ตอนที่ 5 ร้อนเงิน (2)

ฉันสะบัดหน้ากลับมา แต่ตั้งใจทำงานของตัวเองไม่เท่าไหร่เสียงประตูก็ดังขึ้นอีกรอบ คราวนี้เป็นยัยรุ่นพี่ที่เพิ่งเจอกันก่อนหน้านี้ พอเห็นฉันหน้าเธอก็แสดงออกเลยว่าไม่ชอบ

“ฟิวส์ ยัยนุ่นจะเข้ามาตอนนี้อยู่หลังมอ เราจะสั่งข้าวฟิวส์เอาอะไรไหม”

“ไม่ ยังไม่หิว” พี่ฟิวส์ตอบแค่นั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาทำหน้ายังไงเพราะแกล้งดูเอกสารอยู่เดียวยัยรุ่นพี่นั่นหาว่าสนใจ

“ให้น้องมันทำงานอะไรเหรอ ให้เมย์ทำก็ได้นะ” เธอไม่พูดเปล่าแต่ก้าวเท้าเข้ามายืนอยู่ข้างกายจนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

“ไปทำงานของเธอเถอะ เด็กมันต้องทำงานให้ฉันอยู่แล้ว” พี่ฟิวส์หันมามองรุ่นพี่ที่ชื่อเมย์แล้วบอกเสียงเรียบ

ไม่รู้ว่าเป็นนิสัย หรือเขาพยายามวางตัวในฐานะนายกสโมสรนักศึกษากันแน่ เวลาพูดฉันถึงได้รู้สึกได้ว่าเขาทำสีหน้าและน้ำเสียงนิ่งตลอด ยกเว้นคุยกับเพื่อนรุ่นพี่ที่เจอมาเมื่อคืนจะอีกแบบ

“วันนี้เราไม่มีงานอะไรเลย เดี๋ยวช่วย…”

“ไม่ต้องช่วย ฉันลงโทษเด็กมันอยู่” พี่ฟิวส์บอกแค่นั้นแล้วก็ไม่สนใจอีก เป็นอันว่าคุณพี่เมย์ไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ต่อ ซึ่งเป็นเรื่องที่ฉันรู้สึกสะใจเหลือเกิน

ปกติไม่เคยมีความคิดด้านลบแบบนี้หรอกนะ แต่ยัยรุ่นพี่คนนี้ฉันรู้สึกได้ว่าหล่อนไม่ได้คิดดีกับฉันเลย แต่ทั้งหมดนี้น่าจะมีผลมาจากคนที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะข้างๆ นี้

พี่เมย์นั่นชอบพี่ฟิวส์อยู่แน่นอน! ฉันฟันธง!

“หนูกลับได้กี่โมงคะ”

นั่งทำงานไปสักพักท้องก็เริ่มหิวเลยแกล้งถามพี่ฟิวส์ไป แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นจากงานมองฉันด้วยสีหน้ารำคาญ

“ทำงานได้นิดหน่อย หาเรื่องจะกลับอีกแล้ว ขี้เกียจจังวะ”

“ไม่ได้ขี้เกียจ แต่พี่ควรแจ้งเวลาหน่อยว่าหนูต้องทำงานถึงกี่โมง บางวันหนูก็ต้องไปทำงานร้านเหล้า ไม่ได้มาแบบนี้ทุกวัน” ฉันเถียง เมื่อถูกกล่าวหาอย่างนั้น ถ้าขี้เกียจไม่นั่งทำตั้งแต่บ่ายสามจนถึงหกโมงแบบนี้หรอก “แล้วก็ควรบอกด้วยว่าจะให้มาช่วยงานถึงเมื่อไหร่ หนึ่งเดือน สองเดือนหรือสามเดือนถึงจะพอที่ต้องจ่ายให้น่ะ”

“…ทีอย่างนี้ล่ะเก่ง” พี่ฟิวส์ขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตัวเอง “วันนี้เธอต้องทำให้เสร็จกองนั้น วันอื่นยังไม่ได้คิดเวลา”

พูดจบเขาก็เดินหนีออกไปนอกห้อง ไม่รอให้ฉันโวยวายต่อ มันน่าโมโหนัก แล้วงานที่กองอยู่นั่นผ่านมาสามชั่วโมงแล้วยังไม่ถึงครึ่ง ถ้าทำงานโดยไม่มีเป้าหมายว่าจะใช้หนี้หมดตอนไหนขอไม่ทำดีกว่า

ทว่าสุดท้ายฉันก็ต้องนั่งก้มหน้าทำงานต่อ วันนี้ไม่เคลียร์พรุ่งนี้ก็ต้องจัดการเองให้รู้แล้วรู้รอด

พี่ฟิวส์กลับมาหลังจากที่เขาหายไปเกือบครึ่งชั่วโมง ในมือถือถุงใสที่มีข้าวกล่องอยู่สองกล่อง เขาหยิบมันขึ้นมา ตอนที่กำลังจะเดินผ่านโต๊ะของฉัน ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะทำงาน โดยที่ไม่พูดไรสักคำ แถมยังทำสีหน้าเรียบเฉยใส่ฉันอีกต่างหาก

“ขอบคุณค่ะ ที่อุตส่าห์ซื้อมาให้” ฉันขอขอบคุณมารยาทก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบข้าวกล่องกล่องนั้นขึ้นมา

ถามว่าเขินไหมที่ต้องทานข้าวของเขา ตอบเลยว่าไม่เพราะตอนนี้ฉัน หิวจนแสบท้องหมดแล้ว อย่างน้อยเขาก็ใจดีที่อุตส่าห์ซื้อมันมาให้

หลังจากทานข้าวเสร็จฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ ส่วนพี่ฟิวส์ก็ทำงานของตัวเอง ทั้งห้องมีเพียงเสียงเพลงที่พี่ฟิวส์เปิดเอาไว้เพราะทั้งฉันและเขาต่างทำงานของตัวเอง อีกอย่าง ก็ไม่รู้ว่าจะชวนคุยเรื่องอะไร พอคุยกันเมื่อไหร่ก็เหมือนเราจะมีปากเสียงกันตลอด

“ไอ้ฟิวส์ ยังไม่กลับเหรอ”

“อืม ทำงาน”

รุ่นพี่คนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา พอเห็นฉันเขาก็ทำสีหน้าแปลกใจเช่นเดียวกันกับรุ่นพี่คนก่อนหน้านี้ไม่มีผิด เขาถามแล้วมองเพื่อนตัวเองสลับกับมองฉันไปมาพอพี่ฟิวส์ตอบเขาก็พยักหน้ารับรู้

“กูเข้ามาเอาของพอดีเห็นเปิดไฟไว้ เลยเข้ามาดู งั้นกูไปก่อนนะ”

“เออ เจอกัน”

พอประตูห้องปิดลงฉันก็ก้มมองนาฬิกาของตัวเองที่อยู่บนข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว งานที่กองอยู่บนโต๊ะก็ยังเหลืออีกนิดหน่อย คำนวณเวลาแล้วคงเกือบเกือบสี่ทุ่มกว่าจะได้กลับหอ คิดว่าวันนี้จะได้นอนพักยาวเพราะพรุ่งนี้ต้องไปร้าน สุดท้ายก็คงได้นอนดึกเหมือนเดิม

“เหลือเยอะไหม” พี่ฟิวส์หยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตัวเองก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ แล้วเขาก็เอื้อมมือไปลากเก้าอี้อีกตัวหนึ่งมานั่งตรงข้ามกัน

“อีกสิบโครงการค่ะ” ฉันตอบ แล้วดันเอกสารที่ยังไม่ได้ตรวจไปตรงกลางโต๊ะ

ฉันลอบมองใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันเขากำลังหยิบเอกสารไปดู เพราะเห็นว่าตอนนี้มันดึกมากแล้วเขาคงอยากช่วยนั่นแหละ หรือเอกเหตุผลก็คือ เขาไม่อยากเฝ้าชั้นจนดึกดื่น อยากกลับไปนอนแล้วเหมือนกัน

พี่ฟิวส์เป็นคนที่หน้าตาดีมาก ถ้าไม่ติดที่เขาชอบหาเรื่องทะเลาะล่ะก็ มั่นคงดูมีเสน่ห์กับฉันมากกว่านี้ ไม่แปลกใจหรอกที่ใครๆ แต่ก็ชอบและชื่นชมเขาทั้งหน้าตาดีมีความสามารถ ขนาดว่าเพื่อนสองคนของฉัน เห็นแล้วยังทำอย่างกับเห็นดารานักร้อง

ส่วนฉันนั้นไม่ค่อยรู้จักใครหรอกเพราะมัวแต่สนใจเรื่องงานกับครอบครัวที่มีแต่เรื่องวุ่นวาย ถึงแม้จะได้ทุนเรียนฟรี แต่ แต่ผู้ใหญ่เขาก็รับผิดชอบเพียงแค่ค่าเทอมเท่านั้นส่วนค่ากิน ค่าใช้ทุกอย่างฉันกับยายต้องเป็นคนหายเอง เล่นตอนนี้ย้ายมาเดือดร้อนเรื่องของหน้า อีก ก็เหลือแต่ฉันที่ต้อง หาเงิน ให้ตัวเองและน้อง

“มองอะไร”

“เปล่า” ฉันรู้ตัวอีกทีว่าแอบมอง เขานานเกินไป ก็ตอนที่ถูกถาม จึงต้องรีบก้มหน้าดูงานของตัวเอง อย่างเนียนๆ ก่อนจะนึกได้ว่า มีบางอย่างที่ต้องบอกพี่ฟิวส์ “พรุ่งนี้หนูต้องไปทำงานที่ร้านนะไม่ได้มาช่วย”

“...” เขาเงียบไปพักนึง แล้วจึงเอ่ยปากถามเบาๆ “วันไหนบ้าง”

“ไม่แน่นอนค่ะ พอผู้จัดการร้านจะเป็นคนจัดวันให้ แต่อาทิตย์นี้มีวันจันทร์ พุธ ศุกร์เเล้วก็วันเสาร์”

“คิดยังไงไปทำงานนั้น” คำถามของเขาฟังไม่ออกว่ายินดียินร้าย น้ำเสียงที่ดังออกมาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด คงอยากรู้ไปอย่างนั้น

“เพื่อนแนะนำมาค่ะ แล้วมันก็ได้เงินดีกว่า งานที่เคยทำมาด้วย”

“ร้อนเงิน?”

“ค่ะ ร้อนเงิน ร้อนมากด้วย พอจะมีให้ยืมสักสองสามพันไหม”

ฉันตอกกลับไปเมื่อเจอคำถามของเขาที่ออกแนวดูถูก ไม่ได้โกรธเขาขนาดนั้นหรอกแต่คนเราเวลาได้ยินอะไรแบบนี้มันรู้สึกไม่ดีนัก ไม่แปลกที่เขาจะมองฉันแบบนั้นเพราะมหาวิทยาลัยแห่งนี้ค่าเทอมค่อนข้างสูง คนส่วนใหญ่ที่เข้าเรียนได้ไม่ใช่แค่เพราะเรียนเก่งอย่างเดียวแต่ต้องมีฐานะด้วย

เขาอาจจะรู้หรือไม่รู้ก็ได้ว่าฉันจน แต่มีเด็กในมหาวิทยาลัยไม่กี่คนหรอกที่จะทุ่มเทเวลาหลังเลิกเรียนไปหาเงิน และคงมีไม่กี่คนเหมือนกันที่หาเงินมาจ่ายค่าห้องค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน 

ตอนที่สอบชิงทุนได้ฉันก็ดีใจรีบรับโอกาสดีๆ นี้ไว้ แต่ลืมไปว่าแค่ทุนเรียนฟรีมันไม่ได้เป็นปัจจัยสำคัญเพียงอย่างเดียว เงินที่ต้องใช้ในแต่ละวัน ไหนจะมีค่าหอพัก ค่าเดินทางอีก เวลาสี่ปีในมหาวิทยาลัยไม่รู้ว่าฉันจะใช้มันครบหรือเปล่า

--------------

น้องก็ยืมเล่นๆ แต่ให้จริงก็เอาแหละ 

อย่าลืมกดหัวใจ กดติดตาม และเพิ่มเข้าชั้นด้วยน้า