บทที่ 1

เยี่ยชิวผลักประตูเข้าไป ก่อนจะได้ยินเสียงพูดคุยของชายหญิงคู่หนึ่งดังมาจากทางห้องน้ำ

“ฉันอดอยากปากแห้งมาหลายวันแล้ว”

“อย่ารีบร้อนนักสิคะ ฉันยังอาบน้ำไม่เสร็จเลยนะ......”

เปรี้ยง!

เยี่ยชิวรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ใบหน้าของเขาซีดเซียวลงฉับพลัน

เพราะประโยคหลังนั้น เป็นเสียงของจางลี่ลี่

จางลี่ลี่ก็คือแฟนสาวของเยี่ยชิว

พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เรียนห้องเดียวกันในคณะแพทย์ศาสตร์ พวกเขาคบกันมาสองปีแล้ว หลังจากเรียนจบก็ยื่นสมัครเป็นแพทย์ที่โรงพยาบาลเจียงโจวพร้อมกัน ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงทดลองงาน ยังไม่ได้เป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลอย่างแท้จริง

เยี่ยชิวไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า จางลี่ลี่จะทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจของเขา

ตอนได้ยินเสียงหอบหายใจดังครวญครางออกมาจากห้องอาบน้ำเป็นระยะๆ เยี่ยชิวโกรธจัดจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขากำหมัดแน่นขณะก้าวฉับๆ ตรงไปทางห้องน้ำ

เขาอยากจะดูให้ชัดๆ ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างในนั้นเป็นใครกันแน่!

แต่ทว่า ตอนที่เขาเดินมาถึงหน้าประตูห้อง ก็หยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน

เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วมันยังไงละ?

มันเปลี่ยนแปลงความจริงได้ที่ไหนกัน?

ระยะห่างเพียงบานประตูกั้นกลาง กลับทำให้เยี่ยชิวรู้สึกว่าในช่วงเวลานี้ เขากับจางลี่ลี่ห่างไกลกันราวกับมีพันขุนเขาหมื่นสายน้ำขวางกั้น

ช่างเถอะ ยังไงก็เคยรักกันมาก่อน ถือซะว่าไว้หน้าอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน!

เยี่ยชิวสูดหายใจเข้าลึกๆ หมุนตัวกลับเตรียมจะเดินออกไป ประจวบเหมาะกับในจังหวะนั้น มีเสียงพูดคุยดังขึ้นในห้องน้ำพอดี

“นายเร่งมือหน่อย เยี่ยชิวใกล้จะเลิกงานแล้ว ถ้าเขากลับมาเห็นเข้าพวกเราได้จบเห่กันแน่”

“เห็นก็เห็นสิ ฉันกลัวเขาเสียที่ไหนกัน”

เยี่ยชิวขมวดคิ้ว เสียงของผู้ชายที่อยู่ด้านในฟังดูคุ้นหูอยู่เล็กน้อย

ก่อนจะได้ยินจางลี่ลี่บอกว่า “นายนี่แสบจริงๆ......จริงสิ นายไปคุยกับพ่อเรื่องรับฉันเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลหรือยัง?”

“ไม่ต้องห่วง พ่อผมเป็นถึงรองผู้อำนวยการ แค่สั่งการลงไปประโยคเดียวก็เลื่อนตำแหน่งให้เธอได้แล้ว”

เป็นเขานี่เอง!

วินาทีนั้น เยี่ยชิวมั่นใจทันทีว่าผู้ชายที่อยู่ในห้องน้ำเป็นใคร เขาคือกัวเส้าชง!

กัวเส้าชงคือศัลยแพทย์ของโรงพยาบาลเจียงโจว ปกติเขามักจะทำตัวกร่างวางอำนาจไปทั่ว เพราะถือว่าพ่อของตัวเองเป็นรองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเจียงโจว

นับตั้งแต่วันแรกที่เข้าไปทำงานในแผนกศัลยกรรม เยี่ยชิวก็ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับกัวเส้าชงมาอย่างหนาหู อย่างเช่นเรื่องที่เขาบังคับแฟนสาวที่กำลังท้องให้ยุติการตั้งครรภ์ เรื่องที่เขาไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่แต่งงานมีสามีแล้วหรือเรื่องที่เขาบีบบังคับพยาบาลหน้าตาสะสวยให้......

สรุปได้ว่า กัวเส้าชงเป็นกากเดนคนหนึ่ง!

“เพียงเพราะต้องการผ่านโปร ลี่ลี่ถึงกับยอมหลับนอนกับไอ้สวะสังคมอย่างกัวเส้าชง ทำแบบนี้มันคุ้มค่างั้นเหรอ?” เยี่ยชิวปวดใจเหมือนโดนมีดกรีด

ในห้องน้ำ

จางลี่ลี่เอ่ยถามว่า “เยี่ยชิวจะได้บรรจุเป็นแพทย์ไหม?“

“ไม่มีทางซะหรอก” กัวเส้าชงตอบ “ฉันถามพ่อมาแล้ว ในบรรดาแพทย์ฝึกหัดทั้งหมดที่อยู่กลุ่มเดียวกับพวกเธอ มีโควตาบรรจุได้แค่คนเดียวเท่านั้น คนอื่นๆ ที่เหลือจะต้องรอปีหน้า”

จางลี่ลี่เอ่ยต่อว่า “ตอนยื่นสมัครงานเยี่ยชิวได้คะแนนเต็ม ระหว่างช่วงฝึกปฏิบัติงานก็ทำผลงานได้ดีมาก ที่สำคัญที่สุดคือ หัวหน้าแผนกไป๋วาดหวังกับเขาไว้สูงมากเลย”

“หัวหน้าแผนกไป๋ให้ความสำคัญกับเขาแล้วยังไงล่ะ สุดท้ายอำนาจตัดสินใจก็อยู่ในมือของพ่อฉันอยู่ดี” กัวเส้าชงกล่าวต่อ “แต่ได้ยินพ่อฉันบอกว่าหัวหน้าแผนกไป๋เคยเรียกเขาเข้าไปพบ เพราะอยากจะให้โควตาบรรจุกับเยี่ยชิว ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมหัวหน้าแผนกไป๋ถึงดีกับเยี่ยชิวขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าพวกเขามีลับลมคมในกัน?”

“พูดบ้าอะไรของนายน่ะ หัวหน้าแผนกไป๋เธอสวยตั้งขนาดนั้น จะไปชายตามองคนอย่างเยี่ยชิวได้ยังไง”

“ก็จริงนะ หัวหน้าแผนกไป๋ทำหน้าบอกบุญไม่รับทุกวันเลย ท่าทางไม่เป็นมิตรเข้าถึงยากแบบนั้น มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นพวกนิสัยเย็นชา”

“ถ้างั้นนายลองถามพ่อนายดูหรือยัง ว่าโควตาบรรจุครั้งนี้เป็นของใคร?”

“เรื่องนี้ยังต้องถามอีกเหรอ ก็ต้องเป็นของเธออยู่แล้วสิ! แต่ว่าไอ้เด็กเยี่ยชิวนั่นก็น่าสงสารเหมือนกันนะ นอกจากจะไม่มีทางได้บรรจุแล้ว ยังโดนแฟนสวมเขาอีก น่าสังเวชชะมัด”

“ทำไมล่ะ นายเห็นใจเขาเหรอ?” จางลี่ลี่ถาม

“เห็นใจก็บ้าแล้ว!” กัวเส้าชงเอ่ยอย่างขบขัน “จะว่าไปไอ้หมอนั่นก็โง่ชะมัด คบกับเธอมาตั้งสองปีแต่กลับไม่เคยมีอะไรด้วยกัน ถ้าไม่รู้คงคิดว่าเขากำลังฝึกวิชาวัดเส้าหลินแน่ๆ”

“พอได้แล้วน่า นายน่ะเงียบไปเลย!”

“ฉันพูดแค่นี้เธอก็เป็นห่วงเป็นใยเขาแล้วเหรอ? ใช่สิ อย่างไรพวกเธอก็คบกันมาตั้งสองปี...”

“พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย ก็แค่ไอ้ลูกไม่มีพ่อ ฉันจะไปห่วงใยเขาทำบ้าอะไรล่ะ!” จางลี่ลี่พูดด้วยท่าทางหยามหมิ่น

เยี่ยชิวที่อยู่อีกด้านของประตูได้ยินประโยคนี้เข้าไปก็ลมหายใจติดขัด ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ในดวงตาประหนึ่งมีไฟปะทุออกมา

ลูกไม่มีพ่อ.....

ถึงแม้คำพูดนี้จะฟังดูหยาบคายอย่างยิ่ง แต่มันก็เป็นจริงอย่างที่อีกฝ่ายพูดนั่นแหละ เขาเป็นลูกไม่มีพ่อจริงๆ

เพราะเขาเป็นลูกไม่มีพ่อ แม่ของเขาถึงได้ถูกขับไล่ไสส่งออกมาจากครอบครัว

เรื่องนี้ เป็นความลับที่เยี่ยชิวไม่อยากจะเอ่ยถึงมากที่สุด

เขาบอกเรื่องนี้กับจางลี่ลี่แค่คนเดียวเท่านั้น

“เยี่ยชิวเป็นลูกไม่มีพ่อเหรอ? เรื่องมันเป็นมายังไงเนี่ย? เธอรีบเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้นะ” กัวเส้าชงรบเร้าถาม

จางลี่ลี่จึงเล่าว่า “จนถึงทุกวันนี้ เยี่ยชิวก็ยังไม่รู้ว่าพ่อที่แท้จริงของตัวเองเป็นใคร”

“บ้าน่า ขนาดพ่อของตัวเองเป็นใครยังไม่รู้เลยเนี่ยนะ? เขาโกหกเธอหรือเปล่า?”

“เขาไม่รู้จริงๆ นะ”

“งั้นแม่ของเขาไปท้องกับใครล่ะ?” กัวเส้าชงเอ่ยต่อ “ต่อให้นอนกับหมาตัวหนึ่ง อย่างน้อยก็น่าจะรู้จักชื่อหมาตัวนั้นไม่ใช่เหรอ......”

เส้นเลือดบนหน้าผากของเยี่ยชิวปูดโปนขึ้นมา แม่เป็นเกล็ดย้อนของเขา ใครหน้าไหนก็มาหลบหลู่ดูหมิ่นแม่ของเขาไม่ได้ทั้งนั้น เขาจึงยกเท้าถีบประตูด้วยความเดือดดาล

“ปัง!”

ประตูห้องน้ำถูกถีบอย่างกะทันหัน คนที่อยู่ข้างในจึงแตกตื่นกันจ้าละหวั่น

“กรี๊ด.....” จางลี่ลี่กรีดร้องออกมาสุดเสียง รีบคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบตัวอย่างว่องไว

กัวเส้าชงก็ตกใจจนสะดุ้งเฮือกไปเหมือนกัน เขารีบกระโจนขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ ตอนที่เขาเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือเยี่ยชิว สีหน้าเคร่งเครียดที่มีอยู่แต่เดิมก็เลือนหายไปทันที ก่อนจะฉีกยิ้มเอ่ยว่า “ลี่ลี่ เธอดูสิว่าใครมา?”

ลี่ลี่หันไปมองทางประตูห้องน้ำก่อนจะชะงักไป “เยี่ยชิว นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ฉันกลับมาสักพักแล้ว ขอโทษด้วยละกันที่มาขัดจังหวะความสุขของพวกเธอ” เยี่ยชิวใบหน้าถมึงทึง พยายามข่มกลั้นโทสะอย่างสุดกำลัง

จางลี่ลี่พยายามอธิบาย “เยี่ยชิว เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ ฉัน......”

“ฉันเห็นกับตาตัวเองเลยนะ เธออยากจะบอกกับฉันว่าทั้งหมดที่เห็นมันเป็นเรื่องไม่จริงเหรอ? จางลี่ลี่ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้!”

การคาดคั้นของเยี่ยชิวทำให้จางลี่ลี่อับอายจนกลายเป็นความโกรธ

จางลี่ลี่คร้านจะหาข้อแก้ตัว เธอเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ตอนแรกฉันน่าจะตาบอดจริงๆ นั่นแหละ ไม่งั้นคงไม่ไปหลงคบผู้ชายกระจอกอย่างนายหรอก”

“ตลอดสองปีที่คบกับนายมา นายให้กำไลเก่าๆ นี่เป็นของขวัญฉันแค่ชิ้นเดียว แถมยังมีหน้ามาบอกว่าเป็นสมบัติตกทอดของตระกูลอีก ถุย!”

จางลี่ลี่ถอดกำไลหยกสีขาวออกมาจากข้อมือแล้วโยนคืนให้เยี่ยชิว “นับจากนี้เป็นต้นไป ฉันจะมีชีวิตที่สดใสรุ่งโรจน์ ส่วนนายก็ใช้ชีวิตยากลำบากต่อไปเถอะ พวกเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก!”

เยี่ยชิวมองจางลี่ลี่ด้วยความตกตะลึง หัวใจเย็นเฉียบไปทั้งดวง

ผู้หญิงที่เขาหลงรักปักใจ ทำไมถึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ?

กัวเส้าชงตวัดแขนกอดเอวของจางลี่ลี่ มองเยี่ยชิวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ไอ้หน้าอ่อน อยากดูถ่ายทอดสดไหมล่ะ? ฉันกับจางลี่ลี่แสดงให้นายดูตอนนี้ได้นะ”

“ดูแม่มึงสิ” เยี่ยชิวกำหมัดยกขึ้นต่อยหน้ากัวเส้าชงเต็มแรง

ตุ้บ!

กัวเส้าชงโดนต่อยจนจมูกหักเลือดไหล

“เชี่ย กล้าต่อยกูเหรอวะ กูเอามึงตายแน่” กัวเส้าชงรัวกำปั้นต่อยใส่เยี่ยชิวแบบไม่ยั้ง

กัวเส้าชงตัวสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร สูงกว่าเยี่ยชิวถึงหนึ่งช่วงศีรษะ ปกติชอบออกกำลังอยู่แล้วจึงมีร่างกายแข็งแรงกำยำมาก เยี่ยชิวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาสักนิด

ไม่นานนัก เยี่ยชิวก็โดนต่อยจนลงไปนอนกองกับพื้น

“ก็แค่ลูกไม่มีพ่อ กล้าดียังไงมาต่อยกู อยากตายมากหรือไงวะ!”

หลังจากกัวเส้าชงทำร้ายอีกฝ่ายได้สักพักก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย เขาจึงเหยียบนิ้วมือสองข้างของเยี่ยชิวจนหักเป็นการทิ้งท้าย

“อ๊าก.....” เยี่ยชิวร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะหมดสติไป

“กระจอกขนาดนี้ยังกล้าลงไม้ลงมือกับกูอีก แกนี่มันขยะชัดๆ เลย”

กัวเส้าชงถ่มน้ำลายใส่ร่างเยี่ยชิว เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่าในตอนนั้น เลือดแดงสดที่ไหลจากนิ้วของเยี่ยชิวกำลังค่อยๆ ซึมซาบเข้าไปในแหวนหยกสีขาว......