ตอนที่4

ฝ้ายรีบปีนขึ้นไปบนต้นมะม่วงอย่างเร็ว ดินมองตามอย่างเป็นห่วงเพราะกลัวเธอจะร่วงลงมาก็รองเท้าที่เธอใส่ไม่เหมาะกับการปีนต้นไม้เลยสักนิด

"ฝ้ายยังไม่กลับ งั้นผมกลับก่อนนะคับ"วิทย์พูด

"จ้า...เดี๋ยวน้าจะบอกให้ก็แล้วกันค่ะ"แม่พูด

"คับ ผมลาล่ะคับ"วิทย์ยกมือไหว้

เขาขึ้นรถแล้วก็ขับออกมาผ่านตรงที่ฝ่างกับดินยืนอยู่

ดินแหงนหน้ามองขึ้นไปที่ต้นมะม่วง เขาเห็นฝ้ายกำลังจะลงจากต้นมะม่วง แต่ด้วยรองเท้าของเธอไม่เหมาะกับการปีนต้นไม้ทำให้ฝ้ายเหยียบกิ่งมะม่วงพลาดจนร่วงลงมา

"ว้าย!"ฝ้ายร้อง

"ฝ้าย!"ดินตกใจ

เขารีบวิ่งไปรับตัวเธอไว้ได้ทันก่อนที่จะถึงพื้น

"พี่ดิน"ฝ้ายอุทานเมื่อเห็นคนที่มารับตัวเธอไว้ได้

"ยายฝ้าย"แม่เรียก

"ฝ้าย"ฝ่างเรียก

"เป็นอะไรหรือป่าวฝ้าย...เจ็บตรงไหนมั้ย"ดินถาม เขายังอุ้มเธออยู่

"เอ่อ!ฝ้ายไม่เป็นอะไรค่ะ พี่ดินวางฝ้ายลงเถอะค่ะ"ฝ้ายพูดเบาๆ เธออายหน้าแดง

ดินยิ้มที่เห็นฝ้ายหน้าแดง เขาค่อยๆวางตัวเธอลง

"ยายฝ้ายเป็นไงบ้าง แล้วทำไมขึ้นไปอยู่บนนั้น นี่ถ้าตาดินไม่รับไว้เราต้องเจ็บตัวแน่ๆ"แม่บ่น

"ก็เพราะพี่วิทย์นั่นแหละค่ะ...ที่ทำให้ฝ้ายต้องขึ้นไปอยู่บนนั้นอ่ะ"ฝ้ายบอก

"เรานี่นะ..โตเป็นสาวแล้วยังทำตัวเป็นผู้ชายอยู่อีก"ฝ่างว่า

"ก็เพราะอย่างนี้ไงแม่ถึงอยากให้ฝ่างกลับมา...จะได้มาช่วยกันดูแลน้องสาวของเราบ้าง แม่ล่ะเหนื่อยจริงๆ"แม่บอก

"โธ่!แม่คะ อย่าเบื่อฝ้ายเลยนะคะ"ฝ้ายเข้าไปกอดแม่

ดินกับฝ่างพากันหัวเราะที่ฝ้ายออ้นแม่

"เราก็เป็นอย่างนี้ทุกที แล้วทำไมถึงร่วงมาได้ล่ะ ปกติเราปีนต้นไม้เก่งจะตาย"แม่ถาม

"ก็รองเท้ามันเป็นแบบนี้น่ะค่ะ...ก็เลยพลาด...ขอบคุณพี่ดินนะคะที่ช่วย"ฝ้ายหันมาบอกดิน

"ไม่เป็นไรหรอก..พี่เห็นตั้งแต่ตอนที่ฝ้ายปีนขึ้นไปแล้ว ก็เลยระวังอยู่"ดินบอก

"แล้วรถของเราไปไหนล่ะ"แม่ถาม

"อยู่นั่นค่ะ..เดี๋ยวฝ้ายไปขี่กลับบ้านก่อนนะคะ"ฝ้ายบอก

"ขี่ระวังล่ะ"ฝ่างบอก

"ไปลูกฝ่าง ดินเข้าบ้านกัน หิวข้าวแย่แล้วมั้ง"แม่บอก

"ยังไม่ค่อยหิวหรอกคับคุณน้า"ดินบอก

"ดินเรียกน้าเฉยๆก็พอลูก..ไม่ต้องมีคุณหรอก"แม่บอก

"คับ"ดินรับคำ

ทุกคนพากันเดินตรงไปที่บ้าน..ส่วนฝ้ายเดินไปขี่รถกลับไปจอดที่โรงรถข้างบ้าน

"มากินข้าวกันได้แล้วลูก"แม่เรียก

"ฝ้ายแล้วเรากินมาหรือยังลูก"แม่ถาม

"กินมาจากบ้านลุงมิ่งบ้างแล้วค่ะ..แต่เดี๋ยวจะกินเป็นเพื่อนพี่ฝ่างกับพี่ดินอีกหน่อยค่ะ"ฝ้ายบอก

"ฝ้ายกินข้าวน้อยไปหรือป่าว ผอมและตัวเล็กมากเลย"ดินพูด

"ฝ้ายก็กินมากนะคะ...แต่มันไม่อ้วนเองค่ะ"ฝ้ายบอก

"ทำงานมากไปล่ะสิ เราน่ะ"ฝ่างบอก

"ก็ไม่นะคะ..ฝ้ายมีคนงานช่วยเยอะแยะ"ฝ้ายบอก

"ฝ้ายเข้าไร่กี่โมงล่ะ"ดินถาม

"ตอนนี้ก็จะประมาณตื5ค่ะ...แต่ถ้าวันไหนต้องตัดกล้วยไม้กับกุหลาบก็ตี4ค่ะ"ฝ้ายบอก

"แล้วพรุ่งนี้ไปกี่โมงล่ะ..พวกพี่จะได้ไปด้วย"ฝ่างถาม

"พรุ่งนี้ ฝ้ายจะเข้าไร่ตอนบ่ายค่ะ. ตอนเช้าจะเข้าไปเคลียร์งานที่ออฟฟิตก่อนค่ะ"ฝ้ายบอก

"นั่นแหละ เราจะไปกี่โมง"ฝ่างถาม

"7โมงค่ะ พี่ฝ่างกับพี่ดินจะไปด้วยหรือคะ"ฝ้ายถาม

"ใช่สิ..พี่กลับมาช่วยงานเรา ก็ต้องไปกับเราน่ะสิ..ต่อไปนี้ฝ้ายมีพี่กับไอ้ดินมาช่วยแล้ว อย่าทำอะไรคนเดียวอีก มีอะไรก็เอามาปรึกษากันได้..เข้าใจมั้ย"ฝ่างบอก

"ค่ะ...เข้าใจแล้ว กินข้าวเถอะค่ะจะได้พักผ่อน"ฝ้ายบอก

ทุกคนนั่งกินข้าวและคุยกันอย่างมีความสุข ดินนั่งคุยไปมองฝ้ายไป...เขาชอบมองเวลาเธอยิ้ม และเขาแน่ใจว่าเธอยังมีเรื่องที่จะทำให้เขาประหลาดใจได้อีกอย่างแน่นอน

หลังจากที่กินข้าวกันแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอน

ฝ้ายอาบน้ำเข้านอนแล้ว แต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับ เธอจึงลุกขึ้นเดินเปิดประตูออกไปที่ระเบียง เธอมองออกไปในความมืดข้างหน้า

วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ใช่เธอกำลังคิดถึง"ดิน" ผู้ชายที่เธอแอบชอบตั้งแต่ตอนเรียนม.ปลาย ไม่ได้เจอเขาหลายปีทำให้เธอคิดว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาน่าจะเปลี่ยนหรือจางหายไปแล้ว แต่พอได้เจอเขาในวันนี้ ก็ทำให้เธอรู้ว่าความรู้สึกเหล่านั้นไม่เคยจางหายไป เธอยังคงชอบเขาอย่างไม่เปลี่ยนแปลงหรืออาจจะมากกว่าเดิม ต่อไปนี้เธอจะทำยังไงดี เขาจะมาอยู่ที่นี่เพื่อช่วยฝ่างทำงานในไร่ เธอกลัวว่าตัวเองจะเผลอแสดงความรู้สึกที่มีต่อเขาออกมาให้เขาได้รู้ เธอกลัวว่าถ้าเขารู้แล้วความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้จะหมดไป

ฝ้ายถอนหายใจ แค่วันนี้เธอโดนเขาอุ้มตอนที่ตกจากต้นมะม่วง เธอก็อายจนหน้าแดงแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นหรือป่าว แต่เธอก็สังเกตุว่าเขามองเธอบ่อยๆ ยิ่งตอนที่นั่งกินข้าวด้วยกันก็มองเธอตลอด แต่ก็คงเป็นเพราะเขาไม่เคยเห็นเธอมานานก็เลยอาจจะแปลกไปบ้าง

"ยังไม่นอนอีกเหรอฝ้าย"

มีเสียงเรียกดังมาจากด้านข้าง

"พี่ดิน"

ฝ้ายเรียก เธอสะดุ้งตอนที่ถูกเรียกแต่พอหันกลับมาเห็นว่าเป็นเขา เธอก็เริ่มจะหน้าแดงเพราะกำลังคิดถึงเขาอยู่พอดี

"ว่าไง..พี่ทำให้ตกใจเหรอ"ดินถาม

"นิดหน่อยค่ะ..พอดีฝ้ายคิดอะไรเพลินๆน่ะค่ะ แล้วพี่ดินล่ะคะนอนไม่หลับเพราะแปลกที่หรือป่าว ที่นี่ไม่เหมือนในกรุงเทพนะคะ...ก็จะเงียบๆหน่อย"ฝ้ายบอก

"ไม่หรอก พี่ชอบที่นี่นะ เงียบสงบดี"ดินพูด

"แน่ใจเหรอคะว่าจะอยู่ไหว"ฝ้ายถาม

"ไหวสิ..ให้อยู่ตลอดไปยังได้เลย"ดินพูด เขามองหน้าเธอตรงๆ

"แล้วมาอย่างนี้ แฟนพี่ดินไม่ว่าเหรอคะ"ฝ้ายถาม

"ใครบอกเราว่าพี่มีแฟนแล้ว"ดินถาม

"ไม่มีใครบอกหรอกค่ะ..ก็พี่ดินหน้าตาดี การศึกษาก็ดี ก็น่าจะมีแฟนหรือคนมาให้เลือกมากอยู่นะคะ"ฝ้ายบอก

"พี่ก็เหมือนไอ้ฝ่างนั่นแหละ ยังไม่มีแฟนหรอก"ดินพูด

"สมควรเลยค่ะที่เป็นเพื่อนกันได้..แล้วอย่างพี่ฝ่างกับพี่ดินยังไม่มีแฟนได้ ทำไมแม่ถึงอยากให้ฝ้ายมีแฟนนักก็ไม่รู้"ฝ้ายบอก

"แล้วทำไมเราถึงยังไม่อยากมีล่ะ"ดินถาม

"ก็ยังไม่เจอคนที่ใช่และคนที่ชอบอ่ะค่ะ..อีกอย่างฝ้ายไม่รีบ อยู่อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว"ฝ้ายยิ้ม

"รู้มั้ย...เวลาฝ้ายยิ้มน่ารักมากเลยนะ..เหมือนเมื่อก่อนเลย"ดินชม เขามองเธออยู่ตลอดเวลา

"ไม่ต้องมายอหรอกค่ะ...ฝ้ายไม่ลอยหรอก"ฝ้ายบอก เธอเขินที่ถูกเขาชมจนต้องมองไปทางอื่น

"พี่พูดเรื่องจริง..มิน่าถึงได้มีคนมาตามจีบมากมายเลย...แล้วถ้าพี่จะขอจีบเพิ่มอีกสักคนจะได้มั้ย"ดินถาม เขาทำหน้าตาจริงจัง

"............"เงียบ

ฝ้ายหันมามองหน้าดินแต่พอเห็นสายตาของเขาที่มองเธอทำให้ต้องหลบตามองไปที่อื่นแทน

"ว่าไง...พี่จะจีบฝ้ายบ้างได้มั้ย"ดินถามอีก

"พี่ดินอย่ามาพูดเล่นดีกว่าค่ะ...ฝ้ายขอตัวไปนอนก่อนนะคะง่วงแล้ว"ฝ้ายบอก

เธอหมุนตัวเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนทันที