บทที่ 27 กินดองคำหมั่นสัญญา/บทส่งทาย

“โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่ อิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ววว”

ยามเช้าของโคกสะแบงพร้อมกับเสียงโห่ของผู้ใหญ่มีดังขึ้น ปนกับเสียงกลองยาวดังสะท้อนไปทั่วหมู่บ้าน เป็นสัญญานบอกเล่าถึงงานมงคลที่ทุกคนต่างรอคอย บ้านของพ่อใหญ่มีและแม่ปลาถูกตกแต่งด้วยผ้าสีสดใสและดอกไม้พื้นบ้าน และยังมีกลิ่นหอมของอาหารพื้นเมืองลอยมาแตะจมูกเพิ่มบรรยากาศแห่งความสุข และเหลาแม่ครัวที่ทำอาหารกันอย่างขยันขันแข็ง

เพราะวันนี้มีแขกเยอะไม่ว่าจะเป็นคนในหมู่บ้านอื่น หรือพนักงานบริษัทของพลก็ต่างมาร่วมพิธีมงคลนี้ พร้อมกับนักข่าวที่ตีข่าวกันอย่างทั่วหน้า

“โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่ อิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ววว”

เสียงของผู้ใหญ่มีดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางขบวนแห่ พลอยู่ในชุดพื้นบ้านสีขาวทอง พร้อมกับผ้าขาวม้าคาดเอวเสริมความงามแบบชาวอีสาน พลเขานั่งอยู่บนหลังลอล่าควายเผือกตัวงาม ที่ถูกตกแต่งด้วยพวงมาลัยดอกดาวเรืองรอบคอและผ้าคลุมลายไทยดูวิจิตรตระการตา

ด้านหลังลอล่า เผยให้เห็นเข้มในชุดพื้นบ้านสีเข้ม คาดผ้าขาวม้าแบบเดียวกับพล นั่งซ้อนท้ายพลด้วยรอยยิ้มกว้าง มือหนาก็พลอยจับเชือกบังคับลอล่าไว้อย่างมั่นคง พร้อมกับใบหน้าหวานของพลหันมายิ้มให้คนรักเป็นระยะ และไม่ลืมที่จะส่งยิ้มหวานให้คนที่ร่วมในขบวน

"อ้ายเข้มครับ ขบวนเราดูยิ่งใหญ่จังเลยนะครับ" พลพูดด้วยความตื่นเต้น เผยรอยยิ้มหวานดังน้ำผึ้งเดือนห้า

"ใช่แล้วครับ วันนี้พี่โคตรมีความสุขเลยครับ ในที่สุดมันก็มาถึงวันนี้ วันที่เราได้แต่งงานกัน" เข้มตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน และไม่ลืมที่จะหอมแก้มขาวใสของคนรัก

ขบวนแห่ของชาวบ้านที่คอยเต้นใส่กับจังหวะกลองยาวก็พลอยเดินรอบหมู่บ้าน ชาวบ้านที่ไม่ได้มาร่วมก็ต่างออกมายืนสองข้างทาง บ้างก็โปรยดอกไม้ต้อนรับ บ้างก็โบกมืออวยพร เสียงหัวเราะและคำอวยพรดังไปตลอดทาง พร้อมกับเสียงผู้ใหญ่มีที่คอยโห่ไปตลอดทาง

“โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่ อิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ววว”

“ฮิ้ววววววว”

เมื่อเสร็จจากการแห่ขันหมาก ชาวบ้านทุกคนก็ต่างพากันมารวมกันใต้ถุนบ้าน พร้อมกับพ่อใหญ่มีและแม่ปลาก็นั่งบนโซฟาไม้โดยข้างก็มีพ่อแม่ของพล พร้อมกับเสื่อพื้นบ้านที่ถูกปูเรียงรายเป็นแถวยาว โดยตรง กลางลานใต้ถุนบ้านใหญ่ของพ่อใหญ่มี ภาขวัญขนาดใหญ่ถูกจัดวางอย่างประณีต งดงามดุจงานศิลป์ที่บรรจงสร้างด้วยหัวใจของคนที่มาร่วมงาน บายศรีที่สูงเด่นเป็นสง่าทำจากใบตองเขียวสด ตัดขอบด้วยดอกไม้หลากสี ทั้งดอกดาวเรือง ดอกพุด และดอกบัวสีชมพูอ่อน เสริมให้ภาขวัญดูสดชื่นและเปี่ยมไปด้วยพลังมงคล

ชั้นบนสุดของพาขวัญเป็นยอดบายศรีปักธงสามสี หมายถึงการแสดงความเคารพต่อฟ้าดินและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองชีวิต ตรงกลางบายศรีมีขันเงินใส่ด้ายสายสิญจน์ วางเรียงล้อมรอบด้วยข้าวตอกดอกไม้ ขนมหวาน และผลไม้มงคลอย่างกล้วย อ้อย และมะพร้าว ฯลฯ

ฐานล่างของพาขวัญถูกจัดวางให้เป็นรูปดอกบัวบาน ใบตองที่พับจีบเป็นชั้นอย่างประณีตบรรจง แสดงถึงความสามัคคีและความเป็นหนึ่งเดียว ด้านล่างสุดมีธูปเทียนที่ปักไว้ พร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเครื่องหอมที่จุดไว้ในพิธี

ภาขวัญตั้งอยู่ตรงกลางลาน มีเสื่อพื้นบ้านที่ถักด้วยมือชาวบ้านปูเรียงล้อมรอบ เสียงเพลงแคนที่บรรเลงเป็นจังหวะเนิบช้า สอดคล้องกับคำสวดมนต์ที่พ่อพราหมณ์เปล่งออกมาอย่างนุ่มนวล เพิ่มความขลังและความศักดิ์สิทธิ์ให้กับพิธี

แสงเทียนที่ส่องประกายสะท้อนใบตองเขียวและดอกไม้หลากสีทำให้ภาขวัญดูงดงามราวกับแสงดาวในยามค่ำคืน ทุกสายตาที่มองมายังภาขวัญล้วนเปี่ยมไปด้วยความศรัทธาและความปลื้มปิติ ราวกับธรรมชาติและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้มาร่วมเป็นสักขีพยานในงานแต่งงาน

"เอาละเป็นเวลาอันสมควรแล้ว พ่อพราหมณ์เริ่มเลยจ้า" (เอาละเป็นเวลาอันสมควรแล้ว พ่อพราหมณ์เอาเลยค่ะ)

แม่ปลายิ้มอ่อนโยน พลกับเข้มก็พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะก้าวเข้ามานั่งคู่กันตรงกลางภาขวัญ พร้อมกับชาวบ้านและที่มาร่วมงานก็ต่างพากันเข้าร่วมพิธีอย่างร่วมใจกัน ก่อนที่พ่อพราหมณ์จะเริ่มกล่าวขึ้น

“ศรีๆ มื่อนี้เป็นมื่อสันต์วันดี วันดิถีอมุตตะโซก โตกใบนี้แมนโตกไม้จันทร์ ขันใบนี้แม่นขันไม้แก้ว ขอให้ขวัญโฉมศรีทั้งสองหมู่เจ้า ฮึบฟ้าวแล่นมาเต้าในเนื้อในคีง เข้ามาอยู่ให้มันแหน่นอิ้งติ้ง คันมาแล้วกะมาเด้อ....เย้อ....ขวัญเย้อ.......”

พิธีสู่ขวัญเริ่มขึ้นด้วยคำสวดมนต์อันศักดิ์สิทธิ์ ก่อนที่สินสอดพร้อมกับไข่สองฟองจะถูกนำมาวางต่อหน้าของพ่อแม่ของเข้มกับพล เมื่อบ่าวสาวป้อนไข่เสร็จพ่อใหญ่มีก็ผูกข้อมือด้วยด้ายสายสิญจน์ให้ลูกชายทั้งสองคน พร้อมกับเสียงเพลงแคนแว่วลอยมาตามลม สร้างบรรยากาศอบอุ่นและซาบซึ้ง และสิงหาและฐาที่เข้ามาผูกแขนต่อต่างคนก็ต่างน้ำตาคลอในวันพิธีมงคลเมื่อพิธีเสร็จสิ้น ชาวบ้านต่างช่วยกันล้อมวงรับประทานอาหารพื้นเมือง ทั้งลาบ ก้อย แกงอ่อม และข้าวเหนียว

ตอนเย็น

พลกับเข้มเดินไปขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานและได้ขึ้นร่วมร้องเพลงกับวงดนตรีที่จ้างมาเพื่อมอบความสนุกให้แก่คนในงาน ก่อนที่จะลงเวทีก็จะเป็นการกล่าวของคนทั้งสอง

พลยืนอยู่บนเวที ที่จัดขึ้นอย่างเรียบง่ายกลางลานหน้าบ้าน พลเขาถือไมโครโฟนแน่น สายตากวาดมองไปรอบๆ พร้อมเผยให้เห็นชาวบ้านที่นั่งเรียงรายบนเสื่อ ใบหน้าของทุกคนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม พลเองที่ยืนรวบรวมสติสักพักก่อนที่จะพูดขึ้น

"พี่เข้ม ขอบคุณนะครับที่ทำให้วันนี้ มันเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด" พลพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ความตื้นตันเอ่อล้นในใจจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เขาหันไปสบตาเข้มที่ยืนเคียงข้าง พร้อมกับใบหน้าหล่อก็ส่งยิ้มอบอุ่นที่เต็มไปด้วยความรักกลับให้ตนเช่นกัน ก่อนที่พลจะกล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"และผมขอขอบคุณชาวบ้านทุกคนที่มาร่วมงานในวันนี้ ทุกความช่วยเหลือ ทุกคำอวยพร ทุกอย่างที่ทำให้งานนี้เกิดขึ้น ผมไม่มีวันลืมความรักและน้ำใจของทุกคนเลยครับ" พลพูดต่อ น้ำเสียงของเขาดังชัดเจนไปทั่วลาน ราวกับคำพูดเหล่านั้นถูกส่งตรงจากหัวใจ

เบื้องล่างเวที พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายต่างพากันน้ำตาไหลอย่างไม่อายใคร รอยยิ้มของพ่อใหญ่แม่ใหญ่สื่อถึงความสุขที่ได้เห็นลูกทั้งสองคนเดินเข้าสู่ชีวิตใหม่ด้วยกัน พร้อมกับเข้มเองที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พลันจับมือพลแน่น ก่อนจะยกไมโครโฟนขึ้นพูดบ้าง

"พี่ก็ขอบคุณเหมือนกันพล ขอบคุณที่เลือกพี่ และขอบคุณทุกคนที่ทำให้วันนี้เป็นวันที่พิเศษที่สุดในชีวิตของเราก็.."

เข้มยังไม่ได้กล่าวอะไรต่อน้ำตาของเขาก็ไหลพร่า พลเองก็พลอยยื่นมอไปเช็ดน้ำตาพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานให้ ใต้ฟ้ากว้างของโคกสะแบงและแสงดาวพร่างพรายในยามค่ำคืน ราวกับธรรมชาติร่วมเฉลิมฉลองให้กับความรักของทั้งคู่ พลกับเข้มหันมาสบตากันอีกครั้ง ก่อนที่เข้มจะเอื้อมมือไปลูบแก้มของพลเบาๆ

"พี่จะรักและจะดูแลพลตลอดไปนะ" เข้มเอ่ยคำสัญญาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่ยังสันเครืออยู่หน่อยๆ

พลเขาก็ไม่ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มและค่อยๆ เอียงหน้ารับจูบจากเข้ม จูบนั้นที่เต็มไปด้วยความรักและคำมั่นสัญญา ไม่นานเสียงเพลงพื้นบ้านก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเชียร์จากชาวบ้านอย่างล้นหลาม เป็นเหมือนคำอวยพรจากธรรมชาติและคนในหมูบ้านที่โอบล้อมพวกเขา

ท่ามกลางเสียงปรบมือของชาวบ้านและเสียงเพลงที่คลอเคลีย สองหนุ่มยืนเคียงข้างกัน ส่งต่อความรักที่แสนงดงามให้ทุกคนได้เห็น เป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มต้นชีวิตคู่ที่เต็มไปด้วยความหวังและความสุข

จบบริบูรณ์