บทที่ 3 เสียงซุบซิบเล็กๆในจวน

“ คุณหนูเจ้าคะ ท่านตื่นแล้วหรือ ชุ่ยเอ๋อเตรียมน้ำอุ่นเอาไว้แล้วนะเจ้าค่ะ กำลังอุ่นพอดีเลย อาบน้ำกันเลยดีกว่านะเจ้าคะ จะได้รีบแต่งตัว  รีบไปสถานศึกษากัน " ร่างอวบอิ่มงดงามของคุณหนูต้วนจึงได้ลุกจากเตียงอันแสนอุ่นของนาง แล้วก็เดินเข้าไปหลังฉากกั้นเพื่ออาบน้ำแต่งกาย เตรียมตัวไปสถานศึกษาที่อีกไม่นานนางก็จะจบการศึกษาแล้ว

เหลือเพียงแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น การย้ายมาอยู่จวนแม่ทัพจางนี้ ทำให้นางไม่ต้องตื่นแต่เช้าเช่นเดิมนัก เพราะว่าสถานศึกษากับจวนแม่ทัพจางนั้นอยู่ไม่ไกลกันมาก นางจึงไม่ต้องเร่งรีบดังเช่นเดิมอีก  มีเวลาแต่งกายและกินอาหารตามสบายแล้วค่อยออกไปขึ้นรถม้าที่หน้าประตูจวนเพื่อไปยังสถานศึกษา

เมื่ออาบน้ำแต่งกายจนเรียบร้อยแล้ว เยว่ชิงก็กินอาหารเช้าที่เรือนเล็กของนาง โดยมีชุ่ยเอ๋อสาวใช้คนสนิทที่ตามมาจากจวนของบิดาไปยกจากโรงครัวมาให้นาง ตอนเช้านางเร่งรีบจะไปสถานศึกษาจึงคิดว่าจะไม่แวะไปกินอาหารเช้ากับท่านอาหนุ่มหมาดๆของนาง แต่จะไปกินอาหารร่วมกับเขาที่เรือนในตอนเย็นแทนจะได้มีเวลาอยู่กับเขาให้มากขึ้น พี่หย่งเล่อท่านรอข้าหน่อยนะ ข้าจะเรียนจบแล้ว และจะเกี้ยวท่านกลับมาเป็นคนรักของข้าให้ได้ แค่คิดถึงใบหน้าเคร่งขรึมแต่หล่อเหลาเหลือร้ายของเขาแล้วก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมาหน่อยๆแล้ว นางยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีนักที่บัดนี้ความฝันของตนเองเป็นจริงแล้ว

เยว่ชิงรีบเดินออกไปขึ้นรถม้าที่พ่อบ้านจวนจางจัดการให้รอรับนางที่หน้าประตูตามเวลาเดิมในทุกวันเพื่อไปส่งคุณหนูต้วนหลานสาวคนใหม่ของท่านแม่ทัพที่สถานศึกษาสตรีที่อยู่ไม่ไกลนัก  ชุ่ยเอ๋อเดินไปส่งคุณหนูของตนเองจนถึงที่รถม้าแล้วนางก็กลับไปอยู่ที่เรือนเล็กของคุณหนูเพื่อทำงานอะไรเล็กๆน้อยในเรือน แต่ก่อนจะกลับเข้าไปที่เรือนเล็กนางก็แวะไปกินอาหารเช้าที่โรงครัวให้เรียบร้อยก่อน  พวกนางทำเช่นนี้เป็นปกติในทุกๆวันนอกจากวันหยุดที่เยว่ชิงคุณหนูคนงามไม่ได้ออกไปที่ใด กิจกรรมของนางในจวนก็เปลี่ยนไปตามเหตุการณ์ในแต่ละวัน แต่ส่วนมากแล้ว ก็เป็นกิจกรรมที่เกี่ยวกับแม่ทัพหนุ่มชายในดวงใจของนางนั่นเอง

เยว่ชิงเข้าครัวทำอาหารและขนมไปให้แม่ทัพจางชิมบ่อยๆ และนางมักจะสั่งที่โรงครัวทำอาหารที่เขาชื่นชอบให้เขาได้รับประทาน นางมักจะชงชาใส่ป้านน้ำชาและเป็นชาชั้นดีชนิดที่เขาโปรดปรานไปส่งให้เขาที่ห้องหนังสือเวลาที่เขาหมกมุ่นทำงานอยู่แต่ในนั้น  ขนม อาหาร น้ำชา ผลไม้ที่เขาชื่นชอบนางก็มักจะสั่งให้คนไปจัดการหามาเตรียมเอาไว้ให้กับเขา นางมักจะไปนั่งเล่นกู่เจิ้งที่ศาลาริมบึงบัวที่อยู่ในสวนหน้าจวนของแม่ทัพหนุ่ม เพื่อตั้งใจจะให้เสียงบรรเลงกู่เจิ้งนั้นได้ยินไปถึงแม่ทัพหนุ่ม และเขานั้นก็ได้ยินมันเข้าจริงๆ และนิ่งฟังเพลงที่เขาโปรดปรานอยู่นานและรู้สึกว่ามันช่างคุ้นเคยนัก เหมือนกับเขาได้อวี้ชางกลับมาอย่างไรก็ไม่รู้ได้  คุณหนูต้วนผู้นี้ทำให้ความหลังที่เขาฝังกลบมันเอาไว้ถูกขุดคุ้ยขึ้นอีกครา

เขานิ่งคิดทบทวนหลายสิ่งที่เกี่ยวกับคุณหนูต้วนเยว่ชิงผู้นี้  นางมีส่วนคล้ายอวี้ชางมาก  ทั้งแต่งกายที่คล้ายกัน แม้ใบหน้าและรูปร่างจะไม่ใช่ กลิ่นหอมที่เย้ายวนของนางก็คล้ายอวี้ชางนัก  เขาเคยรู้ว่าอวี้ชางผสมเครื่องหอมที่ทำจากดอกไม้หลายชนิดเข้าด้วยกันและผสมลงในเครื่องประทินผิวของนางด้วยตนเอง จึงทำให้กลิ่นหอมที่ติดกายของนางนั้นไม่เหมือนผู้ใดทั้งสิ้น

และเพลงที่นางบรรเลงนั้นก็เป็นเพลงที่เขากับอวี้ชางชอบ  และยังมีอาหารและของว่างที่เขาชอบอีก นางรู้ใจเขาไปเสียทุกอย่าง รวมถึงอาภรณ์ของเขาที่มีการอบกลิ่นหอมของดอกไม้แห้งที่เขาชอบอีก  หลังจากที่นางเข้ามาอาศัยในจวนของเขาแล้ว อาภรณ์ของเขาก็มีกลิ่นดอกไม้แห้งชนิดนี้แทบจะทุกตัว มันรวมไปถึงเครื่องนอนของเขาอีกด้วย  เวลานอนเขาสูดกลิ่นหอมชื่นใจของมันเข้าไปเต็มปอดอย่างสบายอารมณ์นัก  และยิ่งทำให้เขาคิดถึงอวี้ชางขึ้นมา ทั้งๆที่เขาพยายามจะลืมเลือนนางไปแล้วแท้ๆ 

เพราะแม้จะรักนางและคิดถึงนางมากเพียงใดอวี้ชางก็มิอาจจะฟื้นคืนกลับมาแล้ว ดังเช่นที่พระชายาจางน้องสาวของเขานั้นได้บอกกับเขาเมื่อคราวนั้น เขาจึงได้เลิกโทษตนเอง และพยายามเปิดใจมองสตรีอื่น และเริ่มกลับมาใช้ชีวิตของตนเองได้มีความสุขมากขึ้น แต่การที่รับคุณหนูต้วนเยว่ชิงบุตรสาวของผู้มีพระคุณของเขาเข้ามาอยู่ในจวนและรับอุปการะนางนั้น มันทำให้เขาเริ่มเหมือนรู้สึกว่าอวี้ชางอยู่ใกล้ๆ  เพราะเยว่ชิงทำอะไรหลายๆอย่างเหมือนอวี้ชางมากเกินไป เหมือนจนเขาแปลกใจและเกิดสงสัยขึ้นมา

เขาสังเกตุมาหลายครั้งแล้วว่าต้วนเยว่ชิงนั้น นางชอบมองเขาด้วยแววตาของสตรีที่มองชายที่ตนเองพึงใจ แววตาของนางไม่ใช่ของเด็กสาวที่ไร้เดียงสา แต่มันคือแววตาของสตรีแรกแย้มที่พร้อมจะรักใคร่บุรุษที่นางพึงใจแล้ว ยิ่งนานวันเขายิ่งสังเกตุเห็นมันได้ชัดเจนและนั่นทำให้เขาไม่สบายใจเลย นางมากินอาหารเย็นกับเขา ปรนนิบัติเขาดังเช่นนางเป็นฮูหยินของเขากระนั้น

นางคีบอาหารให้เขา ชี้ชวนให้เขากินอาหารที่นางทำเองหรือไม่ก็สั่งให้โรงครัวทำในแบบที่เขานั้นชื่นชอบ และมันก็เป็นความจริง เพราะเขาชื่นชอบอาหารเช่นนั้นจริงๆ  ชาที่นางชงนั้นก็ถูกใจเขาที่สุด นางรู้จักชนิดของชาที่เขาชอบโดยที่ไม่ต้องมีใครบอกกับนางด้วยซ้ำ ชาชองนางผสมกลีบดอกเหม่ยกุ้ยที่ตากแห้งแล้วเข้าไปด้วย ทำให้มีกลิ่นหอมกว่าชาทั่วไป  แม่ทัพหนุ่มได้เรียกพ่อบ้านจางมาสอบถามแล้ว  เขาบอกไม่ได้บอกสิ่งใดเกี่ยวกับเขาให้นางได้รู้เลย และนางเองก็ไม่เคยเอ่ยถามเสียด้วยซ้ำ 

นางลงมือจัดการทุกอย่างในชีวิตของเขาดังเช่นนางเป็นฮูหยินของเขา ตอนนี้นางเรียนจบจากสถานศึกษาแล้ว ทำให้นางเข้ามาดูแลจวนแม่ทัพดังเช่นนางเป็นฮูหยินได้มากขึ้น เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยปากบอกกับผู้อื่นว่านางนั้นคือฮูหยินจวนนี้เท่านั้น แต่กระนั้นนางก็ไม่ได้ก้าวก่ายงานของพ่อบ้านจางจนน่าเกลียด นางแค่พยายามปรนนิบัติแม่ทัพหนุ่มดังเช่นเขาเป็นสามีของนางเพียงเท่านั้น ขาดเพียงอย่างเดียวคือนางไม่ได้เข้าไปนอนกับเขาในห้องนอนของเขาเพียงเท่านั้น

แม่ทัพหนุ่มนั้นก็จำต้องยอมรับว่านางทำทุกอย่างได้ถูกใจเขานัก  ทำเอาเขาคิดถึงใครคนหนึ่งที่เขาพยายามจะลืืมเลือนนางให้หมดใจและมันได้หวนคิดถึงนางขึ้นอีกครั้ง  เยว่ชิงผู้นี้เหมือนอวี้ชางมาก  ขาดแต่เพียงรูปลักษณ์ของนางเท่านั้นที่งดงามไปคนละแบบกับอวี้ชาง ในตอนเช้าหลังจากกินอาหารด้วยกันแล้ว นางก็จะเดินไปส่งเขาขึ้นรถม้าเพื่อจะไปราชการในวังหรือไม่ก็ไปราชการต่างเมือง และนางจะมารอรับเขาตามเวลา หากนางรู้เวลากลับจวนของเขา พร้อมกับรอยยิ้มอย่างยินดีที่เห็นหน้าเขา