บทที่ 2 หลานสาวบุญธรรม

อวี้ชางจ้องมองใบหน้าอดีตคนรักนิ่ง นางนั้นได้มาเกิดใหม่ในร่างคุณหนูต้วนผู้นี้ได้สองปีมาแล้ว  นับจากนางเสียชีวิตลงไปไม่นานนัก อยู่ๆวัหนึ่งนขณะที่นางกำลังเดินวนเวียนในหมอกควันสีขาวอยู่นั้น ก็มีลำแสงที่สว่างมากพวยพุ่งเข้ามาหานางและนางก็วูบหมดสติไป  

แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็มาอยู่ในร่างของคุณหนูต้วนเย่วชิงผู้นี้ ที่นางนั้นร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก วันหนึ่งนางเป็นไข้และเป็นลมชักโดยที่ไม่มีใครเห็น ทำให้ชักจนหมดสติไป และวิญญาณของท่านหญิงอวี้ชางที่อธิษฐานจิตขอให้ได้พบกับคนรักของนางอีกครั้งก็มาเข้าร่างคุณหนูผู้นี้ในทันที  

โดยที่ความทรงจำครั้งอดีตชาติที่เป็นท่านหญิงอวี้ชางยังอยู่ครบ  แต่ไม่มีความทรงจำของคุณหนูต้วนอยู่เลย  และนับจากที่นางได้มาเข้าร่างของคุณหนูต้วนผู้นี้ นางก็ปรับตัวและใช้ชีวิตเป็นคุณหนูผู้นี้จนเคยชินแล้ว นางมีโอกาสได้พบบิดาของคุณหนูผู้นี้เพียงไม่นานนัก แต่นางก็พยายามทำตัวให้เป็นบุตรสาวที่ดี เพราะนางสงสารเขามากที่ไม่รู้ว่าบุตรสาวตัวจริงของเขานั้นเสียชีวิตไปแล้ว  และนางก็ไม่อาจจะบอกใครถึงเรื่องนี้ได้  เพราะแม้บอกไปแล้วใครจะเชื่อนางกัน  แต่แล้วหลังจากบิดากลับไปทำงานที่จวนของแม่ทัพจางแล้ว  วันหนึ่งก็มีคนมารับตัวของนางมาที่จวนใหม่แห่งนี้  และได้พบกับอดีตคนรักคือคุณชายจางหย่งเล่อ 

และทันทีที่ได้รับรู้ว่ารองแม่ทัพต้วนที่เป็นบิดาของคุณหนูต้วนผู้นี้เสียชีวิตไปแล้ว นางก็เสียใจมาก เสียใจแทนพวกเขาพ่อลูก  แต่ก็ไม่ถึงกับจะต้องร้องไห้จนหมดสติดังเช่นที่แสดงต่อหน้าชายคนรัก แต่ที่นางร้องไห้มากมายนั้นก็เพราะดีใจที่ได้พบหน้าชายคนรักของนางอีกครั้งและดีใจที่นางจะได้เข้ามาอยู่ในจวนของเขา ได้หวนคืนกลับมาอยู่ใกล้ๆเขาอีกครั้งอย่างแทบไม่เชื่อว่าจะมีวันที่เป็นไปได้อีก   ตอนนี้อดีตคนรักของนางได้รับพระราชทานจวนใหม่หลังใหญ่มาก  และได้เลื่อนยศขึ้นมาเป็นแม่ทัพภาคตะวันออกแล้ว 

นางดีใจมากและต้องการใกล้ชิดกับอดีตคนรัก แต่ไม่รู้จะทำเช่นไร จะเข้าไปกอดเขาก็ไม่กล้า  จึงได้แกล้งร้องไห้จนสลบไป และขอโทษขอโพยรองแม่ทัพต้วนกับคุณหนูต้วนอยู่ในใจที่นางทำเช่นนี้  เมื่อนางเป็นลมหมดสติลงตรงหน้าของเขา แม่ทัพจางก็จำต้องช้อนอุ้มตัวของนางขึ้นแนบอกแล้วพาเดินมายังเรือนหลังเล็กนี้ ระหว่างนี้อดีตท่านหญิงอวี้ชางก็ลอบสูดดมกลิ่นกายของชายคนรักและซุกหน้าของนางแนบอกแกร่งของเขาอย่างโหยหาเหลือเกิน พี่หย่งเล่อยอดรัก ข้ากลับมาแล้ว และข้าจะไม่จากท่านไปที่ใดอีก พี่หย่งเล่อยอดรักของอวี้ชาง นางรำพึงในใจขณะที่แนบร่างเข้ากับร่างแกร่งของอดีตคนรักให้มากที่สุด 

“ ฟื้นแล้วหรือเยว่ชิง ต่อไปข้าจะรับอุปการะเจ้า แต่จะให้เรียกท่านพ่อก็คงจะไม่เหมาะนัก เพราะบิดาของเจ้านั้นมีวัยที่มากกว่าข้าเกือบสิบปี ถ้าเช่นนั้นให้เจ้าเรียกข้าว่าท่านอาก็แล้วกัน ต่อไปข้ารับเจ้าเป็นหลานสาว ให้เจ้าอาศัยอยู่กับข้าที่นี่ เจ้าอยู่ที่นี่ดังเช่นญาติคนหนึ่ง ไม่ใช่บ่าวไพร่นะ ริมฝีปากอวบอิ่มที่แดงระเรื่อนั้นบุ้ยขึ้นนิดๆ หลานสาวเช่นนั้นหรือ ” ขอบคุณท่านอามากนะเจ้าคะ ที่เมตตาเยว่เอ๋อ " แล้วนางก็เอนกายเข้ากอดรัดเอวเขา  แล้วเอนกายพิงอกแกร่งของเขาเอาไว้ แล้วทำทีสะอื้นเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา แต่ใบหน้าหวานกระจ่างนั้นไม่มีน้ำตาแม้สักหยด มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น  

แม่ทัพหนุ่มขยับตัวด้วยความอึดอัด เขาอยากจะดันร่างอวบของนางออกไป แต่แล้วก็อดสงสารนางขึ้นมาไม่ได้ นางคงจะเสียใจมาก ที่เพิ่งรู้ข่าวว่าบิดาที่พึ่งเพียงคนเดียวของนางนั้นจากไปแล้ว นางกำลังเสียใจ คงจะเคว้งคว้างเพราะอยู่ๆก็ทราบข่าวร้ายของบิดา แม่ทัพหนุ่่มจึงได้ปล่อยให้นางกอดเอวเขาและซุกใบหน้าแนบอกแกร่งของเขาเอาไว้ อวี้ชางในร่างของคุณหนูต้วนยกยิ้มนิดๆ อย่างสมใจ ขออภัยท่านรองแม่ทัพและคุณหนูต้วนด้วยจริงๆ ข้าเพียงแค่ดีใจที่ได้พบคนรักของข้าที่ไม่คาดว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก นางบอกกับพวกเขาอยู่ในใจ

เมื่อร่างอวบอิ่มนั้นกอดรัดเอวเขาเอาไว้เหมือนหาหลักพักพิงอยู่ครู่ใหญ่มาแล้ว แม่ทัพหนุ่มจึงได้ยกมือหนาขึ้นแกะมือบางของนางออกจากเอวสอบของตนเอง เยว่ชิงจึงจำต้องผละออกมาจากอกแกร่งที่แสนจะอุ่นของอดีตคนรัก เขาดึงร่างอวบของนางออกห่างตัวเขา เพราะมันไม่เหมาะสมนักที่ทั้งสองจะโอบกอดกันเนิ่นนานเช่นนี้ เพราะตอนนี้หลานสาวบุญธรรมหมาดๆ ของเขานั้นไม่ใช่เด็กๆแล้ว นางเติบโตเข้าสู่วัยสาวสะพรั่ง แถมยังดูเติบโตจนเกินวัยอีกด้วย 

ร่างกายของหลานสาวหมาดๆนั้น อวบอิ่มขาวผ่องและดูงดงามปานจะล่มเมืองนี่ยังขนาดไม่สาวสะพรั่งเต็มที่ยังงามปานนี้ อีกหน่อยจวนของเขาจะต้องมีแต่แม่สื่อเทียวเข้าเทียวออกอย่างแน่นอน ไม่ต้องเกรงเลยสักนิดว่าจะได้อุปการะนางไปตลอดชีวิต เพราะไม่แน่อาจจะแค่เพียงไม่กี่ปีนางก็คงจะออกเรือนไปแล้ว แต่เขาจะทำหน้าที่แทนบิดาของนางอย่างเต็มที่แน่นอน จนกว่านางจะออกเรือนพ้นอกของเขาไป แม่ทัพจางครุ่นคิดขณะที่จ้องมองใบหน้าหวานของหลานสาวที่นัยน์ของนางนั้นจ้องมองเขานิ่ง และดูมีความห่วงหาอาวรณ์ซ่อนในนั้น  มัันดูแปลก ๆ แต่แม่ทัพหนุ่มคิดว่าเขาคงจะคิดมากเกินไป นางแค่เพียงยังเศร้าโศกเรื่องบิดาของนางเพียงเท่านั้น สติจึงยังไม่คงที่นัก

“ เอาละ อาจะออกไปก่อน เจ้าควรจะนอนพักผ่อนให้สบายกว่านี้สักนิด  เจ้ามีสาวใช้คนสนิทมาด้วยแล้วใช่หรือไม่ ต้องการสาวใช้เพิ่มอีกไหม แต่ไม่ต้องห่วงนะ อาจะให้พ่อบ้านจัดการให้สาวใช้มาทำความสะอาดดูแลเรือนหลังนี้อีกคนหนึ่ง ส่วนสาวใช้ที่ติดตามเจ้ามาให้นางดูแลแค่เพียงเจ้าเท่านั้นก็พอแล้ว ส่วนอาหารก็ไปกินกับอาที่เรือนของอาหรือไม่จะให้สาวใช้ของเจ้าไปยกมาจากในโรงครัวก็ได้ แล้วแต่เจ้าเลย หากต้องการอะไรหรือขาดเหลือสิ่งใดบอกกับอาหรือพ่อบ้านจางได้ อาไปก่อนนะ เจ้าพักผ่อนเถิด " แล้วแม่ทัพหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปจากห้องนอนของเยว่ชิงทันที ทิ้งให้ดวงตาเรียวยาวที่เปี่ยมไปด้วยน้ำตาคลอตานั้นมองตามแผ่นหลังหนานั้นไป จนลับตา

ผ่านไปแค่เพียงสองปีกว่าๆที่นางไม่ได้พบเขา เขาดูสูงสง่าขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวมากขึ้น พี่หย่งเล่อ ท่านจะรู้ไหมอวี้ชางอยู่ใกล้ๆท่านเพียงแค่นี้  นางมองตามเขาไปจนลับตาแล้ว จึงได้เอนกายพิงพนักหัวเตียง แล้วยกมือบางขึ้นเช็ดน้ำตา นางยิ้มออกมาน้้อยๆ แต่อย่างน้อยที่สุด ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว กลับมาทวงคนรักของข้าคืนแล้ว แต่ เอ….เขามีภรรยาแล้วหรือไม่ มีคนรักใหม่แล้วหรือไม่กัน เรื่องนี้นางต้องรู้ให้ได้ 

ส่วนแม่ทัพหนุ่มนั้นหลังจากเดินออกมาจากเรือนหลังเล็กของหลานสาวบุญธรรมหมาดๆแล้ว เขาก็รู้สึกว่านางนั้นดูเย้ายวนและมีเสน่ห์จนเกินไป เขาคงจะต้องรักษาระยะห่างจากนางให้มากแล้ว นางเป็นสตรีที่อยู่ในวัยสาวสะพรั่งแล้วไม่ใช่เด็กเล็กๆที่เขาจะใกล้ชิดได้โดยไม่มีผู้คนครหา เขาไม่อยากจะให้นางแปดเปื้อนด้วยเรื่องฉาวโฉ่อันใด อยากจะเตรียมตัวนางให้เพียบพร้อม เพื่อต่อไปจะได้มีบุรุษฐานะดี มีเกียรติมาสู่ขอนาง เขาต้องการส่งนางไปให้สามีที่ดูแลนางได้ และต้องการให้ชีวิตต่อไปของนางมั่นคงที่สุด เพื่อชดเชยให้กับรองแม่ทัพต้วนที่เป็นทั้งสหายผู้พี่และคนสนิทของเขา