๖ สงสารหรือสมเพช

หลี่เจิ้งเฉินอุ้มไป๋ซูเหยสกลับไปที่จวนอย่างเร่งรีบ ซ้ำตลอดทางยังตะโกนเรียกสาวใช้ให้ท่านหมอมาโดยเร็ว

ทุกครั้งยามนี้ที่เขาเหลือบสายตามองนางในอ้อมแขนนั้น ทันใดนั้น…หัวใจแกร่งก็พลันกระตุกวูบรุนแรงอย่างน่าประหลาดใจ เพียงคิดว่าหากสตรีผู้นี้เป็นอันใดไป

นี่ก็คงความผิดของเขากระมัง!?

ยามนี้ทั่วทั้งเรือนหลัก จุดโคมไฟจนสว่างไสวแต่ทว่ากลับไม่อาจขับไล่บรรยากาศอึมครึมขุ่นมัวภายในเรือนได้ หลี่เจิ้งเฉินนั่งเงียบงันอยู่ข้างเตียง ดวงตาคมกริบทอดมองร่างบอบบางที่ยังคงหลับใหลอยู่ตรงหน้า

ใบหน้าซีดเซียวไล่สีเลือดฝาดเมื่อครู่ๆ ค่อยๆ ขึ้นสีเล็กน้อย

เขาพลางยกมือขึ้นแตะหน้าผากของนางแผ่วเบา…ราวกับไม่ต้องการปลุกให้นางขึ้นมา

หลี่เจิ้งเฉินกำมือแน่น ยามนี้เขาถูกความรู้สึกผิดกัดกินอยู่

ไม่ใช่นาง...

ไม่ใช่นางเลยสักนิดที่ควรถูกลงโทษ...

“ข้าขอโทษ…” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

“นี่มิใช่ความผิดของเจ้า…ไป๋ซูเหยา”

ก่อนหน้านั้น หลี่เจิ้งเฉินย่อมรู้ดีว่าสตรีที่อยู่ในเกี้ยวเจ้าสาวหาใช่ไป๋เหยียนหลันไม่เพราะมีคนจากสกุลไป๋เร่งร้อนมาแจ้งข่าวแต่เช้าตรู่เสียจนเขาตั้งตัวไม่ทัน

ในยามนั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรรับมือเช่นไร

จู่ๆ สตรีในดวงใจกลับหายตัวไปไร้ร่องรอยในวันแต่งงานแต่ สิ่งที่เขาทำได้จึงมีเพียงรับไว้ก่อน…อย่างไรเสียนางก็ต้องกลับมา

ทว่าครั้นถึงตอนเข้าหอ สตรีที่สมควรสวมชุดเจ้าสาวสีชาดร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับเขา ครองคู่ผูกปลายผมและกล่าวคำสาบานร่วมชีวิตหาใช่นางที่เขาเฝ้ารอคอยแต่กลับเป็นอีกคนแทน

หลี่เจิ้งเฉินโกรธ…โมโหจนไม่อาจระงับอารมณ์ได้

โทสะที่อัดแน่นอยู่ในอกมาตลอดทั้งวัน เพียงแค่เห็นหน้าสตรีที่ไม่ควรอยู่ตรงนั้น กลับทำให้ความอดทนทั้งหมดพังทลายลงไปในพริบตา

เขาโยนความผิดทุกอย่างให้นางโดยไม่แม้แต่จะถาม ไม่เคยคิดไตร่ตรองให้ถ้วนถี่เอาแต่อารมณ์เหนือเหตุผลประหนึ่งคนโง่งม

ทั้งที่สิ่งควรทำมากที่สุดคือออกตามหาไป๋เหยียนหลัน

ทว่าเขากลับเอาแต่ระบายโทสะใส่ไป๋ซูเหยาแทน ทั้งที่นางก็ไม่ต้องการเช่นนี้และถูกส่งมาแทนเพียงเพราะไม่อาจปฏิเสธได้

พอคิดย้อนกลับไป หลี่เจิ้งเฉินก็ได้แต่หัวเราะเยาะตนเอง

เขาช่างโง่งมเสียจริง

เช้าวันต่อมา…

เหล่าสาวใช้ที่เห็นพระชายาเป็นลมล้มพับต่อหน้าต่อตาย่อมพากันตกใจและเป็นกังวลยิ่งนัก บ้างก็น้ำตาคลอ บ้างก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวโทษผู้เป็นนายในใจ

‘หลี่อ๋องโหดร้ายเกินไปแล้ว...’

‘พระชายาทำสิ่งใดผิดกันถึงต้องได้รับการปฏิบัติเช่นนี้’

อย่างไรเสียพระชายา..ก็เป็นเพียงสตรีอ่อนแอผู้หนึ่ง หาใช่ผู้กระทำผิดร้ายแรงสิ่งใดไม่ ในเมื่อแต่งเข้ามาเป็นภรรยาแล้วก็ควรได้รับการถนอมดูแล หาใช่กักขังหรือทอดทิ้งดังเช่นสัตว์สิ่งของเช่นนี้

หลังจากพระชายาหมดสติไป พวกนางก็พลันตามท่านหมอมาดูอาการโดยเร็ว โชคยังดีที่ไม่ใช่ไข้หนักเป็นเพียงอาการอ่อนเพลียจากการอดอาหารและพักผ่อนไม่เพียงพอเท่านั้น ทว่า…

‘หลี่อ๋องกลับทำเกินไป’

แล้วไฉนถึงกล้าปล่อยให้อดข้าวอดน้ำทั้งวัน แต่พอยามนี้กลับเป็นห่วงเป็นใยมีคำสั่งให้พวกนางเฝ้านางไว้ไม่ห่าง ทั้งยังคอยสลับเวรยามตรวจเช็กไข้ทุกครึ่งชั่วยาม คอยเช็ดตัวไม่ให้ไข้ขึ้นซ้ำ

ดูจากการกระทำของท่านอ๋องในตอนนี้…ช่างขัดแย้งกับพฤติกรรมเมื่อวานนี้อย่างสิ้นเชิง!

เมื่อวานยังทำราวกับจะผลักไสพระชายาให้ตกเหว

แต่ยามนี้…กลับทำราวกับกลัวว่าพระชายาจะหนีหายออกจากจวนไป!

เหล่าสาวใช้พากันเงียบงัน ไม่มีใครกล้าเอ่ยอันใดออกมา ทั้งหวาดหวั่นและสับสนในใจ เพราะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วหลี่อ๋องคิดสิ่งใดอยู่กันแน่

ไป๋ซูเหยารู้สึกปวดระบมไปทั่วร่าง ราวกระดูกทุกชิ้นส่วนในร่างกายถูกบิดหักแยกออกเป็นชิ้นๆ ความเจ็บปวดแล่นปลาบขึ้นมาทันทีที่นางรู้สึกตัว

นางค่อยๆ ลืมตาอย่างเชื่องช้า ทว่าเมื่อเห็นภาพตรงหน้ากลับต้องสะดุ้งเฮือกตกใจทันทีราวกับเห็นผีกลางวันแสกๆ

สาวใช้หลายคนกำลังยืนล้อมรอบเตียง สีหน้าของแต่ละคนแสดงความตกใจปนยินดีเมื่อเห็นว่านางฟื้นขึ้นมาแล้ว…

“พระชายา! พระชายาฟื้นแล้วเจ้าค่ะ!”

“รีบไปตามหมอกลับมาเร็วเข้า!”

เสียงพูดคุยโกลาหลดังขึ้นรอบตัวไป๋ซูเหยา นางกะพริบตาไล่ความพร่าเลือนก่อนจะยกมือกุมขมับแน่นด้วยความมึนงง กระทั่งสาวใช้ผู้หนึ่งโน้มตัวลงกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พระชายาเป็นลมไปเจ้าค่ะ หลี่อ๋องทรงกังวลมากถึงกับสั่งให้พวกหม่อมฉันเฝ้าอยู่ไม่ห่าง”

ถ้อยคำพูดนั้นคล้ายสายฟ้าฟาดลงมากลางใจนาง

หลี่เจิ้งเฉินน่ะหรือ…ห่วงใยนาง!?

ไป๋ซูเหยาหลุบตาลงต่ำ พลางแค่นหัวเราะเยียบเย็นในใจ จะเชื่อในความห่วงใยจากบุรุษผู้นั้นได้อย่างไรกัน

นางไม่เชื่อ!

ไม่เชื่อในน้ำใจที่มาหลังโทสะ

ไม่อยากได้ยินแม้กระทั่งชื่อ

ไม่ต้องการเห็นเงาและไม่อยากจะมองหน้าเขาอีก!

แม้แต่คำว่าขอโทษ…ก็มิอาจลบล้างสิ่งที่เขาทำกับนางได้

หากไป๋เหยียนหลันไม่กลับมาอีกสองปี นางคงไม่กลายเป็นร่างไร้วิญญาณไปแล้วหรืออย่างไร!

เพียงชั่วพริบตา ภายในเรือนหลักก็พลันเกิดความโกลาหลวุ่นวายขึ้น เหล่าสาวใช้พากันแตกตื่น วิ่งวุ่นราวกับเกิดเหตุใหญ่โต

หลี่เจิ้งเฉินซึ่งกำลังนั่งอ่านตำราอยู่ในห้องหนังสือไม่ไกลนัก พอได้ยินเสียงจอแจคล้ายคนทะเลาะกันดังลอดเข้ามาไม่ขาดสาย เขาพลันลุกขึ้นยืน หัวคิ้วขมวดมุ่นด้วยความสงสัยก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าเดินตรงมายังต้นเสียงทันที

เสียงฝีเท้าหนักแน่นหยุดลงตรงหน้าทางเข้า…

เขาก้าวเข้าไปไม่ถึงครึ่งก้าวกับต้องชะงักไปชั่วขณะ สายตาคมกริบเพ่งมองเบื้องหน้า ทว่าจู่ๆ หัวใจแกร่งกลับกระตุกวูบอย่างไร้สาเหตุอีกครั้ง

ไป๋ซูเหยาเพิ่งฟื้นจากอาการเป็นลม นางกำลังพยายามจะยันกายลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางอ่อนแรง ใบหน้าคนงามซีดเผือด นัยน์ตาเมล็ดซิ่งแดงก่ำจากพิษไข้ เหล่าสาวใช้รอบข้างต่างช่วยกันประคองด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและเห็นใจ

“ระวังเจ้าค่ะ พระชายาอย่าฝืน...”

“มีคนไปตามท่านหมอแล้วใช่หรือไม่!” น้ำเสียงของสาวใช้ผู้หนึ่งร้องลั่นออกมาด้วยความเป็นห่วงและหวาดกลัว

ดูท่าแล้ว แม้หลี่อ๋องจะใจร้ายถึงขั้นขังพระชายาไว้ในเรือนนานหลายชั่วยาม หากแต่กลับแฝงไปด้วยความห่วงใยอย่างลึกซึ้งอยู่ไม่น้อย เกรงว่าหากพระชายาเป็นอะไรไป…พวกนางคงหนีไม่พ้นโทษทัณฑ์แน่!

หลี่เจิ้งเฉินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาคมกริบแข็งกร้าววูบไหวอย่างควบคุมไม่ได้

มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเส้นเลือดปูดด้วยความโกรธ

นางเป็นเช่นนี้ก็เพราะเขา…!?

“เหอะ!”

โจวตงหยางมองแผ่นหลังของสหายด้วยแววตาเหยียดหยัน เขาแค่นเสียงฮึดฮัดในลำคอก่อนจะก้าวเท้าเดินผ่านไปอย่างไม่ไยดี พร้อมเอ่ยน้ำเสียงทุ้มอย่างไม่ปิดบังความหงุดหงิด

“หากรู้สึกผิดนักก็เอ่ยปากขอโทษนางเสียเถอะ!”

ไหนเลยเขาจะคาดคิดว่าทั้งสองจะถึงขั้นมีเรื่องใหญ่โตกันถึงเพียงนี้!

แม้โจวตงหยางจะไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร ทว่าอีกฝ่ายก็เป็นเพียงสตรีผู้หนึ่ง มิหนำซ้ำยังร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับหลี่เจิ้งเฉินไปแล้วย่อมถือเป็นภรรยาอย่างสมบูรณ์!

ไฉนสหายผู้นี้จึงโง่งมทึ่มทื่อถึงเพียงนี้กัน!

ไป๋ซูเหยาได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นใกล้เข้ามา นางชะงักนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะสูดลมหายใจลึกตั้งสติ จากนั้นจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมอง ดวงตาคู่งามฉายแววว่างเปล่าและเย็นชาแตกต่างจากคราวหน้านี้ที่ยังเจือความเสียใจและผิดหวังเอาไว้

“พระชายา…สบายดีหรือไม่” น้ำเสียงทุ้มของบุรุษแปลกหน้าเอ่ยขึ้น พลางยกมือคารวะตามมารยาท

ไป๋ซูเหยาหันมองเขาเล็กน้อยอย่างประหลาดใจ นางย่อมไม่เคยเห็นหน้าบุรุษผู้นี้มาก่อน จึงพยักหน้าเล็กน้อยรับไว้เท่านั้น มิได้กล่าวสิ่งใดตอบกลับไป

และในขณะเดียวกัน หางตาของนางพลันเห็นร่างคุ้นเคยเดินเข้ามาในเรือน

‘เหอะ…ตายยากเสียจริง’

ไป๋ซูเหยาคิดเยาะหยันในใจ มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างดูแคลน ก่อนจะเบือนใบหน้าหนี นางทอดสายตาออกไปมองยังนอกหน้าต่างอย่างเฉยชาราวกับไม่อยากจะมองอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

“…”

“ฟื้นแล้วหรือ..” น้ำเสียงทุ้มต่ำของหลี่เจิ้งเฉินเอ่ยราบเรียบ หากแต่เจือความอ่อนเอาไว้เจ็ดส่วนอย่างไม่รู้ตัว สายตาคมกริบจับจ้องสตรีตรงหน้าอย่างนิ่งๆ ด้วยความรู้สึกผิด ทว่านางแสดงทีท่าออกมาราวกับไม่ต้องการแม้แต่เห็นหน้าเขา!?

เพียงชั่วพริบตา ภายในเรือนพลันเงียบสงัดลงในทันที…

บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึมครึมและกระอักกระอ่วนชวนให้อึดอัดไม่น้อย แม้แต่เหล่าสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นก็ไม่กล้าขยับตัวหรือหายใจเสียงดังรบกวนเลยแม้แต่น้อย

แม่บ้านชราเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าประตู นางพลางเหลือบตามองนายหญิงก่อนหันไปมองหลี่อ๋อง แล้วจึงถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม

“พระชายามิได้มีไข้แล้วเจ้าค่ะ ทว่ายังคงต้องพักผ่อนมากๆ หม่อมฉันให้คนไปตามหมอมาตรวจอีกรอบเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” นางกล่าวพร้อมถือถาดอาหารเข้ามา พลางยอบกายลงเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านหลี่อ๋องและขุนนางโจว

โจวตงหยางยืนกอดอกมองเงียบๆ ดวงตาคมกริบดูลุ่มลึกราวกับกำลังจับสังเกตสถานการณ์อยู่เนิ่นนาน ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ อย่างเข้าใจ

เขาเอ่ยเสียงเบาทว่าเจือแววประชด “ว่ากันว่า…หากสตรีได้โกรธแล้วก็ยากนักที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”

หลี่เจิ้งเฉินขมวดคิ้วแน่นงุนงงทันที

ที่ผ่านมาตลอดทั้งชีวิตของหลี่เจิ้งเฉินไม่เคยต้องลดตัวลงไปง้องอนผู้ใดด้วยซ้ำ....แม้แต่กับไป๋เหยียนหลันก็ไม่เคยสักนิด

แล้วสตรีผู้นี้มีฐานะเป็นอันใดกัน!?

“โกรธข้าเรื่องอันใด” หลี่เจิ้งเฉินถามเสียงขุ่นอย่างไม่เข้าใจ

เขาขังนางไว้ก็จริง…ทว่าเป็นเพราะนางอวดดีทว่าท้ายที่สุดเขาก็ช่วยชีวิตนางไว้ได้ มิหนำซ้ำยังยอมเอ่ยคำขอโทษออกไปแล้ว

เช่นนั้น…ไฉนสตรีผู้นั้นถึงยังดื้อรั้น เอาแต่ใจไม่เลิกอีกเล่า?

!!!

เหล่าสาวใช้ที่ได้ยินถ้อยคำพูดนั้นแล้ว ต่างหันขวับมามองอย่างไม่พอใจแทนนายหญิงทันที…!

ไป๋ซูเหยาได้ฟังแล้ว จึงสูดลมหายใจลึก

เขาเป็นคนลงมือขังนางกับมือ! แถมยังตวาดดุด่าโดยไม่ไถ่ถามหาเหตุผลใด แล้วจะย้อนถามเช่นนี้อีกหรือ!

ทั้งโง่งมและทึ่มทื่อยิ่งนัก!

ทันใดนั้น น้ำเสียงแหบพร่าของไป๋ซูเหยาพลันเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาและหนักแน่น นางไม่แม้แต่จะหันไปสบตามองหลี่เจิ้งเซินเลยด้วยซ้ำ “หลี่อ๋องไม่จำเป็นต้องแสร้งเป็นห่วงเป็นใยข้า…ไม่จำเป็นต้องส่งสาวใช้มาดูแลและหากเข้ามาเพียงเพื่อต้องการจะเหยียดหยามข้าหรือสมเพชข้าก็ออกไปเถอะ วางใจได้…ข้าหาได้อ่อนแอถึงขั้นตายไปง่ายๆ จนกว่าจะเห็นไป๋เหยียนหลันกลับมาแน่!”