บทที่ 0332

เมื่อเสี่ยวเจี๋ยจมลง หลินจืออี้ก็จับมือเขาไว้แน่น

ในเวลานี้เขากลัวจนหน้าซีด

“ไม่ต้องกลัว ฉันจับเธอไว้แล้วนะ”

หลินจืออี้ปลอบไปพลาง ใช้มือเท้าคางของเขาไปพลาง

แต่น้ำหนักของเด็กอายุหกเจ็ดขวบไม่เบาเลย บวกกับเสื้อผ้าที่ดูดน้ำแล้ว แม้ว่าเธอจะเป็นผู้ใหญ่ก็ยังค่อนข้างลําบาก

แต่โชคดีที่เสื้อผ้าของเธอไม่เยอะ แขนทั้งสองข้างก็ขยับได้คล่องตัวอยู่

แม้ว่าจะหนาว แต่กัดฟันอดทนหน่อยก็ยังพอได้อยู่

หลินจืออี้ลากเด็กว่ายไปถึงฝั่งอย่างยากลําบาก ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้พลางเอื้อมมือไปดึงเธอ

“คุณคะ รีบส่งมือมาให้ฉันหน่อยค่ะ”

“ดึงเด็กขึ้นไปก่อนค่ะ”

เห็นได้ชัดว่าหลินจืออี้รู้สึกหมดแรง และไม่รู้ว่าจะสามารถดึงเด็กไว้ได้นานแค่ไหน

ผู้หญิงคนนั้นกล่าวขอบคุณพลางลากเด็กที่หนาวจนแข็งขึ้นฝั่งไปด้วย

ขณะที่เธอยื่นมือไปดึงหลินจืออี้ กิ่งไม้หนาเท่าแขนก็ลอยมาจากต้นน้ำ ชนเข้ากับไหล่ของหลินจืออี้โดยตรง

เธอครางเสียงต่ำ แขนชาจนปล่อยมือผู้หญิง และถูกกิ่งไม้กระแทกเข้าไปในวังวนของกระแสน้ำ

“คุณคะ! คุณคะ!” ผู้หญิงคนนั้นยืนตะโกนอยู่ริมตลิ่ง “ช่วยด้วย!”

หลินจืออี้ดิ้นรนภายใต้แม่น้ำหลายครั้ง แล้วร่างกายก็จมลงอย่างควบคุมไม่ได้