Novels by อิมอิน

หลายวันผ่านไปหลายวันมานี้มีเรื่องราวดีๆเกิดขึ้นมากมาย เรื่องแรกคือศิลาได้ให้พ่อแม่ของเขามาสู่ขอซีเซียเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เรื่องที่สองคือได้ฤกษ์งามยามดีในอีกสองเดือนข้างหน้า ซึ่งมันเร็วมากสำหรับซีเซีย ทว่ามันกลับช้าไม่ทันใจศิลาเอาเสียเลย เพราะเขาอยากได้ฤกษ์แต่งงานที่เร็วกว่านี้ แต่งวันนี้พรุ่งนี้เลยยิ่งดี แต่ไม่ว่าจะแต่งเร็วหรือแต่งช้าก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีงามเสมอ...ขณะนี้สองขาเรียวเล็กขาวเนียนไร้ที่ติของซีเซีย กำลังเดินคุยโทรศัพท์ไปมาอยู่บริเวณริมสระว่ายน้ำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะคนปลายสายโทรมาขอความช่วยเหลือจากเธอ ซึ่งคนปลายสายก็ไม่ใช่ใครอื่นเลย เป็นน้ำพั้นซ์ลูกพี่ลูกน้องของเธอนั่นแหละ"โดนจับขังในห้องสามวันแถมยังโดนคาดโทษอีก ว่าแต่ตาคาดโทษอะไรไว้อะ"(ตาบอกว่าถ้าคิดหนีออกจากห้องแล้วแอบไปเล่นปลากัดอีก ตาจะส่งเราไปอยู่กับแม่หรือไม่ก็จับเราแต่งงานอะ) ด้านน้ำพั้นซ์ที่พูดมาจากปลายสายน้ำเสียงคล้ายคนจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ"ฮะ! จับแต่งงานเลยเหรอ นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะพั้นซ์ ทำไมครั้งนี้ตาคาดโทษหนักจังอ่ะ ปกติเวลาตาจับได้ว่าพั้นซ์แอบไปเล่นปลากัดอย่างมากก็แค่ตีเองไม่ใช่เหรอ"ซึ่งตอน

จากนั้นก็มาถึงขั้นตอนการสอดใส่ มือหนาจับขาเรียวเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นมาพาดบ่าแกร่ง แล้วจับท่อนเอ็นดันเข้าไปในรูรักของเด็กสาวช้าๆ ซึ่งการสอดใส่ในครั้งหลังๆมานี้มันง่ายกว่าครั้งแรกของเด็กสาว เพราะรูรักของเธอเริ่มขยายรับกับขนาดของเขาได้แล้ว แต่กระนั้นภายในของเธอก็ยังคงแน่นตอดท่อนเอ็นของเขาตุบๆ รัดแน่นเสมือนอยากให้มันแหลกคาร่องของเธอเอวสอบเริ่มขยับช้าๆจากเนิบนาบค่อยๆถี่ขึ้นตามกามารมณ์ จากนั้นก็โน้มกายแกร่งลงไปจูบปากบางอย่างเร่าร้อน มือหนาทั้งสองข้างก็ไม่ปล่อยให้อยู่นิ่ง บีบขย้ำเต้านมอวบอิ่มอย่างมันมือพลางบีบบี้สะกิดยอดอกเม็ดเล็กประหนึ่งยอกเย้าเจ้าของมันอย่างนึกหมั่นเขี้ยว ขณะที่เอวสอบก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีไม่มีหยุดพัก จนเสียงหวานครางออกมาไม่ขาดสายด้วยความเสียวซ่าน"โอ๊ย! อาศิขา~ หนูเสียว""อา~ ครางแบบนี้อยากเจ็บตัวเหรอครับ หื้ม""ไม่อยากเจ็บค่ะ อ๊ะ! แต่อยากเสียว"...ในเมื่อเธออยากเสียวเขาก็จัดให้ สิ้นเสียงหวาน ศิลาก็จับขาเรียวเล็กที่พาดบ่าแกร่งออกก่อนจะล้มตัวลงไปนอนตะแคงข้างซ้อนหลังเด็กสาว โดยที่จุดเชื่อมต่อกลางกายไม่ได้หลุดออกจากกัน จากนั้นก็ตะบี้ตะบันกระแทกกระทำใส่ก้นกลมมนไม่ยั้ง มื

เมื่อทั้งคู่เข้ามาในห้อง ซีเซียก็ไม่รอช้าจัดการกดล๊อคประตูห้อง แล้วเริ่มพิสูจน์ความรักของเธอให้คนตัวโตเห็นทันที เธอยื่นมือบางไปจับหัวเข็มขัดของคนตัวโตโดยที่มองสบตาคู่คมของเขาไม่ละสายตา"นะ น้องเซียจะทำอะไรครับ" เสียงทุ้มติดขัดขึ้นมาทันที ขณะที่สายตามองตามมือบางที่กำลังถอดเข็มขัดของตัวเอง ใจแกร่งสั่นระรัวด้วยความตื่นเต้น"หนูก็กำลังพิสูจน์ให้อาศิเห็นไงคะ ว่าหนูรักอาศิมากแค่ไหน" ซีเซียตอบด้วยสีหน้ายั่วยวน ขณะที่ปลดเข็มขัดออกจากกางเกงของเขาเสร็จพอดี แล้วเหวี่ยงมันทิ้งลงไปบนเตียงนอน จากนั้นก็เดินต้อนคนตัวโตไปที่เตียง โดยมองสบตาคู่คมตลอดเวลา เมื่อมาถึงเตียงเธอก็ผลักคนตัวโตลงบนที่นอนเบาๆก่อนจะโน้มตัวลงไปหาเขาแล้วเลื่อนมือบางไปปลดกระดุมกางเกงของเขา ถอดมันออกพร้อมกับกางเกงตัวในอย่างใจเย็นด้วยความร่วมมือจากเจ้าตัว ทว่าตอนนี้ใจแกร่งสั่นระรัวเป็นกลองชุดด้วยความตื่นเต้นจนแทบคลั่งกับทุกการกระทำของเธอและเมื่อร่างกายท่อนล่างของคนตัวโตเปลือยเปล่า มือน้อยก็คว้าท่อนเอ็นลำใหญ่เอาไว้ก่อนจะสาวขึ้นสาวลงเบาๆเพื่อให้มันตื่นตัวเต็มที่ แม้จะรู้สึกประหม่าแต่ก็ทำใจกล้าเพียงเพราะอยากพิสูจน์ความรักของตัวเอง จากนั

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายสงบลง ทั้งสามคนก็พากันมานั่งเคลียร์เรื่องราวทั้งหมดที่ห้องนั่งเล่น และเป็นเตชินท์ที่พูดเปิดประเด็นขึ้นมา"ตกลงไอศิมันทำอะไรให้น้องเซียของอาเสียใจครับ"ได้ยินเช่นนั้นซีเซียก็หันไปมองคนรักที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยแววตาน้อยใจ จนเขารับรู้ได้ก็ทำเอาใจแกร่งกระตุกวูบกับสายตาที่เธอมองมา ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยตอบคนเป็นอาที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวเยื้องกัน"เมื่อเช้ามีคนโทรมาหาอาศิค่ะ ตอนนั้นอาศิอาบน้ำอยู่หนูก็เลยรับสายแทน แล้วอาเตรู้ไหมคะว่าคนที่โทรมาเป็นใคร""ใครครับ" เตชินท์ถามทันทีด้วยสีหน้าอยากรู้เต็มประดา"อาขวัญตาค่ะ อาศิยังติดต่อกับอาขวัญตาอยู่ค่ะอาเต ฮึ่ๆ" พูดจบซีเซียก็สะอื้นออกมาคล้ายจะร้องไห้อีกครั้ง ปากบางเบะคว่ำอย่างน่าสงสาร จนคนเป็นอาต้องรีบเอ่ยปลอบอย่างไว"โอ๋ๆ อย่าร้องนะครับ ดูสิตาบวมหมดแล้วเดี๋ยวไม่สวยเอานะครับ" เตชินท์โอ๋พลางลูบศรีษะของหลานสาวไปด้วย ก่อนที่เสียงของศิลาจะดังขึ้นดึงความสนใจของเขา"น้องเซียกำลังเข้าใจอาผิดนะครับ อากับขวัญตาเลิกกันไปตั้งนานแล้ว ที่ขวัญตาโทรมาเมื่อเช้าอาเองก็ไม่รู้ว่าเธอโทรมาทำไม อาถามได้ไหมครับว่าขวัญตาพูดอะไรกับหนูบ้าง"ซีเซียที่ได

เช้าวันต่อมา~~~~เสียงโทรศัพท์ของศิลาดังขึ้นมา แต่เจ้าตัวดันอาบน้ำอยู่ ซีเซียที่อาบน้ำก่อนและแต่งตัวเสร็จพอดี เธอจึงเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ของคนรักที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมากดรับสายแทน โดยที่ไม่รู้ว่าเป็นเบอร์ของใครโทรเข้ามาเพราะเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เม็มชื่อไว้ เมื่อกดรับสายซีเซียก็ไม่ได้พูดอะไร เธอรอให้ปลายสายพูดก่อน"ศิ ขวัญโทรมาขอบคุณหนะ ถ้าไม่ได้ศิขวัญก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว ขอบคุณนะคะศิ"ได้ยินเช่นนั้นซีเซียถึงกับมือไม้อ่อนแรง ใจดวงน้อยกระตุกวูบทันที เพราะเธอจำได้ว่าเป็นเสียงของใครแถมอีกฝ่ายยังพูดชื่อตัวเองอีก แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าเป็นใคร แต่เธอก็พยายามประคองสติเอาไว้และเลือกที่จะกดตัดสายทิ้ง วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ขณะที่เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพอดี เธอจึงกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าตาออกไป แม้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดกับการที่ต้องมารับรู้ว่าคนรักของตัวเองยังติดต่อกับแฟนเก่าของเขาอยู่ก็ตาม แต่เธอก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดด้านศิลาเมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าเด็กสาวนั่งหันหลังให้อยู่บนเตียง แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเดินเลยไปยังห้องแต่งตัว

อีกด้านหนึ่งหญิงสาวร่างบางหรืออดีตแฟนสาวของศิลา กำลังเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยน้ำตาเพราะกำลังคิดไม่ตกว่าจะหาเงินเกือบครึ่งล้านมาจากไหนเพื่อเป็นค่าผ่าตัดอาการป่วยของแม่เธอ เธอไม่ใช่ลูกคนรวยอะไร ครอบครัวเหลือกันแค่สองคนแม่ลูก เธอทำงานเลี้ยงแม่มาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ตอนนี้เธอเป็นแค่พนักงานบริษัทตัวเล็กๆ เงินเดือนหลักหมื่นแค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เงินเก็บก็พอมีบ้าง แต่ก็หมดไปกับการรักษาอาการป่วยของแม่ จนตอนนี้แม่เธอต้องเข้าผ่าตัด แต่เธอยังไม่มีเงินค่ารักษา และเมื่อไม่รู้จะหาพึ่งใคร ความหวังเล็กๆจึงแว็บเข้ามาในหัวของเธอ ไม่รอช้าเธอรีบกดโทรออกเบอร์ของคนรักเก่าทันทีและหวังว่าเขาจะยังคงใช้เบอร์เดิมอยู่ แม้จะไม่อยากรบกวนเขาแต่ตอนนี้เธอมืดแปดด้าน ไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริงๆ ญาติพี่น้องก็ไม่มีใครมีเงินมากพอให้เธอยืม เพราะงั้นความหวังเดียวของเธอตอนนี้ก็คือ ...เขา ...รอสายไม่นานคนปลายสายก็กดรับ"ศิ ศิใช่ไหม นี่ขวัญเองนะ" ไม่รอให้ปลายสายพูดก่อนขวัญตารีบพูดขึ้นทันที น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบแก้มตลอดเวลา(อืม มีอะไร)เสียงเรียบนิ่งของคนปล

(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)"พี่วายุเป็นไงบ้างพี่" เมื่อคนเป็นนายและพี่ชายออกไปจากห้องนี้แล้ว ภีมก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหารุ่นพี่อย่างไว แล้วช่วยประคองกายแกร่งของรุ่นพี่ให้ลุกขึ้นนั่ง "กู โอเค" วายุตอบรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แทบจะไม่มีแรงพูด ร่างกายไร้เรี่ยวแรง สมองยังปวดหนึบด้วยฤทธิ์ยา "อดทนอีกนิดนะพี่ เดี๋ยวยาก็หมดฤทธิ์แล้ว" ภีมไม่สามารถช่วยอะไรรุ่นพี่ได้เลย เขาทำได้แค่บอกให้รุ่นพี่อดทน เพราะยาชนิดนี้ไม่มียาแก้หรือยาต้านใดๆ สุดแล้วแต่ร่างกายและความอดทนของคนที่ได้รับยานี้เข้าไปว่าจะอดทนต่อฤทธิ์ของมันได้หรือไม่"มึงอย่าปากสว่างไปบอกหนูมิล่ะ กูไม่อยากให้เมียกูต้องเป็นห่วง" วายุไม่ได้สนใจคำพูดของรุ่นน้องแต่อย่างใด เขาเลือกที่จะเอ่ยประหนึ่งเป็นคำสั่งกับรุ่นน้องแทนขณะที่ใบหน้ายังคงเหยเกด้วยความเจ็บปวด มือหนาข้างหนึ่งกุมขมับเอาไว้ มือหนาอีกข้างวางค้ำยันลงบนพื้นเพื่อเป็นหลักให้ตัวเอง"โธ่พี่ ผมไม่บอกคุณหนูหรอกหน่า อีกอย่างพี่ห่วงตัวเองก่อนเถอะ สภาพพี่ตอนนี้ดูไม่ได้เลย" ภีมรู้ดีว่าเรื่องไหนควรพูดไม่ควรพูด แต่รุ่นพี่ของเขานี่สิ ห่วงแต่คุณหนูตัวน้อยทั้งที่สภาพตัวเองตอนนี้แย่มากแทบดูไม่ได

(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)ภายในห้องใต้ดินหรือห้องเชือดผัวะ!ทันทีที่วายุโผล่หน้าเข้ามาในห้องเชือด เดชาก็ปล่อยหมัดหนักๆใส่ใบหน้าข้างขวาของวายุเต็มแรง จนใบหน้าหันไปตามแรงหมัดพร้อมกับเซไปด้านหลังจนเกือบเสียหลักล้มลงไป แต่ไม่ทันที่จะได้ตั้งหลักดี หมัดที่สองก็ตามมาใส่ใบหน้าอีกข้างเต็มแรงผัวะ!ใบหน้าของวายุหันไปตามแรงหมัดเกือบจะเสียหลักล้มลงไปอีกครั้งแต่ก็ทรงตัวเอาไว้ได้ ก่อนจะใช้หลังมือปาดน้ำคาวสีแดงที่ซึมออกมาตรงมุมปากทั้งสองข้างออกลวงๆ แล้วมองไปยังผู้เป็นนายนิ่งๆ โดยไม่พูดหรือไม่คิดจะตอบโต้กลับไป เขายอมให้ผู้เป็นนายกระทำแต่โดยดี"สองหมัดนี้แค่น้ำจิ้ม หลังจากนี้มึงเตรียมตัวรับบททดสอบของกูให้ได้ก็แล้วกันไอ้วายุ หึ" เดชาพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ พูดจบก็กระตุกยิ้มร้ายเย้ยหยันคนเป็นลูกน้องที่เลี้ยงไม่เชื่อง"ผมพร้อมครับ" วายุพูดสวนไปทันทีด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ต่างจากใบหน้า เขายังคงใจเย็น ไม่ได้มีความเกรงกลัวผู้เป็นเจ้านายและสิ่งที่ตัวเองกำลังจะเผชิญเลยแม้แต่น้อย"อวดเก่ง! ถ้ามึงพร้อมมากขนาดนี้กูก็พร้อมจัดให้มึงแบบชุดใหญ่ จัดให้แบบสมเกียรติคนเก่งอยากมึง" เดชาไม่เคยเจอใครที่กล้าหือกับเขาแ

ก๊อกๆๆๆๆ!!!!แต่แล้วเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นด้วยฝีมือของคนนอกห้องที่กระหน่ำเคาะไม่หยุด ทำให้เด็กสาวเจ้าของห้องสะดุ้งผวาโผเข้ากอดคนตัวโตเอาไว้แน่นด้วยความตกใจ และนึกหวั่นกลัวขึ้นมา เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในห้องแค่คนเดียว หากใครมาเห็นเข้าคงแย่ก๊อกๆๆๆๆๆ!!!!"ยัยหนูเปิดประตูให้พ่อเดี๋ยวนี้!"เสียงเคาะประตูรัวๆดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงทุ้มดังกังวานของผู้เป็นพ่อ ทำให้เธอยิ่งตกใจและหวั่นกลัวหนักกว่าเดิม"พี่วายุคุณพ่อกลับมาแล้วทำยังไงดีคะ ถ้าคุณพ่อเห็นพี่วายุอยู่กับน้องแบบนี้คุณพ่อต้องไม่ปล่อยพี่วายุไปแน่ น้องกลัวค่ะ" มิราพูดด้วยความร้อนรน น้ำเสียงสั่นไปหมด ไม่คิดว่าคนเป็นพ่อจะกลับมาไวขนาดนี้ทั้งที่บอกเธอว่าจะกลับพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ ตอนนี้เธออยู่ไม่สุขนั่งไม่ติดเลยทีเดียวเพราะกลัวว่าผู้เป็นพ่อจะทำอะไรคนรักของเธอ พลางหันไปมองทางประตูที่ตอนนี้ผู้เป็นพ่อกำลังกระหน่ำเคาะเรียกเธอไม่หยุด เธอแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์ในตอนนี้"หนูใจเย็นๆนะครับ มีพี่อยู่ตรงนี้หนูไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น มันถึงเวลาแล้วที่นายจะต้องรู้เรื่องของเราสักที" บอกกับเด็กสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"อ้าวพี่ หายไปไหนมาตั้งนาน" ภีมเอ่ยทักทันทีเมื่อเห็นรุ่นพี่กำลังเดินมาทางเขาวายุไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับมองหาเด็กสาวที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้อย่างที่เขาคิดไว้ หรือเธอคงอาจจะเสียใจและวิ่งขึ้นห้องนอนของเธอไปแล้ว เช่นนั้นก็ดี ดีกว่าที่เธอมานั่งอยู่กับไอ้หน้าตี๋"ตัวเล็กไปเข้าห้องน้ำนานจัง เดี๋ยวฉันไปตามดีกว่า" พูดจบมาตินก็ตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ทว่าวายุก็ดันกดไหล่ของมาตินให้นั่งลงเช่นเดิม ก่อนจะเอ่ยพูดออกไปน้ำเสียงแข็ง ใบหน้าเรียบนิ่ง"ไม่ต้องไปตามหรอก คุณหนูบอกว่าง่วง เลยขอตัวขึ้นห้องไปนอนแล้ว ส่วนคุณก็กลับบ้านไปได้แล้ว""นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน ฉันจะไปดูตัวเล็ก" มาตินปัดมือของวายุออกจากไหล่ตัวเอง ขณะมองหน้าวายุอย่างไม่พอใจที่บังอาจมาสั่งเขา แถมท่าทางก็ยังกำแหง ดูไม่ให้เกียรติและไม่เกรงใจเขาเลยด้านภีมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดแทรกสถานการณ์ตรงหน้า"เอ่อ ผมว่าคุณมาตินกลับไปก่อนดีกว่านะครับ คุณหนูหลับไปแล้วคงไม่มีประโยชน์ถ้าคุณจะขึ้นไปหาคุณหนูตอนนี้ อีกอย่างมันก็ไม่เหมาะสมที่คุณจะขึ้นไปหาคุณหนูบนห้องด้วย"พรึ่บ!สิ้นเสียงของภีม มาตินก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วพูดสวนกลับภีมอย่างไม่พอใจ"ไม่เหมาะสมยังไง อีกไม่นาน

บริเวณสวนหย่อมข้างบ้านหลังจากมื้ออาหารเช้าจบลง มิราก็พาแขกที่ไม่ได้รับเชิญมานั่งเล่นบริเวณสวนหย่อมข้างบ้าน แต่กลับไม่มีบอดี้การ์ดคนของใจตามเธอมาด้วย ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเธอก็ไม่เห็นเขาอีกเลย ตอนนี้ก็ได้แต่หันซ้ายหันขวา ชะเง้อมองหาคนรักจนคอยาวเป็นยีราฟแล้ว"มีอะไรรึเปล่าครับ มองหาใครอยู่เหรอ" มาตินเอ่ยถามเพราะท่าทางของคนตัวเล็กทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ด้านมิราถึงกับชะงักกับคำถามของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยตอบเขาไปด้วยอาการเลิ่กลั่กเล็กน้อย"ปะ เปล่าค่ะ ไม่ได้มองหาใคร"ด้านมาตินได้ยินเช่นนั้นก็เลือกที่จะไม่ถามเซ้าซี้อะไรอีก ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยพูดต่อ"พี่มาตินนั่งตรงนี้ไปก่อนนะคะ มิราขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน พี่ภีมฝากดูแลพี่มาตินด้วยนะคะเดี๋ยวน้องมิมา" พูดจบมิราก็ดันตัวลุกขึ้นเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในบ้านทันที ทิ้งให้มาตินได้แต่มองตามหลังอย่างนึกสงสัยกับท่าทางที่ผิดปกติของเธอ แต่ไม่ใช่กับบอดี้การ์ดคนสนิทอย่างภีม เพราะภีมรู้ดีว่าคุณหนูตัวน้อยเป็นอะไร...ซึ่งภีมก็ได้รู้แล้วว่ารุ่นพี่ของเขากับเด็กสาวมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งจนไปถึงขั้นผัวเมียกันแล้ว และที่เขารู้ได้นั้นก็เพราะเมื่

ในเวลาหกโมงเช้ามิราเปิดประตูออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ก็เห็นคนเป็นพ่อเหมือนกำลังจะเดินทางไปไหน เพราะเธอเหลือบไปเห็นกระเป๋าลากใบใหญ่ที่บอดี้การ์ดคนสนิทของพ่อเธอกำลังถืออยู่ เธอจึงเอ่ยถามคนเป็นพ่อไป"นั่นคุณพ่อจะไปไหนแต่เช้าคะ"เดชาหยุดชะงักเท้าแล้วหันมาตอบคำถามของลูกสาว"พ่อต้องไปคุยงานที่ต่างจังหวัด หนูอยู่บ้านก็อย่าดื้ออย่าซนนะลูก ถ้าจะออกไปข้างนอกก็ให้ไอ้ภีมกับไอ้วายุมันพาไป แต่ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าออกไปไหน เข้าใจไหมครับ""ค่ะ แล้วคุณพ่อจะไปกี่วันคะ" ซึ่งคนเป็นพ่อก็มักจะไปคุยงานต่างจังหวัดแบบนี้อยู่บ่อยๆจนมิราชินไปเสียแล้ว เธอเลยไม่ได้กังวลอะไรกับการที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวโดยไม่มีผู้เป็นพ่ออยู่ด้วย"ถ้าไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้พ่อก็น่าจะกลับแล้วครับ"สิ้นคำตอบของคนเป็นพ่อ มิราก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเข้าไปกอดเอวสอบของพ่ออย่างออดอ้อน โดยที่คนเป็นพ่อก็กอดตอบลูกสาวของตนทันที"เดินทางปลอดภัยนะคะคุณพ่อสุดหล่อของหนู เอ๊ะ ว่าแต่คราวนี้จะหิ้วสาวๆกลับมาด้วยรึเปล่าคะเนี้ย" เอ่ยแซวคนเป็นพ่อไปอย่างนั้น ทั้งที่รู้ดีว่าคนเป็นพ่อไม่มีทางพาผู้หญิงเข้าบ้านแน่นอน อย่างมากก็พาไปโรงแรมหรือที่ไหนก็แล้วแต่ที่ไม่

หนึ่งเดือนต่อมาช่วงเวลาหนึ่งเดือนมานี้มีเรื่องราวดีๆเกิดขึ้นมากมาย งานแต่งของศิลากับซีเซียก็เพิ่งผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ราบรื่นไม่มีปัญหาใดๆ คราแรกเตชินท์กับศิลาได้คุยกันไว้เล่นๆว่าอยากจัดงานแต่งพร้อมกันสองคู่ ทว่าก็ไม่สามารถแต่งพร้อมกันได้เพราะฤกษ์ดีของศิลากับซีเซียที่หาไว้แล้วดันไม่ใช่ฤกษ์ดีของเตชินท์กับน้ำพั้นซ์ ฤกษ์ดีไม่ตรงกันจึงไม่สามารถแต่งพร้อมกันได้ ซึ่งฤกษ์ดีหรือฤกษ์แต่งงานของเตชินท์กับน้ำพั้นซ์คืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ...ทว่าเจ้าตัวน้อยก็ดันมากำเนิดในท้องของน้ำพั้นซ์ก่อนงานแต่งเหมือนคู่ของศิลากับซีเซีย แม้จะเป็นการท้องก่อนแต่ง แต่ทุกคนก็ต่างร่วมยินดีกับทั้งสองคู่ตอนนี้น้ำพั้นซ์ตั้งครรภ์ได้สี่สัปดาห์แล้ว ส่วนซีเซียก็ตั้งครรภ์ได้แปดสัปดาห์ อายุครรภ์ห่างกันแค่เดือนเดียว ส่วนสองหนุ่มใหญ่พอเจอหน้ากันก็ขิงใส่กันแทบทุกวัน ว่าต่างฝ่ายต่างน้ำยาดีสามารถทำให้สาวๆติดท้องได้เร็ว ทั้งที่อายุก็จะเข้าเลขสี่อยู่แล้วแต่ก็ยังมีน้ำยา"มาอีกแล้วเหรอมึง บ้านช่องตัวเองไม่อยู่ อยู่แต่บ้านกูเนี่ย" เมื่อเห็นเพื่อนกับหลานสาวมาบ้าน เตชินท์ก็เอ่ยทักเพื่อนไปอย่างกวนๆตามประสาเพื่อนรักเพื่อนสนิท"มึงพูดแบบน

วันต่อมาวันนี้เตชินท์กับน้ำพั้นซ์ได้เดินทางกลับกรุงเทพ มาถึงบ้านก็ช่วงค่ำเหมือนเดิม ทว่าวันนี้ศิลากับซีเซียได้พากันมานอนที่บ้านด้วยในเวลาห้าทุ่มกว่าๆ สองหนุ่มใหญ่ต่างหลับไหลอยู่ภายในห้องนอนของตัวเอง โดยไม่รู้เลยว่าข้างกายของพวกเขาตอนนี้ไร้ซึ่งร่างบางหรือเมียตัวน้อยของพวกเขา"มาแล้วจ้า~ มาม่าร้อนๆ ฝีมือไอพั้นซ์""หืม~ หอมอ่ะพั้นซ์ วางเลยๆ เราหิวจะแย่แล้ว""นั่งข้างล่างดีกว่าไหมเซีย กินหม้อเดียวกันจะได้กินถนัดหน่อย""ได้ดิ"หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อย สองสาวก็นั่งลงบนพื้นภายในห้องครัว น้ำพั้นซ์วางมาม่าหม้อเล็กที่เธอเพิ่งต้มเสร็จใหม่ๆกำลังร้อนๆน่ากินลงบนพื้น จากนั้นสองสาวก็ไม่รอช้า จับตะเกียบคีบเส้นมาม่าในหม้อแล้วเป่าก่อนจะป้อนเข้าปากตัวเอง เคี้ยวตุ่ยๆอย่างเอร็ดอร่อย ให้สมกับความหิวกลางดึกโดยไม่ได้นัดหมาย ในเมื่อต่างคนต่างหิวพวกเธอก็เลยตัดสินใจมาต้มมาม่ากินกันสองคนในครัวแบบนี้ด้านเตชินท์ที่ลุกขึ้นมาจะเข้าห้องน้ำกลางดึก ทว่าเมื่อไม่เห็นเมียเด็กข้างกาย เขาจึงเดินไปดูในห้องน้ำแต่ก็ไม่เจอ เลยเดินออกมาดูนอกห้อง ก็พบกับศิลาที่เปิดประตูออกมาจากห้องนอนพอดี ก่อนจะเป็นศิลาที่เอ่ยถามขึ้น"มึงจะไป

วันต่อมาวันนี้น้ำพั้นซ์พาเตชินท์ไปหาแม่ของเธอที่อาศัยอยู่ในตัวอำเภอเพื่อแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกันไว้ หรือพาลูกเขยไปไหว้แม่ยายนั่นเอง หลังจากอยู่คุยกับคนเป็นแม่จนถึงช่วงบ่ายแก่ๆก็พากันกลับ โดยระหว่างทางกลับก็แวะตลาดสดเพื่อซื้อกับข้าวเย็นขณะที่ทั้งคู่เดินอยู่ในตลาดก็ดันมาเจอดิวที่มาเดินตลาดเช่นกัน โดยเป็นดิวที่เอ่ยทักขึ้นก่อน"มาซื้อกับข้าวเนาะพั้นซ์" (มาซื้อกับข้าวเหรอพั้นซ์) ดิวถามพลางหลุบตามองมือของน้ำพั้นซ์ที่มีมือของเตชินท์จับอยู่ เห็นเช่นนั้นดิวก็รู้สึกปวดใจ แต่ลึกๆก็ยินดีกับน้ำพั้นซ์ที่ได้คนเพรียบพร้อมอย่างเตชินท์คอยดูแล เทียบกับเขาที่ไม่มีอะไรเลย ก็คงเป็นได้แค่พี่ชายที่ดีให้เธอต่อไป"อือ แล้วนี่พี่ดิวจะขับรถกลับบ้านยังไงอ่ะ กับข้าวเต็มมือขนาดนี้" น้ำพั้นซ์เอ่ยตอบก่อนจะถามกลับเมื่อเห็นดิวซื้อของเต็มไม้เต็มมือทั้งสองข้าง คงจะพากลับลำบาก"พี่นั่งสองแถวมา ไม่ได้ขับรถมาเอง" (พี่นั่งสองแถวมา ไม่ได้ขับรถมาเอง)น้ำพั้นซ์ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าให้ดิวอย่างเข้าใจ เธออยากจะเอ่ยปากชวนดิวกลับด้วยกันแต่ก็ไม่กล้า กลัวคนข้างๆจะไม่พอใจอีก"ถ้าไม่ได้ขับรถมาเอง งั้นก็กลับด้วยกันสิ"ทว่าเสียงทุ้มข

สองวันต่อมาวันนี้เตชินท์หาเวลาว่างพาน้ำพั้นซ์กลับใต้มาหาคนเป็นตากับยาย แต่ซีเซียกับศิลาไม่ได้มาด้วย เนื่องจากซีเซียนั้นท้องอยู่ จึงไม่สามารถนั่งรถเดินทางไกลๆได้เพราะจะเสี่ยงอันตรายต่อครรภ์อ่อนๆเตชินท์กับน้ำพั้นซ์เดินทางมาถึงใต้ช่วงเวลาตะวันใกล้ตกดินพอดี หลังจากที่น้ำพั้นซ์พูดคุยและกอดหอมคนเป็นตากับยายด้วยความคิดถึงจนหนำใจแล้ว ทุกคนก็พากันลงไปทานข้าวเย็นข้างล่างตรงใต้ถุนบ้าน ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ เสียงรถมอเตอร์ไซค์ของดิวที่ขับเข้ามาในบ้านก็ดึงความสนใจของทุกคนให้หันไปมอง ด้านดิวเมื่อจอดรถเสร็จก็เดินมุ่งตรงมาทางทุกคนทันที ก่อนจะเอ่ยทักทายน้ำพั้นซ์ไป"หลบมาถึงนานแล้วเนาะพั้นซ์" (กลับมาถึงนานแล้วเหรอพั้นซ์)"ถึงสักพักแล้วล่ะ" น้ำพั้นซ์เอ่ยตอบดิว ก่อนจะหันมามองคนตัวโตข้างๆที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นเขามองมาแววตาเต็มไปด้วยคำถาม แต่เขาก็เงียบ เธอเองก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร กระทั่งเสียงคนเป็นยายดังขึ้น"รู้ได้ไงว่าเจ้าพั้นซ์มันกลับบ้าน ได้ข่าวไวจริงนะเอ็ง""กะพั้นซ์โทรบอกผม ไม่ให้ผมโร้พรือล่ะยาย" (ก็พั้นซ์โทรบอกผม ไม่ให้ผมรู้ได้ไงล่ะยาย"ด้านน้ำพั้นซ์ตอนนี้นั่งก้มหน้างุด เพราะ

หนึ่งเดือนผ่านไปวันเวลาล่วงเลยผ่านไปเร็วเหมือนโกหก หนึ่งเดือนมานี้ทุกคนต่างดำเนินชีวิตไปตามปกติ ด้านน้ำพั้นซ์ก็เริ่มปรับตัวเข้ากับที่อยู่ใหม่ได้แล้ว และใช้ชีวิตประจำวันร่วมกับเตชินท์ได้อย่างมีความสุข แม้ที่ผ่านมาจะมีการงอนง้อหรือง้องอนกันบ้าง แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของคู่รักอยู่แล้ว และอีกหนึ่งข่าวดีที่เกิดขึ้นในช่วงหนึ่งเดือนนี้คือซีเซียได้ตรวจพบว่าเธอนั้นท้องจริงๆ แต่ระยะครรภ์แค่เพียงสามสัปดาห์เท่านั้น หรือเธอเพิ่งจะตั้งครรภ์หลังจากที่กลับจากใต้นั่นเอง20:35 น.ณ ร้านเหล้าเปิดใหม่"ขอบใจนะไอเตไอศิที่มาประเดิมร้านให้กู ว่าแต่สองสาวน้อยนี่ใครวะ สวยจัด" เสียงเบียร์ เพื่อนสมัยเรียนมหาลัยของเตชินท์และศิลาเอ่ยพูดขึ้น โดยไม่ลืมที่จะถามถึงสาวน้อยข้างกายของทั้งสองคนที่สวยและน่ารักไม่แพ้กันเลย"เมียกู!/เมียกู!" เตชินท์กับศิลาเอ่ยตอบพร้อมกันทันทีด้วยน้ำเสียงแข็ง ต่างก็รู้สึกไม่ชอบใจเบียร์เท่าไหร่ที่มาชมเมียของพวกเขาต่อหน้าต่อตา ตามประสาคนหวงเมีย จนเบียร์ต้องเอ่ยความบริสุทธิ์ใจออกไป"กูก็แค่ชมเมียพวกมึงเฉยๆ อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่กูดิ ว่าแต่ไม่คิดจะแนะนำเมียพวกมึงให้เพื่อนอย่างกูรู้จักหน่อยเหรอวะ

เมื่อทั้งสี่คนกลับมาถึงบ้าน ศิลาก็ขอตัวพาซีเซียกลับบ้านของเขา ตามที่เคยตกลงกันไว้ว่าถ้าหากเตชินท์มีเมียเมื่อไหร่ก็จะยอมปล่อยซีเซียให้ไปอยู่บ้านของศิลาและเมื่อศิลาพาซีเซียกลับไปแล้ว เตชินท์ก็เดินขึ้นไปชั้นบน น้ำพั้นซ์ที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินตามไปทันที พลางเอ่ยถามออกไป"อาเตจะไปไหนคะ""ห้องทำงานครับ อามีประชุมออนไลน์" เตชินท์เอ่ยตอบโดยที่ยังเดินไปข้างหน้า ไม่ได้หันกลับมามองคนตัวเล็กเลย เพราะเขากำลังแกล้งเมินเธออยู่ แต่เขาก็มีประชุมออนไลน์จริงๆ ถึงแม้เขาจะหายงอนเธอแล้ว แต่เขายังอยากที่จะแกล้งงอนเธอต่อ เพราะแค่อยากให้เธอง้อเขาอีก อยากใจละลายใจระทวยกับการง้อของเด็กก็เท่านั้นด้านน้ำพั้นซ์พอได้ยินคนตัวโตบอกว่ามีประชุมออนไลน์ สองเท้าเล็กก็หยุดชะงักกับที่ โดยไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็เลือกที่จะเดินไปอีกทาง เพราะไม่อยากตามไปรบกวนเขาในเวลาทำงานน้ำพั้นซ์เดินมานั่งตรงประตูด้านข้างของบ้าน ดวงตากลมโตทอดมองไปยังสระน้ำสีฟ้าใสดูสะอาดตา พอได้อยู่คนเดียวโดยไม่มีซีเซียหรือคนคอยคุยด้วย ภายในใจก็รู้สึกอ้างว้างขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกคิดถึงตากับยาย คิดถึงบ้าน คิดถึงทุกอย่างที่ใต้ ทว่าอยู่ๆโทรศัพท์ในกระเป