Semua Bab เมียอ้ายเข้ม | ฮักบ่ฮู้ลืม ที่บ้านโคกสะแบง: Bab 1 - Bab 10

เข้มยืนอยู่กลางลานหญ้าหน้าบ้าน ในมือหนาพลอยกำแหวนเงินวงเล็กเอาไว้แน่น เขาตั้งใจซื้อจากเงินเก็บที่สะสมมานาน ใบหน้าหล่อเผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้า หัวใจก็เต้นรัวด้วยควาตื่นเต้นที่จุกอยู่ในอก“ดาวต้องดีใจมากแน่ๆ” เข้มเขาพลอยบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อคิดถึงแผนที่เตรียมไว้อย่างดี ในคืนนี้เขาตั้งใจจะขอเธอหมั้นหมาย ทั้งชีวิตทั้งหัวใจและความอบอุ่นนี้คือสิ่งที่เขาตั้งใจอยากจะมอบให้กับเธอ เพราะดาวคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขาในตอนนี้ แต่แล้ว… ดาวก็เดินมา แต่ทว่าสีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความทุกข์ และแฝงไปด้วยความเครียดและอึดอัด ก่อนที่เขาจะถามคนรักขึ้น“ดาว...” เข้มยิ้มกว้างและกำลังจะพูดบางอย่างกับเธอ แต่คำพูดนั้นก็กลับถูกกลืนลง เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเธอที่พูดขึ้น พร้อมกับสีหน้าของเข้มที่หม่นลง“เข้ม... ดาวมีเรื่องจะบอก” ดาวพูดขึ้นเสียงเบา แต่ทว่าเธอก็ไม่หันมาสบตาของเข้มเลย ก่อนที่เธอจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าลง“เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้อีกแล้วนะ พี่เข้ม” เมื่อสิ้นประโยคคำพูดของเธอจบลง หัวใจของเข้มเหมือนถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้าอย่างแรง เสียงลมที่พัดผ่านรอบตัวดูเงียบงันในทันที พร้อมกับรอยยิ้มของเขาที่ค

“ไม่ได้ๆ เราต้องออกเดินทางว่าแต่ที่นั้นคือที่ไหน ต้องรู้ให้ได้ เริ่ม!!!พ่อหนุ่มเทวดาของพลพลมาหาแล้วจ้า”แต่เมื่อพลเขากำลังจะเริ่มแผนการ เขาก็ต้องกลับมานั่งครุ่นคิดอีกครั้งว่าเขาจะไปไหน หรือเขาจะไปอยู่ที่ไหน ในระหว่าที่คิดเขาก็ได้ไปเปิดเซฟของเขาที่เป็นเงินเก็บส่วนตัวพร้อมกับบัตรเครติดและบัตรเดบิต พลเองหยิบเงินติดตัวมาแสนหนึ่งพร้อมกับบัตรเดบิตติดหนึ่งใบพร้อมกับคว้าหยิบกระเป๋าเป้เดินป่าของเขาที่เคยซื้อตอนไปเข้าค่าย พลเขาคิดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนว่าสิ่งไหนควรเอาไป หรือสิ่งไหนที่จะไปซื้อเอาข้างหน้า เมื่อพลเก็บของเสร็จเขาได้เปิดดูนาฬิกาที่ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลา สามทุ่มกว่าๆพลหยิบเสื้อแขนยาวตัวหนามาหนึ่งตัว ก่อนที่เขาจะย่องลงมาที่ชั้นล้างที่ปิดไฟสนิท มีเพียงหลังบ้านที่มีแม่บ้านอยู่ แต่ยากหน่อยเพราะรอบคฤหาสน์หลังนี้ปกคลุมและคุ้มกันด้วยบอดี้การ์ดนับสิบ พลถอนหายใจเขานั่งวางแผนในที่มืดของบ้านสักพัก แต่ทว่าเขาจะหนีออกจากตัวบ้านอย่างไรดี ถ้าตนหนีออกหลังบ้านก็เป็นครองน้ำแถมยังต้องเจอกลุ่มแม่บ้านอีกถ้าหน้าบ้านก็เป็นลานกว้าง แต่บ้านของเขาดีที่ติดกับตลาด แต่ถ้าเขาวิ่งหนีรอดจากตัวบ้านไปได้ เขาจะฉีกเข้าไ

โอ๊ยยย...... “ทำไมไม่มีสัญญานเลย เห้อ” พลพูดพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัว เขาเดินรอบเถียงนาเพื่อหาคลื่นสัญญาน พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แดดช่วงเที่ยงก็แรงเสียเหลือเกิน จนไม่นานพลเองก็ต้องลงมานั่งที่แคร่หน้าเถียงนา พลเอนตัวนอนลงพร้อมกับสายลมอ่อนพัดพากลิ่นดินมาแตะจมูกของพล เหงื่อเม็ดเล็กก็พลางไหลออกมาเป็นจุดๆ พลเขาวางโทรศัพท์ลงข้างๆ ด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนที่พลจะนั่งตัวตรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวตรงไปยังควายเผือกที่กำลังเลมหญ้าที่เข้มนำมากองไว้ เมื่อพลเข้ามาใกล้ลอล่าก็เดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับใช้หัวดันตัวของพลเบาๆ เบ้...... “น่ารักจัง ชื่อลอล่าใช่ไหมเรา” พลพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง ฝามือเล็กก็พลางลูบไปที่หัวของควายเผือกเบาๆ พร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสเขายาวยาวสวยของมัน เบ้....... ลอล่าควายเผือกตัวใหญ่ ก็ร้องออกมาอย่างรู้ภาษา ก่อนที่จะกลับไปเลมหญ้าต่อด้วยความเพลิดเพลิน พลเองเขาก็กลับมานั่งพักเหนื่อยที่แคร่ไม้เพราะแดดค่อนข้างที่จะแรง พร้อมกับยกมือขึ้นมา

เช้าวันใหม่มาพร้อมเสียงไก่ขันแว่วจากหมู่บ้าน แสงแดดอ่อนแรกของวันสาดส่องเข้ามาในเถียงนากลางทุ่ง แสงทองอุ่นจับต้องร่างเล็กของพลที่ค่อยๆ ปรือตาขึ้นจากการหลับใหล โลกใบเล็กๆ ของเขาดูเหมือนหยุดนิ่งเมื่อสิ่งแรกที่พบคือใบหน้าคมเข้มของเข้มที่นอนเคียงข้าง พร้อมกับกรอบหน้าชัดเจนที่ทำให้ใจพลสั่นไหวเข้มยังคงหลับตาพริ้มรับแสงเช้าราวกับหลับฝันดีอยู่ จนกระทั่งเขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นเผยให้เห็นดวงตาคม รอยยิ้มเบาบางแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่อีกฝ่ายส่งมาให้"มองอะไรแต่เช้ากันครับเนี่ย?" พลถามเสียงงัวเงียขึ้น แต่ทว่าก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อทุกครั้งที่เขาได้มองใบหน้าหล่อคมของคนตรงหน้า"ก็มองเมียไงครับ เมื่อคืนกินติมอร่อยป้ะ" เข้มตอบเสียงทุ้มนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมีเลศนัยอยู่ไม่น้อย แต่ทว่าก็ไม่ได้จริงจังะไรนัก มือใหญ่ก็พลอยยกขึ้นลูบแก้มของพลอย่างอ่อนโยน พร้อมกับยื่นหน้าไปจุ๊บที่หน้าผากขาวของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน"อร่อยดีนะครับผมอมจนปวดกระพุ้งแก้มไปหมด" พลพูดพร้อมกับหัวเราะขึ้นเบาๆ แต่ทว่าใบหน้าใสก็แดงซ่านอย่างห้ามไม่อยู่ เข้มเองที่เห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกับลมหายใจอุ่นที่เป่ารดใบ

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านช่องเล็กๆ ของกำแพงกระท่อมไม้ไผ่ พลค่อยๆ ลืมตาขึ้นท่ามกลางเสียงนกร้องและกลิ่นหอมของทุ่งข้าวที่ลอยมากับสายลมเย็นในยามเช้า พลยันตัวลุกขึ้นนั่งหันมองรอบตัวด้วยความงุนงงหน่อยๆ พลเขาลุกขึ้นช้าๆ เดินออกมาหน้าเถียงสายตาก็กวาดไปทั่วทุ่งนาที่เขียวขจี ที่ตอนนี้ลมพัดพลิ้วจนต้นข้าวเอนตัวเหมือนกลับคลื่นน้ำในทะเล พลยกมือปัดผมยุ่งๆ ที่ปรกใบหน้าขึ้นพลางกางแขนสองข้างพร้อมกับรับลมเย็นในยามเช้า ไม่นานนักเสียงฝีเท้าของคนที่เดินบนพื้นดินดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่พลจะหันไปพบเข้มชายหนุ่มเจ้าของเถียงนา ที่ตอนนี้กำลังถือข้าวต้มร้อนๆ ในชามไม้กำลังเดินขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ “ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มของเข้มเอ่ยถามขณะยื่นชามข้าวต้มให้ พลเองก็รับมันด้วยฝ่ามือที่ยังเย็นเฉียบ สายตาเขาพลางมองอีกฝ่ายด้วยแววตาใส “อ้ายเข้มครับ ทำไมที่นี่ตอนเช้ามันดูสงบจังเลยครับ " พลเอ่ยขึ้นเบาๆ ดวงตาคู่นั้นทอดมองไปที่ทุ่งนาไกลสุดสายตา “ใช่มันสงบมากเลยแหละ...แล้วพลตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ มีอะไรให้คิดถึงบ้างล่ะ หรือรู้สึกอย่างไรบาง?” เข้มถามกลับ รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้าคมคาย เพราะเขานึกถึงคำพูดของดาวที่ทนอยู่กับเ