ตอนที่ 3

เธอในทันที ซึ่งหญิงสาวก็กดบันทึกเบอร์ที่ขึ้นโชว์ว่า ‘Miss call’ ของเขาโดยทันทีเช่นกัน

          “เรื่องบ้าน... เอาเป็นว่าถ้าตัดสินใจแน่แล้วว่าจะขายจริงๆ ผมจะบอกคุณเป็นคนแรกนะครับ... ”

          เขาบอกยิ้มๆ

          “ขอบคุณมากค่ะ... ”

          อรทัยตอบ ก่อนจะเดินออกมาจากร้านกาแฟ หลังจากมีสายเรียกเข้าดังขึ้นเป็นสัญญาณให้รู้ว่าคุณอาทิตย์ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นอดีตสามีของเธอได้เดินทางมาถึงแล้ว

ย้อนไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า เสร็จจากทำเรื่องหย่า อาทิตย์เดินมาส่งอรทัยที่รถของเธอซึ่งจอดอยู่ที่ลานจอดรถ

“ไปก่อนนะคะ”

หญิงสาวมองหน้าบุรุษผู้สูงวัยกว่าด้วยแววตาขอบคุณ แม้วันนี้ทั้งคู่มีความจำเป็นที่จะต้องแยกทางกัน แต่อาทิตย์ก็ยังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเสมอ  

“แม้ว่าเราจะหย่ากันแล้วก็ตาม... แต่คุณจะยังเป็นเพื่อนของผมเสมอ มีอะไรให้ช่วยก็โทรหาผมนะครับ”

อาทิตย์บอกตอนที่เดินมาถึงรถ 

“ขอบคุณค่ะ”

เธอฝืนยิ้มให้เขา แม้จะไม่เสียใจเลยสักนิดที่ต้องจบชีวิตรักด้วยการ ‘หย่า’ หากก็อดรู้สึกเศร้าสร้อยอยู่ลึกๆ ในใจไม่ได้ ยังไงก็ยังนึกขอบคุณอดีตสามีที่ยอมยกบ้านหลังใหญ่และรถเบนซ์ให้เธอ อีกทั้งเงินสดก้อนโตในธนาคารกับร้านอาหารเล็กๆ ที่ทิ้งไว้ให้บริหารจัดการต่อไป

อันที่จริงอาทิตย์รักอรทัยมาก หากดูเหมือนว่า ‘ความรัก’ ที่เขาให้นั้นจะไม่เพียงพอสำหรับความต้องการของผู้หญิงคนนี้

“ขอบคุณค่ะ... โชคดีนะคะ”

อรทัยสวมกอดอดีตสามี แม้หลายๆ อย่างระหว่างเธอกับอาทิตย์จะ ‘เข้า’ กันไม่ได้... ไปกันไม่รอดอย่างที่เห็น แต่ผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนดี เขามีข้อดีหลายๆ อย่าง... อย่างน้อยก็เป็นผู้ชายใจกว้างและใจดี เป็นสุภาพบุรุษเสมอต้นเสมอปลาย ตั้งแต่อยู่กินกันมาปีกว่าๆ อาทิตย์ไม่เคยลงไม้ลงมือกับอรทัยเลยสักครั้ง

สัปดาห์ต่อมา

ใกล้ค่ำของวันหนึ่ง ในระหว่างที่อรทัยกำลังเตรียมตัวจะออกไปดูร้านอาหารย่านชานเมือง จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกเข้าดังมาจากโทรศัพท์มือถือของเธอ

อรทัยกดรับโทรศัพท์ในทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของมอร์แกน

“สวัสดีค่ะ... คุณนั่นเอง”

เสียงใสกรอกไปตามสาย ช่างน่าแปลกที่เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ในทันทีที่ได้ยินเสียงเซ็กซี่ของเขา อรทัยจับความเร่าร้อนในกระแสเสียงนั้นได้

“ว่างไหมครับวันนี้ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะขายบ้านให้คุณ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้คุณเข้ามาดู... เผื่อว่าเราจะได้คุยกันในรายละเอียด”

คำพูดที่ได้ยินทำให้หญิงสาวยกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา

“ดะ.. ได้ค่ะ... แล้วเจอกันนะคะ”

เธอตอบกลับไปเพียงสั้นๆ โดยแทบไม่ต้องคิด ก่อนวางสายของเขาแล้วโทรไปสั่งงานว่าวันนี้เธอจะไม่เข้าไปที่ร้านอาหาร

ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงกว่าๆ อรทัยก็เดินทางมาถึงบ้านของมอร์แกนซึ่งอยู่ย่านชานเมือง

เธอจอดรถเบนซ์สีเปลือกมังคุดเอาไว้หน้าบ้านไม้ชั้นเดียว ลงจากรถแล้วก้าวย่ำมาตามถนนโรยกรวดซึ่งทอดยาวจากประตูรั้วสีขาวไปสู่ตัวบ้าน ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินดินเหมาะเจาะ แว่วเสียงน้ำรินไหลมาจากลำธารน้อยๆ ที่ทอดผ่านบริเวณหลังบ้าน

“มอร์แกนคะ... ”

เธอร้องเรียก เมื่อชะโงกใบหน้าผ่านประตูเข้าไปมองแล้วพบว่าเจ้าของบ้านไม่ได้อยู่ข้างใน เหลียวมองซ้ายมองขวาอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนตัดสินใจเดินเลาะไปทางหลังบ้าน

“มอร์แกน”

อรทัยเรียกพลางกวาดสายตาแลสำรวจไปรอบๆ พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของเจ้าของบ้าน ตอนนั้นมอร์แกนนุ่งกางเกงขาก๊วยเพียงตัวเดียว ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า อวดความกำยำล่ำสันของกล้ามเนื้อตึงเต็มไปทั้งร่าง แผงอกกว้างรกไปด้วยแพขนสีน้ำตาลเข้มดกหนา

“ขอโทษทีครับ... มัวแต่ปลูกต้นไม้เพลินจนไม่ได้ยินเสียงรถตอนคุณมาถึง”

เขาวางมือจากเสียมซึ่งกำลังขุดดินปลูกต้นไม้ หันมาส่งยิ้มกว้างให้อรทัย

“ไหนๆ ก็บุกมาถึงหลังบ้านผมแล้ว งั้นถือโอกาสต้อนรับคุณตรงนี้เลยนะครับ”

เขาเชื้อเชิญหล่อนไปที่เก้าอี้ซึ่งทำจากไม้สีน้ำตาลเก่าซีด หากดูคลาสสิคเข้ากับต้นไม้รอบๆ สวนหลังบ้าน อากาศในตอนใกล้ค่ำช่วยทำให้บรรยากาศรอบกายดูร่มรื่นเหมาะที่จะนั่งสนทนากัน

“เชิญนั่งครับ... ”