Novel-novel oleh เอวาริณ ชาริณ

@ 1 สัปดาห์ต่อมา"ชะนี....มึงหายไปไหนมาตั้งหลายวัน : กัส"แล้วทำไมมึงดูหน้าตาเหนื่อยๆ ขนาดนั้น ไม่สบายเหรอ : กัส"กูปวดหัวมากอ่ะกัส มึงช่วยไปเอายาแก้ปวดมาให้หน่อย"อืม...เดี๋ยวไปเอามาให้ แล้วนี่พี่เหนือไปไหน มึงป่วยขนาดนี้ทำไมไม่มาดูแล : กัส"มึงอย่าถามถึงเขา....ปานนี่ไม่รู้ตื่นหรือยัง กว่ากูจะหนีออกมาได้"นี่มึงอย่าบอกนะว่าตั้งแต่คืนนั้น พี่เหนือกักตัวมึงไว้พึ่งจะปล่อยออกมา : กัส"มึงอย่าเรียกว่าปล่อยเลยกัส...กูหนีออกมามากกว่า....แม่ง..เอากูจนร่างแทบจะพัง ไม่รู้อดยากอะไรกันนักหนา"เอาดุขนาดนั้นเลยเหรออีกเทียน...อ๊ายย...พี่เหนือกราวใจกูสุดๆ น่าอิจฉาอ่ะมึง : กัส"ก่อนที่มึงจะอิจฉา....มึงดูสภาพกูก่อน...เห็นป่ะ..น้ำออกจนแทบจะหมดตัวกูแล้วเนี้ย"55555 มึงนี่โชคดีนะอีเทียน เดี๋ยวกูไปเอายามาให้ นอนรอ : กัส"อืม..@5 นาทีต่อมา"ไปเอายาถึงไหนเนี้ย...กัส...กัส..อีกัส !"หายไปไกนของมันนะเทียนหอมร้องเรียกตะโกนหากัส เมื่อ เห็นว่าเพื่อนหายไปนานผิดปกติ พอหันไปยังประตูที่พึ่งจะมีคนเปิดเข้ามาก็ต้องตกใจ...เจ้ากรรมนานเวรตามมาไม่เลิก.."พะ...พี่เหนือ..."มาอยู่นี่เอง....พี่ตื่นมาไม่เจอเทียน..ตกใจแทบแย่.

@ภายในรถยนต์คันหรูของน้ำเหนือ"แล้วนี่ใส่เสื้อผ้าอะไร เงินไม่พอซื้อหรือไง...ใส่อย่างกับใส่เศษผ้า.."แฟชั่นค่ะ....ไม่ใช่เศษผ้าสักหน่อย"พี่ไม่ตลกนะเทียน..พี่ไม่ชอบ..ที่ผ่านมาพี่ยอมเพราะพี่รักเทียนมาก แต่ถ้าเทียนทำแบบนี้พี่ไม่โอเค ถ้าพี่ไม่ตามเทียนไป คิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น"ขอโทษค่ะ...เทียนไม่ได้ตั้งใจ เทียนแค่ไปเป็นเพื่อนกัสเฉยๆ ไม่ได้อยากยุ่งกับใครเลยนะคะน้ำเหนือนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไรกลับมา เขาขับรถด้วยความเร็วมุ่งตรงไปยังคอนโดขอตัวเอง เทียนหอมที่เห็นว่าน้ำเหนือเงียบไป หน้าตาดุดัน จึงไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา ได้แต่นั่งนิ่งๆ สำนึกผิดกับตัวเอง@คอนโดน้ำเหนือ"พี่เหนือพาเทียนมาที่นี่ทำไมคะ"เดินตามมาไม่ต้องถามมาก : น้ำเหนือยังคงหน้านิ่ง ใบหน้าเคร่งขรึม จนเทียนหอมเองไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เดินตามเขาเข้าห้องไป"ปั๊ก !!!!"หมับ ! จ๊วบ....จ๊วบ.."อือออ..พะ..พี่..เหนือ..อื้อออ.."จ๊วบบ...จ๊วบบบบ..น้ำหนือพุ่งตัวเขาจูบเทียนหอมทันทีที่ปิดประตูห้อง ทำเอาคนตัวเล็กที่เกร็งอยู่ก่อนหน้านี้ ถึงกำลังตั้งตัวไม่ทัน เขาจู่โจมเธอเร็วมาก มือหนาจับใบหน้าหวานไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะจูบเทียนหอมอย่างดุดัน ร้อนแรง จ

@ 3 ปีต่อมา "ในที่สุดก็ครบสามปี "รอมานานแล้วดิมึง ... : พร้อมรบ "ก็เออดิว่ะ.....หายใจเข้าหายใจออกก็เป็นเทียนหอมไปหมด แม่งกูโคตรเสพติดเทียนหอมอ่ะ "คลั่งรักเหรอ 5555 คืนนี้ไปดื่มกันไหม ฉลองให้แด่มึง : พร้อมรบ "ไม่อ่ะ......กูจะเฝ้าเมีย "ไอ้เชี้ย....อยู่ในโอวาทชิบหาย....เห็นแววมาแต่ไกลเลยนะมึง : พร้อมรบ "ทำไงได้ว่ะ....ก็กูกลัวน้องหลุดมือไปอีก...อะไรที่ให้ได้กูก็พร้อมจะให้ "55555 มึงเคยนึกกลับไปเมื่อก่อนไหม ปากบอกรำคาญๆ ไม่มีวันเอาเทียนหอมมาทำเมีย แล้วดูตอนนี้ดิ ติดเขางอมแงม กลืนน้ำลายตัวเองชัดๆ : พร้อมรบ "จะกลืนไม่กลืนมันก็น้ำลายกูป่ะว่ะ....คนที่ไม่มีใครเอาอย่างมึง ไม่เข้าใจหรอก "ไอ้เชี้ยเหนือ...ไอ้ปากหมา : พร้อมรบ @คลินิก "เทียนวันนี้เราไปทานข้าวข้างนอกกันไหมครับ "เทียนไม่ว่างค่ะ "ไม่ว่าง ? : น้ำเหนือขมวดขึ้นสูง ก่อนจะนั่งลงข้างๆเทียนหอม แล้วเอ่ยถามเธอออกไป "ทำไมไม่ว่างอ่ะ จะไปไหน.... "ยุ่งอะไรด้วยคะ "เทียนตอบมาก่อน..จะไปไหน "ไปผับ "ผับ ? ไปทำไม ไปกับใคร ไม่ให้ไป.... "มีสิทธิ์อะไรมาห้าม....พ่อก็ไม่ใช่..ผัวก็..... "อย่าบอกนะว่าผัวก็ไม่ใช่ ถ้าพูดแบบนั้นจะจับกดลงตรงนี้เ

@ 1 ปีต่อมา"อีชะนี กูว่ามึงแกล้งพี่เหนือของกูแรงไปนะ สามปีมึงกะจะให้ลูกโตเป็นหนุ่มเลยหรือไง : กัสพูดออกมาหลังจากที่ได้ฟังเรื่องข้อตกลงของน้ำเหนือกับเทียนหอม"พี่เหนือของใครนะ ?"เออ..ทีแบบนี้ทำเป็นมาถาม ก็มึงไม่เอาไง กูเลยจะเอา : กัส"ใครบอกว่าไม่เอา กูแค่กำลังให้บทเรียนคนโง่อยู่"มึงนี่นะ แล้วเป็นไงพี่เหนือโอเคป่ะ : กัส"โอเคหรือไม่...มึงก็ดูเอาเอง..มาโน่นแล้ว"สวัสดีค่ะพี่เหนือ : กัสยิ้มให้น้ำเหนือสายตาแพรวพราว"ครับ"ไปไหนมาเหรอค่ะ ถือของมาซะเยอะเชียว : กัส"ไปซื้อของเข้าครัวครับ เดี๋ยวพี่เอาของไปเก็บก่อนนะ เดี่ยวจะเอาขนมมาให้ทาน"ค่า รีบมานค่ะ : กัสน้ำเหนือเดินเข้ามาในคลินิก หน้าหงิกหน้างอ ด้วยว่าเมื่อคืนเขาใช้ทุกกลเม็ดในการเกลี่ยกล่อมเทียนหอม แต่เทียนหอมก็ยังไม่ยอมใจอ่อนให้ แถมยังแกล้งให้เขานอนตากยุ่งอยู่ข้างล่างอีกด้วย อุตส่าห์ลงทุนปล่อยลมยางรถของตัวเองทั้งสี่ล้อ หวังว่าเมียจะเห็นใจยอมให้ค้างด้วย@ย้อนกลับไปเมื่อคืน"เทียนครับ พี่ว่าตอนนี้มันก็ดึกแล้ว ขับรถกลับคอนโดตอนนี้ คงจะอันตรายน่าดูเลยเนาะ"คงไม่มีใครดักปล้นพี่เหนือกลางทางมั้งค่ะ"เทียนเห็นไหมครับว่าตอนนี้ฝนดูเหมือนกำลัง

"เทียนคิดว่าจะปิดพี่ได้เหรอ พี่รู้ตั้งแต่วันแรกที่กลับมาประเทศไทยแล้ว"ใครเป็นคนบอก : เทียนหอมสีหน้าเจือนลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่ก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลับมีแต่ความตรึงเครียดเต็มไปหมด"เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าทำไมเทียนต้องปิดบังพี่ ไม่คิดจะบอกให้พี่รู้เลยหรือไง คิดจะปิดมันไปถึงไหน รู้ไหมว่าตอนที่พี่รู้ พี่ดีใจมากขนาดไหน พี่ก็ยังแอบหวังว่าสักวันเทียนจะบอกพี่ แต่เทียนก็เงียบ ปิดปากเงียบไม่ยอมพูดอะไร"หึ....พี่คิดว่าเทียนอยากจะปิดบังพี่งั้นเหรอ พี่รู้ไหมตอนที่เทียนรู้ว่าตัวเองท้อง เทียนเครียดมากแค่ไหน เทียนพยามยามโทรหาพี่ ติดต่อพี่ทุกช่องทาง แต่พี่เองไม่ใช่เหรอที่พยามยามบล็อคเทียน จนวันที่พี่เปิดตัวผู้หญิงคนนั้น เทียนถึงได้รู้ว่าเทียนกับลูกคงไม่มีความสำคัญอะไรกับพี่แล้ว มีประโยชน์อะไรที่จะบอก ในเมื่อพี่เองที่เป็นคนทิ้งเราไป .... อึก....อึก...เทียนหอมร้องไห้อย่างหนัก อารมณ์ที่ถูกเก็บกดมานานถึงสามปี วันนี้มันได้ระเบิดออกมาจนหมด สิ่งที่คิดว่าจะปิด ต่อไปก็คงปิดไม่ได้อีกแล้ว ความรู้สึกก็เช่นกัน"โอเค..โอเค...พี่ขอโทษ พี่เข้าใจแล้ว อย่าร้องไห้เลยนะครับ ไม่ร้องนะ พี่ขอโ

@ 3 เดือนต่อมา"วันนี้อยากทานอะไรไหมครับ"ไม่....ถ้าอยากกินหากินเองได้ ไม่ต้องลำบากคุณ...."อะแฮ่ม !....."เออ...มะ..ไม่ต้องลำบาก....พี่...หรอก"ไม่ได้ลำบากอะไรเลย หาเลี้ยงเมียเป็นหน้าที่ของผัวอยู่แล้ว"เมื่อไหร่จะเลิกพูดแบบนี้สักที เทียนบอกแล้วไง ว่าเทียนไม่ใช่เมียพี่ เมื่อไหร่จะเข้าใจ"ไม่เข้าใจ.....เอาข้าวผัดปูเนาะ เดี๋ยวพี่สั่งให้"พี่เหนือ !เทียนหอมได้แต่ถลึงตาใส่น้ำเหนือ ส่วนน้ำเหนือยิ้มแป้นหน้ามึนเหมือนเดิม เป็นแบบนี้มานานหลายเดือน ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เหมือนจะดีแต่ก็ยังไม่ดี เหมือนจะแย่แต่ก็ยังไม่แย่ ทุกอย่างมันดู่ก้ำกึ่งไปหมด จนกระทั่ง......"เทียนเสียงเรียกจากบุคคลที่สามทำให้น้ำเหนือกับเทียนหอมหยุดเถียงกันแล้วหันไปมอง เทียนหอมยิ้มกว้างออกมา ผิดกับน้ำเหนือที่ทำหน้าบึ้ง คิ้วผูกกันเป็นปม ใบหน้ามีแต่ความสงสัยกับบุคคลที่อยู่ตรงหน้า"อคิน"มาได้ไงอ่ะ"มาหาเทียน ลงเครื่องปุ๊บก็ตรงมาที่นี่เลย คินซื้อขนมพายของโปรดเทียนมาฝากด้วยนะ"ขอบคุณค่ะ"เหนื่อยไหม นั่งก่อนเดี๋ยวเทียนไปเอาน้ำมาให้.."ครับน้ำเหนือยักคิ้วสูงก่อนจะเดินตามเทียนหอมที่ไม่สนใจใยดีอะไรเขา เอาแต่พูดคุยสนทนาหยอกล

@สามปีต่อมาหลังจากหยุดพักการเรียนเพื่อจัดการกับชีวิตและหัวใจของตัวเอง โลกันต์กลับมาเรียนต่อและคว้าปริญญาวิศวกรรมไฟฟ้าสำเร็จด้วยความมุ่งมั่น ไม่เพียงแค่นั้น เขายังเริ่มต้นธุรกิจด้านวิศวกรรมไฟฟ้า ที่ครอบคลุมการออกแบบและติดตั้งระบบพลังงานให้กับอาคารขนาดใหญ่และโรงงานอุตสาหกรรม“ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างมึงจะมีวันนี้” กรุงโรมพูดขณะนั่งดื่มกาแฟด้วยกันที่บ้านพักริมทะเลของโลกันต์“เออ กูก็ไม่คิดเหมือนกัน แต่ถ้าไม่มีปานตะวันและลูก กูคงไม่ได้มายืนตรงนี้” โลกันต์ตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน เขามองไปที่ปานตะวันซึ่งกำลังเล่นกับลูกชายวัยสองขวบและลูกสาววัยขวบเศษในสวนหน้าบ้าน“กูต้องขอบคุณพวกมึงด้วยนะ ทั้งกรุงโรม ทั้งยูโร ถ้าไม่มีพวกมึง กูคงไม่กล้ากลับมาแก้ไขชีวิตตัวเอง” โลกันต์พูดพลางตบไหล่เพื่อนรักทั้งสอง"ว่าแต่มึงเถอะช่วงนี้เป็นไง ราบรื่นดีไหม เห็นว่าตามจีบผู้หญิงอยู่นานแต่ก็ยังไม่ติดสักที ทำไมวะ" โลกันต์ถามกรุงโรมที่เป็นเพื่อนสนิท คนที่พร้อมลุยและยืนข้างโลกันต์เสมอมา ตอนนี้กลายเป็นเจ้าของธุรกิจด้านวิศวกรรมโยธาที่ประสบความสำเร็จ เขาดูแลโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ทั่วประเทศ แต่สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าคือความ

หลายเดือนหลังจากที่ชีวิตของโลกันต์และปานตะวันกลับเข้าสู่ความสงบ ปานตะวันได้เป็นแม่ที่สมบูรณ์แบบ และโลกันต์ก็กลายเป็นสามีที่แสนอบอุ่น แม้จะมีความขัดแย้งเล็กน้อยในบางครั้ง แต่พวกเขาก็เรียนรู้และเติบโตไปด้วยกัน ครั้งนี้พวกเขาตัดสินใจพาลูกทั้งสองคนกลับไปกราบคุณย่าที่บ้านกฤษณะโยธิน เพื่อขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างบ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำ โลกันต์นำรถมาจอดที่หน้าบ้าน และปานตะวันอุ้มลูกสาวและลูกชายออกจากรถ เด็กน้อยทั้งสองยังคงดูน่ารักและไร้เดียงสา“เข้าไปกราบคุณย่ากันเถอะ” โลกันต์พูดเสียงเบา เขาจับมือปานตะวันไว้แน่น พร้อมกับยิ้มให้ลูกทั้งสองปานตะวันยิ้มตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงบ รู้สึกเหมือนเวลากลับไปข้างหลัง กลิ่นหอมของต้นไม้และดอกไม้รอบบ้านทำให้เธอคิดถึงอดีตที่เคยหลบหนีไปในวันนั้นคุณย่าของโลกันต์ยืนรออยู่ที่ประตูบ้าน เธอสวมเสื้อผ้าไหมอย่างดี ดูสง่างาม แต่สายตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้เวลาจะผ่านไปนานนัยปี แต่ท่าทางที่ยืนอยู่ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน“คุณย่า” โลกันต์เรียกเสียงเบา ก่อนจะก้มลงกราบที่เท้าของคุณย่าอย่างเคารพ“หลานกลับมาแล้ว” คุณ

บรรยากาศในบ้านอย่างเงียบสงบ แต่ภายในห้องนั่งเล่นกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย โลกันต์กำลังวุ่นอยู่กับการจัดเก้าอี้ โซฟา และหมอนหลายใบตามคำสั่งของปานตะวัน ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาโดยมีท้องที่เริ่มโตจนใกล้คลอด“คุณกันต์ หมอนตรงนั้นวางไม่ถูกค่ะ ขยับไปอีกนิด!”“ตรงไหนครับ?” โลกันต์หันไปถามพร้อมกับเหงื่อตก“ซ้ายค่ะ! ไม่สิ...ขวาอีกนิด!” ปานตะวันบอกอย่างละเอียด จนโลกันต์ต้องถอนหายใจ“คุณก็พูดให้ชัดหน่อยสิครับ ผมหมุนไปหมุนมาเหมือนหมากลิ้งหลายรอบแล้วนะ”“อ๋อ ถ้าหมา ยังไม่เหมือนค่ะ เพราะหมาน่าจะคล่องกว่านี้!”คำพูดนั้นทำเอาโลกันต์กลอกตา แต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรต่อ เขาจัดหมอนตามที่เธอบอกจนกระทั่งเธอพยักหน้าพอใจ“ดีค่ะ คราวนี้ช่วยหยิบผลไม้มาให้ปานด้วยนะคะ อยากได้แอปเปิลกับองุ่น”“ครับ คุณผู้หญิง นั่งรออสักครู่นะครับ” โลกันต์ตอบเสียงเหนื่อย แต่ในแววตากลับมีความอ่อนโยน เขายิ้มออกมาอย่างคนที่มีความสุข เอ็นดูเมียรักที่กำลังแกล้งเขาในขณะที่โลกันต์กำลังเดินเข้าครัว เสียงเห่าของเจ้าด่างกับเจ้าดำ สุนัขที่เลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน ก็ดังขึ้น ปานตะวันหันไปมองทันที เจ้าดื้อสองตัวกำลังวิ่งเล่นไล่กัดกันรอบโซฟา“ด่าง,ดำ หยุดวิ่งเดี

@ บรรยากาศวันหยุดโลกันต์เดินลงมาจากห้องนอนด้วยอาการงัวเงียหลังจากนอนดึกเมื่อคืน เขายืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่ห้องครัว กลิ่นหอมของอาหารเช้าลอยมาตามลม ทำให้เขารู้ทันทีว่าปานตะวันกำลังทำอะไรสักอย่าง“วันนี้อารมณ์ดีจัง” โลกันต์พึมพำกับตัวเอง พร้อมกับเดินตรงไปหาเธอ ปานตะวันเมียสุดที่รักของเขาปานตะวันยืนหันหลังอยู่ เธอสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ที่เขาเพิ่งซื้อให้เมื่อเดือนก่อน“เช้านี้มีอะไรให้ผมกินบ้างครับคุณแม่บ้าน?” โลกันต์ถามเสียงหยอกปานตะวันหันมายิ้มให้เล็กน้อย แต่ไม่ตอบคำถาม เธอเพียงแค่ชี้ไปที่โต๊ะอาหารซึ่งมีจานอาหารเช้าจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม“วันนี้ของคุณพิเศษหน่อยนะคะ ปานตั้งใจทำให้คุณเองกับมือเลย” ปานตะวันพูดน้ำเสียงร่าเริงผิดปกติ โลกันต์เลิกคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้คิดมาก“ขอบคุณครับที่รัก”เขานั่งลงแล้วหยิบส้อมขึ้นมาเตรียมกิน ทันทีที่เขาตักไข่คนเข้าปาก โลกันต์ต้องหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ความเผ็ดร้อนพุ่งขึ้นมาจากลิ้นจนทำให้เขาตาเบิกกว้าง“แค่กๆ!” โลกันต์สำลักน้ำตาแทบไหล “นี่มันอะไรกัน! มันเผ็ดมากเลยนะปาน”ปานตะวันหัวเราะคิกคักก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้เขา “ปานแค่ใ

@ยามเย็นที่หมู่บ้านชายฝั่งทะเลแสงอาทิตย์สีส้มอ่อนกำลังลาลับขอบฟ้า ลำแสงบางเบาสาดกระทบผืนทะเลที่กว้างไกลจนกลายเป็นสีทองระยิบระยับ เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังเป็นจังหวะอ่อนโยน ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบของหมู่บ้านชายฝั่งเล็กๆ โลกันต์ กรุงโรม และยูโร เดินทางกลับมายังหมู่บ้านชายฝั่งทะเลพร้อมกับกรุงโรมและยูโร สองเพื่อนรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอดทาง ตลอดการเดินทางเสียงล้อเล่นของสองคนนั้นช่วยทำให้บรรยากาศไม่เงียบเหงาๆระหว่างที่รถจอดตรงถนนลูกรังใกล้กับบ้านไม้เก่าของปานตะวัน โลกันต์นั่งนิ่งอยู่ที่เบาะคนขับ ดวงตาจ้องมองไปที่บ้านตรงหน้า สภาพบ้านที่ล้อมรอบด้วยต้นมะพร้าวและสวนเล็กๆ ดูเรียบง่ายและอบอุ่นในสายตาของเขา แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หัวใจเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากร่าง“ในที่สุดมึงก็ได้กลับมาเจอเมียแล้วนะโลกันต์” กรุงโรมพูดพลางหัวเราะเบาๆ“จำได้ไหมว่าเมื่อก่อนมึงปากเก่งขนาดไหน? เก่งจนเขาหนีไป เก่งจนทำให้มึงนั่งหอนเป็นหมาไม่ทีบ้าน”ยูโรเสริมทันที “เออ ตอนนั้นนะ หัวสูงเป็นหมาไม่ติดดิน แถมยังทำตัวเป็นเจ้านายเขาตลอด หาเรื่องเขาสารพัด...แล้วดูตอนนี้ดิ หมาวัดยังดูดีกว่ามึงอีก”โลกันต

@หลายสัปดาห์ต่อมาโลกันต์ไม่เคยคิดว่าการให้ “เวลา” กับปานตะวันจะกลายเป็นบทเรียนสำคัญในชีวิตของเขา เขาเรียนรู้ที่จะปล่อยวางและใช้ช่วงเวลานั้นเพื่อปรับปรุงตัวเอง แม้จะไม่ได้พบปานตะวันบ่อยนักในช่วงเดือนที่ผ่านมา แต่เขาก็ไม่เคยหยุดพยายามที่จะส่งผ่านความตั้งใจดีไปให้เธอปานตะวันใช้เวลานั้นทบทวนสิ่งต่างๆ อย่างหนัก เธอพยายามแยกแยะความรู้สึกของตัวเองว่าเป็นความรัก ความโกรธ หรือแค่ความกลัวที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งคืนหนึ่ง ปานตะวันนั่งอยู่ริมชายหาดลำพัง เธอทอดสายตามองดวงดาวที่สะท้อนบนผืนน้ำ ในใจมีคำถามมากมายที่ยังไม่ได้คำตอบ เสียงฝีเท้าดังแผ่วเบา เธอไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นใคร“เธออยากอยู่คนเดียวหรือเปล่า?” โลกันต์ถามอย่างสุภาพ เขายืนนิ่งไม่กล้าเข้าไปใกล้“นั่งสิ” เธอตอบเรียบๆ โดยไม่หันมามองโลกันต์นั่งลงข้างๆ เธอ แต่เว้นระยะห่างเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เธออึดอัด“วันนี้ทะเลดูสงบดีนะ” โลกันต์พูดเพื่อทำลายความเงียบ“ใช่...” ปานตะวันตอบสั้นๆทั้งคู่เงียบไปอีกพักใหญ่ โลกันต์หันไปมองใบหน้าของปานตะวันที่ดูนิ่งสงบ เขาอยากถามหลายอย่าง แต่ก็เลือกที่จะรอให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อน“ฉันไม่รู้ว่าฉันควรทำยังไง”

"ดะ..เดี๋ยว...!!"อย่ามาห้ามนะ..หนูแกล้งเฮียก่อน ให้ลงตอนนี้ลงไม่ได้แล้ว.."ไม่ได้ห้าม...แต่หนูจะทำให้.."ฮ่ะ..!.. : คนเป็นพี่ทำหน้าตาอย่างกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่ไม่ทันจะได้สงสัยอะไร..คนที่โดนจับให้พลิกตัวลงบนที่นอนนุ่ม ไขว้ขาพาดเอวขึ้นคร่อมเขาอีกครั้ง ทำให้ตอนนี้โอโซลเป็นฝ่ายอยู่ใต้ร่างโดยคะนิ้งคุมเกมส์อยู่ด้านบน สองมือเล็กค่อยๆจับท่อนเอ็นที่ตั้งผงาดชูชันอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยกเอวคอดของตนเองขึ้นเล็กน้อย ค่อยๆสอดใส่ช่องแคบนุ่มนิ่มลงช้าๆ จนสุดลำ ทำให้อีกคนส่งเสียงครางออกมาอย่างเสียวส่าน.."อ้าส์...เด็กดี..~~สองมือเล็กขยับขึ้นมาสอดคล้องไปที่ลำคอหนา ในขณะที่มือของเขาจับบั่นเอวของเธอเอาไว้ โอโซลสบตากับคนที่ขึ้นคร่อมเขาอยู่ ก่อนจะประกบริมฝีปากหนาจูบไปที่ริมฝีปากเล็กอย่างร้อนแรง..."จ๊วบ จ๊วบ ~~~"อื้มมม... ~~ทั้งคู่นั่งหันหน้าเข้าหากัน ขาของคนเป็นน้องไขว้กอดเอวของเขาเอาไว้ ใบหน้าที่หันเข้าหากันของทั้งคู่สบประสานมองตากันในระหว่างบรรเลงเพลงรัก คะนิ้งเริ่มขยับสะโพกเล็กบดคลึงเบาๆด้วยความรู้สึกจุกมวนบริเวณท้องน้อย ในขณะที่จังหวะรักเริ่มบรรเลง คนเป็นพี่ส่งเสียงครางในลำคอไม่หยุด ใบหน้

@เช้าวันต่อมา"งื้ออ ~แสงแดดยามเช้าสอดส่องแยงตาทำให้คนที่นอนหลับสนิท งัวเงียตื่นขึ้นมาในเวลาแปดโมงเช้าของอีกวัน คะนิ้งลืมตาตื่นด้วยความรู้สึกหนักอื้อบริเวณศีรษะ ก่อนจะบ่นพึมพำออกมา"ตัวเองอยาก แต่มาลำบากคนอื่น เห้อ !"บ่นอะไรครับ...หืม 😊"บ่นเฮียนั่นแหละ...เมื่อคืนเฮียไม่ให้หนูพักเลย...ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดแล้วเนี้ย .."ไหน..ปวดตรงไหนครับ เดี๋ยวเฮียนวดให้ : คนเป็นพี่ใช้สองมือหนาของตัวเองบีบนวดไปตามส่วนต่างๆของร่างกายเล็ก มือปลาหมึกเริ่มซุกซนจากนวดแขนเขาเริ่มขยับขึ้นมาใกล้บริเวณทรวงอก จนคนเป็นน้องต้องทักท้วงในการกระทำของเขา.."อย่าซนนะคะ...ถ้าเฮียดื้อ คืนนี้อด... !" ไม่ดื้อครับ... : โอโซลรีบเคลื่อนมือหนามาบีบนวดบริเวณไหล่เล็กทันทีก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"วันนี้เฮียไม่มีเรียนเหรอคะ..ทำไมยังนอนอยู่บนเตียงล่ะ.."มีครับ แต่วันนี้ลาป่วย..."ลาป่วย..?.. เฮียไม่สบายตรงไหน...เท่าที่เห็นก็ปกติดีนิคะ : คนตัวเล็กมองสำรวจไปทั่วร่างกายหนา ไม่พบความผิดปกติใดๆ ใบหน้าคมออกจะดูสดใสขึ้นกว่าเดิมเสียอีก"ป่วยการเมืองไงครับ...วันนี้เฮียไม่อยากไป ขออยู่ห้องได้ไหม"ไม่สมเหตุสมผลเลยนะคะ เสียการเรียนหมด

"อื้อ ~~~"ฮะ..เฮียคะ..หนูว่าเรามานั่งคุยกันก่อนดีไหม.."นั่งคุยไม่รู้เรื่องหรอก...เฮียอยากนอนคุยมากกว่า.."ตะ..แต่ว่า...."วันนี้วันเกิดเฮีย..เฮียขอนะครับถือว่าเป็นของขวัญวันเกิด......อุณหภูมิภายในห้องเย็นเฉียบยิ่งกว่าเปิดเครื่องปรับอาการเสียอีก ร่างกายอ่อนนุ่มถูกรุกล้ำด้วยสองมือหนา โอโซลใช้สายตาจ้องมองคนเป็นน้อง ก่อนจะใช้มือหนาปลดกระดุมเสื้อของคะนิ้งออกทีละเม็ด นิ้วเรียวค่อยๆลากยาวผ่านซอกกลางระหว่างอก ก่อนจะวนปลายนิ้วร้ายมาหยุดอยู่ที่ยอดประทุมถัน เขาใช้ปลายนิ้วสะกิดอยอกล้อยอดอกเบาๆ เพียงเท่านี้คนเป็นน้องอ่อนระทวยไปหมดแล้ว"อื้ออ ~~ เฮีย..."มันแข็งแล้วนะ...ดูท่าจะอยากให้เฮียชิม.."อ้าส์ .... อื้ออ ~~พูดยังไม่ทันจบคนเป็นพี่ก้มใบหน้าคมลงไปจ่ออยู่ที่ยอดอกคู่งาม..ก่อนจะใช้ริมฝีปากหนางับลงไปเบาไที่ยอดนั้นอย่างละเมียดละไม...คะนิ้งได้แต่ส่งเสียงครางกระเส่าอยู่ในลำคอ..ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทัน สองมือเล็กค่อยๆยกขึ้นไปกอดคล้องลำคอหนา ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียวสอดเข้าไปตามกลุ่มเส้นผมบริเวณท้ายทอยของคนเป็นพี่...หลับตาพริมรับสัมผัสที่เขามอบให้..ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเธอเองก็ไม่

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ สายตาคมจ้องมองไปยังคนตรงหน้าด้วยความสั่นไหว ก่อนจะรีบเก็บสายตาคู่นั้นแปลเปลี่ยนเป็นความนิ่งเรียบในเวลาต่อมา"มาทำไม : น้ำเสียงแข็งกร้าวถูกส่งออกไปทำเอาคนที่ฟังถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน"ไม่อยากให้มาเหรอคะ...".........ก็เห็นหายไปนาน นึกว่าจะไม่กลับมาแล้วซะอีก"แล้วเฮียอยากให้หนูกลับมาหรือเปล่าล่ะ"............. คนเป็นพี่ไม่ตอบอะไร เขายังคงนิ่งอย่างที่เคยเป็น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ยังเป็นเฮียโซลคนเดิม ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด"งั้นหนูไม่รบกวนเฮียแล้วนะคะ..เค้กวันเกิดหนูวางไว้ตรงนี้นะ : คะนิ้งวางเค้กเอาไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะหันหลังกำลังจะเดินกลับไป แต่ไม่ทันจะได้ก้าวขา มือหนาของอีกคนคว้าเอวเล็กของเธอเอาไว้เสียก่อน"เฮียไม่ให้ไป...ไม่ให้ไปไหนอีกแล้ว อึก..อึก : ความเข็มแข็งที่เขาสร้างมันมานานนับปีถูกทลายลงอย่างง่ายดาย เพียงเธอบอกว่าจะไป ใจเขากลับอ่อนหยวบลงทันทีคนเป็นน้องค่อยๆจับมือเขาก่อนจะหันหน้าเข้าหาเขาอีกครั้ง"ร้องไห้เป็นเด็กอีกแล้วนะคะ เฮียร้องไห้เก่งเกินไปแล้วนะ : คะนิ้งยกนิ้วมือเรียวเช็ดน้ำตาให้คนเป็นพี่ก่อนจะยิ้มบางๆให้เขา"หนูหายไปไหนมา เฮียคิดว่าหนูจะลื

@1 ปีต่อมา"รับน้องปีนี้เราจะจัดกิจกรรมอะไรดีวะ อาจารย์ห้ามนั่นห้ามนี่เยอะแยะไปหมด : : ไฟเพลิง"ก็เหมือนทุกๆปี กิจกรรมนันทนาการ แจกสายรหัส และเข้าค่ายจิตอาสา ก็ทำมาตลอดมึงจะตื่นเต้นอะไร : รามสูร"ปีนี้ปีสุดท้ายแล้ว...จะเหมือนเดิมได้ไงวะ...ต้องมีอะไรพิเศษขึ้นมาหน่อย จริงไหมไอ้โซล : ไฟเพลิงหันไปถามความคิดเห็นของโอโซล แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆกลับมา เขาเอาแต่นั่งหน้านิ่ง อ่านหนังสือ ทำตัวเย็นชาเข้าถึงยากมากกว่าแต่ก่อนซะอีก"มึงจะถามอะไรมัน...ถามไปก็ไม่ได้คำตอบ : รามสูร"นี่ก็ผ่านมาเป็นปีแล้วนะ..ทำไมมันยังไม่ดีขึ้นอีก กูว่ามันเป็นหนักกว่าเมื่อก่อนเยอะ ก่อนเจอน้องคะนิ้งมันก็ดูนิ่งนะ แต่เดี๋ยวนี้ดูมันจะนิ่งมากกว่าเดิม ขนาดกูเป็นเพื่อนมันยังไม่ค่อยจะคุยด้วยเลย : ไฟเพลิง"มึงว่ามันยังรอเขาอยู่หรือเปล่า : ไฟเพลิงถามรามสูร"แล้วมึงคิดว่าไง คนเราไม่ติดต่อกันมาเป็นปี ความสมพันธ์มันจะดีขึ้นได้จริงๆเหรอ : รามสูรทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะสังเกตท่าทีของโอโซล ผ่านมาแล้วหนึ่งปีเต็มที่คนเป็นน้องหายไปจากวงจรชีวิตเขา ช่วงสามเดือนแรกเขาแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน ไม่กิน ไม่นอน ไม่พูด ไม่คุยกับใคร เก็บตัวอยู่แต่ในห้องจน

@2 วันต่อมา💬 โอโซล : เฮียขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม💬 คะนิ้ง : .....อ่านแล้ว....💬 โอโซล : หนูอย่าเงียบแบบนี้ได้ไหม คุยกับเฮียสักนิดก็ยังดี เฮียจะบ้าตายอยู่แล้ว💬 คะนิ้ง : .....อ่านแล้ว....💬 โอโซล : เรายังรักกันอยู่หรือเปล่า...หนูยังเห็นว่าเฮียเป็นแฟนอยู่ไหม💬 คะนิ้ง : .....อ่านแล้ว....💬 โอโซล : รับสายเฮียหน่อยครับ..แค่รับก็ได้ ถ้าหนูไม่อยากคุย เฮียขอแค่ฟังเสียงลมหายใจของหนูก็ยังดี💬 คะนิ้ง : .....อ่านแล้ว....💬 โอโซล : คะนิ้ง เฮียขอร้อง อย่าเงียบแบบนี้เลย เฮียผิดไปแล้ว เฮียขอโทษ💬 คะนิ้ง : .....อ่านแล้ว....💬 โอโซล : ไม่ไปได้ไหม...อยู่กับเฮียต่อได้ไหม...เฮียรักหนู อย่าทิ้งกันไปได้ไหม💬 คะนิ้ง : .....อ่านแล้ว....ไม่ว่าเขาจะส่งข้อความอะไรไป คนเป็นน้องไม่เคยตอบกลับ หัวใจเขามันแทบคลั่ง เคยไปหาเธอที่คอนโดแต่คนเป็นน้องไม่ยอมเปิดประตูให้ แถมยังเปลี่ยนคีย์การ์ด และรหัสผ่าน ไม่ยอมให้เขาเข้าถึงตัวเธอเลยสักนิด นี่คือบทลงโทษของคนอย่างเขาใช่ไหม...เขาได้แต่นั่งส่งข้อความไปหาเธออยู่แบบนั้น แม้เธอจะไม่เคยตอบกลับมาเลยก็ตาม@คอนโดโอโซลภายในห้องนอนหรูที่มืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากด้านนอกที่สอดส่อ

@3 เดือนต่อมาเวลาหมุนผ่านไปทีละเดือน ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยการแกล้งหยอกน้องเล่นๆ จีบเล่นๆไม่คิดจริงจังกลับกลายเป็นความหึงหวง คลั่งรัก และการงอนง้อ ก่อเกิดเป็นความผูกพันที่แนบแน่น มะนาวยังเรียนมหาวิทยาลัยเหมือนเดิม แต่ทุกคนในคณะรู้แล้วว่า จอมทัพคือเขตหวงห้าม ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะจีบเธอ เพราะสายตาคมกริบคอยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทุกพื้นที่ที่มีมะนาวต้องมีจอมทัพอยู่ตรงนั้นด้วย ไม่มีผู้ชายคนใด หรือตัวผู้ตัวไหนได้เข้าไกลเธอเกินห้าสอบเมตร“วันนี้พี่จะไปรับตอนหกโมงนะ อย่าเถลไถลไปไหนเข้าใจไหมครับ” เสียงทุ้มของจอมทัพดังขึ้นทุกครั้งก่อนมะนาวลงจากรถ“รู้แล้วค่ะ หนูไม่ใช่เด็กขนาดนั้นสักหน่อย ไม่ดื้อไม่ซน ไม่เถลไถลแน่นอนค่ะ” เธอมักทำหน้างอ ยักไหล่เล็กน้อย แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะลึก ๆ ในใจ เธอเองก็ชอบที่มีใครสักคนคอยห่วงใยเพื่อน ๆ อย่างดาด้า พิ้งค์พลอยและพริกแกงเอ่ยแซวทุกครั้งที่เห็นรถหรูจอดรอหน้าคณะ เสียงฮือฮาของบรรดาสาวๆเองก็ไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะกี่วันกี่เดือนที่ผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้น ทุกสายตาก็ต่างจับจ้อง ไม่มีแผ่วเลยสักวัน“โอ๊ยยยย กูจะไม่ทน! พี่ทัพแม่งหล่อเกินไปปะวะ? นาว มึงได้ผัวระดั

@สามวันต่อมา – ที่มหาวิทยาลัยอากาศยามเช้าของรั้วมหาวิทยาลัยคึกคักเป็นพิเศษ นักศึกษาต่างเดินขวักไขว่ไปตามทางเดิน มะนาวสะพายกระเป๋าผ้าเรียบง่าย ก้าวเท้าเข้ามาในคณะด้วยใบหน้าใสซื่อ แม้ใต้ตาจะมีร่องรอยหมองนิดๆ จากการถูก “พี่ทัพ” รบเร้าหนักหน่วงสามคืนติด ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง เพื่อนรักอย่าง ดาด้า รีบโบกไม้โบกมือเรียกเสียงดังลั่น"อีนาววววว! โผล่หัวมาเรียนได้สักทีนะมึง!"เสียงแหลมสูงทำให้หลายคนในห้องหันมามอง มะนาวหน้าแดงเป็นลูกตำลึง รีบก้าวไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ เพื่อนรัก แต่ไม่ทันจะได้วางกระเป๋าดีๆ เสียงพริกแกงตะโกนแซวขึ้นมาทันที"มึงอย่าบอกนะว่าที่หายหัวไปสามวัน...พี่ทัพไม่ยอมปล่อยให้มึงลุกจากเตียง!""มึงจะเสียงดังทำไมวะ...เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินกันพอดี"มะนาวรีบเอามือขึ้นปิดปากพริกแกง เอ่ยห้ามเพื่อนรักอย่างร้อนรน ในขณะที่ดาด้าไม่ปล่อยให้รอดได้ง่ายๆ เอาแขนเท้าคางแล้วทำหน้าล้อเลียน"โอ๊ยผัวโหดคลั่งรัก ทำโทษทั้งทีไม่เก็บงานให้ดีเลยนะ""อะไรของมึง?" มะนาวที่ไม่ทันได้สำรวจตัวเองก่อนออกจากห้อง เลยไม่รู้ว่าที่ดาด้ากำลังพูดถึงคือเรื่องอะไร"มึงอย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้สำรวจร่างกายตัวเองก่อนออกจากห้อง ห

@คอนโดจอมทัพประตูปิดลงด้วยแรงสะบัด เสีงดัง ปั้ง! ร่างเล็กถูกกดชิดกำแพงโดยไม่ทันตั้งตัว ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่ารดผิวแก้มจนสั่นสะท้าน ดวงตาคมกริบของจอมทัพจ้องลึกลงมา ราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว“สนุกมากใช่ไหม...ที่หนีผัวไปเที่ยวในที่แบบนั้น” น้ำเสียงทุ้มต่ำกดแน่นกับริมฝีปากจนแทบไม่เหลือช่องว่าง“นะ...หนูก็แค่ไปเจอเพื่อนเอง ไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย”"อื้อออ~~"คำแก้ตัวไม่ทันจบ เสียงจูบกระแทกก็ดับมันลงอย่างรุนแรง ร่างสูงบดเบียดเข้ามาจนเธอหายใจแทบไม่ออก มือหนาหนีบข้อมือทั้งสองไว้กับกำแพง เย็นเยียบแข่งกับความร้อนวูบวาบในอก“เพื่อน?” เขากระซิบชิดข้างหู ลมหายใจกรุ่นร้อนลากไล้ไปตามซอกคอ“แล้วเพื่อนมันกอดหนูได้มั้ย...จูบหนูได้หรือเปล่า...ไปที่แบบนั้น..จะมีอะไรนอกจากไปดูไอ้พวกผู้ชาย...”"ทำหน้าดุขนาดนั้นเพื่อ ? หนูเป็นเมียพี่นะ จะดุอะไรนักหนา""อย่ามาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง ครั้งนี้ยังไงพี่ก็ไม่ยอม"“พี่ทัพ...อย่า..!..อื้อออ!”คำขาดห้วงถูกกลืนลงไปอีกครั้ง เมื่อเขาก้มลงขบเม้มเนื้ออ่อนสร้างรอยไว้เป็นสัญลักษณ์ ริมฝีปากหนาขบเม้มตามซอกคอขาวจนเกิดเป็นจ้ำลากยาวตั้งแต่หลังใบหูลงมาลำค รามลงมายังไหปลาร้า

แสงไฟสปอตไลต์จับตามองไม่ต่างจากดวงตาหลายสิบคู่ในบาร์ ทุกคนเงียบกริบ รอเพียงว่า “พายุลูกนี้” จะพัดกระหน่ำรุนแรงแค่ไหน“หึ...กล้ามาก...”เสียงทุ้มต่ำของจอมทัพดังขึ้นอีกครั้ง ก้าวเท้าเข้าใกล้โต๊ะทีละก้าว ๆ จนรองเท้าหนังเงาวับหยุดลงตรงหน้าของคนตัวเล็ก มะนาวหัวใจแทบหยุดเต้น มือเย็นเฉียบจนเหงื่อแตกพลั่ก ก้มหน้าหลบตาแทบไม่กล้าเงยขึ้น แต่เสียงขู่ฟ่อจากเหนือศีรษะก็ดังมาไม่หยุด“กล้าเล่นซ่อนแอบกับพี่ต่อหน้าคนทั้งบาร์?”“ดูท่ามึงจะตายก่อนกูนะอีชะนี! ไหนมึงบอกมึงเอาอยู่ไง” ดาด้ากระซิบข้างหูเพื่อนรัก เนื้อตัวสั่นไม่แพ้กัน"เงียบไปเลยมึง" มะนาวคิ้วขมวดยืนตัวตรงร่างกายแข่งทื่อราวกับนักเรียนกับลังจะถูกทำโทษ"ไม่ตายวันนี้จะตายวันไหนวะ ดูพี่ทัพตอนนี้ดิ แม่ง..ทำกูสั่นจนฉี่จะแตกอยู่แล้วเนี่ย"ดาด้าทั้งกระซิบอีกครั้ง แต่ก็รีบหุบปากเมื่อสายตาของจอมทัพหันมาจ้องขวับราวกับตัวเธอเองก็มีรอดเหมือนกัน“พริกแกงอยู่ไหน??” ขุนศึกหันมาถามดาด้าด้วยสายตาดุดัน"เออคือ...." ดาด้าเสียงสะดุด ลมหายใจแทบหยุดเมื่อสายตาคมกริบของอีกคนหันมาจ้องเธอราวกับจะจับเธอฉีกเป็นชิ้นๆ"พิ้งค์พลอยก็มาใช่ไหม! ไปหลบที่ไหนบอกให้ออกมาเดี๋ยวนี้"

บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะปนกับเสียงดนตรีร้อนแรง ราวกับว่าคืนนี้ไม่มีใครมีพันธะ ไม่มีใครมีผัว ทุกอย่างจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังประตู บาร์โฮล ไฟบนเวทีสาดสว่างขึ้นเมื่อดีเจสาวร่างเล็กในเสื้อครอปสุดเซ็กซี่หยิบไมค์ขึ้นมาพูด เสียงเธอแหลมใสแทรกเข้าไปในทุกโสตประสาท“เอาล่ะค่าาา หนุ่มสาวบาร์โฮลคืนนี้ มันส์กันพอหรือยังคะ!”"กรี๊ดดด"เสียงกรี๊ดโต้กลับอย่างบ้าคลั่ง ทั้งบาร์กำลังอยู่ในจุดเดือดสุด ๆ เพลงแดนซ์ดังสะท้าน แต่เพียงเสี้ยววินาที ดีเจก็หรี่เสียงดนตรีลง ก่อนจะหัวเราะลอดไมค์แล้วประกาศประโยคที่ทำให้โต๊ะของมะนาวและเพื่อน ๆ ถึงกับตัวแข็งทื่อ“ขอขัดจังหวะความสนุกสักครู่นะคะ มีข่าวฝากประชาสัมพันธ์ค่าาาา"“แก๊งสาวแซ่บผัวมากตามค่าาาา ให้เวลาห้านาทีเคลียร์ตัวเองออกจากพื้นที่ ไม่อย่างนั้น ผัวจะมาตามถึงที่นะคะ!”“เหี้ย!”ดาด้าอุทานเสียงดัง มือที่ถือแก้วแทบทำตกเมื่อสิ้นเสียงประกาศผ่านไมค์ของดีเจสาวสวย เสียงหัวเราะและเสียงดนตรีที่เคยร้อนแรงเมื่อครู่เหมือนถูกดูดหายไปในอากาศ เหลือเพียงแรงสั่นสะเทือนจากหัวใจของแต่ละคนที่เต้นระรัวชนอกตัวเอง"ไม่หรอกมั้ง ชื่อแก๊งแบบนี้ใครๆ ก็ตั้งได้ คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก"

@คาสเรียน"หน้างออะไรขนาดนั้นคะสาว ผัวไม่ซ้ำเช้ามาหรือไง" ดาด้าเอ่ยแซวเล่นเมื่อเห็นว่ามะนาวเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่เหมือนกำลังกินรังแตนมามาดๆ"เห้อ!" คนอารมณ์ไม่ดีถอนหายใจเสียงดังก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อนจะพอใจนัก"เป็นไร ทำหน้าอย่างกับหงุดหงิดใครมา" พิ้งพลอยเอ่ยถามอีกคน ดูท่าคนที่อารมณ์กว่าใครในกลุ่มอย่างมะนาว ตอนนี้กลับหัวเสียเอาได้ง่ายๆ"ก็ไอ้พี่ทัพนะสิ ไม่รู้จะฮอตอะไรนักหนา ขนาดแก่แล้วยังมีสาวๆมาตามติดกันตรึม เดินตามต้อยๆเป็นลูกหมายังไม่หย่านมแม่""หวงผัวว่างั้น?" พริกแกงแทรกขึ้น อาการแบบนี้มันห่วงผัวชัดๆ"แล้วมึงไม่หวงพี่ขุนรึไง รายนั้นก็ใช่ย่อย""ก็ลองมีใครเข้ามาเกาะแกะดูสิ กูจะฟาดกลับให้หน้าหงายไปเลย ฟาดมันทั้งคนรุกคนรับนั่นแหละ" พริกแกง"เออ..ขนาดมึงยังหวง แล้วกูไม่หวงได้เหรอวะ หล่อกินคนซะขนาดนั้น""ธรรมดาแหละ มีผัวหล่อก็ต้องแบ่งคนอื่นเชยชมบ้าง ไม่ได้กิน แค่ได้มองก็ยังดี ผัวมึงกรุบกริบซะขนาดนั้น ใครๆก็ต้องอยากกินเป็นธรรมดา" ดาด้า"ใครๆที่ว่าก็คงจะหมายถึงตัวมึงเองสินะ" พริกแกงเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน"ค่ะ...กูน้ำลายหกน้ำลายไหลมาหลายเดือนแล้วเนี้ย พี่ทัพก็หล่อเกิ๊น"