นกน้อยในกรงทอง

บ้านหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางสวนกว้างขวางในเมืองหลวง เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของอำนาจและความมั่งคั่งของตระกูล "กฤษณะโยธิน" แต่สำหรับปานตะวัน ที่นี่ไม่ต่างอะไรจากกรงทอง เธอเติบโตที่นี่ตั้งแต่จำความได้ ในฐานะเด็กสาวที่ย่าของโลกันต์รับมาอุปถัมภ์ แต่ไม่มีวันถูกยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว

โลกันต์ ชายหนุ่มผู้เป็นหลานคนโตของบ้าน เติบโตมาพร้อมความหยิ่งผยองในสายเลือด เขามองตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง และมองปานตะวันเป็นเพียงเศษฝุ่นในชีวิตของเขา เขาไม่เคยยอมรับเธอ ไม่เคยเห็นคุณค่าของเธอ และใช้ทุกโอกาสในการตอกย้ำความแตกต่างระหว่างเขาและเธอ

"ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่?" โลกันต์เคยถามเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาในเช้าวันหนึ่ง ตอนที่เขาเห็นเธอเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถาดอาหาร

"ปานทำตามคำสั่งของคุณย่าค่ะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ดวงตาแสดงออกถึงความเจ็บปวดที่เธอพยายามซ่อน

โลกันต์หัวเราะหยัน "คำสั่งของคุณย่าเหรอ? ฉันว่าคุณย่าแค่สงสารเธอมากกว่า สงสารที่ไม่มีบ้าน ไม่มีใครต้องการ"

คำพูดนั้นเจ็บแปลบเหมือนมีดที่กรีดลงกลางหัวใจ ปานตะวันยืนนิ่ง น้ำตาแทบจะไหลออกมา แต่เธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะร้องไห้

"ถ้าอยากตอบแทนบุญคุณคุณย่า เธอก็ควรทำตัวให้มีประโยชน์ ไม่ใช่มาเดินเพ่นพ่านในบ้านเหมือนคนไม่มีอะไรทำ" โลกันต์พูดเสริม ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร

ทุกวันของปานตะวันเต็มไปด้วยคำพูดที่ดูถูกและสายตาที่เย็นชา เธอถูกมองเป็นแค่ภาระหรือสิ่งที่คนในบ้านไม่อยากแตะต้อง แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดใคร เธอแค่หวังว่าสักวันหนึ่ง ชีวิตของเธอจะมีค่ามากกว่าที่พวกเขาเห็น...

ในค่ำคืนอันเงียบสงบ ปานตะวันนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องเล็กๆ ที่จัดไว้ให้เธอ แม้จะอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่หรูหรา แต่ห้องของเธอกลับแสนเรียบง่าย มีเพียงเตียงเดี่ยวเก่าๆ และตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก

เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ดวงตาเหม่อมองไปยังหน้าต่างที่เปิดไว้เพื่อรับลมเย็น แต่ในหัวใจกลับเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ คำพูดของโลกันต์ในวันนี้ยังคงดังก้องในหัว

"ไม่มีใครต้องการเธอ"

เธอกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา เธอรู้ดีว่าชีวิตของเธอที่นี่ไม่เคยง่าย ตั้งแต่วันที่คุณย่าพาเธอเข้ามาในบ้าน เธอเป็นเหมือน "คนนอก" ที่ไม่มีใครยอมรับ แม้แต่โลกันต์ คนที่เธอเคยแอบมองด้วยสายตาชื่นชมตั้งแต่ยังเด็ก กลับเป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกไร้ค่ามากที่สุด

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ ปานตะวันรีบลุกขึ้นและเปิดประตู โลกันต์ยืนอยู่ตรงนั้น เขายืนกอดอก สายตาเย็นชามองมาที่เธอ

"คุณกันต์มีอะไรหรือคะ?" ปานตะวันถามออกไป น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อยขณะมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตู

โลกันต์ไม่ได้ตอบอะไร เขามองเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอขนลุก หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความประหม่า ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

"คุณกันต์?" เสียงของเธอขาดหายเมื่อร่างของเขาขยับเข้ามาใกล้ โลกันต์คว้าข้อมือของเธอไว้แน่น ก่อนจะผลักเธอไปติดกำแพง

"ฉันเบื่อที่จะต้องพูดกับเธอแล้ว ปานตะวัน" น้ำเสียงของเขาเย็นชาแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย

ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบอะไร เขาก็โน้มตัวลงมา จูบเธออย่างรุนแรงโดยไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ ริมฝีปากของเขากดลงบนริมฝีปากของเธอด้วยแรงที่เกินกว่าจะเรียกว่าความอ่อนโยน

"คุณกันต์...อย่าค่ะ!" เธอพยายามดิ้นรน แต่เขากลับจับเธอไว้แน่น ยิ่งเธอต่อต้าน เขายิ่งตอบสนองด้วยความดุดัน ริมฝีปากของเขาไล่ไปตามลำคอของเธอ ทิ้งรอยแดงไว้บนผิวที่บอบบาง

"อย่าทำให้ฉันโมโห" โลกันต์กระซิบเสียงแหบพร่า ขณะที่มือของเขาเลื่อนลงมาจับร่างกายของเธอที่ยังคงสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวและสับสน

ปานตะวันพยายามผลักเขาออก แต่แรงของเธอไม่อาจเทียบกับเขาได้ โลกันต์ดันเธอลงบนเตียงด้วยท่าทีที่ไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความป่าเถื่อน เสียงหายใจหนักหน่วงของเขาผสานกับเสียงสะอื้นเบาๆ ของเธอที่พยายามกลั้นน้ำตา ร่างกายของเธอถูกเขาเข้าครอบครองโดยไม่สนใจความรู้สึกหรือคำวิงวอน

ทุกการกระทำของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความปรารถนาที่รุนแรง โลกันต์ไม่สนใจสิ่งใดนอกจากความต้องการของตัวเอง ทิ้งให้ปานตะวันต้องรับความเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจเพียงลำพังเขารังแกเธอตลอดทั้งคืนด้วยความป่าเถื่อน รุนแรง และหนักหน่วง

เวลาผ่านไปจนถึงรุ่งสางของเช้าวันใหม่ โลกันต์ลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ เขาหยิบเสื้อเชิ้ตที่ถูกโยนลงพื้นขึ้นมาสวม ก่อนจะโยนเงินจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะข้างเตียง

"จัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วอย่าทำอะไรให้ฉันรำคาญ เข้าใจไหม?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ปานตะวันนอนนิ่งอยู่บนเตียง น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไร้เสียง

"เขามองฉันเป็นเพียงสิ่งของจริงๆ ใช่ไหม..." เธอคิดในใจ ขณะที่ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจของเธอจนแทบจะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...