บทที่ 2

“นายท่าน ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”

“……” เฉินฝานทำหน้ามึนงง นางมีความผิดอะไร!

เขาโน้มตัวจะพยุงฉินเย่ว์โหรวให้ลุกขึ้น ปรากฏว่านางโขกศีรษะกับพื้นโป๊ก ๆ ทันทีที่มือของเขาสัมผัสถึงตัว

“ข้าน้อยรู้ว่านายท่านรังเกียจฝีมือของข้าน้อยเสมอมา ข้าน้อยจะไปร่ำเรียนกับกลุ่มสตรีในชุมชนเจ้าค่ะ”

“ก่อนหน้านี้ ท่านลงโทษจนขาขวาของข้าน้อยหักแล้ว หากท่านลงโทษจนขาซ้ายของข้าหักอีก ข้าน้อยก็จะปรนนิบัติท่านไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ”

!!!

แท้จริงแล้วเจ้าของร่างเดิมเป็นคนตีขานางหัก!!

เมื่อมองขาขวาที่หักของฉินเย่ว์โหรว พลางมีเสียงหวีดดังขึ้นในหัวของเฉินฝาน

คนสวยขนาดนี้ทั้งคน ยังนอบน้อมอ่อนโยนเช่นนี้อีก มีแต่อยากเอ็นดู เจ้าของร่างเดิมคิดอะไรอยู่กันแน่ เหตุใดถึงกล้าลงมือเช่นนี้!

“เมื่อขาเจ้าไม่สะดวก งั้นก็ลุกขึ้นเถิด!”

ฉินเย่ว์โหรวตัวสั่นและกลัวเฉินฝานมาก นางแทบไม่ได้รู้ว่าเฉินฝานพูดอะไร “ได้โปรดนายท่าน อย่าทุบตีข้าเลย อย่าทุบข้าเลย”

ร่างกายที่สั่นจนควบคุมไม่ได้และสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวั่นกลัว

เห็นได้ว่าเมื่อก่อนเจ้าของร่างเดิมทุบตีนางเป็นประจำจนนางกลัว

เฉินฝานพูดสามครั้งติดต่อกันว่าจะไม่ทุบตี จากนั้นฉินเย่ว์โหรวก็หยุดขอความเมตตาพร้อมเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวังและมองเฉินฝานด้วยความไม่เชื่อสายตาเล็กน้อย

“นายท่าน ท่าน……จะไม่ทุบตีข้าน้อยหรือเจ้าคะ!”

“เฉินฝาน เฉินฝาน!”

เฉินฝานกำลังจะตอบคำถามฉินเย่ว์โหรว พลันมีเสียงรีบร้อนดังขึ้นจากด้านนอกประตู

ฉินเย่ว์โหรวที่คุกเข่าอยู่กับพื้นรีบลุกขึ้นไปยังประตูและช่วยเฉินฝานเปิดม่านกั้นประตู

“ขอบใจนะ!” เฉินฝานพยักหน้าเบา ๆ ให้กับฉินเย่ว์โหรวและเดินผ่านนางไป

ฉินเย่ว์โหรวที่อยู่ด้านหลังเฉินฝาน นางมองดูเขาด้วยความประหลาดใจและสับสนโดยไม่รู้สึกตัวเป็นเวลานานมาก

นายท่านไม่ทุบตีนางและยังพูดกับนางอีกว่า……ขอบใจนะ!

หลังจากตกลงไปที่หุบเขา นิสัยของนายท่านเปลี่ยนไปด้วย?

หากเป็นเช่นนั้นจริง คงจะดีมาก

ฉินเย่ว์โหรวตบหน้าตัวเอง

ฉินเย่ว์โหรว ๆ หยุดฝันลม ๆ แร้ง ๆ ได้แล้วหน่า

เฉินฝานกลายเป็นคนดี เป็นเรื่องยากกว่าขึ้นสวรรค์อีก!

……

ในสวนนั้น มีผู้ชายร่างใหญ่สามคนยืนอยู่ คนหนึ่งสูงกว่าอีกคนหนึ่ง คนที่ยืนข้างหน้าสุดมีรูปร่างราวกับปีศาจร้าย มองแล้วรู้เลยว่าไม่ควรมีเรื่องด้วย

คนพวกนี้คือใครกัน!

เฉินฝานหันหน้าจะถามฉินเย่ว์โหรวแต่กลับพบว่านางแสดงสีหน้ากังวลใจ สองมือประสานกุมไว้แน่นหนา ในสายตาที่มองสบกันกับเฉินฟาน มีความโศกเศร้า ความไม่พอใจและการขอความช่วยเหลือ

นี่มันอะไรกัน!

“เจ้ามัวทำอะไรอยู่ ข้าเรียกตั้งนานกว่าจะออกมาได้!” ชายคนนั้นเดินมาอยู่ตรงหน้าเฉินฝานและแสดงฟันเหลือง จากนั้นแกว่งของในมือพร้อมกล่าว “ข้าเอาอาหารและเหล้ามาแล้ว คนก็พามาให้เจ้าด้วย”

พูดจบ เขาเรียกสองคนด้านหลังเข้าไปข้างในโดยไม่รอเฉินฝานตอบรับ

“พวกเรารู้จักกันรึ!”

เฉินฝานไม่ชอบใจ ที่นี่คือเรือนของเขา คนที่เข้ามาโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากเขาทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่ ที่สำคัญกว่านั้นคือพวกนั้นทำให้ภรรยาของเขาตกใจ

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ผู้ชายสามคนพลันหยุดชะงัก

“เจ้านี่มัน……เห้ย!” ชายฟันเหลืองยกมือขึ้นโบกอย่างไม่สนใจพร้อมพูดกับผู้ชายที่มาด้วยกัน “เมื่อวานไอ้หมอนี่ตกลงไปที่หุบเขา ตอนนี้สมองฟั่นเฟือน ไม่ต้องไปสนใจ พวกเจ้าเข้าไปนั่งก่อน”

พูดจบ ชายฟันเหลืองหันหน้าเข้าหาฉินเย่ว์โหรวที่ยืนอยู่หลังม่านกั้นและต่อว่าเสียงดังลั่น “นังเมียชั้นต่ำตาบอด ไม่เห็นอาหารและเหล้าในมือข้ารึไง! ยังไม่รีบเอาไปจัดการอีก ใช้ไม่ได้เลยสักนิด ถ้ารู้เร็วกว่านี้จะได้บอกให้น้องฝานเอาเจ้าไปขายทิ้งซะ!”

ร่างซูบผอมบางที่อยู่ตรงม่านกั้นประตูพลันสะดุ้งตกใจ

ฉินเย่ว์โหรวเดินออกมาจากม่านกั้นประตูด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว น้ำตายังคงเอ่อล้นเต็มดวงตา

นางรับอาหารและเหล้าจากมือของชายฟันเหลืองเสร็จ ฉินเย่ว์โหรวก็เดินกะเผลกตรงไปยังห้องครัว

ความโกรธของเฉินฝานเพิ่มระดับขึ้นเรื่อย ๆ พวกไร้ปัญญา เป็นผู้ชายแต่รังแกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่สำคัญผู้หญิงคนนี้ยังเป็นภรรยาของเขาอีก

ไอ้ผู้ชายนี่เป็นใครกันแน่ มาหาโดยไม่ได้รับเชิญ อีกทั้งยังกล้าออกคำสั่งกับผู้หญิงของเขา

“เห้อ!”

เฉินฝานกำลังจะแสดงความโมโห ชายฟันเหลืองมองแผ่นหลังฉินเย่ว์โหรวที่เดินกะเผลกแล้วถอนหายใจ “ข้าว่านะเฉินฝาน เจ้าอดทนสักหน่อยไม่ได้เชียวรึ! ฉินสี่ขาหักแล้วน่าเสียดายไม่น้อย!”

“จริงด้วย!”

ผู้ชายสองคนที่อยู่ด้านหลังชายฟันเหลืองพยักหน้าเห็นด้วยและรู้สึกน่าเสียดาย

เฉินฝานมองผู้ชายสามคนนั้นอย่างสงสัย ฟังจากน้ำเสียงแล้ว สิ่งที่พวกเขาเสียดายไม่ใช่การเห็นอกเห็นใจฉินเย่ว์โหรว

“อย่ายืนกันอีกเลย พวกเราเข้าไปนั่งข้างในเถอะ เฉินฝาน ข้าดูสภาพเจ้าแล้วคงยังไม่หายดีเป็นแน่ เจ้าก็เข้าไปนั่งเถอะ”

ชายฟันเหลืองทำตัวเหมือนเจ้าของเรือนดึงเฉินฝานเข้าไปข้างใน

เฉินฝานนั่งลงมองชายสามคนนิ่ง รู้เขารู้เรา เขาต้องรู้ให้ได้ว่าคนพวกนี้เป็นใครและมาด้วยจุดประสงค์อะไร

เขาจัดการความทรงจำพักใหญ่

ผู้ชายสามคนนี้ เขารู้จักแค่ชายฟันเหลืองที่เป็นหัวหน้า มีนามว่าจู้ต้าอัน เขาและเจ้าของร่างเดิมเป็นอันธพาลในหมู่บ้าน

ทั้งสองคนมีนิสัยคล้ายกัน ทั้งเกียจคร้านและไม่เอาไหน รู้จักแค่กิน ดื่ม เที่ยวและเล่นพนัน งานบ้านในเรือนยกให้เป็นหน้าที่ของภรรยาทั้งหมด มิหนำซ้ำยังดูถูกว่าเหล่าภรรยาหาเงินทองได้น้อย ไม่ได้ดั่งใจเพียงเล็กน้อย ไม่ใช่ทุบตีก็ต่อว่าตำหนิ ทุบตีจนไม่ใช่มือหักก็ขาหัก

จูต้าอันกับเจ้าของร่างเดิมทำตัวกร่างเช่นนี้ก็เพราะรู้ว่าไม่มีใครกล้าฟ้องพวกเขากับทางราชการ

รัชสมัยต้าชิ่งมีผู้ชายน้อยกว่าผู้หญิงตั้งแต่ไหนแต่ไร หลายปีมานี้ก็อยู่ในสภาวะสงครามกับเมืองรอบ ๆ และยังประสบภัยพิบัติอีก ทุกวันนี้ชายหนุ่มในราชสำนักลดฮวบอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงจำนวนมากที่ถึงวัยออกเรือนแต่ไม่มีใครรับไปเป็นภรรยา

สภาพเมืองย่ำแย่ ขาดแคลนเสบียงอาหารอย่างหนักทุกครัวเรือน ครอบครัวที่ใจเด็ดก็ทำการขับไล่ผู้หญิงที่ไม่มีใครแต่งงานด้วย คนที่มีหน้าตาสวยยังสามารถขายตัวตามซ่อง คนที่ไม่สวยทำได้เพียงเร่ร่อนไปทั่ว ในทุก ๆ ปีมีหญิงเร่ร่อนอดตายเป็นจำนวนมาก

ต่อให้เป็นหญิงสาวที่ไม่ได้ถูกขับไล่ออกไป แต่พวกนางกลัวตนเองเป็นภาระให้กับครอบครัว ส่วนมากก็เลือกจบชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย

ด้วยเหตุนี้ ฮ่องเต้ของต้าชิ่งจึงได้ประกาศพระราชโองการไว้หนึ่งฉบับ

ราชสำนักจะเป็นผู้จัดสรรภรรยาให้ นอกเหนือจากภรรยาที่ทางราชสำนักจัดสรรให้แล้ว ยังสนับสนุนให้ชายหนุ่มแต่งภรรยาหลายคน ผู้ใดแต่งภรรยาสามคนขึ้นไป รับรางวัล!

รางวัลที่ฮ่องเต้จะประทานให้ เริ่มจากเงินหนึ่งตำลึงในตอนแรกเพิ่มขึ้นมากถึงเงินสิบตำลึงในภายหลัง แต่ภายในราชสำนักก็ยังไม่มีชายหนุ่มคนไหนยอมแต่งภรรยาเพิ่มขึ้นเลย

ทุกวันนี้สถานการณ์ย่ำแย่ ครัวเรือนไหน ๆ ก็มีแต่ใช้ชีวิตไม่ฟุ่มเฟือยรัดเข็มขัดให้แน่น ใครจะกล้าแต่งภรรยาเพิ่ม

จำนวนผู้ชายร่อยหรอ เฉินฝานกับจู้ต้าอันแต่งภรรยามากกว่าสามคนทั้งคู่ ต่อให้ไปฟ้องที่ว่าการ อย่างมากที่ว่าการก็เพียงลงโทษพวกเขาตามกฎก็เท่านั้น

จูต้าอันกวาดสายตามองออกไป “น้องฝาน นังฉินสามของเจ้าล่ะ วันนี้ไม่อยู่ที่เรือนหรอกรึ!”

“ฉินสาม!”

นังนั่น!

อย่าบอกนะว่า เขาไม่ได้มีภรรยาคนเดียว!

“ไม่ใช่แล้วล่ะ” จูต้าอันส่ายหัว “ข้าว่านะน้องฝาน สมองของเจ้าใช้การไม่ได้หลังจากตกไปที่หุบเขาแล้วจริง ๆ รึ”

เฉินฝานเขม่นตาใส่ “พูดจาเป็นหรือไม่ สมองเจ้าสิใช้การไม่ได้!”

จูต้าอันตอบโต้ทันที “ถ้าสมองยังใช้การได้ แล้วทำไมถึงจำฉินสามไม่ได้ล่ะ! เจ้าไม่เพียงแต่จำฉินสามไม่ได้ แต่ยังเกรงอกเกรงใจกับนังพิการฉินสี่อีก ไม่ตบตีไม่ดุด่า”

ฉินสี่ นังพิการ!

คนที่จูต้าอันกำลังพูดถึงคงเป็นฉินเย่ว์โหรวที่กำลังยุ่งอยู่ในครัว

“เจ้านี่มันรู้จักคำว่ามารยาทบ้างหรือไม่ เมียข้าชื่อเย่ว์โหรว ไม่ใช่นังพิการ!”

“ให้ข้าดูหน่อย ๆ” จูต้าอันแสดงสีหน้าดุจผู้เหนือกว่า “ยังพูดอีกว่าสมองใช้การได้ ปกติเจ้ารังเกียจฉินสี่ที่สุด เจ้ารังเกียจที่นางซูบผอม ลงนาทำงานหนักไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะมีพวกฉินสาม เจ้าหย่ากับนางและทิ้งนางไปนานแล้ว”

“อ๋อ!” จูต้าอันพูดอยู่พลาง ๆ ก็อ๋อขึ้นมาแล้วชี้หน้าเฉินฝาน “ข้ารู้แล้วว่าเจ้านัดพวกข้าวันนี้ทำไม เพราะฉินสามไม่อยู่ที่เรือน เจ้ากลัวนางนั่นเอง”

“……” ความทรงจำเรื่องนี้ ไม่มีในสมองของเฉินฝานเลยสักนิด

ฉินสาม

จูต้าอันพูดถึงฉินสามทุกประโยค

นางคือพี่สาวของเย่ว์โหรวรึ! และเป็นภรรยาของเขาด้วยรึ นางเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาเป็นอย่างไรกันนะ!

“ช่างเถอะ ไม่พูดถึงฉินสามล่ะ มาคุยเรื่องของวันนี้กันเถอะ” จูต้าอันหันไปหาผู้ชายอีกสองคนที่เขามาด้วย “เป็นอย่างไร ข้าไม่ได้โกหกพวกเจ้าใช่หรือไม่ นังฉินเย่ว์โหรวมีหน้าตา……”

“นายท่าน”

เสียงหวานนุ่มนวลของฉินเย่ว์โหรวพูดขัดจังหวะจูต้าอัน นางยกโต๊ะเล็กที่มีกับข้าวสามอย่างเพิ่งทำเสร็จเดินเข้ามา

มือที่ยกโต๊ะกับเท้าที่ไม่สะดวก ทำให้นางต้องดูแลอาหารบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง ฉินเย่ว์โหรวเดินกะเผลกเข้ามาข้างใน

เฉินฝานรีบลุกขึ้นรับโต๊ะเล็กจากมือฉินเย่ว์โหรว “ข้าช่วย!”

ฉินเย่ว์โหรวชะงักเล็กน้อย ดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นยังแฝงไว้ด้วยความงุนงงและความประทับใจเล็กน้อย

เฉินฝานไม่เพียงแต่ไม่รังเกียจที่นางยกอาหารช้า แต่ยังลุกขึ้นช่วยนางและพูดกับนางอย่างสุภาพ

เขา......ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วจริง ๆ

“เนื้อผิวทั้งขาวและละเอียดอ่อน หน้าตาก็สะสวยงดงาม ต้าอันพูดไว้ไม่ผิด เป็นหญิงงามที่หายากจริง ๆ น่าเสียดายที่ขาถูกทุบตีจนหัก ไม่เช่นนั้น……”

จูต้าอันจับจ้องฉินเย่ว์ ผู้ชายสองคนที่เขาพามาด้วย ก็จับจ้องบนตัวฉินเย่ว์โหรวไปมาอย่างไม่มีเจตนาดี

แม้ว่ายุคปัจจุบันเฉินฝานไม่เคยมีแฟน แต่เขาไม่ใช่คนโง่ จุดประสงค์การมาของพวกนี้ก็คือฉินเย่ว์โหรว

เจ้าของร่างเดิมมันไม่ใช่คน ตอนเกิดใหม่ลืมพกสมองมาด้วยหรืออย่างไร นับถือคนที่คิดไม่ซื่อกับภรรยาของตัวเองว่าเป็นพี่น้องกัน!

เฉินฝานกวาดสายตาเย็นชามองหน้าผู้ชายสามคนตรงหน้า

“ไสหัวออกไปให้หมด!”