Share

แค่คนที่เขาไม่เคยรัก
แค่คนที่เขาไม่เคยรัก
Penulis: แพรสีนิล

ตอนที่ 1

last update Terakhir Diperbarui: 2025-10-01 01:44:23

ถึงแล้วครับ’

โชติมนต์เปิดช่องแชทของคู่สนทนาค้างไว้ ขณะที่สายตาก็กวาดมองไปทั่วร้านอาหารกึ่งบาร์เพื่อหาตัวคนส่ง หน้านิ่วคิ้วขมวด

“เอ๊ะ หรือว่าเราจะมาผิดร้าน”

หญิงสาวชักเริ่มลังเล เธอย้อนกลับขึ้นไปอ่านข้อความเก่า ๆ อีกครั้ง แล้วเดินถอยหลังเพื่ออ่านชื่อร้านตรงเคาน์เตอร์บาร์

เอ้า ก็ถูกแล้วนี่

กำลังจะกดโทรผ่านแอปไปหาคู่นัดหมาย สายตาก็สะดุดเข้ากับเสี้ยวหน้าของชายที่นั่งจิบเหล้าตรงโต๊ะมุมในสุดของร้านเสียก่อน 

ใส่เชิ้ตสีเทาเข้ม อืม น่าจะคนนี้แหละ

โชติมนต์สูดลมหายใจลึก รวบรวบความกล้าก่อนจะเดินเข้าไปอีกฝ่าย ร้องทักทายพร้อมรอยยิ้ม

“พี่วินใช่ไหมคะ?”

อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามอง คิ้วขมวดนิด ๆ คล้ายงงแต่ก็ขานรับว่า

“ครับ”

ทว่าโชติมนต์ไม่ได้สนใจท่าทีเหล่านั้น ที่เธอกำลังสนใจคือหน้าตาเขาหล่อกว่าที่เธอคาดหวังไปมาก แถมดูเหมือนจะมีเชื้อลูกครึ่งเสียด้วย

สเปก!

ครั้นรู้สึกว่าลืมตัวเผลอจ้องผู้ชายมากเกินไป คนมาเกือบสายก็ยิ้มแก้เขิน หย่อนก้นลงนั่งร่วมโต๊ะกับเขา

“ขอโทษค่ะ พี่วินตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีก ตอนแรกที่น้ำมนต์หาไม่เจอ น้ำมนต์คิดว่าจะโดนเบี้ยวซะแล้ว”

“ชื่อน้ำมนต์?”

หญิงสาวประหลาดใจที่เขาทักเรื่องชื่อ แต่พอนึกขึ้นได้ว่านอกจากถามไถ่ชื่อกันในครั้งแรก ที่ผ่านมาเธอก็แทนตัวเองในแชทว่า ‘หนู’ มาตลอดเพราะขี้เกียจพิมพ์ยาว ๆ เธอก็อมยิ้ม

“ค่ะ ชื่อเล่นเต็ม ๆ ว่าน้ำมนต์”

“อายุเกินยี่สิบแล้วแน่นะ”

“ถึงน้ำมนต์จะดูเด็ก แต่ยี่สิบเอ็ดแล้วค่ะ”

โชติมนต์ตอบเจือขำ ครั้นเห็นเขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อกันเลยหยิบบัตรประชาชนตัวเองขึ้นมาให้ดู 

“เห็นไหมคะว่าเกินมาแล้วจริง ๆ”

ปวินท์หลุบตามองบัตรแล้วก็พยักหน้า ถึงเธอจะเด็กกว่าที่คิดพอสมควร แต่หน้าสวย นมใหญ่ หุ่นทรงนาฬิกาทรายแบบที่เพื่อนโฆษณาไว้เด๊ะ … ผ่าน

ไม่ใช่แค่เขาที่กำลังประเมิน ด้านโชติมนต์เองก็ลอบสังเกตผู้ชายที่มาเจอแล้วให้คะแนนอยู่ในใจเช่นกัน 

พวกเธอคุยกันผ่านแอปหาคู่มาเกือบหนึ่งเดือน รูปที่ลงส่วนใหญ่ก็หันข้าง เห็นหน้าไม่เต็มเท่าไร แต่พอดูออกว่ามีเค้าความหล่อ 

ซึ่งอีกฝ่ายน่าจะเป็นคนชวนคุยไม่เก่ง แรกเริ่มเธอตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ทว่าหลังจากที่เธอเผลอทำพลาดในที่ฝึกงานแล้วบ่นกับเขา 

ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เธอเคยปรามาสว่าไม่น่าดึงดูดใจ กลับให้คำปรึกษาและแนะนำทางแก้ได้อย่างน่าประทับใจ

เธอเริ่มตอบข้อความเขาไวขึ้น และขอวิดีโอคอลแทนการพิมพ์คุย ซึ่งผู้ชายก็แสนขี้อาย เปิดกล้องทีไรให้เธอเห็นแค่ครึ่งหน้าตลอด

หลังคุยกับหน้าผากเขาเป็นวรรคเป็นเวรนับเดือน ในที่สุดเธอก็เป็นฝ่ายหมดความอดทน ขอนัดเจอเขาก่อน

แต่ว่าตัวจริงผมธรรมดามากนะ

นึกถึงคำที่เขาเคยบอกแล้วเธอก็นึกขัน แม้ตัวจริงเขาจะดูสุขุม เป็นผู้ใหญ่กว่าอายุที่ใส่ไว้ว่า 32 แต่เรื่องธรรมดานี่เถียงได้ไหม 

แบบเขานี่เรียกหล่อเลยเถอะ หล่อเกินปกไปมาก

ถ้าไม่เพราะเขาเป็นคนเดียวในร้านที่ใส่เชิ้ตสีเทาเข้มตามที่บอกไว้ในแชท เธอคงไม่กล้าเดินเข้ามาทัก 

โอ๊ย ชอบอะ!

สาวที่มีสเปกชอบผู้ชายแก่กว่าร้องกรี๊ด ๆ ในใจ แต่ภายนอกยังสงวนท่าที พยายามเก็บอาการตื่นเต้น 

ว่าแต่ ... จะจีบคนแก่ต้องทำยังไงน้าาาา 

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • แค่คนที่เขาไม่เคยรัก   ตอนที่ 16

    “เฮ้ย! ไอ้น้ำมนต์!”เสียงตะโกนดังแข่งกับเสียงแตร วินาทีต่อมาเรียวแขนเธอก็ถูกกระชากเต็มแรง หญิงสาวถลาเสียหลัก ถึงจะไม่ล้มแต่สะโพกกระแทกเข้ากับเหลี่ยมมุมของรถเข็นผลไม้จนเจ็บแปลบ“แก! เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม”มิรันตีถลันมาคว้าแขนเพื่อนช่วยประคอง หากพอตัวต้นเหตุไม่เพียงแสดงความรับผิดชอบ ก่อนบิดรถหนีไปยังกล้าหันมาชักสีหน้าใส่พวกเธอ ทำราวกับกลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นฝ่ายผิด เธอก็ปรี๊ดแตก“ขับรถประสาไรวะ ไม่แหกตาดูหรือไงว่านี่ทางคนเดิน ไม่ใช่ถนนให้รถวิ่ง! คอยดูเถอะ ถ้าเจออีกแม่จะถ่ายทะเบียนแล้วส่งไปฟ้องกรมขนส่ง หาตังมากินขนม!”เสียงตะโกนด่าดังลั่น เมื่อคนหนึ่งกล้าเปิด ทีมไทยมุงผู้เห็นเหตุการณ์ก็ตะโกนด่าตาม เสียงบ่นดังระงมอยู่ครู่หนึ่ง คนเหล่านั้นก็หันมารุมถามเธอด้วยความห่วงใย“นะ...หนูไม่เป็นไรค่ะ”คนหวิดโดนรถชนหน้าถอดสีซีด ยังตกใจไม่หายแต่ก็พยายามฉีกยิ้มเพื่อไม่ให้ใครเป็นห่วง เมื่อเหตุการณ์สงบลงเหล่าไทยมุงก็สลายตัวโชติมนต์เอี้ยวหน้าไปกล่าวขอบคุณเจ้าของมือที่ช่วยดึงเธอใ

  • แค่คนที่เขาไม่เคยรัก   ตอนที่ 15

    เมื่อใกล้เที่ยงเสียงคุยโทรศัพท์กับเสียงรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์ของเหล่าพนักงาน ก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงพูดคุยว่าวันนี้จะไปกินข้าวร้านไหนกันดีโชติมนต์วางงานในมือ ชะเง้อไปมองทางห้องประชุมเล็ก ประตูใสทำให้พอมองเห็นว่าด้านในยังคงประชุมกันอย่างเคร่งเครียด ไร้วี่แววจะจบลงในเวลาอันใกล้หญิงสาวเลยก้มลงพิมพ์ข้อความไปบอกรุ่นพี่ว่าจะออกไปกินข้าว ถ้าอยากให้ซื้อมื้อเที่ยงมาเผื่อก็ให้แชทมาบอก จากนั้นก็ยื่นมือไปสะกิดเพื่อนที่กำลังนั่งตาลอยอยู่โต๊ะข้าง ๆอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมากระพริบตาถี่ ๆ ใส่“ว่า ๆ”“เที่ยงแล้ว”“อ้อ แล้วพี่บุ๊งล่ะ”“ยังไม่ออกมาเลย แต่ฉันไลน์ไปบอกแล้วล่ะ”มิรันตี เพื่อนสนิทที่มาฝึกงานพร้อมกันกับเธอพยักหน้าหงึกหงัก หยิบกระเป๋าสะพายแล้วลุกตามหลังมา ท่าทางยังง่วงงุนจนเธออดไม่ได้ที่จะหันกลับไปแซว“แหมมมม สะโหลสะเหลมาก ทำไมยะ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยหรือไง”“อุ้ย รู้ได้ไงอะ หรือว่าใต้ตาฉันดำมาก”ถ้อยคำเหมือนกังวลทว่าแววตาคนพูดกลับพราวระยับขึ้นจนคนมองกลอกตามองบน นึกหมั่นไส้ปกติแล้วมิรันตีจะชอบขอมานั่งเล่น

  • แค่คนที่เขาไม่เคยรัก   ตอนที่ 14

    “....”“....”ต่างฝ่ายต่างเงียบ มองหน้ากันไปมา ก่อนคนอายุน้อยกว่าจะเป็นฝ่ายเสหลบสายตาก่อน ใบหน้าร้อนวูบวาบด้วยความอับอายและเริ่มทำตัวไม่ถูกไหน ๆ เขาน่าจะหมดธุระที่ต้องการพูดแล้ว เธอว่าเธอกลับดีกว่าหญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบของส่วนตัว เตรียมจะกลับ หากเพียงลุกขึ้นข้อมือเธอก็ถูกเขาฉวยเอาไว้“เดี๋ยวสิ เธอจะไปไหน”“พอดีว่าน้ำมนต์เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระค่ะ”“ก็ไหนเธอบอกว่าวันนี้ว่างทั้งวัน”“ตอนแรกว่าง แต่ตอนนี้ไม่ว่างแล้วค่ะ”โชติมนต์ว่าพลางพยายามชักมือกลับ แต่เมื่อใครอีกคนดันไม่ยอมปล่อยมันเลยกลายเป็นการยื้อยุดกันไปมา คนในร้านเริ่มสังเกตเห็นแล้วหันมามอง“คุณวิน น้ำมนต์มีธุระจริง ๆ ค่ะ”หญิงสาวพยายามยืนยันในคำโกหกอีกครั้ง แต่เขากลับทำเพียงชำเลืองมามองแวบหนึ่ง ก่อนหันไปพูดกับพนักงานที่เดินถือถาดมาเสิร์ฟอาหารในจังหวะนั้นพอดี“รบกวนห่อกลับบ้านให้หน่อยครับ แล้วก็เช็กบิลเลย”แม้พนักงานจะมีสีหน้างง ๆ กระนั้นก็รับคำแล้วถอยกลับไปพร้อมกับถาดอาหาร ข้อมือโชติมนต์ถูกกระตุกเบา ๆ“นั่งลงก่อน รอเอา

  • แค่คนที่เขาไม่เคยรัก   ตอนที่ 13

    ปากเล็กอ้าพะงาบ ๆ หน้าถอดสี หลังยืนยันตัวตนด้วยบัตรประชน และได้ฟังต้นสายปลายเหตุของการเข้าใจผิด เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะตกใจกับเรื่องไหนก่อนดีระหว่างคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอคุยด้วยมาตลอดจริงๆ เขาก็แค่มุมหน้าบางมุมคล้ายกัน และที่ไม่ได้ทักท้วงตอนเธอเดินเข้าไปหาก็เพราะคนทั่วไปเรียกเขาว่า ‘วิน’ เช่นกันหรือเรื่องที่เขาลากเธอขึ้นห้องก็เพราะหลงเข้าใจผิด คิดว่าเธอคือเด็กที่เพื่อนส่งมาเอนเตอร์เทน แถมเขายังอายุสามสิบแปดเข้าไปแล้วนี่โลกกำลังเล่นตลกอะไรกับเธออยู่เนี่ย!โชติมนต์โอดครวญในใจ สองมือกุมขมับ เธออุตส่าห์ชอบเขามาก ๆ แต่ทำไม…ทำไมเรื่องมันถึงกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ“ฉัน...ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้”เห็นคนร่าเริงตอนนี้กลับมีสีหน้าเคร่งเครียด ท่าทางราวกับโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้าในพริบตาเดียว ปวินท์ก็ยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิมส่วนคนฟังได้แต่ยิ้มเซียว คำว่า ‘ไม่ได้ตั้งใจ’ ของเขา ทำเอาเธอจุกอก พูดอะไรไม่ออก และถ้าว่ากันตามจริงมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาไปทั้งหมดเรื่องเมื่อคืนมันอาจจะเป็นความผิดพลาด แต่เขาก็ไม่

  • แค่คนที่เขาไม่เคยรัก   ตอนที่ 12

    ได้ยินชายหนุ่มเปรยว่ามีเวลาไม่มากนัก โชติมนต์ซึ่งได้รับสิทธิ์ให้เป็นคนเลือกร้านอาหารจึงพาเขาเดินเลี้ยวเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นเธอสั่งชุดกุ้งทอดเทมปุระกับน้ำส้ม ส่วนเขาสั่งสลัดปูนิ่ม ชุดสเต็กปลาแซลมอนกับชาเขียวร้อนปวินท์เห็นเธอแกะถั่วแระญี่ปุ่นกินอย่างเอร็ดอร่อยก็ดันชามของตนไปให้“ขอบคุณค่ะ”ดวงตาคู่สวยหรี่โค้งจนเป็นสระอิ ในเมื่อเขายินดียกให้เธอก็ยินดีรับเข้าปาก“ชอบอาหารญี่ปุ่นเหรอ”“ก็ชอบค่ะ แต่ไม่ค่อยได้กินบ่อย ๆ มันเปลืองเงิน อ้อ แล้วร้านนี้น้ำมนต์ยังไม่เคยเข้านะ เห็นว่าคนน้อยดีก็เลยเลือก แต่ดูจากสีหน้าคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วน้ำมนต์ว่าเขาก็น่าจะทำอร่อยอยู่แหละ”โชติมนต์ทำหน้าทะเล้น แล้วหันไปขอบคุณพนักงานที่นำน้ำมาเสิร์ฟ จิบน้ำส้มแก้กระหายไปสองอึกก็เอ่ยต่อ“ว่าแต่ที่พี่วินบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนี่เรื่องอะไรเหรอคะ?”แววตาสุกใสของคนนั่งฝั่งตรงข้ามทำเอาปวินท์ชะงักไปครู่ ทั้งที่ผ่านการเจรจากับลูกค้าหน้าเลือดมามาก หากครั้งนี้กลับทำเขาหนักใจที่สุดเสียอย่างนั้น“คือ...” ชายหนุ่มถอนหายใจยาวหนึ่งทีถึงเอ่ยต่อ

  • แค่คนที่เขาไม่เคยรัก   ตอนที่ 11

    “หลบหน้าฉันทำไม”เสียงทุ้มดังใกล้ใบหูทำเอาคนกำลังจมอยู่กับห้วงความคิดของตนถึงกับสะดุ้งเฮือก หลุดอุทานเสียงดัง“ว๊ายยยย แม่ร่วง”ปวินท์ชะงักไปครู่แววตาก็หรี่โค้ง ไวระริกด้วยความขบขัน ยัยเด็กนี่อายุเพิ่งจะแค่ยี่สิบเอ็ดเองไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงได้อุทานเหมือนคนแก่รุ่นยายแบบนั้น“แม่ร่วงเลยเหรอ แล้วต้องเก็บไหม”คำถามกึ่งแซวทำให้คนที่ตื่นตกใจ แปรเปลี่ยนเป็นมองค้อนอย่างแง่งอน“พี่วินอะ ถามแบบนี้ จะมาช่วยเก็บหรือไงคะ”“ก็ได้นะ”“พี่วิน!”โชติมนต์ย่นจมูกใส่เขา แก้มแดงระเรื่อนิด ๆ ผู้ชายที่เคยพูดน้อยประหยัดวาจากลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร“แล้วนี่มาหาน้ำมนต์ถึงนี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ”“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ แล้วนี่...กำลังจะออกไปไหนหรือเปล่า”“กำลังจะออกไปหาอะไรกินค่ะ”“งั้นก็ขึ้นรถสิ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหมือนกัน”โชติมนต์เดินตามไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย ด้วยซอยที่พักนั้นอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย มีร้านรวงมากมายเปิดเรียงรายไล่ไปตั้งแต่ร้านข้าว ร้านน้ำ ร้านขนม เธอเลยหล

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status