ตอนที่สามสิบสาม

เขาเพียงนั่งฟังอย่างนิ่งเงียบ ส่วนนางเองก็ไม่คิดกล่าวสิ่งใดต่อ สายตาสองคู่สบประสานกันอยู่เนิ่นนาน ในที่สุดอวิ๋นซือจึงเริ่มเป็นฝ่ายขยับขึ้นก่อน มือเล็กยื่นส่งพู่กันที่จุ่มหมึกเรียบร้อยแล้วให้สามีผู้ที่กำลังจะกลายเป็นอดีตของตน

นายท่านหลันชิงรับมันขึ้นมาถือ ก่อนจะขยับปลายอ่อนนุ่มลงจดบนกระดาษสีสะอาดตา ในความรู้สึกของเขายามนี้ พู่กันอันน้อยที่อยู่ในมือ ราวกับมีน้ำหนักส่งมาที่ใจนับพันชั่ง หลันชิงไม่รู้ว่าความอาลัยอาวรณ์นี้คืออันใด ทว่าที่คิดมีเพียงเสียงตอกย้ำจากในหัวว่าให้รั้งคนตรงหน้าไว้

“พวกเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมที่ผ่านมา ไม่ได้เลยหรือซือเอ๋อร์”

อวิ๋นซือฟังแล้วเผยรอยยิ้มหวานล้ำ นางเอ่ยคำพูดเป็นประโยคด้วยน้ำเสียงซื่อตรงที่สุดเท่าที่เคยกล่าวกับเขามา “ท่านพี่ ตัวท่านเองก็หาได้รักใคร่ไยดีอะไรข้า เช่นนั้นก็อย่าได้เหนี่ยวรั้งซือเอ๋อร์ผู้นี้ไว้เพียงเพื่อใช้ประโยชน์เลย ข้าเหน็ดเหนื่อยแล้วเจ้าค่ะ”

พูดจบนางก็เงียบลงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอันเด็ดเดี่ยว ที่คนฟังมิอาจไม่กระทำตาม ด้วยรู้ว่าต่อให้เหนี่ยวรั้งเพียงใด มันก็ไร้ประโยชน์เสียแล้ว สายใยเส้นสุดท้ายของสามีภรรยาที่เขาคิ