Chapter 8    

“ไม่เป็นไรหรอก บ้านหลังนี้ครึกครื้นดีฉันชอบ ว่าแต่หนูแก้วยังชอบกินฉู่ฉี่ปลาทูอยู่อีกหรือเปล่า”       

            “คุณยายรู้ได้ยังไงคะว่าแก้วชอบทานฉู่ฉี่ปลาทู” คราวนี้แก้วกานดาถึงกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่หญิงสูงวัยพูดออกมา นอกจากชื่อของเธอจะคล้ายกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ยังมีอะไรหลายๆ อย่างที่คล้ายคลึงกัน โดยเฉพาะนิสัยใจคอ ที่มักมองโลกในแง่ดี            หรือแม้แต่อาหารการกิน                        

            “ทำไมฉันจะไม่รู้ หนูแก้วอย่าลืมสิ ฉันเป็นใคร นี่คุณนายเรไรผู้กว้างขวาง ที่สำคัญฉันหมายมั่นปั้นมือให้หนูประกายแก้วมาเป็นสะใภ้ จนกระทั่งเวลาผ่านไป ฉันก็ยังไม่เคยลืม”                                         

            พอพูดมาถึงประโยคนี้ ทำเอาหญิงสูงวัยจุกอยู่ในอก เพราะหลายสิบปีมานี้นางอยู่อย่างอ้างว้าง หลังจากที่ไลอ้อนกลับไปง้อภรรยาของเขา แต่ทว่าทั้งคู่ได้ลาลับไปอย่างไม่มีวันกลับ แต่พอเจอแก้วกานดานางกลับคิดว่าเธอคือประกายแก้ว                                                                                   

            “ประกายแก้ว ชื่อคุ้นๆ” กนกรู้สึกว่าเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน พอนึกขึ้นได้ ทำให้หญิงหญิงวัยกลางคนถึงกับยกมือขึ้นมาป้องปาก แต่เธอก็ไม่อยากทำตัวให้ดูมีพิรุธ                                                        

            “คุณยายทานข้าวดีกว่าค่ะ วันนี้ดิฉันทำเมนูง่ายๆ คุณยายทานได้ไหมคะ” กนกทำเป็นไม่สนใจว่าใครคือประกายแก้ว ทั้งที่ภายในใจอยากเห็นภาพถ่าย เพื่อยืนยันว่าใช่คนเดียวกันกับที่เธอสงสัยไว้หรือเปล่า

            “กินได้สิ ฉันขอทานข้าวก่อนนะ เดี๋ยวค่อยกินหมั่นโถว”                 

            “ห่อไปกินที่บ้านก็ได้นะคะคุณยาย” แก้วกานดารู้สึกชอบที่คุณยายเป็นคนคุยสนุกและเป็นกันเอง

            “ก็ดีเหมือนกัน” หญิงสูงวัยรู้สึกชอบใจในรสชาติอาหารคาวหวาน แม้แต่ขนมไทย คุณนายเรไรยังขอห่อกลับบ้าน เพื่อเอาไปฝากหลานชาย

            “กิ่งออกไปดูซิ ใช่รถแท็กซี่ที่โทรเรียกหรือเปล่า”                             

            “เดี๋ยวแก้วไปดูเองค่ะแม่” พอแก้วกานดาเดินออกไป กนกเริ่มทนไม่ไหว เมื่อนางรู้สึกค้างคาใจ ในชื่อของประกายแก้ว                               

            “หลานชายคงชอบหมั่นโถวที่คุณยายเอาไปฝากนะคะ”                 

            “ลูคัสคงไม่กิน แต่ครูซไม่แน่ เพราะหลานชายของฉันคนนี้ ชอบเอาใจคุณย่าเป็นที่หนึ่ง”        

            “ครูซ ชื่อเพราะจังเลยนะคะ” กนกไม่คิดว่าโลกจะกลม เมื่อเบื้องบนส่งคนที่เคยเกี่ยวข้องกับประกายแก้วเข้ามาวนเวียนในชีวิตของแก้วกานดา                                                            

            หญิงสูงวัยหยิบธนบัตรส่งให้กนกหลายใบ ซึ่งคงหลายพันบาท แต่กนกกับลูกสาวได้ปฏิเสธที่จะรับ เพราะเธอทำทุกอย่างด้วยใจ ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนจากหญิงสูงวัย                                             

            “ไม่เป็นไรค่ะคุณยาย แท็กซี่มาพอดีเลย ถ้ามีโอกาสอย่าลืมแวะมาข้าวกับพวกเราอีกนะคะ” กนกยิ้มให้กับแขกคนแรกของบ้าน ในรอบหลายสิบปีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม                                                          

            “ฉันจะมาอีกนะ ขอบใจมาก อาหารมื้อนี้พิเศษมากๆ”                   

            “ไปกันค่ะคุณยาย” แก้วกานดาเดินเข้ามาพยุงหญิงสูงวัยไปขึ้นรถ ขณะที่มารดากับน้องสาวของเธอยืนโบกไม้โบกมือให้กับหญิงสูงวัย                 

            “แม่บอกให้ไปส่งคุณยายเป็นเพื่อนพี่หน่อย เรานี่ไม่ไหวเลยนะ”     

            “โธ่แม่จ๋า กิ่งมีการบ้านต้องทำนี่นา”                                             

            “เก็บจานชามไปล้างให้เสร็จก่อน”                                               

            “ค่ะ คุณนายกนก”                                                                     

            “เดี๋ยวเหอะ... ลูกคนนี้นี่” พอลูกสาวเดินไปเก็บจานที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร กนกรีบเดินเลี่ยงขึ้นไปบนห้องของเธอทันที ก่อนจะรื้อแฟ้มอัลบั้มรูปภาพเก่าๆ ออกมา ซึ่งภาพของประกายแก้วกับกิตติยังคงฉายแววความรักที่มีให้กัน ราวกับว่ามันจะไม่มีวันจืดจางหายไป                                        

            “พวกคุณสองคนคงได้อยู่ด้วยกันแล้วสินะ ฉันฝากคุณแก้วดูแลเขาด้วยนะ ไม่ว่าฉันจะเป็นตัวแทนของใครก็ตามที แต่ฉันก็รู้สึกดี ที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายอย่างคุณกิตติ” หญิงวัยกลางคนยังคงเปิดดูรูปภาพเก่าๆ ซึ่งเธอเข้าใจดีว่ากิตติรักประกายแก้วมากเพียงใด                                          

             เพราะว่าชื่อของแก้วกานดามีที่มา เดิมทีหญิงสาวมีชื่อเล่นว่ากานดา แต่พอมารดาของเธอจากไป กิตติจึงเรียกลูกสาวว่าแก้ว เพื่อตอกย้ำในความรักที่เขามีให้กับประกายแก้วอย่างไม่เสื่อมคลาย       

          เมื่อคุณนายเรไรบอกพิกัด ซอกซอยเลขที่บ้านให้คนขับแท็กซี่ แก้วกานดาแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือบ้านหญิงสูงวัย เพราะเธอคิดว่าคุณยายคงจำผิด หรือไม่ลูกหลานของนางอาจจะทำงานที่บ้านหลังนี้           

            “คุณยายแน่ใจนะคะว่าใช่หลังนี้แน่”                                            

            “ใช่สิ เราเข้าไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้หลานชายไปส่งเอง”             

            “ไม่เป็นไรค่ะคุณยาย เดี๋ยวแก้วจะให้คนขับแท็กซี่จอดรอ แป๊บหนึ่งนะคะ” หญิงสาวเดินไปกดออดหน้าบ้าน ก่อนจะเดินกลับไปคุยกับคนขับแท็กซี่ ซึ่งเธอไม่กล้าปล่อยหญิงสูงวัยเข้าไปในบ้านตามลำพัง เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณยายพูดนั้นจะใช่ความจริงหรือเปล่า เพราะบางทีนางอาจจะจำที่อยู่ผิดก็เป็นไปได้                      

            “อ้าว! คุณท่านกลับมาแล้ว ดีใจจังเลยค่ะ” เด็กรับใช้ในบ้านกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

            “อะไรของหล่อน ฉันแค่ออกไปซื้อของ หนูแก้วมาสิลูกเข้าไปดื่มน้ำดื่มท่าก่อนค่อยกลับ” แก้วกานดารีบเดินเข้ามาหาหญิงสูงวัย ก่อนที่เธอจะเข้าไปข้างใน พร้อมกับกล่องใส่หมั่นโถว ที่คุณนายเรไรอยากเอามาฝากหลานชาย                                                                                            

            “คุณย่า!” ครูซที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ในห้องนั่งเล่น พอเห็นหญิงสูงวัยก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน เขารีบลุกเดินเข้าไปสวมกอดนางเอาไว้ ราวกับเด็กตัวเล็กๆ ที่เห็นมารดากลับจากที่ทำงาน                     

            “วันนี้ไม่ไปค้างที่คอนโดหรือไง ปล่อยย่าได้แล้ว”                           

            “จะไปได้ยังไงครับ ก็ผมรอคุณย่าอยู่นี่ไง ดีใจจังที่คุณย่าไม่เป็นอะไร แล้วนั่น...” ครูซเองถึงกับพูดไม่ออก เพราะยังคงจำใบหน้าของมารดาได้ไม่เคยลืม ไม่ว่าจะเป็นดวงหน้ารูป คิ้วโก่งสวยราวกับจับพู่กันขึ้นมาวาดเอาไว้ แววตาใสซื่อ ริมฝีปากรับกับจมูกของหญิงสาว ช่างมีส่วนละม้ายคล้ายกับมารดาของเขาราวกับฝาแฝด