ตอนที่ 9 บุกรุก

ลูกน้องทั้งสี่พยักหน้ารับคำ ต่างแยกย้ายปลอมตัวเข้าไปสืบข่าวตามบ้านเรือน เมื่อได้ข้อมูลที่อยู่ของสองแม่ลูกชัดเจนแล้ว ทั้งห้าคนก็กลับมารวมตัวและซุ่มดูอยู่หน้าบ้านเงียบ ๆ อย่างมีพิรุธ

ด้านฮวาอี้ ขณะนั้นนางเริ่มชินกับพลังเวทที่สามารถใช้สอดส่องสิ่งรอบตัวผ่านต้นหญ้าชนิดเดียวกัน เมื่อนางตรวจสอบพื้นที่รอบหมู่บ้าน ก็พบกับชายแปลกหน้าห้าคนที่กำลังแอบซุ่มดูบ้านของเหว่ยหยางอย่างน่าสงสัย กลิ่นอายของพวกมันเต็มไปด้วยเจตนาร้าย นางขมวดคิ้ว รู้ได้ทันทีว่าคนพวกนี้ต้องเป็นศัตรูอย่างแน่นอน

ความกังวลเริ่มกัดกินใจ ฮวาอี้รู้ว่าเหว่ยหยางคงไม่สามารถต่อกรกับคนทั้งห้าได้ หากพวกมันบุกเข้ามาจริง นางจึงตั้งใจจะเตือนเขาให้เตรียมตัวรับมือ และคิดหาทางช่วยอีกแรงหนึ่ง

ระหว่างที่นางกำลังไตร่ตรองอยู่นั้น เหว่ยหยางก็กลับมาจากการล่าสัตว์บนเขา เขาเดินมาหาต้นหญ้าน้อยเหมือนเช่นทุกวัน เมื่อเห็นว่าต้นหญ้าเหี่ยวเฉาลงเล็กน้อย เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปด้วยความห่วงใย

“เจ้าต้นหญ้าน้อย วันนี้ดูเจ้าจะไม่สดใสเลยนะ”

ฮวาอี้ไม่รอช้า นางรีบบอกสิ่งที่พบให้เขารับรู้ทันที “เหว่ยหยาง รอบ ๆ บ้านของเจ้าตอนนี้ ข้าตรวจพบชายแปลกหน้าห้าคน ข้าเชื่อว่าพวกเขาไม่ได้มีเจตนาดีกับครอบครัวของเจ้าแน่นอน”

คำพูดของต้นหญ้าน้อยทำให้หัวใจของเหว่ยหยางกระตุกวูบ เขารู้ในทันทีว่าศัตรูตามหาพวกเขาจนเจอแล้ว เขาจะบอกมารดาไม่ได้ เป็นห่วงนางเกินกว่าจะทำให้ตกใจ ทว่าตนเองจะรับมือคนทั้งห้าได้หรือ?

ใบหน้าของเหว่ยหยางฉายแววกังวลออกมาชัดเจน ฮวาอี้จึงกล่าวอย่างมุ่งมั่น

“เหว่ยหยาง ข้าช่วยเจ้าได้”

“เจ้าจะช่วยอย่างไร? แล้วมันจะเป็นอันตรายกับเจ้าหรือไม่?” เขาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เต็มไปด้วยความห่วงใย

ฮวาอี้ยิ้มบางอย่างมั่นใจ “แม้ข้าจะไม่มีพลังมากมาย แต่สามารถถ่วงเวลาให้เจ้าได้ เตรียมตัวจัดการพวกมันให้เรียบร้อย ส่วนเจ้า…ควรบอกเรื่องนี้กับท่านแม่ของเจ้าด้วย อย่างน้อยนางจะได้ไม่ตื่นตระหนกหากมีสิ่งใดผิดปกติเกิดขึ้น”

คำพูดของฮวาอี้แม้เรียบง่าย แต่กลับอบอุ่นจนหัวใจของเหว่ยหยางเต้นแรง… ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะห่วงใยและสายสัมพันธ์ที่กำลังก่อตัวอย่างเงียบงันระหว่างเขากับต้นหญ้าน้อยที่เขาเฝ้าดูแลทุกคืนวัน…

เมื่อได้ฟังคำเตือนของฮวาอี้ เหว่ยหยางก็เห็นว่ามันเป็นความคิดที่ดี อย่างน้อยหากมารดารับรู้ไว้ ก็จะช่วยได้อีกแรง มารดาของเขาไม่ใช่หญิงอ่อนแอเหมือนที่เห็นภายนอก หากแต่เป็นผู้หญิงเข้มแข็งและเปี่ยมด้วยไหวพริบคนหนึ่ง

“ได้ ข้าจะทำตามที่เจ้าว่า แล้วเจ้าจะให้ข้าจัดการอย่างไร?” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาแน่วแน่

ฮวาอี้กระซิบบอกแผนการที่เพิ่งคิดขึ้นเมื่อครู่ แน่นอนว่านางคิดสดระหว่างคุยกับเขานั่นเอง ถือว่ายังพอมีประโยชน์อยู่บ้างสำหรับต้นหญ้าเช่นนาง

“เจ้าหลอกล่อพวกมันให้เข้าไปในบ้านให้หมด ส่วนเจ้ากับมารดาให้หลบซ่อนในห้องใต้ดิน ข้าจำได้ว่าเจ้าสร้างไว้ตอนขยับขยายบ้านไม่ใช่หรือ?” น้ำเสียงของนางแฝงความมั่นใจอยู่ทุกถ้อยคำ

“แล้วหลังจากข้าหลบลงไป เจ้าจะทำอย่างไร?” เขายังคงสงสัย ไม่เข้าใจว่าต้นหญ้าจะต่อกรกับพวกมันได้อย่างไร

“เจ้ารู้ดีว่าข้ามิใช่ต้นหญ้าธรรมดา ถึงจะหาง่ายทั่วไป แต่มันก็มีฤทธิ์อยู่ไม่น้อย เกสรของข้ามีคุณสมบัติทำให้เกิดอาการชา มึนงง และขยับตัวไม่ได้ชั่วครู่ ข้าจะปล่อยละอองออกไป เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าปิดปากและจมูกไว้ให้ดี แล้วค่อยออกมาจัดการพวกมัน เจ้าคิดว่าแผนนี้เป็นอย่างไร?” ฮวาอี้ยิ้มบาง ดวงตาสั่นระริกแววมั่นใจ

เหว่ยหยางฟังจบก็หลุดยิ้ม “เจ้าช่างฉลาดสมกับเป็นต้นหญ้าน้อยของข้าจริง ๆ”

เมื่อได้ยินคำชมนั้น ดอกไม้สีม่วงเล็ก ๆ ของฮวาอี้พลันชูช่อขึ้นด้วยความรู้สึกเขินอาย “ใครเป็นต้นหญ้าน้อยของเจ้ากันเล่า” นางแย้งเบา ๆ

เหว่ยหยางหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู “เจ้าสิ ข้าจะไปบอกท่านแม่ก่อน แล้วเจ้าก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ”

“เจ้าเด็กนี่! พูดให้มันรู้เรื่องก่อนสิ” ฮวาอี้บ่นพึมพำเบา ๆ เมื่อเห็นเขาเร่งฝีเท้าจากไป

เบื้องหลังรอยยิ้มอ่อนโยนของเหว่ยหยาง ใบหน้าเขากลับเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นทันทีที่หันหลังให้ต้นหญ้าน้อย ความคุกรุ่นในใจเกี่ยวกับศัตรูที่จะบุกเข้ามาในคืนนี้ ทำให้เขารีบตรงไปยังห้องพักของมารดา

ตอนนี้ เริ่นหรงฮวาสุขภาพดีขึ้นกว่าก่อนมาก เขาเชื่อว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะฮวาอี้ช่วยบำบัดอย่างลับ ๆ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

“เหว่ยหยาง เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ?” หรงฮวาวางเข็มด้ายในมือลง เอ่ยถามด้วยสีหน้าฉงน

เขาเข้าไปใกล้ แล้วบอกเสียงเบา “ท่านแม่ ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอก มีกลุ่มชายแปลกหน้าห้าคน พวกมันกำลังจะบุกมาทำร้ายเรา ข้าคิดว่าเป็นพวกเดียวกับที่เคยทำร้ายท่านพ่อ”

สีหน้าของมารดาเปลี่ยนไปทันที แววตาอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นเฉียบคมราวใบมีด

“ในเมื่อมันตามเจอแล้ว ก็หนีไม่ได้ พวกเราจะต้องสู้จนถึงที่สุด เจ้ากลัวหรือไม่ เหว่ยหยาง?”

“ลูกไม่กลัวขอรับ แต่ลูกมีแผน ขอให้ท่านแม่ร่วมมือด้วย” เขาเล่าแผนที่ฮวาอี้คิดให้ฟังจนหมด

เริ่นหรงฮวาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ถ้าเจ้ามั่นใจ แม่ก็พร้อมจะร่วมมือ”

หลังตกลงกันเรียบร้อย หรงฮวาเดินออกจากบ้านอย่างแนบเนียน แสร้งทำตัวปกติให้พวกมันเห็น ก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างไม่สะทกสะท้าน

กลุ่มชายทั้งห้าเมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาว ต่างยิ้มอย่างสมใจ ภารกิจใกล้ลุล่วงแล้ว

“คืนนี้หลังฟ้ามืด เราเริ่มลงมือทันที” หัวหน้ากลุ่มสั่งการเสียงเข้ม

เมื่อพระอาทิตย์ลาลับ ขอบฟ้ามืดมิด แสงไฟภายในบ้านก็ดับลง พวกมันจึงแอบปีนข้ามรั้วเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

ฮวาอี้ที่เฝ้ารอดูจากมุมหนึ่งในสนาม หยั่งรู้ถึงเวลาอันเหมาะสม ใบหญ้าเล็ก ๆ ไหวเบา ๆ ก่อนละอองเกสรที่แฝงพลังเวทจะฟุ้งกระจายออกไป กลิ่นหอมบางเบาแต่แฝงอันตรายแผ่ซ่านทั่วบริเวณ…

เมื่อชายทั้งห้าคนสูดดมเกสรของดอกไม้เข้าไปได้ไม่นาน ร่างกายก็เริ่มอ่อนแรง แขนขาหมดแรงโดยไม่ทราบสาเหตุ ก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้นแทบพร้อมกัน

“ทำไมร่างกายของข้าถึงได้ชาเช่นนี้… มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” หนึ่งในนั้นร้องขึ้นด้วยเสียงสั่นไหว แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

เสียงของเขาขาดหายไปเมื่อความชาค่อย ๆ ลามขึ้นจนกระทั่งไม่สามารถเปล่งเสียงได้อีก พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวไม่ได้แม้แต่จะอ้าปาก ร่างทั้งร่างกลายเป็นสิ่งไร้เรี่ยวแรงนอนแน่นิ่งกับพื้นดิน

เหว่ยหยางที่เฝ้าสังเกตการณ์จากมุมปลอดภัย เดินออกมาพร้อมกับมารดา ทั้งสองตรงเข้ามาใกล้กลุ่มชายชุดดำที่นอนแน่นิ่งอยู่ เหว่ยหยางใช้เท้าเขี่ยดูทีละคน เมื่อแน่ใจว่าทุกคนไม่อาจขยับเขยื้อนได้ เขาจึงจ้องหน้าพวกมันด้วยแววตาเย็นชา