บทที่ 26 สินสอด

ทุกเช้านั้น ทุกอย่างเหมือนปกติที่โคกสะแบงพร้อมกับเสียงไก่ขันที่ปลุกคนในบ้านได้เป็นอย่างดี เข้มกับพลยังคงนอนหนุนตักกันอยู่บนแคร่ไม้หน้าเถียงนา พร้อมกับสัมผัสอุ่นที่กระทบเขาใบหน้าพลที่ลืมตาตื่นขึ้น ในขณะที่ใบหน้าหล่อก็หอมแก้ม หอมหน้าฝาก และปากของคนร่างเล็กไปมาด้วยความหลงใหล

“เช้าแล้วตื่นเร็วครับ”

เข้มพูดขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่พลอยเข้ามากดจูบเบาๆ พลที่ค่อยลุกขึ้นนั่งก็พลอยจ้องที่ใบหน้าหล่อของอีกฝ่ายพร้อมกับซุกหน้าลงอกแกร่งด้วยความที่ไม่สดใสสักเท่าไร

“นี่ขี้เซานะเรา” เข้มพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปปากหน่อยๆ ฝามือหนาก็พลอยลูบที่ศรีษะไปพลางๆ

“ผมง่วงมากรู้สึกเพรียจังเลยครับพี่เข้ม” พลพูดขึ้นเสียงอู้อี้พร้อมกับเข้มที่ยิ้มกว้างขึ้นด้วยความชอบใจ

“มาตื่นๆ จะพากลับบ้าน”

เข้มเขย่าตัวพลเบาๆ แต่ทว่าคนร่างเล็กที่ซุกอกก็เปลี่ยนมาเอาคางฝังลงที่ไหล่กว้าง เข้มเองก็ส่ายหัวไปมาพร้อมกับอุ้มพลขึ้นพร้อมกับพาขึ้นรถมอไซค์คันเก่าขณะที่พลก็ยังตื่นไม่ดี

“นี่พลตื่นก่อนสิเดี๋ยวตกรถ”

“อือออ....”

พลตอบแบบครางในลำคอจนทำให้เข้มเองก็ถึงกลับคิดหนัก ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวขึ้นรถแบบเก้ๆ กังๆ พร้อมกับมือที่ยื่นแขนเล็กให้เข้ามาโอบกอดที่เอวแน่น ก่อนที่เข้มจะขับรถตรงเข้าหมู่บ้านด้วยการควบคุมเพียงมือเดียว ใบขณะที่พลก็ยังหลับสนิทอยู่พร้อมกับใบหน้าหวานที่ซุกหน้าลงกลับแผ่นหลังแกร่ง

แต่เมื่อมาถึงบ้านเข้มก็ต้องสกิตพลให้ตื่นขึ้นเพราะในตอนนี้มีรถหลายสิบคันที่เรียงจอดตามถนนหน้าบ้าน พลเองที่ลืมตาขึ้นก่อนจะขยี้ตา ตาตื่นขึ้นทันทีเพราะรถแต่ละคันมันชั่งคุ้นตาเสียเหลือเกิน

"พลรถใครน่ะ เขามาทำอะไรกัน”

เข้มพูดขึ้นพรอมกับรถที่เข้ามจอดที่หน้าบ้านพอดี พลก็เดินตรงมายังคนคันหรูคันหนึ่งที่จอดหน้าสุด พร้อมกับเข้มที่เดินเข้ามาคว้าแขนคนรักไว้เพราะรู้สึกเป็นห่วง

ไม่นาน ประตูรถคันนั้นก็ถูกเปิดออก พร้อมกับภาพตรงหน้าที่เผยให้เห็นชายหญิงในชุดทางการที่ดูภูมิฐานก้าวลงมาจากรถ และรอบกายที่มีบอดี้การ์ดคอยตามประกบอยู่ไม่ห่าง พร้อมใบหน้าของทั้งสองที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทำเอาพลก็พลต้องอ้าปากค้างพร้อมกับวิ่งเข้าโผล่กอดแน่น

"ป๊า! ม๊า!" พลอุทานขึ้น พร้อมกับมือที่โอบกอดเอวของหญิงสาวพร้อมกับมือปแกร่งของผู้เป็นพ่อจะโอบกอดเข้าอีกครั้ง

“เป็นไงบ้างจ้ะลูก แม้ดูมีน้ำมีนวลนะเรา” ฐาเธอพูดขึ้นพร้อมกับมือเรียวก็หยิกที่แก้มของลูกชายเบาๆ พลเองก็อ้อนมารดาของตนเต็มที่ ก่อนที่พลจะเดินจูงแขนเข้มที่ยังยืนดูแบบอึ้งๆ อยู่

"อ้ายเข้มครับ นี่พ่อสิงหากับแม่ฐานะครับ พอแม่ของพลเอง!" พลพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับท่าทีที่ร่างเริงใส่เข้ม ก่อนที่เข้มจะโน้มจุ๊บที่หน้าฝากขาวใสเบาๆ พลอยหันหน้าพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ด้วยความเกร่งๆ

"สวัสดีครับ นายใหญ่คุณหญิง" เข้มพูดขึ้นด้วยท่าทีที่เก้ๆ กังๆ ขึ้นเพราะในใจตนก็รู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อย เพราะตอนนี้มันแทบไม่เหมือนตอนที่เขาได้คุยกันในโทรศัพท์

"หึเจ้าเด็กน้อย...เรียกพ่อแม่เถอะ อีกอย่างก็จะได้เป็นครอบครัวเดี๋ยวกันแล้ว" สิงหาพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆ พร้อมกับมือแกร่งที่ยื่นมาตบไหล่แกร่งเบาๆ พร้อมกับฐาเองก็พลอยส่งรอยยิ้มกว้างให้ ขณะที่การสนทนาดำเนินไป ไม่นานก็มีเสียงรถอีกคันหนึ่งก็ขับเข้ามาในบ้าน เป็นพ่อใหญ่มีและแม่ปลา ผู้เป็นพ่อแม่ของเข้ม

"ป๊าดมีแขกตั๋วนี้" (โอ้โฮ มีแขกเหรอนี้)

พ่อใหญ่มีพูดขึ้นในขณะที่ก้าวขาลงจากรถมอเตอร์ไซค์คันเก่า พร้อมกับปลาที่กระโจนลงจากรถ เธอมาด้วยชุดลูกไม้สีขาวพร้อมกับซิ่นสีม่วงที่เป็นเอกลักษณ์ ก่อนที่เธอจะยกมือไหว้แขกที่พึ้งเข้ามา

“สวัสดีเด้อจ้า/สวัสดีเด้อคับ” (สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ)

พ่อใหญ่มีพร้อมกับแม่ปลาก็พูดขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งให้กันอย่างเป็นมิตร ไม่นานนัก หลังจากแนะนำตัวและพูดคุยเล็กน้อย ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายก็ถูกพามานั่งที่แคร่ไม้ใต้ถุนบ้าน พร้อมกับการสนทนาก็วนเวียนอยู่กับเรื่องของลูกๆ ที่ต่างฝ่ายก็ต่างมีความสุข ฐาเองเธอก็ไม่รีรอก่อนที่จะพูดเข้าประเด่น

"พ่อใหญ่มีแม่ปลาจ้ะ พอดีเราอยากคุยเรื่องงานหมั้นของลูกชายทั้งสองค่ะ"

ฐาเธอเริ่มเกริ่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกว้างพร้อมกับหันมองยิ้มๆ ให้กับสามีที่นั่งอยู่ข้างๆ ในขณะที่พ่อใหญ่มีและแม่ปลาก็พลอยมองหน้ากันไปมา ก่อนที่พ่อใหญ่มีจะหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะพูดตอบกลับ

“เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ ผมว่าคุณฐาต้องคุยเรื่องนี้กับภรรยาผมนะครับ”

แม่ปลาที่เห็นอย่างนั้นเองก็ยิ้มบางๆ ก่อนที่เธอจะกุมมือนุ่มของฐาที่มีแหวานเพรชพร้อมกับของหรูหราไว้ ก่อนที่จะพูดขึ้นเข้าประเด่นเช่นกัน

“ค่าดองเท่าไรเหรอจ้า” (ค่าดองเท่าไรเหรอคะ) ปลาถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ฐาเองเธอจะหันไปมองหน้าสามีพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มกังวนหน่อยๆ ก่อนที่เธอจะเอี้ยวหน้ามาจ้องที่หญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มกว้างขึ้นอยู่

“คือเราไม่รู้ว่าจะหน้าเกียจไหม เพราะด้วยความที่เราและฐานะของเรา เราก็อยากได้ราคาที่สูงอยู่นะคะ”

ฐาเธอพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าสามีที่สีหน้านิ่งราวกลับไว้วางใจให้ฐาเธอเป็นคนจัดการ ต่างจากสีหน้าของพลที่เริ่มกังวนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่ปฏิเสธ พลกลัวว่าแม่ของตนจะเรียกสูงจนครอบครัวของเข้มจะไม่มีจ่าย และกลัวว่าความรักจะต้องจบลง

“เท่าไรจ้า” (เท่าไรเหรอคะ) ปลาเธอถามถ้วยพร้อมกับสีหน้าที่ยังคงยิ้มอยู่ ราวกับรอคำตอบจากคนตรงหน้า

“สิบล้านบาทถ้วนค่ะ” เธอเธอพูดพร้อมกับมองหน้าลูกชายที่ตอนนี้สีหน้าก็เริ่มที่จะไม่สู้ดี

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็มองหน้ากันเงียบไปชั่วครู่ แต่แล้วปลาเองเธอก็พลอยลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในบ้าน พร้อมกับพลที่ในตอนนี้จับมือคนรักไว้แน่น พร้อมกับซุกไปยังอกแกร่งของเข้มพร้อมกับพูดขึ้น

“ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สัญญาได้ไหมว่า จะไม่ปล่อยมือกัน”

พลพูดพร้อมกับซุกอกแกร่งแน่น พร้อมกับเข้มที่รู้สึกหวิวๆ มือแกร่งก็พลอยลูบศีรษะปลอบไปพลางๆ ไม่ถึงสิบนาที ปลาเธอกลับออกมาพร้อมกับถุงผ้าใบใหญ่ที่ดูเก่าคร่ำคร่า พร้อมกับหยักใย่ที่เกาะเต็ม ฐาที่เห็นอย่างนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

"แม่ปลาจ้ะ นั่นอะไรเหรอจ้ะ?"

ฐาเธอถามขึ้นด้วยความสงสัยอยู่เต็มอก ปลาเองที่เห็นอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ตอบอะไร ได้เพียงแต่ส่งยิ้มเบาๆ ให้ ก่อนที่เธอจะเปิดถุงผ้าออก พร้อมเผยให้เห็นด้านในที่เต็มไปด้วยธนบัตรจำนวนมากที่ถูกมัดไว้เป็นก้อน รวมถึงสร้อยทองหลายเส้น และแหวนหลายวง ก่อนที่เธอจะพูดขึ้น

"นี่เป็นเงินกับทองที่เฮาเก็บไว้สมัยสาวๆ ฐาโตเบิ่งเอา เงินและทองก้อนนี้เฮาเอาไว้ให้ลูกชายไว้แต่งเมีย ซ่ำนี้พอบ่จ้า" (นี่เป็นเงินกับทองที่เราเก็บไว้สมัยสาวๆ ฐาคุณดูเอาไว้นะ เงินและทองนี้เราเก็บไว้ให้ลูกชายไว้แต่งเมีย แค่นี้พอไหมคะ)

ปลาเองเธอก็พูดขึ้นพร้อมกับร้อยยิ้มกว้างขึ้น พร้อมกับเริ่มนับเงินจำนวนสิบล้านไปพลางๆ พร้อมกับสร้อยทองหลายเส้นที่ถูกหยิบยื่นมาให้ ฐาเองเธอก็รับไว้ก่อนที่จะส่งคืนเพราะเธอเห็นว่าควรเอามายื่นในวันงานก็น่าจะดูดีกว่า

หลังจากพูดคุยตกลงกันเรื่องรายละเอียดของงานแต่งเสร็จเรียบร้อย พ่อใหญ่มีและสิงหาก็เริ่มออกความคิดกันและเริ่มหารือเกี่ยวกับพิธีบายศรีสู่ขวัญเพื่อเตรียมการ โดยผู้ใหญ่ทั้งหมดได้ลงมัดติกันไว้ว่าบายศรีปลาและฐาจะเป็นผู้รับผิดชอบ

“งั้นเอาเป็นว่าฉันกับผู้ใหญ่มีจะจัดการเรื่องคำเชิญกับคนที่มาร่วมงานเอง คุณกับปลาเตรียมของเลยก็ได้นะ”

พูดจบสิงหาก็เดินขึ้นซ้อนท้ายผู้ใหญ่มีเพื่อไปประสานทางวัดเรื่องการหยิบยืมเต็นท์ และของใช้ในงาน เช่น ถ้วย จาน เครื่องครัวต่างๆ ส่วนทางฐาและปลา เธอก็พาลูกชายทั้งสองพร้อมกับขิมที่ขับรถซาเล็งออกมาทางท้ายหมู่บ้านพร้อมกับตรงมายังบ้านเหมย

พลที่มาในชุดสบายๆ พร้อมกับคุณหญิงฐาที่ในตอนนี้เรียกได้ว่าทิ้งลุกคุณนายลงเลยก็ว่าได้เพราะเธอใส่เพียงเสื้อแขนยาวธรรมดาตัวหลวมๆ และทุกคนเองก็แต่งตัวมาในลุคคล้ายๆ กัน เว้นแต่เข้มที่ใส่เสื้อปุ๋ยเพียงเท่านั้น ก่อนที่เข้มจะเดินนำหน้าพร้อมกับมีดบางเล่มหนึ่ง

“เหมยเอ๋ย อยู่บ่น้อ” (เหมย อยู่ไหมจ้ะ)

ปลาเธอพูดขึ้นพร้อมกับถามหาเจ้าของบ้าน ก่อนที่เหมยเธอจะเดินออกมาจากตัวบ้านพร้อมกับที่ถักไหมพรมในมือ ก่อนที่เหมยเธอจะวางมันลงที่แคร่ไม้พร้อมกับเดินเข้ามาหาด้วยความแปลกใจ

“ว่าจังใด๋น้อเอื่อยปลา พาไผมานี่เป็นหยังข่อยคือบ่ฮู้เรื่อง” (ว่ายังไงคะพี่ปลา พาใครมาเหรอทำไมฉันยังไม่รู้เรื่อง)

เหมยเองที่ถามขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง พร้อมกับชายตามองคนที่พึ่งมาใหม่อย่างแม่ของพล ก่อนที่น้าเหมยจะยกมือขึ้นสวัสดีด้วยสีหน้าและท่าทีที่เป็นมิตร

“สวัสดีจ้า เป็นไผ๋น้อจ้ามาแน่ใสนิ” (สวัสดีจ้า เป็นใครเหรอคะมาแต่ไหน)

ฐาที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกลับมองหน้าลูกชายด้วยสีหน้าที่งงขึ้น ก่อนที่พลจะอาสาแปลให้เพราะตนก็อยู่ที่นี่มานานก็ค่อนข้างที่จะคุ้นชิน แต่ใช่ว่าฐาเธอจะฟังไม่ออก แต่ทว่าคนตรงหน้าก็รัวคำถามจนเธอก็จับศัพท์ไม่ได้

“นี่หน้าเหมยนะครับม๊า เมื่อกี้น้าเหมยถามประมาณว่า แม่เป็นใครมาจากไหน” พลพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้ผู้เป็นมารดา

“ฉันเป็นคนกรุงเทพ พอดีว่าวันนี้เห็นเข้มบอกว่าที่บ้านน้ามีต้นกล้วยเยอะพวกฉันเลยอยากจะมาขอ กะว่าจะไปทำบายศรีในงานแต่งค่ะ”

“ว๊าย! ตายๆๆๆ งานแต่งไผ” (ว๊าย! ตายๆๆๆ งานแต่งใคร) เหมยเธอถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“กะงานแต่งบักเข้มกับหนูพล นี่ฐาแม่เพิ่น” (ก็งานแต่ไอ้เข้มกับหนูพล นี่ฐาแม่ของพล) ปปลาเธอพูดขึ้นแนะนำอีกครั้งก่อนที่หน้าเหมยจะเดินมาหยุดที่ชายหนุ่มทั้งสอง ก่อนที่เหมยเธอจะพูดขึ้น

“ดีแฮง น้าว่าแล้วโตสองคนต้องได้กัน น้าดีใจนำเด้อ พอดีน้าว่างเดี๋ยวน้าสิไปซ้อยโอเคบ่ ตามมาโหลดจ้าสิเอาไปหมดสวนกะเอา” (ดีมาก น้าว่าแล้วเราสองคนต้องได้กัน น้าดีใจด้วยนะ พอดีน้าว่างเดี๋ยวน้าจะไปช่วยโอเคไหม ตามมาเลยจ้าจะเอาหมดสวนก็เอาเลย)

เหมยเธอพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น ใบหน้าของเธอยิ้มร่าพร้อมกับเดินตรงไปยังสวนกล้วยทางหลังบ้าน พร้อมกับปลาที่เดินตามมาพลเองก็อดที่จะตะลึงกับสวนกล้วยขนาดใหญ่พร้อมกับบางต้นก็มีหัวปรีด้วย พลเดินดูรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจพร้อมกับมือเล็กที่พลางตัดใบตองทีละก้าน

หลังจากตัดใบตองมาได้จำนวนมาก พลกับเข้มก็ช่วยแม่ปลาและฐาจัดเตรียมบายศรีสู่ขวัญอยู่ใจกลางบ้านโดยมีดินกับเข้มที่ยกแคร่กลางบ้านออก ในขณะที่ขิมเองเธอก็ลากเสื่อผืนใหญ่มาปู ก่อนที่เธอจะขับรถจักยานขับออกไปจากตัวบ้าน ขณะที่ทุกคนก็ช่วยปลาขนตองที่ได้มาวางลงกลางเสื่อผืนใหญ่

"พล ตรงนี้ต้องพับแบบนี้ ดูแม่ทำไว้นะลูก"

ฐาเธออธิบายพร้อมพับใบตองอย่างคล่องแคล่ว จนพลเองก็เกิดความสงสัยว่าแม่ของตนไปเรียนรู้มาแต่ไหน เพราะวันๆ แม่ของตนก็เอาแต่หมกหมุ้นอยู่กับการบริหารธุระกิจ ไม่ก็การอ่านหนังสือ พลที่ค่อยๆ หยิบตองพร้อมกับพับขึ้นอย่างตั้งใจ ก่อนที่ใบหน้าหวานจะพูดยิ้มนำเสนอ

"ม๊า แบบนี้ใช่ไหมครับ?"

"ใช่แล้วพล ลูกเก่งมาก"

พลได้ยินอย่างนั้นเขาก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นในใจ เพราะเขาแทบจะไม่ค่อยได้สัมผัสจากผู้ที่เป็นมารดาเลย เข้มที่พึ่งเสร็จจากการยกแคร่ไม้ออก ก่อนที่เข้มจะเข้ามานั่งแทรกข้างหลังของร่างเล็กพร้อมพูดขึ้นในขณะที่สันจมูกโด่งคมก็ฝังที่ต้นคอขาว

"นี่เมียพี่ขยันแบบนี้ จะยกตำแหน่งแม่บ้านให้เลยดีไหม?"

พลเมื่อได้ยินอย่างนั้นพร้อมกับอายร้อนที่เป่ารถที่ต้นคอ ก่อนที่จะหันขวับพร้อมกับจ้องมองที่ใบหน้าหล่อที่ชุ่มด้วยเหงื่อ ในขณะที่พลเองก็เอี้ยวตัวกลับมาหันจ้องมอง มือเล็กก็ถกเสื้อของตัวเองขึ้นพร้อมกับซับเหงื่อให้อีกฝ่าย เข้มเองที่เห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะกดจูบที่หน้าผากใส เข้มเองก็พลอยเช็ดเหงื่อให้อีกฝ่ายเช่นกัน

ขณะที่ทุกคนกำลังตั้งใจทำบายศรี เสียงจักรยานดังแว่วมาพร้อมกับเผยให้เห็นขิมที่ปั่นกลับมาพร้อมกับข่าวดี ก่อนที่เธอจะรีบจอดจักยานพร้อมกับวิ่งหน้าตั้งตรงมาทางกลุ่มของแม่ปลาที่นั่งทำบายศรี

"แม่จ๋าๆ ! ซาวบ้านทุกคนฮู้เรื่องแล้วเด้อจ้า หมู่เพิ่นจะพากันว่าจะมาซ้อยกันเฮ้ดแนวกินในมื่องาน ละกะพวกอีพ่อกะหาคนมาช่วยจัดงานได้แล้วพร้อม" (แม่จ๋าๆ ชาวบ้านทุกคนรู้เรื่องแล้วนะ พวกเขาจะพากันมาช่วยทำกับข้าวในงานด้วย แล้วก็พ่อก็หาคนมาช่วยจัดงานได้ด้วย)

ตอนเย็น

ในขณะที่ทุกคนกำลังช่วยกันทำบายศรี ฐาเองก็ได้ขอตัวสองหนุ่มออกมาคุยเป็นการส่วนตัว ฐาเธอจูงมือพลและเข้มมายังม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ ฐาเองเธอก็พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

“นี่ก็จะถึงวันจริงแล้วนะ เข้มสัญญากับแม่ได้ไหม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าปล่อยมือกันนะ ถ้าวันไหนหมดใจหรือหมดรักกันให้บอกแม่นะ”

“แม่ครับเรื่องนั้นจะไม่เกิดหรอกครับ ผมรักใครรักจริงหวังแต่ง”