๒๐ กลับมาทวงคืน

อย่างไรเสีย...ไป๋เหยียนหลันก็รู้จักหลี่เจิ้งเฉินมานานหลายปี ไม่ว่าบุรุษผู้นั้นจะมีนิสัยหรือความคิดอย่างไร

นางเพียงแค่มองแวบเดียว...ก็หยั่งรู้ถึงจิตใจเขาได้แล้ว

“ท่านกับข้าเกี่ยวข้องกันอันใดหรือ...หลี่อ๋อง” น้ำเสียงของไป๋ซูเหยาเย็นเยียบ ราวกับคมมีดที่กรีดลึกลงในหัวใจของหลี่เจิ้งเฉินอย่างไร้ความปรานี

ทว่าหลี่เจิ้งเฉินยังไม่ทันได้เอ่ยคำใดออกมา มือที่ตั้งใจจะยื่นไปหานางพลันชะงัก เขายังไม่ทันจะได้ก้าวเข้าไป จู่ๆ สาวใช้ผู้หนึ่งก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาอย่างไร้มารยาท

!!!

“ขออภัยเจ้าค่ะ!”

นางยอบกายลงพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อย ก่อนจะเอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงสั่น “มี...มีแม่นางผู้หนึ่งมาขอพบหลี่อ๋องเจ้าค่ะ กล่าวว่าสนิทสนมยิ่งนัก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องพบให้ได้ในวันนี้…”

หลี่เจิ้งเฉินเลิกคิ้วขึ้นเชิงคำถาม เขาปรายสายตาไปมองสาวใช้ผู้นั้นก่อนจะเอ่ยออกมา “ไล่กลับไปเสีย…จวนหลี่อ๋องไม่รับแขก” น้ำเสียงทุ้มของเขาราบเรียบหากแต่เย็นชาและเด็ดขาด

โจวตงหยางยืนอยู่ด้านข้างพลันหลุดหัวเราะ เขาพยักหน้า แล้วเอ่ย “จวนหลี่อ๋องวันนี้…ช่างครึกครื้นยิ่งนัก”

ใบหน้าหล่อเหล่าเปื้อนรอยยิ้ม ราวกับชมความสนุก

สาวใช้ผู้นั้นชะงัก นางอ้ำอึ