ตอนที่ 1

เพื่อนพ่อหนูขอนะคะ

         

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​

หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ

เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

พุทธศักราช 2562

ตอนใกล้เที่ยง ที่ฟาร์มโคนมแห่งหนึ่งในอำเภอแม่ออนของจังหวัดเชียงใหม่

“เฮ้ย… ไอ้เรือง… ”

‘เรวัฒน์’ ชายวัยสี่สิบห้าผู้เป็นเจ้าของฟาร์มเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านอยู่ตรงหน้า ตะโกนออกมาด้วยแววตาดีใจที่ได้เจอเพื่อนรักซึ่งครั้งหนึ่งเคยคบหากันมานานตั้งแต่ครั้งยังเป็นนักศึกษา

“โห… ไอ้วัฒน์… มียาดีอะไรวะ นี่มึงยังหนุ่มไม่เปลี่ยนแถมยังหล่อขึ้นด้วย”

เรืองฤทธิ์ตะลึงชม จ้องมองเพื่อนรักด้วยความตกใจ ด้วยเรวัฒน์ยังดูหนุ่มแน่นกว่าอายุจริง เนื้อตัวกำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้าม หน้าตาหล่อเหลาจนน่าทึ่ง รอยตีนกาสักเส้นบนใบหน้าก็แทบจะหาไม่เจอ

“ไม่ได้กินยาอะไรหรอกว่ะ… กูแค่ออกกำลังกายประจำ ต้องไม่เครียด ใช้ชีวิตให้เป็น ระวังเรื่องอาหารการกิน เหล้าเบียร์กูเลิกหมดแล้ว… ดีใจที่ได้เจอมึงว่ะเพื่อน”

เรืองฤทธิ์ตรงเข้าสวมกอดเพื่อนรัก เรวัฒน์บอกเคล็ดลับซึ่งดูเหมือนว่าทำได้ง่ายๆ แต่หลายคนก็ทำไม่ได้

“กูเชื่อว่าเหล้ายามึงเลิกได้… เรื่องเดียวที่มึงเลิกไม่ได้คือความเจ้าชู้หื่นกามใช่ป่ะวะ”

เรืองฤทธิ์แซวอย่างเพื่อนที่รู้นิสัยกันเป็นอย่างดี

“เออ… มึงนี่มันช่างรู้จริง สมกับเป็นเพื่อนกู แต่ตอนนี้กูหมดไฟกับเรื่องอย่างว่าแล้วว่ะ”

เรวัฒน์กล่าวติดตลกมากกว่าจะเป็นความจริง

“แล้วทำไมไม่แต่งงานใหม่วะ… จนป่านนี้แล้วมึงรอใครอยู่”

เรืองฤทธิ์สงสัย เรวัฒน์เป็นผู้ชายเพียบพร้อมทุกอย่าง มีทั้งฐานะและรูปร่างหน้าตา น่าจะเป็นที่หมายปองของสาวน้อยสาวใหญ่ที่อยากได้ผัวเศรษฐี

“นั่นสิ… ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูรอใครอยู่?”

เรวัฒน์กล่าวติดตลก หลังจากภรรยาตายจากไป เขาก็ไม่เคยคิดจะแต่งงานใหม่ ไม่ใช่ว่าหมดความต้องการ เพียงแต่ในใจมันรู้สึกว่ากำลังรอใครสักคน… ใครที่ยังไม่เจอ… และไม่รู้ว่าอยู่ไหน รู้แค่ความรู้สึกสั่งให้รอ

 “แล้วไหนลูกสาวมึง”

เรวัฒน์ถามถึงคนที่เรืองฤทธิ์ฝากให้มาฝึกงานที่ฟาร์มโคนมของเขา

“กำลังเดินตามมา… ”

เรืองฤทธิ์กล่าวพลางหันมองมายังลูกสาวที่ยังเพลิดเพลินอยู่กับการเดินชมฟาร์ม ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นถ่ายภาพดอกไม้หลากสีสันท่ามกลางสนามหญ้าหน้าบ้าน ดูเหมือนว่าตอนนี้ทุกๆ อย่างรอบตัวของสาวน้อยล้วนน่าตื่นตาตื่นใจไปเสียหมด

“ยัยหนู… มาเร็วๆ… ”

เสียงเรียกของบิดา ทำให้ผู้เป็นลูกสาวเร่งฝีเท้าตามมาจนทัน

“ยัยฝ้าย… นี่ลุงวัฒน์เพื่อนรักของพ่อ”

         เรืองฤทธิ์แนะนำเจ้าของฟาร์มรูปหล่อ สาวน้อยยกมือไหว้ ตะลึงมองในความหล่อเหลา

“สวัสดีค่ะคุณลุง”

ปุยฝ้ายกระพุ่มมือไหว้ สิ่งแรกที่เกิดขึ้นเมื่อสบตากับเขาก็คือความรู้สึกคุ้น เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง เพียงแต่ยังนึกไม่ออก

“สวัสดีครับหนูปุยฝ้าย”  

เรวัฒน์ไม่อาจละสายตาจากใบหน้าสะสวย ทั้งสองตะลึงงัน! ตาจ้องตา ความรู้สึกบางอย่างหลั่งไหลพรั่งพรูมาสู่กัน

เรวัฒน์สั่นศีรษะเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าภาพในความทรงจำกับความจริงกำลังทับซ้อนกัน รู้สึกเหมือนอาการที่เรียกว่า ‘เดจาวู’ ราวกับว่าความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นเมื่อในอดีตได้ย้อนคืนกลับมาเกิดซํ้าอีก ‘ปุยฝ้าย’ คือผู้หญิงปริศนาที่ปรากฏกายขึ้นในความฝันของเขาบ่อยๆ ในยามค่ำคืน

         “ช่างบังเอิญ… ”

         เรวัฒน์พึมพำ

         “บังเอิญอะไรวะ?”

         หัวคิ้วของเรืองฤทธิ์ชิดเข้าหากัน ไม่รู้ว่าเพื่อนรักกำลังจะบอกอะไร? เพราะว่าเรวัฒน์หยุดก่อน

ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะถ้าเรวัฒน์กล่าวออกมาว่าเขา ‘ได้เจอผู้หญิงที่อยู่ในความฝัน’ คงจะต้องจับเข่านั่งคุยกันอีกยาวถึงสิ่งเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นในตอนนี้

         “ไอ้วัฒน์… กูฝากลูกสาวด้วยนะโว้ย… ”

         เรืองฤธิ์กล่าวพร้อมกับยกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา ท่าทางรีบร้อน

         “อ้าว… นี่มึงจะไม่ค้างกับกูสักคืนหรือวะไอ้เหี้ย… มึงอย่าบอกนะว่าจะกลับเลย”

         “ใช่… พรุ่งนี้กูต้องบินแล้ว ขอโทษนะโว้ยที่อยู่ค้างคืนด้วยไม่ได้ อีกเดือนเจอกันตอนกูกลับมารับลูกสาว”

         เรืองฤทธิ์ทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายขายรถยนต์ญี่ปุ่นแบรนด์ดัง กำลังจะย้ายไปรับตำแหน่งผู้จัดการสาขาที่ประเทศเวียดนาม

         “เออ… เดินทางปลอดภัยนะเพื่อน… ”

         “กูฝากลูกสาวด้วยนะ”

         เรืองฤทธิ์กล่าว สาเหตุที่ต้องพาลูกสาวมาฝากไว้กับเพื่อนรักก็เพราะว่าหลังจากภรรยาหนีตามชายชู้ไปเมื่อเจ็ดปีก่อน เรืองฤทธิ์ก็กลายเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี๋ยวที่ต้องเลี้ยงลูกเองมาตลอด ตอนที่ภรรยาหนีไปปุยฝ้ายเพิ่งอายุได้สิบสองขวบ ถึงตอนนี้ก็สิบเก้าปีบริบูรณ์

         “ไม่ต้องห่วง… กูจะดูแลให้อย่างดี”

         เรวัฒน์เอื้อมมือมาตบไหล่เพื่อนรัก นั่งคุยกันต่อมาอีกครู่สั้นๆ เรืองฤทธิ์ก็ขับรถออกไปจากฟาร์ม