บทที่ 0331

ถ้าใช้คําพูดของหลี่ฮวนก็คือ คนอายุอย่างเธอ ส่วนใหญ่มีพลังชีวิตแปดถึงเก้าส่วน

แต่เธอกลับมีเพียงครึ่งเดียว

ซ้ำยังกําชับให้เธอใช้อย่างประหยัด

บางทีนี่อาจเป็นราคาของการเกิดใหม่

หลินจืออี้ดึงสติกลับมา แสร้งดำเนินเป็นนิ่งหมายจะดำเนินการต่อ

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ กลับโบกมือ “ไปดูข้างหน้าหน่อย”

ผู้จัดการหลี่รีบพูดว่า "คุณชายสามสายตาไม่เลวเลยนะครับ ด้านหน้าเต็มไปด้วยอัญมณีที่หายาก เชิญครับ"

กงเฉินตอบรับคําหนึ่ง แล้วเดินผ่านหน้าหลินจืออี้ไป

ทันใดนั้น ฝ่ามือของหลินจืออี้ก็ร้อนผ่าว ตกใจจนยืนอึ้งอยู่ที่เดิม

เมื่อคนอื่นๆ เดินเข้าไป เธอถึงแบมือออก

มันเป็นกระเป๋าอุ่นมือขนาดเท่าฝ่ามือ สีชมพู

ทำไมกงเฉินถึงมีของแบบนี้

“จืออี้” ผู้จัดการหลี่ตะโกนอยู่ข้างหน้า

“มาแล้วค่ะ”

หลินจืออี้กํากระเป๋าอุ่นมือไว้แน่น แล้วรีบเดินตามไป

ห้องโถงนิทรรศการหินดั้งเดิมมืดมาก นอกจากไฟเล็กๆ บนตู้โชว์แล้ว รอบๆ สามารถมองเห็นเงาคนได้อย่างชัดเจนเท่านั้น

หลินจืออี้ยืนอยู่ข้างๆ และปรบมือให้กับสุนทรพจน์ของผู้จัดการหลี่ตลอดเวลา

ท่ามกลางเงาคนแน่นขนัด กลิ่นกายที่เย็นสบายห่อหุ้มเข้ามา เสียงหายใจที่ข้างหูก็ร้อนขึ้นมาเช่นกัน

พ