บทที่ 26 สตรีไร้ยางอาย

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยามก็ถึงเวลามอบของขวัญให้ซือฮองเฮา บรรดาขุนนางแต่ละตระกูลต่างพากันทยอยเข้าไปมอบของขวัญให้ ของขวัญที่ซือฮองเฮาได้รับส่วนมากล้วนเป็นของขวัญที่มีราคาแพง ทว่าสำหรับซือฮองเฮาแล้วของพวกนี้ดาษดื่นและธรรมดาสำหรับนาง จนกระทั่งถึงคราวคนสกุลเปาเข้าไป ซือฮองเฮามองไปยังของขวัญในมือของสวีอี้ฝานและรับมา

"นี่คืออะไรหรือ"

"ฝ่าบาททรงลองเปิดดูด้วยพระองค์ดีกว่าเพคะ" สวีอี้ฝานยิ้มอย่างอ่อนโยน ซือฮองเฮาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อเปิดห่อผ้าออกนางก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากบางแต้มชาดจะคลี่ยิ้มกว้าง

"ของขวัญของเจ้าล้ำค่าถูกใจยิ่งนัก ข้าไม่เคยเห็นตัวอักษรที่งดงามเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต" นางเอ่ยพลางหันไปสบตากับสวีอี้ฝาน มือบางลูบไปยังผืนผ้าที่มีอักษรปราณีตงดงามขีดเขียนอยู่บนนั้นด้วยความดีใจ

"ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันดีใจเหลือเกินที่ฝ่าบาททรงชอบ"

"ฮูหยินผู้เฒ่าหลานสะใภ้ของท่านฉลาดเฉลียวยิ่งนัก นับว่าเป็นโชคดีของสกุลเปาแล้วที่ได้เพชรเม็ดงามไปครอบครอง" ซือฮองเฮาหันไปเอ่ยกับฮูหยินผู้เฒ่าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จางเข่อซินจึงแย้มยิ้มตอบพลางรับคำเบาๆอย่างกระอักกระอ่วนใจ เดิมทีนางคิดว่าสวีอี