ตอนที่ 11 ตามหา

"กินข้าวกันต่อเถอะค่ะ"

สิ้นเสียงของซีเซีย ทุกคนก็ต่างกินข้าวของตัวเองต่อ กระทั่งเตชินท์พูดขึ้น

"ที่หนูพั้นซ์เถียงตาเมื่อกี้มันไม่น่ารักเลยนะครับ ต่อให้หนูพั้นซ์ไม่ชอบหรือไม่พอใจกับสิ่งที่ตาทำ แต่หนูก็ควรจะพูดจาดีๆกับตาหน่อย เป็นเด็กเป็นเล็กควรจะมีมารยาทกับผู้ใหญ่ให้มากกว่านี้นะครับ"

ด้านศิลากับซีเซียเงยหน้าขึ้นมองเตชินท์พร้อมกันทันทีเพราะไม่คิดว่าเตชินท์จะพูดตรงขนาดนี้ แม้มันจะเป็นคำพูดที่สุภาพ แต่มันก็ทำให้คนฟังรู้สึกจุกได้ ด้านน้ำพั้นซ์ไม่ได้พูดอะไรออกมา เอาแต่ก้มหน้านั่งเงียบอยู่อย่างนั้น

เมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบไป เอาแต่ก้มหน้าเขี่ยข้าวในจานไปมา เตชินท์ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่เข้าใจแล้วพาลโกรธเขาที่ถือวิสาสะไปสอนเธอ เขาจึงเอ่ยอธิบายออกไป

"อาไม่ได้อยากจะว่าหนูพั้นซ์นะครับ อาแค่อยากจะสอน หนูพั้นซ์โกรธอารึเปล่าครับ"

ได้ยินเช่นนั้นน้ำพั้นซ์จึงเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวโตตรงหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ ทำเอาใจแกร่งกระตุกวูบทันทีเมื่อเห็นดวงตากลมโตของเธอเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยพูดขึ้น

"หนูไม่ได้โกรธค่ะ แต่หนูแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงต้องคอยมาบงการชีวิตหนูด้วย อยากให้หนูเป็นเด็กดี เป็นเด็กน่ารักว่านอนสอนง่าย อยากให้หนูได้ดั่งใจทุกอย่างตามที่อยากให้เป็น แต่ดูสิ่งที่ทำกับหนูสิ บังคับให้หนูไปกับคนที่ไม่ชอบ อยากให้หนูแต่งงานมีครอบครัวทั้งที่หนูไม่ต้องการด้วยซ้ำ อยากให้หนูอยู่แต่บ้านเฝ้าแต่เรือนเหมือนลูกหลานบ้านอื่น แล้วเคยถามหนูบ้างไหมว่าหนูชอบชีวิตแบบนี้รึเปล่า หนูแค่อยากทำในสิ่งที่หนูอยากทำ หนูแค่ไม่ชอบการถูกบังคับ ไอเป็นเด็กดีหนูเป็นให้ได้นะคะ แต่หนูแค่อยากให้ทุกคนเข้าใจหนูบ้าง ทำไมถึงไม่มีใครเข้าในหนูเลย ฮึ่ๆ" น้ำพั้นซ์พูดออกมายาวเหยียดด้วยความรู้สึกอัดอั้นตันใจที่สะสมมานาน เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงระเบิดความรู้สึกออกมาต่อหน้าต่อตาคนที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ พอพูดจบน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าตาตลอดเวลาก็ไหลหยดแหมะลงมาอาบแก้มนุ่มทั้งสองข้างพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ที่ดังเล็ดรอดออกมาเล็กน้อย ทำเอาใจแกร่งของเตชินท์กระตุกวูบแล้ววูบอีก

พรึ่บ!

ด้วยความที่ไม่อาจทนอยู่ตรงนี้ต่อไปได้ น้ำพั้นซ์จึงลุกพรวดขึ้น เดินจ้ำอ้าวไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองที่แขวนอยู่ข้างเสาบ้าน ท่ามกลางเสียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"หนูพั้นซ์ หนูจะไปไหนครับ"

"พั้นซ์จะไปไหน"

น้ำพั้นซ์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พอได้กุญแจรถมาเธอก็รีบวิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันโปรดของตัวเอง แล้วรีบสตาร์ทรถขับออกไปจากบ้านทันที 

ด้านเตชินท์ที่นั่งไม่ติดเก้าอี้ จะวิ่งตามไปแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะสองขาคงวิ่งไม่ทันสองล้อแน่นอน และเขาไม่มีทางปล่อยคนตัวเล็กให้ออกไปข้างนอกคนเดียวโดยที่สภาพจิตใจของเธอย่ำแย่อยู่อย่างนี้ จึงรีบหันไปถามหลานสาวอย่างร้อนใจ

"น้องเซียกุญแจรถมอไซค์อีกคันอยู่ไหน"

...เตชินท์เลือกที่จะใช้รถมอเตอร์ไซค์ เพราะคิดว่าการขับรถในชุมชนหรือตามตรอกซอยเล็กๆในหมู่บ้านมันสะดวกและไวกว่าการใช้รถยนต์คันใหญ่ที่ดูเทอะทะ...

"อยู่นี่ค่ะ" ซีเซียเอ่ยตอบพร้อมกับวิ่งไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์อีกคันที่แขวนอยู่บนเสาบ้านต้นเดียวกับที่น้ำพั้นซ์หยิบเมื่อครู่ ก่อนจะวิ่งกลับมาแล้วยื่นกุญแจรถรุ่นเวฟ125iให้คนเป็นอาทันที

"กูไปด้วย" ศิลาหันไปพูดกับเพื่อนทันทีหลังจากที่เงียบอยู่นานเหมือนว่าตรงนี้ไม่ได้มีเขาอยู่ด้วย

"หนูไปด้วยค่ะ"

สองหนุ่มใหญ่พยักหน้าให้อย่างพร้อมเพรียงกัน เพราะรู้ดีว่าต่อให้ห้ามซีเซียก็ไม่ฟัง เมื่อตกลงกันได้ทั้งสามจึงวิ่งไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ที่โรงรถข้างรั้วบ้าน แล้วขับออกไปตามหาน้ำพั้นซ์ทันที โดยเตชินท์เป็นคนขับ ซีเซียนั่งตรงกลาง ส่วนศิลานั่งท้าย ในขณะที่ขับรถพลางกวาดสายตามองหาคนตัวเล็ก เตชินท์ก็เอ่ยถามหลานสาวไปด้วย

"น้องเซียพอจะรู้ไหมครับว่าหนูพั้นซ์ไปที่ไหน"

"ลองไปดูที่บ้านไข่ดำก็ได้ค่ะ อาเตขับตรงไปอีกนิดแล้วเลี้ยวซอยข้างหน้าเลยค่ะ"

ได้ยินเช่นนั้นเตชินท์ก็รีบบิดคันเร่งไปตามทางที่หลานสาวบอกให้เร็วขึ้นอีก จนกระทั่งทั้งสามมาถึงบ้านไข่ดำ ด้านซีเซียที่รู้จักไข่ดำอยู่แล้ว จึงตะโกนถามไข่ดำที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าบ้านไปทันที

"ไข่ดำพั้นซ์ได้มาที่นี่ไหม!"

ด้านไข่ดำเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงทันที พอเห็นว่าเป็นซีเซียและผู้ชายอีกสองคนที่ไม่รู้จัก แต่ไข่ดำก็เลือกที่จะเอ่ยทักทายซีเซียไปแทนที่จะตอบคำถามของซีเซีย

"อ่าวพี่เซีย ไหนเห็นว่าหลบกรุงเทพแล้ว ถึงนีหลบมาไซรอ่ะ" (อ่าวพี่เซีย ไหนเห็นว่ากลับกรุงเทพไปแล้ว แล้วนี่กลับมาทำไมอ่ะ)

"พี่ถามว่าพั้นซ์มาที่นี่ไหม ไม่ใช่ให้มาถามกลับ"

"อ่อ โทษทีพี่ แต่พี่พั้นซ์ไม่ได้มาทีนะ แรกวากะนัดกันแล้วว่าอิพาไอเงินไปขบที่บ้านพี่แสน นีกะไม่สาเห็นมาที แล้วพี่พั้นซ์ไปไหนเห็นมาตามหาบ้านผม" (อ่อ โทษทีพี่ แต่พี่พั้นซ์ยังไม่ได้มานะ เมื่อวานก็นัดกันแล้วว่าจะพาไอเงินไปกัดที่บ้านพี่แสน นี่ก็ไม่เห็นมาเลย แล้วพี่พั้นซ์ไปไหนทำไมถึงมาตามหาบ้านผม)

ได้ยินเช่นนั้นซีเซียก็ไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของไข่ดำ เธอหันไปพูดกับอาตัวเองแทน

"อาเตขับไปข้างหน้าต่อเถอะค่ะ เผื่อจะเจอพั้นซ์"

เตชินท์ขับต่อไปข้างหน้าตามที่หลานสาวบอกทันที ด้านไข่ดำก็ได้แต่เกาหัวงึกๆ มองตามทั้งสามคนที่ขับรถออกไปด้วยความงุนงง แต่ก็เลือกที่จะไม่สนใจ แล้วก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เช่นเดิม

"น้องเซียพอจะรู้อีกไหมว่าหนูพั้นซ์น่าจะไปที่ไหนบ้าง" ปากเอ่ยถามหลานสาว แต่สายตาคู่คมกวาดมองหาคนตัวเล็กไปทั่ว

"เดี๋ยวหนูขอนึกแป๊บนะคะ" ซีเซียพูดพลางนึกถึงที่ที่น้ำพั้นซ์ชอบไป ซึ่งที่ที่น้ำพั้นซ์มักจะไปบ่อยก็คือบ้านของแสน แต่ถ้าจะไปที่บ้านแสนน้ำพั้นซ์ก็ต้องมาเอาไอเงินปลากัดตัวโปรดที่บ้านไข่ดำก่อน แต่ในเมื่อน้ำพันซ์ไม่ได้มาบ้านไข่ดำก็ไม่น่าจะไปที่บ้านแสน ซีเซียใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งในขณะที่เตชินท์ก็ขับรถไปข้างหน้าเรื่อยๆพลางมองหาคนตัวเล็กของเขาไปทั่ว แทบจะไม่ได้มองทางถนนเลย จนกระทั่งซีเซียนึกออกแล้วเอ่ยบอกออกไปทันที

"ลองไปดูที่สวนยางของตาก็ได้ค่ะ ช่วงเช้าแบบนี้พี่ดิวน่าจะเก็บยางอยู่ พั้นซ์น่าจะไปหาพี่ดิวก็ได้ค่ะ"

"แล้วทำไมหนูพั้นซ์ต้องไปหาไอเด็กดิวนั่นด้วย"

"ก็เพราะว่าพี่ดิวเป็นพี่ชายที่แสนดีของพั้นซ์ไงคะ ไม่ได้ขี้บ่นขี้ด่าขี้ดุเหมือนอาเต" ซีเซียพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัดใส่ข้างหูของคนเป็นอาอย่างนึกหมั่นไส้ เพราะถ้าไม่ใช่อาเธอที่ต่อว่าน้ำพั้นซ์ น้ำพั้นซ์ก็คงไม่ขับรถหนีออกจากบ้านมาแบบนี้

"อาไม่ได้ตั้งใจจะว่าหนูพั้นซ์เลยนะ อาแค่สอนเท่านั้น"

"กูว่ามึงค่อยไปอธิบายกับน้ำพั้นซ์เถอะ พูดตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก รีบๆขับรถไปดีกว่า" ศิลาพูดตัดบทเมื่อเห็นว่าเพื่อนกับคนรักเริ่มถกเถียงกัน ซึ่งตอนนี้มันควรจะมุ่งเน้นไปที่การตามหาน้ำพั้นซ์มากกว่าจะมาเถียงกันบนรถแบบนี้