกขึ้นเต้นกับเพื่อนสาวที่นั่งข้างๆ

"ฉันอยากมาอีก" โดนัทหันไปบอกเมจิก

"เหมือนกัน"

"นี่ ไปเต้นตรงนั้นไหม ผู้ชายหล่อมากเลยอ่ะ" เมจิกบอกแล้วชี้ไปยังจุดจุดหนึ่ง โดนัทเธอเพ่งสายตามองตามที่เพื่อนบอก

"หล่อจริง สิบผ่าน"

"ป่ะ" สองสาวเดินจูงมือไปหาคนหล่อที่เธอบอกว่าสิบผ่าน อยากจะเห็นหน้าหนุ่มคนนั้นใกล้ๆ ในใจก็แอบคิดกลัวว่าจะหล่อในระยะไกล แต่ที่ไหนได้พอได้เห็นใกล้ๆนี่โคตรหล่อเลย

สองสาวยืนเต้นกันไปได้สักพัก เมจิกกลับได้พี่คนหล่อเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกัน

แต่เธอเนี่ยไม่ได้เลยสักคน เห็นเพื่อนเธอคุยกับผู้ชายกระหนุงกระหนิงแล้วนึกหมั่นไส้

"อยากลองดื่มแอลกอฮอล์ไหม" ชายหนุ่มเอ่ยถาม

"ก็ได้ค่ะ" เมจิกตอบชายหนุ่ม "โด เอาป่ะ"

"เอา" เธอได้ยินที่ชายหนุ่มถามเพื่อนเธอก็หูผึ่งทันที เธอรอให้เพื่อนถามอยู่เพื่อที่จะได้ลองดื่มน้ำเมาสักครั้ง อยากรู้ว่ารสชาติมันจะเป็นยังไง

แต่พอได้ลิ้มรองเท่านั้นแหล่ะ โดนัทกลับทำสีหน้าเหยเกความรู้สึกที่ได้ลองครั้งแรกมันไม่ประทับใจเอาเสียเลย รสชาติมันขมฝืดคอเหลือเกิน แต่เธอก็ฝืนดื่มจนหมดแก้ว

"เอาอีกไหม" ชายหนุ่มหล่อถาม เห็นหน้าเธอสองคนแบบนี้เขายังกล้าถามอีกเหรอ

"เอาค่ะ//เอาค่ะ" ชายหนุ่มแค่นหัวเราะออกมากับสองสาวที่ตอบพร้อมกัน เขารู้ว่าสองสาวเข้าผับเป็นครั้งแรกและก็รู้ว่าเธอสองคนมีอายุเพียงแค่สิบแปด เมจิกเธอบอกเขาไปหมดแล้ว

"พี่รินให้อีกแค่คนละแก้วก็พอแล้วนะ เดี๋ยวจะเมาไปเสียก่อน"

เธอสองคนพยักหน้าหงึกๆ ชายหนุ่มจึงชงเหล้าให้กับสองสาวแล้วยื่นให้ โดนัทกับเมจิกต่างหยิบแก้วยกดื่มจนหมด

ผ่านไปไม่นานโดนัทเธอเริ่มนั่งโอนเอียงจะมีก็เมจิกที่ยังนั่งคอแข็งต่างจากเพื่อนของเธอที่เริ่มนั่งคอพับ

"โด กลับไหม ฉันจะได้บอกพี่ชาย"

"อืม" เธอเริ่มหนักหัว รู้สึกอยากกลับแล้ว ได้กลับไปนอนก็คงจะดีกว่านั่งคอพับอยู่แบบนี้

"เดี๋ยวพี่ช่วย ว่าแต่พักที่ไหน" ชายหนุ่มถามเมจิก

"จองโรงแรมแถวนี้ไว้ค่ะ"

"อืม"

เมจิกกับชายหนุ่มช่วยหิ้วปีกหญิงสาวกันคนละข้าง โดนัทเธอยังพูดคุยยังรู้เรื่องแต่เพียงแค่ยืนทรงตัวไม่ไหว

เมื่อมาถึงโรงแรม เมจิกเดินไปเช็คอินที่ล็อบบี้เพื่อเข้าพัก

เธอปล่อยโดนัทให้นั่งคอพับรอเธอไปก่อนที่โซฟาตรงล็อบบี้ เมื่อทำการเช็คอินเรียบร้อย เมจิกที่กำลังจะเดินกลับมาหิ้วเธอขึ้นห้องก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเพื่อนของเธอหายไป แล้วหายไปไหน ก็ในเมื่อเธอกับชายหนุ่มเป็นคนหิ้วเธอมาไว้ที่โซฟาตรงนี้ แต่ถ้าจะบอกว่าเพื่อนเธอเดินไปเอง เธอไม่เชื่อแน่นอน แค่เธอยืนก็ยังยืนจะไม่ไหว

เมจิกร้อนใจรีบถามพนักงานแถวนั้นว่าเห็นเพื่อเธอที่นั่งตรงนี้หรือไม่ ชายหนุ่มที่มาด้วยกันก็ช่วยถามอีกแรง ทุกคนต่างก็บอกเหมือนกันหมดว่าไม่เห็น แล้วแบบนี้จะไปหาเจอได้ยังไง เธอหายไปไหน มันจะไม่มีใครเห็นเลยเป็นไปได้ยังไง