บทที่ 23 ก้อยไข่มดแดง🌾

ยามเช้า

แสงอ่อนจากดวงตะวันส่องผ่านผ้าม่านสีซีดบนบ้านไม้สองชั้น พร้อมกับเสียงหมาหอนและเสียงไก่งขันดังขึ้นพลอยทำให้ดวงตาเล็กปลืตาตื่นขึ้น พลขยับตัวเล็กน้อยพร้อมมกับความรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังแตะอยู่ที่แก้มเบาๆ พร้อมกับสิ่งที่คอยรบกวนอยู่บนใบหน้า ก่อนที่เสียงทุ้มๆ คุ้นเคยจะดังขึ้นกระซิบข้างหู

"ตื่นได้แล้วครับ คนขี้เซา เดี๋ยวจะสายเอา"

"อื้อ..."

พลครางงึมงำ พร้อมกับแขนเล็กที่กอดหมอนข้างแน่นไม่ยอมปล่อย จนเข้มเองที่เห็นอย่างนั้นตนก็อดที่จะยิ้มขำออกมาไม่ได้ มือหนาก็พลอยยื่นมือไปขยี้เส้นผมยุ่งเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนที่หน้าหน้าหล่อจะโน้มลงไปกระซิบอีกครั้ง

"ถ้าลุกช้า เดี๋ยวพี่จับซั่มเลยดีไหม" คำขู่ที่ไม่จริงจังอะไรมากก็พลอยทำให้พลเด้งตัวลุกขึ้นมาทันที พร้อมกับแก้มแดงเรื่อ จนเข้มเองก็อดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้กับท่าทางรีบร้อนของพล

"อ้ายเข้มนี่! ขู่ตลอดเลย!"

"ไม่ขู่ก็ไม่ยอมตื่นนี่ครับ ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว พ่อกับแม่รออยู่"

ไม่นานพลก็พลอยเดินตามแบบคนไม่ค่อยสดใสนัก เดินตามเข้มลงมาที่ชั้นล่าง พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงที่เสื่อผืนใหญ่ข้างๆ กันกับเข้ม และขิมเองเธอก็นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ พ่อใหญ่มีและแม่ปลา พร้อมกับบรรยากาศบ้านๆ ที่อบอวนด้วยกลิ่นหอมของ "ต้มปลาค้อ" ลอยกรุ่นจนพลอดถามไม่ได้

"หอมจังเลยครับแม่ปลา นี่คือต้มปลาอะไรเหรอครับ?"

"ต้มปลาค้อใหญ่ลูก รสชาติสิออกเปรี้ยวๆ เผ็ดนิดๆ กินกับข้าวเหนียวฮ้อนๆ นี่แซบหลาย" (ต้มปลาช่อนใหญ่ลูก รสชาติจะออกเปรี้ยวๆ เผ็ดนิดๆ กินกับข้าวเหนียวร้อนๆ ยิ่งอร่อยมาก) แม่ปลาเธอพูดขึ้นพร้อมกับเผยรอยยิ้มกว้าง มือของเธอก็พลางตักน้ำแกงให้พล พลเองก็รับถ้วยมาด้วยความเกรงใจหน่อยๆ ก่อนที่จะตักชิมคำแรก

"อื้ม... แซบคักเลยครับแม่ปลา" พลเมื่อได้ลิ้มลองรสชาตินั้นก็เป็นอันยิ้มกว้าง จนทำเอาแม่ปลาหัวเราะขึ้นชอบใจ ขณะที่เข้มนั่งข้างๆ ยื่นมือไปหยิบข้าวเหนียวจากกระติ๊บข้าวใหญ่แล้วยื่นให้พล

“เอ่านี้ กินข้าวไปด้วยจะได้อร่อยๆ ลองแจ๋วบองนี้ด้วย”

“ว้าว น่ากินจัง หอมสุดๆ เลยครับ พี่เข้มป้อนพลหน่อยสิ”

พลพูดพร้อมกับหันมองเข้มพร้อมกับกระพิบตาปริบๆ เข้มพี่เห็นอย่างนั้นเขาก็ส่ายหัวไปมาพร้อมกับมือใหญ่ที่หล่อคำข้าวเหนียวให้เป็นก้อนพอดีคำ พร้อมกับใช้ช้อนขูดเอาเนื้อที่ติดที่ก้าง พร้อมกับออนท็อปบนข้าวและจิ้มแจ๋วบอง และจ่อตรงหน้าที่ริมฝีปากเล็ก

เมื่อพลได้กินก็ต้องถึงกับตาโต เพราะมันอร่อยมาก ทั้งความเปรี้ยวของต้มปลาตัดกับความเผ็ดของแจ๋วได้อย่างลงตัว พลเองก็หลับตาพริ้มพร้อมกับเอ่ยชมไม่ขาดปากว่า “แซ่บหลายครับ” จนเข้มกับพ่อแม่และน้องขิมก็ต่างพากันหัวเราะเอ็นดูพล

หลังจากอิ่มหนำสำราญกันแล้ว พลก็พลางเก็บกับข้าวช่วยแม่ปลาพร้อมกับล้างจาน ก่อนที่เขาจะขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเสร็จพลก็ลงมานั่งที่แคร่ไม้พร้อมกับเห็นเข้มกับขิม กำลังถือไม้ยาวๆ อะไรบางอย่าง ก่อนที่เข้มจะหันมาเอ่ยชวนพล

"พลไปแหย่ไข่มดแดงกัน" เข้มเอยชวนพร้อมกับพลที่อยากรู้ไปซะทุกอย่างก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว

"ไปแหย่ไข่มดแดงนี่คือยังไงเหรอครับ? แบบว่าเราไปหาอย่างนี้เหรอครับ" พลถามอย่างตื่นเต้น ก่อนที่เข้มจะตอบขึ้นพร้อมกับเดินตรงมาทางพล

"แม่นแล้วครับ เดี๋ยวพี่จะพาไปแหย่ พอตอนเย็นกลับมาก็ได้กินก้อยไข่มดแดงแซบๆ ด้วย"

เข้มพูดอธิบายให้กับพลฟังพลางยิ้มกว้าง ก่อนที่มือหนาจะจูงมือพลเบาๆ ให้เดินตามไปพร้อมกับขิมเธอเองก็วิ่งนำลิ่วไปก่อนอย่างตื่นเต้น พร้อมกับวันนี้พวกเขาได้นั่งรถซาเล้งเจ้าเก่าเจ้าเดิม ก่อนที่เข้มจะออกตัวไปยังทุ่งนาท้ายหมู่บ้าน

พร้อมกับรถที่จอดไว้ข้างเถียงนาพร้อมกับพวกเขาที่เดินไป ทั้งสามเดินผ่านไร่นาเขียวขจีพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆ ยามสายทำให้ดูอบอุ่นพร้อมกับมีสายลมพัดมาเบาๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะของขิมที่ตะโกนบอกทุกครั้งที่เห็นรังมดแดง ก่อนที่ขิมเธอจะมายืนอยู่หน้าต้นสะแบงพร้อมกับชี้นิ้วขึ้น

“อ้ายเข้มตรงนี้จ้า” (พี่เข้มตรงนี้ค่ะ) ขิมเธอพูดพร้อมกับเข้มที่แบกไม้ไผ่ยาวมาด้วยก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น พร้อมกับมองที่กิ่งไม้ที่มีรังมดแดง ก่อนที่เข้มจะเอี้ยวตัวมาทางพลพร้อมกับพูดขึ้น

“ลองไหม?”

"ผมเนี่ยนะ?! โอ๊ย ถ้าโดนกัดขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับ"

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่ช่วย ลองดูไม่เสียหาย"

เข้มขยิบตาให้อย่างขี้เล่น ก่อนที่พลจะรับไม้มาอย่างทุลักทุเล แต่ทว่า...ไม่ทันไรก็เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ เมื่อพลเดินเข้าไปใกล้ต้นไม้พร้อมกับใช้ไม้แหย่ที่ผิดวิธี ไม่นานรังมดก็ตกลงมาใส่พลเต็มๆ

“โอ๊ยมดกัด เจ็บๆ”

“หึหึ เป็นไงละไม่ระวังตัว มานี่เร็วเดี๋ยวพี่เอาออกให้” เข้มพูดขึ้นพร้อมกับขำ จนพลก็ต้องหันมองเข้มด้วยสายตาขวางอย่ากับตนโดนอีกคนกำลังแกล้ง

"ไม่เห็นตลกเลย!"

พลเบ้ปากเบ้หน้าขึ้น พร้อมกับยกแขนขึ้นดูรอยแดงจากการกัดของมดนิดๆ เข้มเองเขาก็ส่ายหัวขำๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาเป่าที่รอยแดงเบาๆ พร้อมกับพลที่มองคนตรงหน้าค้าง ในขณะเข้มก็เป่าแผลให้อย่างอ่อนโยน

“พี่เป่าทำไมเหรอครับ”

"ก็เป่าให้หายไง เดี๋ยวมันก็หายเจ็บแล้ว" เข้มยิ้มก่อนมือหนาจะลูบแขนของพลเบาๆ พร้อมกับจุ๊บที่แก้มของคนที่มองมาที่เขาอย่างเล่นทีเผลอ พร้อมกับรอยยิ้มหล่อก็ปรากฎขึ้น

"หวานกันอีกแล้ว! ขิมเอ่ยมานำหยังน้อ ไปดีกว่าปล่อยให้เขามีความฮักกัน!" (หวานกันอีกแล้ว! ขิมเอ่ยขิมมาด้วยทำไม ไปดีกว่าปล่อยให้คนเขารักกัน) ขิมเธอพูดขึ้นพร้อมกับโบกมือ เธอเองก็วิ่งนำลิ่วทั้งสองไปยังสวนยางพาราที่อยู่ถัดไป ห่างประมาณห้าร้อยเมตร

เมื่อมาถึงสวนยางที่บรรยากาศดูร่มรื่นพร้อมกับสายลมเย็นสบายๆ เข้มกับพลก็พลอยเดินตามขิมที่วิ่งเล่นนำหน้าพวกเขาอย่างสนุก จนพลเองเขาก็อดที่จะแซวขึ้นไม่ได้

“ขิมนี่พลังงานเหลือล้นจังเลยนะครับ เดินไกลขนาดนี้แรงยังไม่ตกเลย”

“ใช่เธอดูสดใส คอยเติมพลังบวกได้ดีเลยละ เหมือนกันกับพลเลยนะ” เข้มพูดขึ้นพร้อมกับพลที่หันคว่ำจ้องมายังเข้มทันที

“อะไรกันครับเนี่ย พี่ว่าผมเหมือนเด็กเหรอ”

“เปล่าไม่เด็ก ขิมอายึจะสิบแปดแล้ว พี่ว่าพลเป็นพลังบวกเลยนะเติมพลังได้เยอะด้วย”

“คือยังไงเหรอครับ”

“ก็อย่างนี้ไง ฟอดด”

"อ้ายเข้ม!"

พลตีแขนเข้มเบาๆ เมื่อเข้มจู่ๆ ก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มของตนไปฟอดใหญ่ เข้มเองเมื่อเห็นพลเริ่มหน้าบึ้งก็ยิ่งทำให้เข้มอยากแกล้งขึ้นไปอีก เข้มพลอยยื่นมือมาจับมือของพลแน่นพร้อมกับบอกให้น้องสาวจอดพักสะก่อน พร้อมกับเข้มที่ดึงพลมานั่งตักของเข้มเพราะไม่อย่ากให้อีกฝ่ายเปื้อนดิน ใบหน้าหล่อพร้อมกับฝั่งจมูกโด่งลงต้นคอขาวก่อนที่จะถามขึ้นประโยคเดิม ที่เขามักจะถามอีกฝ่ายซ้ำๆ ไปมา

"พล... เหนื่อยไหมครับ?"

"เหนื่อยครับ แต่ผมชอบนะได้อยู่กับพี่ พลโคตรอุ่นใจเลยครับ ที่พลมีสามีที่คอยถามคอยเช็กตลอด แค่นี้ผมก็หายเหนื่อยแล้ว"

พลพูดขึ้นเสียงเบาๆ ก่อนที่ร่างกายจะเอนตัวพร้อมกับหัวพิงไหล่ของเข้ม เข้มเองก็มองคนข้างๆ ด้วยรอยยิ้มกว้าง พร้อมกับโน้มหน้าลงมาสูดดมที่เส้นผมนุ่มของพล มือหนาเองก็พลอยยกขึ้นมาวางที่ศีรษะของพลอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพูดขึ้น

"สัญญากันได้ไหม? อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ นะครับ"

เมื่อสิ้นสุดกับคำพูดพลก็พลางเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาคู่คมของเข้ม ดวงตาของทั้งสองจ้องกันนิ่งราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว ก่อนที่พลจะพูดรับคำขึ้น

“ครับผมสัญญา”

ในตอนนั้นเอง ขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองจะสัมผัสกัน เสียงแว่วดังของขิมที่วิ่งกลับมาก็พลอยทำให้ทั้งสองชงักลง ขิมเธอวิ่งมาพร้อมกับยื่นไข่มดแดงที่เธอได้เก็บมาได้ให้กับทั้งสองดู

"อ้ายๆ ได้หลายแฮงจ้า! เดี๋ยวยามแลงเฮาเอาไปทำก้อยกินเนาะอ้าย" (พี่ๆ ได้เยอะมากค่ะ! เดี๋ยวตอนเย็นเราเอาไปทำก้อยกินกันนะพี่)

ช่วงบ่ายคล้อยทั้งสามก็กลับบ้าน หลังจากที่เดินเล่นและแหย่ไข่มดแดงกันมาจนเหนื่อย พอถึงบ้านทั้งพลเข้ม และขิม ทั้งสามก็มาช่วยกันนั่งคัดไข่มดแดงกับตัวมดออกจากกันที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ถุนบ้าน พร้อมกับลมเย็นๆ พัดผ่านทำให้บรรยากาศเย็นหน่อยๆ

"นี่มันงานละเอียดจริงๆ เลยนะครับ ผมเริ่มตาลายแล้ว" พลพูดพลางใช้มือหยิบไข่มดแดงใส่ถ้วยแยกออกอย่างตั้งใจ เข้มเองที่นั่งยิ้มมองคนข้างๆ ไม่นาน ไข่มดแดงที่คัดได้ก็เต็มถ้วย พลเองก็พลอยยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ

“เอาละ เดี๋ยวผมทำให้ทุกคนกินเองครับ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นแม่ปลาที่นั่งอยู่ไม่ไกล เธอเองรีบหันมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามขึ้น

“พลลูกเฮ็ดเป็นนำติ” (พลทำเป็นด้วยเหรอ)

"เป็นครับแม่ปลา แต่ไม่ใช่เมนูนี้ มันน่าจะคล้ายๆ กันนะครับ" พลพูดอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นไป พร้อมกับถือไข่มดแดงเดินหายเข้าไปที่ครัวหลังบ้าน

ไม่นานนัก กลิ่นหอมของเครื่องปรุงและไข่มดแดงสดๆ คลุกเคล้ากับน้ำปลาร้าและเครื่องปรุงก็ลอยออกมาจากครัว พร้อมกับคนที่นั่งรอก็พากันกลืนน้ำลายตามเป็นแถว ไม่นานพลยกถาดใส่ก้อยไข่มดแดง และกระติ๊บข้าวเหนี่ยวมาด้วย เมื่อมาถึงแคร่ไม้ก็เห็นเสื่อที่ปูอย่างเรียบร้อย ก่อนที่พลจะวางถาดก้อยไข่มดแดงลงตรงกลาง พร้อมกับพลที่ยิ้มกว้างพร้อมกับนำเสนอขึ้นมา

"นี่แหละ... ฝีมือผม พี่เข้มน้องขิมแม่ปลาพ่อมีลองชิมดูนะครับ หวังว่าจะถูกปากฝีมือลูกคนนี้นะครับ"

พลพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้างพร้อมกับหน้าตาที่ออกมาดูน่ากินสุดๆ แถมพลยังแกะสลักผักจัดจานสวยงามอย่างกับอาหารพรีเมียมในโรงแรม จนเข้มและขิมพ่อมีแม่ปลาน้องขิมก็ต้องน้ำลายแตก ก่อนที่ทั้งสี่จะลงมือชิมพร้อมกับพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

“อืมม…แซ่บอีหลี” (อืมม...อร่อยจริงๆ)

ระหว่างที่ทุกคนกำลังกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของพลก็ดังขึ้น พลเองเขาก็ไม่รีรอเขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อ ก่อนที่จะเผยว่าเป็น “แม่สุดที่รัก” เมื่อเห็นอย่างนั้นพลเองก็พลางยิ้มกว้างขึ้นก่อนที่เขาจะกดรับสาย

“ป๊าม๊า....สวัสดีครับ” พลพูดขึ้นในขณะที่ยกหูคุยโทรศัพท์

“พลลูกทำไรอยู่ ไหนเปิดกล้องให้ป๊าม๊าดูหน่อยสิ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นพลก็รีบเปิดลำโพงและกดปุ่มเปิดกล้องพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ทุกคนดู ในระหว่างที่ครอบครัวของเข้มก็กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน

"ป๊าม๊านี่พ่อแม่ของพี่เข้มนะครับ" พลพูดขึ้นพร้อมกับใบหน้ายิ้มกว้างขึ้น พลแนะนำครอบครัวของเข้มด้วยเสียงใสแจ๋ว พ่อแม่ของพลที่เห็นอย่างนั้นใบหน้าของทั้งสองก็ยิ้มกว้างขึ้น สัมผัสได้ถึงความสุขของพลที่ดูมีความสุข พร้อมกับแม่ปลากับพ่อมีก็พลอยยิ้มรับ พร้อมยกมือไหว้ผ่านกล้อง

"สวัสดีจ้ะ นี่แม่กับพ่อของพลคือน่ารักแท้น้อ" (สวัสดีค่ะ นี่แม่กับพ่อของพลทำไมน่ารักจัง)

"สวัสดีค่ะ แม่ปลากับพ่อใหญ่มีใช่ไหมคะ" แม่ของพลไม่ลืมที่จะพูดตอบกลับแม่ของเข้มตามารยาท พร้อมกับท่าทางของเธอที่ดูสง่า หลังจากที่ทั้งสี่พูดคุยกันอยู่พักใหญ่ จู่ๆ พ่อของพลก็เอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“คุณปลาคุณมี อีกไม่นานผมก็กลับจากจีน เดี๋ยวผมกับภรรยาจะไปคุยเรื่องงานแต่งของทั้งสองนะครับ ระหว่างลูกชายคุณกับลูกชายผม”

เมื่อสิ้นสุดคำพูดนั้นของผู้เป็นพ่อก็ทำเอาพลที่กำลังดื่มน้ำแทบสำลัก ในขณะที่เข้มเองก็ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็แอบอมยิ้มมองมาทางพลเบาๆ ขณะที่แม่ปลากับพ่อใหญ่มีหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะเบาๆ

"อ้าว อย่างนี้ก็ดีเลยจ้า มาพ้อกันเร็วๆ นี่ล่ะดีแล้ว แม่กับพ่อของเข้มจะได้เตรียมงาน" (อ้าว ดีเลยจ้า มาเจอกันเร็วๆ นี่ล่ะดีแล้ว แม่กับพ่อของเข้มมจะได้เตรียมงาน) ปลาเธอพูดพร้อมกับยิ้มออกนอกหน้าอย่างคนชอบใจ พร้อมกับฐาเธอก็มองหน้าสามีพร้อมกับยิ้มตอบกลับแม่ของเข้มบางๆ พลเองก็คว้าโทรศัพท์คืนด้วยความเขินอาย

“ป๊าม๊า! พูดอะไรกันครับเนี่ย!”

พลพูดพร้อมกับยิ้มเขินจนแก้มจะแตก ก่อนที่เข้มจะเดินเข้ามากอดคอพลพร้อมกับเผยใบหน้าของเข้มที่อยู่ใกล้พล ก่อนที่ฐาและสามีจะยิ้มขึ้นให้กับลูกเขยของพวกเขา

“ไม่ให้แม่พูดได้ไงเจ้าตัวแสบ เรากับพี่เข้มดูเข้ากันจะตาย” ฐาเธอพูดพร้อมกับยิ้มกว้างก่อนที่เธอจะถามเข้มขึ้นด้วยรอยยิ้มหวาน

“เข้ม”

“ครับคุณแม่” เข้มพูดขึ้นอย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้มของนายหัวสิงหาและฐาจะยิ้มกว้างขึ้น

“เคยลองแก้มลูกชายของแม่ยัง? นุ่มนะ เข้มต้องได้ลองนะ” ฐาเธอพูดขึ้นหยอกพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเข้ม

“โฮ้...แม่มากกว่านี้ผมก็เคย”

“พี่เข้ม!!”

พลพูดพร้อมกับตีไหล่ของเข้มเบาๆ พร้อมกับฐาที่หันหน้าไปมองสามีด้วยความเขินหน่อยๆ จนตอนนี้เรียกได้ว่าแม่ของเข้มและเข้มเข้ากันได้เป็นอย่างดี

“คุณพ่อคุณแม่ก็รีบมานะครับ ผมก็อยากเจอคุณพ่อคุณแม่เร็วๆ”

เข้มพูดขึ้นเอาอกเอาใจทั้งสองจนสิงหาที่เป็นคนยิ้มยากก็ถึงกับยิ้มออกด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะวางสายลงพร้อมกับเข้มที่โน้มจัวเข้าหอมแก้มอีกฝ่ายฟอดใหญ่