ใจร้าง 9

คนไร้ตัวตน

กว่าที่มัลลิกาจะเดินทางกลับมาถึงบ้านของพิชญ์ก็กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง เพราะสาวเจ้ามัวแต่เสียเวลากับการเลือกซื้อของใช้ภายในบ้านอีกทั้งของใช้ส่วนตัวและของสดของแห้งแวะไปตลาดมาอีก ได้อะไรต่อมิอะไรมาหลายอย่างข้าวของเต็มไม้เต็มมือ กว่าจะเอาเข้ามาในครัวก็ต้องเดินเข้าเดินออกสองสามรอบแหนะ

“หมดสักที” คนตัวเล็กในชุดทำงานถอนหายใจเล็กน้อยพลางเอามือเท้าเอวบางของตน ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างหนึ่งล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงผ้าเนื้อดีออกมาเปิดเพลงฟัง ก่อนที่จะออกจากห้องครัวขึ้นไปห้องนอนของตนเองที่อยู่คนละห้องกับคนที่เป็นสามี เพื่อที่จะเอาไปเสื้อผ้าของตนมาซัก เพราะส่วนใหญ่เธอจะซักเอง ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีแม่บ้านที่มาจากบ้านนใหญ่ก็ตาม แต่ป้าจันทร์กับหลานสาวจะมาทำแค่ช่วงวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น

“ซักเวลานี้จะแห้งเวลาไหนนะ” คนตัวเล็กที่หอบตะกร้าเสื้อผ้าบ่นกับตัวเองเบา ๆ จากชั้นสองอย่างร่าเริง ที่เธอทำแบบนี้ได้เพราะเวลานี้คนที่ทำให้เธอหมดแรงจากเมื่อคืนไม่อยู่ และหวังว่าเขาจะไม่กลับบ้านในตอนนี้

หลังจากที่จัดการเอาเสื้อผ้าเข้าเครื่องซักผ้าเรียบร้อยแล้ว จึงกลับเข้าครัวเตรียมอาหารเย็น แต่