สถานะที่ไม่คู่ควร

เช้าวันใหม่ในบ้านหลังใหญ่เริ่มต้นด้วยมื้ออาหารเช้าที่จัดขึ้นในห้องรับประทานอาหารหรูหรา โลกันต์นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาตามแบบฉบับของเขา ส่วนปานตะวันนั่งอยู่มุมโต๊ะเล็กๆ ใกล้กับบริเวณที่จัดไว้สำหรับพนักงาน ใบหน้าของเธอเรียบเฉย แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความอึดอัด

คุณย่าพิมพ์ประไพ ผู้อาวุโสของบ้าน นั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะในชุดสวยสง่า เธอมองโลกันต์พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุม

"กันต์ วันนี้พาปานไปมหาวิทยาลัยด้วยนะ ย่าไม่อยากให้เธอขึ้นรถเมล์ มันไม่ปลอดภัย"

เสียงของคุณย่าเรียกความสนใจจากทั้งสองคนทันที โลกันต์เลิกคิ้วก่อนจะยิ้มเย็นๆ

"พาไป?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย้ยหยัน

"ย่าอยากให้รถผมมีรอยขีดข่วนหรือไงครับ?"

ปานตะวันนิ่งเงียบ มือของเธอที่ถือช้อนส้อมสั่นเล็กน้อย แต่เธอพยายามข่มใจไม่ให้แสดงความรู้สึกออกมา

"กันต์!" คุณย่าเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงดุ พลางจ้องเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอำนาจ

"ย่าไม่ได้ขอ แต่ย่าสั่งให้แกพาปานไปด้วย และดูแลเธอให้ดี"

โลกันต์ถอนหายใจยาว ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจ "ครับ... ถ้าย่าสั่ง ผมก็คงต้องทำ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันไปมองปานตะวันด้วยสายตาเย็นชา

"แต่ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะปานตะวัน" เขาพูดพร้อมกับยิ้มเหยียด "รถฉันราคาแพง อย่าทำอะไรให้สกปรกล่ะ อย่างเธอนั่งรถหรูมันไม่คู่ควร...เธอน่าจะเหมาะกับรถเมล์มากกว่า"

คำพูดนั้นเหมือนมีดกรีดลึกลงไปในหัวใจของปานตะวัน เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไร

"เธอนี่มันตัวปัญหาจริงๆ!" โลกันต์พูดปิดท้าย ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินออกไป

รถสปอร์ตคันหรูจอดนิ่งอยู่หน้าบ้าน โลกันต์นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ ส่วนปานตะวันนั่งอย่างเงียบๆ อยู่ข้างเขาในที่นั่งผู้โดยสาร บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด โลกันต์ขับรถออกไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ

ระหว่างทางไปมหาวิทยาลัย โลกันต์ไม่ได้พูดอะไร แต่ความเงียบก็หนักอึ้งเหมือนคำพูดที่ไม่ได้เอ่ยออกมา ปานตะวันพยายามนั่งนิ่ง มือทั้งสองข้างของเธอกุมกระเป๋าไว้แน่น ดวงตาหลุบต่ำมองปลายรองเท้าของตัวเอง

เมื่อถึงบริเวณหน้ามหาวิทยาลัย โลกันต์เลี้ยวรถเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่ไม่มีคนพลุกพล่าน ก่อนจะจอดรถและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ลงไป"

ปานตะวันหันมามองเขาเล็กน้อย ราวกับไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกหรือไม่ "คุณกันต์คะ?"

"ฉันบอกให้ลงไป!" โลกันต์พูดซ้ำ พร้อมกับจ้องเธอด้วยสายตาคมกริบ "ฉันไม่อยากให้ใครในมหาวิทยาลัยรู้ว่าเธออยู่บ้านเดียวกับฉัน มันน่าอาย"

หัวใจของปานตะวันบีบรัดด้วยความเจ็บปวด แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ เธอเปิดประตูรถอย่างเชื่องช้า ก่อนจะก้าวลงไปพร้อมกระเป๋าหนังสือ

"แล้วจำไว้..." โลกันต์พูดเสริม น้ำเสียงของเขายิ่งกดดันหัวใจของเธอ

"อย่าทำให้ใครรู้ว่าเรามีอะไรเกี่ยวข้องกัน สถานะของเธอคือเด็กรับใช้ที่ย่าฉันเมตตาให้ได้เรียนหนังสือ เธอกับฉันเป็นเจ้านายกับลูกจ้าง ที่ฉันนอนกับเธอฉันจ่ายค่าตัวไม่ได้เอาฟรีๆ เงินที่ฉันให้ถือเป็นค่าปิดปาก เธอไม่ได้มีค่าอะไรมากไปกว่าของเล่นแก้ขัด เข้าใจไหม?"

เธอพยักหน้าเบาๆ น้ำเสียงแหบพร่าของเธอตอบกลับ "ค่ะ"

โลกันต์ไม่สนใจคำตอบของเธอ เขาเพียงแค่ปิดประตูรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ปานตะวันยืนอยู่ที่ริมถนนเพียงลำพัง

ในใจของเธอเต็มไปด้วยความอับอายและความเจ็บปวด น้ำตาที่เธอกลั้นไว้ตลอดทางไหลออกมาอย่างช้าๆ

"ฉันจะต้องอดทนไปอีกนานแค่ไหน..." เธอถามตัวเองขณะที่เดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย รอยช้ำบนร่างกายที่เขาทิ้งไว้เมื่อคืนเหมือนตอกย้ำว่าเธอไม่มีวันเป็นอะไรได้มากกว่า "สิ่งของ" ในสายตาของเขา...