ฮูหยินช่างยั่วยวนยิ่งนัก

บทที่ 1

'คลุมถุงชน'

.

.

"ยังไงหนูก็ไม่แต่งนะคะ"

เสียงใสหวานของสตรีรูปโฉมงดงามดังขึ้นภายในเคหาสน์หลังขนาดกลางที่มีรูปทรงแบบเรือนจีนโบราณเก่าแก่ตั้งตระหง่านมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์หมิงที่ผ่านการทะนุบำรุงรักษามาหลายครั้ง และก็ผ่านเจ้าของมาหลายมือจนตอนนี้ตกเป็นทรัพย์สินของสกุลหยางผู้มีอาชีพเปิดร้านขายบะหมี่ที่ถนนชวงเหอย่านการค้าสำคัญของเมือง

'หยางเยว่' บุตรสาวคนที่สามของบ้านหลังนี้กำลังโวยวายด้วยท่าทางไม่ยินยอมยามถูกบังคับให้แต่งงานกับชายชราที่หมู่บ้านหนานสวินถึงแม้จะร่ำรวยแต่เพื่อนของเธอทุกคนกลับบอกว่าเขาแก่รุ่นราวคราวพ่อ ต้องแต่งงานกับคนอายุเท่าพ่อมันจะมองเป็นสามีลงได้อย่างไรในเมื่อมองหน้าเขาแล้วก็คงจะคล้ายว่าเห็นหน้าพ่อ

"จะดื้อรั้นไปไย ยังไงเสียก็ต้องแต่ง พ่อรับสินสอดเขามาแล้ว"

เมื่อได้ยินสิ่งที่บิดาพูดหยางเยว่ก็แทบลมจับ "รับสินสอดมาแล้ว เหตุใดหนูไม่รู้เรื่องเลย?"

"ก็หล่อนมัวแต่เที่ยวเล่นอยู่นอกบ้านจะไปรู้ได้อย่างไร" ผู้เป็นมารดาเลี้ยง ภรรยาคนใหม่ของบิดาเดินเข้ามาด้วยท่าทางหยิ่งยโสก่อนจะหันไปกอดแขนบิดาของหยางเยว่ท่าทางออดอ้อน "ตอนนี้สินสอดที่รับมาก็เอาไปใช้แล้วส่วนหนึ่งด้วย ถ้าหล่อนไม่แต่งจะหาเงินจากที่ไหนไปชดใช้เขา"

"เอาไปใช้ทำอะไร เหตุใดถึงรีบร้อนใช้ถึงเพียงนี้?"

"ก็ที่ดินตรงร้านบะหมี่ของเรากำลังจะถูกขายไปสร้างตึกใหม่ให้ทันสมัยแบบตะวันตก ถ้าไม่มีเงินไปซื้อที่ตรงนั้นไว้ก็ต้องหอบข้าวหอบของออกจากตรงนั้นไม่ได้ขายของอีก ที่ทางสมัยนี้มันก็หายากและราคาแพงจะไปหาเช่าที่ใหม่ก็คงยากจึงเก็บที่เก่าเอาไว้ดีกว่า ประจวบเหมาะกับที่ว่าเถ้าแก่ซ่งต้องการแต่งภรรยาอยู่พอดิบพอดี ฉันกับพ่อเธอเลยลองส่งรูปเธอไปให้ เถ้าแก่ซ่งดันถูกใจเลยส่งแม่สื่อมาสู่ขอเธอถึงได้สินสอดมานี่ไง"

"แต่ไม่คิดจะถามฉันเลยเหรอ ความสมัครใจของฉัน?"

"เป็นบุตรก็ต้องกตัญญูต่อบิดามารดาสิ และการแต่งงานของเธอก็ทำให้สกุลหยางรอดพ้นทุกข์ภัย ได้ค้าขายทำมาหากินต่อไปก็ถือว่าเสียสละตนเองเพื่อส่วนรวมแล้วกัน"

"ยังไงฉันก็ไม่แต่ง!"

ว่าจบหยางเยว่ก็วิ่งหนีออกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง เท้ากระแทกลงบนพื้นเสียงดังตึงตัง แม้จะมีเสียงตะโกนด่าทอของบิดาตามหลังมาแต่เธอก็หาได้สนใจ เหตุอะไรจะต้องยอมแต่งงานกับคนแก่รุ่นราวคราวบิดาด้วย เธอยังสาวยังสวยยังหาชายหนุ่มหล่อเหลากำยำมาบำเรอกามได้อีกตั้งมาก ทำไมจะต้องไปนอนอ้าขาให้ตาแก่หนังเหี่ยวเอาอะไรเหี่ยว ๆ ยัดเข้ามาในตัวด้วย

ความบริสุทธิ์ของเธอควรเป็นของหนุ่มเร่าร้อนสิ!

……….

.

ขบวนเจ้าสาวสุดแสนอลังการที่มีคนเดินนำและเดินตามขบวนมากมาย เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงดังไปทั้งถนนจนเหล่าชาวบ้านต่างออกมามุงดูเต็มสองข้างทาง หลายคนล้วนยินดีปรีดาแต่หลายคนก็คล้ายว่าจะอิจฉาวาสนาของหญิงสาวภายในเกี้ยวที่ได้แต่งเป็นภรรยาของเฒ่าแก่ซ่งแห่งหนานสวินผู้ร่ำรวย

แต่เจ้าสาวที่หลายคนอิจฉากลับนั่งบูดบึ้งภายใต้ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว สุดท้ายหยางเยว่ก็ต้องยอมแต่งงานเพื่อครอบครัวเพราะบิดาและมารดาเลี้ยงดันเอาสินสอดที่ได้รับมาไปใช้แล้วไม่มีปัญญาชดใช้คืนด้วย ก็ได้แค่ทำใจยอมกัดฟันสวมชุดเจ้าสาวนั่งเกี้ยวออกมาจากบ้าน แต่ก็ถือเสียว่าหลุดพ้นจากครอบครัวหน้าเลือดเสียที อย่างน้อยแต่งงานกับคนร่ำรวยก็คงจะสบายกว่าอยู่ที่บ้านแน่นอน

เจ้าสาวรูปโฉมงดงามมิหนำซ้ำยังอ่อนวัยก้าวเท้าเข้ามาภายในเคหาสน์สกุลซ่งที่อยู่ภายใต้รั้วอณาเขตที่กว้างใหญ่เทียบกับบ้านของเธอต่างกันลิบลับ หญิงสาวมองไปยังเจ้าบ่าวในชุดสีแดงที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ ดวงตาพยายามเพ่งพินิจมองให้ชัดว่าหน้าตาแก่ชรามากเพียงใดแต่ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงกลับมองเห็นถึงใบหน้าที่ยังคงหนุ่มแน่นและตึงไปเสียทุกส่วน

ไหนว่าเขารุ่นราวคราวบิดาของเธอไง

ไหนว่าเหี่ยวไปเสียทุกส่วน

แต่ทำไมผู้ชายตรงหน้าของเธอตอนนี้ถึงได้หล่อเหลา ใบหน้ารูปงามไม่ได้มีเคล้าความแก่ชราสักนิดเดียว ถึงแม้ใบหน้าจะดูเหนื่อยล้าแบบคนอายุมากผ่านโลกมานานแล้วก็ตาม แต่ก็ไร้ร่องรอยเหี่ยวย่นจะมีเพียงหางตาที่คล้ายว่าจะมีเส้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า เพราะมัวแต่อึ้งในความหล่อเหลาของเจ้าบ่าวทำให้หยางเยว่ไม่ได้ยื่นมือไปจับมือเขา

'ซ่งอี้' ผู้เป็นเจ้าบ่าวในวันนี้เมื่อเห็นท่าทางของเจ้าสาวที่ไม่ยอมยื่นมือมาหาก็หน้าเสียเล็กน้อยและคิดไปว่านางคงไม่เต็มใจแต่งงานกับตนนัก แต่ก็ไม่แปลกนักเพราะมันคือการแต่งงานแบบคลุมถุงชนผู้ใหญ่ล้วนจัดการทั้งสิ้น เด็กแบบนางคงไม่มีปากมีเสียงจะต่อรองอะไรทั้งนั้นนอกจากยอมฝืนใจสวมชุดเจ้าสาวมาเข้าประตูวิวาห์กับเขาในวันนี้

"ขอมือเธอได้หรือไม่?" เขาพูดอย่างนุ่มนวล

หยางเยว่ได้สติกลับคืนมาจึงยื่นมือไปให้เขาจับก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อยผ่านผ้าคลุมหน้าสีแดง ทั้งสองร่วมเดินเคียงข้างกันเข้ามาในเรือนพิธีการเพื่อเริ่มขั้นตอนต่อไปให้การแต่งงานเสร็จสิ้นสมบูรณ์ท่ามกลางเสียงดนตรีและรอยยิ้มอย่างยินดีปรีดาของแขกเหรื่อภายในงานที่ล้วนมาร่วมยินดีกับทั้งสองคน

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการเจ้าสาวคนงามก็ถูกพามารอที่ห้องหอที่ถูกตกแต่งด้วยสีแดงแม้กระทั่งเครื่องนอน หยางเยว่ที่รอนานแล้วก็นึกหิวเลยเปิดผ้าคลุมออกก่อนจะเดินมายังโต๊ะที่มีอาหารจัดเรียงเอาไว้มากมายโดยเฉพาะหมูย่างหนังกรอบจนอดไม่ได้ที่จะใช้ตะเกียบคีบเนื้อส่วนติดมันขึ้นมากิน

"อร่อยจังเลย" ดวงตาหญิงสาวทอประกายวิบวับอย่างมีความสุขยามได้กินของอร่อยจนแทบจะลอยได้ เธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า

ประตูเรือนถูกเปิดออกจนหญิงสาวที่กำลังสวาปามหมูหันตกใจจนทำตะเกียบในมือร่วง ดวงตาคู่สวยมองสามีหมาด ๆ ที่ก้าวเท้าเดินเข้ามาในเรือนด้วยท่าทางทำอะไรไม่ถูก เนื้อส่วนติดมันฉ่ำ ๆ ยังคาอยู่ในปากอยู่เลย

"ขะ… ขอโทษค่ะ" เธอรีบวิ่งจะกลับไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิมแต่กลับถูกซ่งอี้คว้าแขนเอาไว้แล้วดึงนางเข้าหาจนใบหน้าซบเข้ากับอกกว้างอย่างจัง

ไหนว่าเขาเป็นตาแก่หนังเหี่ยวไง ทำไมกล้ามเนื้อมันแน่นขนาดนี้ อกผายไหล่ผึ่งสมเป็นชายชาตรี ภายใต้อาภรณ์ต้องมีมัดกล้ามเนื้อกำยำซ่อนอยู่แน่ ๆ จนอยากจะปลดเปลื้องอาภรณ์เขาออกแล้วลูบคลำขยำขยี้ให้สะใจเสียจริง

"เธอไม่อยากแต่งงานกับฉัน"

"ก็ปกตินี่คะ ไม่เห็นแปลก เถ้าแก่ต่างหากที่ไม่ปกติ ทำไมต้องอยากแต่งงานกับฉันด้วยคะ?"

"เพราะเธอเกิดปีมะเมีย"

"เกี่ยวตรงไหนคะ?"

"ฉันเกิดปีขาล เนื้อคู่ที่เหมาะสมคือปีมะเมียและมันก็มีแค่เธอที่เกิดปีนักษัตรที่ดวงสมพงษ์กับฉัน หมอดูบอกว่าถ้าได้แต่งงานด้วยจะส่งผลให้รุ่งเรืองก้าวหน้า ดวงค้ำจุนหนุนนำซึ่งกันและกัน เป็นคู่ที่เสริมกันดีมาก ๆ"

หยางเยว่ที่ได้ฟังเหตุผลก็พอจะเข้าใจคนแก่ก็แบบนี้เชื่อเรื่องดวงชะตาเป็นสำคัญถึงว่าทำไมเลือกแต่งงานกับเธอทั้งที่ผู้หญิงมีเป็นร้อยให้เลือกสรรค์แต่ส้มดันมาหล่นใส่หัวเธอเฉยเลย

"หยางเยว่ใช่ไหม?" เขาเชยคางนางให้เงยขึ้นสบตา

"ค่ะ"

"เข้าหอกันดีไหม?"

หญิงสาวยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรด้วยซ้ำ ริมฝีปากหนาก็ประกบจูบลงมาอย่างเร่าร้อนดูดดื่ม เขากัดปากนางเล็กน้อยคล้ายว่าต้องการให้เผยริมฝีปากออก สอดแทรกลิ้นเข้ามากวาดต้อนในโพรงปากเล็กไล่ต้อนลิ้นเล็กที่กำลังหลีกหนีจนหยางเยว่แทบจะหายใจหายคอไม่ทันเพราะนี่เป็นจูบแรกของเธอ

มือใหญ่อีกข้างเลื่อนต่ำลงมายังระหว่างขาเรียวแล้วสอดมือเข้าไปถูไถกลีบอ่อนนุ่มภายใต้ชุดเจ้าสาวจนหยางเยว่ตกใจรีบผละใบหน้าออกแล้วหนีบขาแน่นเมื่อนิ้วใหญ่กำลังถูตรงจุดอ่อนไหวเสียขนลุกชัน

"นี่เป็นครั้งแรกของเยว่เยว่ เถ้าแก่โปรดอ่อนโยนด้วย"

"ฉันจะสอนเธอเอง รับรองว่าเธอจะติดใจ"

น้ำเสียงนุ่มกระซิบที่ข้างใบหูเล็กก่อนจะผลักเจ้าสาวคนงามไปยังเตียง หยางเยว่หงายหลังล้มลงบนเตียงสีแดงที่โปรยด้วยกลีบกุหลาบโดยมีซ่งอี้ยืนอยู่ที่ปลายเท้า

เขาปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ความแข็งแรงที่ไม่มีผู้ใดได้เห็นนอกจากนางผู้เป็นภรรยา บรรดาเพื่อนของนางต่างบอกว่าเขาคงเป็นตาแก่พุงพลุ้ยเป็นแน่ แต่พวกเขาคิดผิดเสียแล้วนอกจากจะไม่มีพุงแล้วยังอุดมไปด้วยมัดกล้ามเนื้อกำยำอีกต่างหาก