บทที่ 1

บทที่ 1

“ว้าว เจ้าสาวสวยมากเลยค่ะ” เสียงชื่นชมของช่างแต่งหน้าดังขึ้นพร้อมกันหลายคนเมื่อทำขั้นตอนสุดท้ายเสร็จสรรพ

ใบหน้าสวยหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพง ปากอวบอิ่มดูชุ่มชื้นด้วยสีชมพูเข้มรับการแก้มนวลสีสวย ขนตางอนยาวเป็นแพ ดวงตากลมโตกระพริบขึ้นลงถี่ ๆ ราวกับไม่เชื่อว่าคนในกระจกคือตัวเอง

“คุณอัญญาเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดเลยนะคะ” เธอหันไปส่งยิ้มหวานให้คนที่เอ่ยปากชมเธอไม่หยุด

อัญญาลุกขึ้นเดินไปยังกระจกบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นได้เต็มตัว ชุดเกาะอกสีขาวกับกระโปรงยาวลากพื้น มีโบว์ขนาดใหญ่ประดับอยู่กลางหลัง เธอหมุนตัวมองชุดเจ้าสาวของตัวเองด้วยรอยยิ้ม

ผลั่ก

ประตูห้องแต่งตัวถูกเปิดออก เสกสรรมองลูกสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาก้าวเท้าหาอัญญาช้า ๆ เธอเองก็ขยับตัวเดินเข้าหาผู้เป็นพ่อเช่นกัน

“ได้เวลาแล้ว ไปกัน”

มือเล็กเอื้อมจับกับมือผู้เป็นบิดา ทั้งสองจูงมือกันเดินออกไปยังลานโถงกว้าง พนักงานที่เดินผ่านหันมองตามความสวยของเจ้าสาวไม่หยุด จนถึงประตูไม้ขนาดใหญ่ที่มีชายใส่ชุดสูทยืนรอก่อนแล้ว

“ดอกไม้เจ้าสาวค่ะ” ผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาพร้อมยื่นช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ให้กับเจ้าสาว

อัญญารับมาถือไว้ในมือ เธอตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบและสั่นไหว หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกอึดอัด ยิ่งนึกถึงหน้าเจ้าบ่าวของตัวเองที่อยู่หลังประตูเธอยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

ไม่รู้ว่าศิลาจะทำสีหน้าแบบไหน เขาจะดีใจที่ได้แต่งงานกับเธอเหมือนที่เธอดีใจไหม ปากสวยเม้มแน่นเข้าหากัน ยิ่งคิดยิ่งกดดัน หากเปิดประตูออกไปไม่พบเจ้าบ่าวเธอจะทำอย่างไร

“แกก็แต่งแทนลานิลไปเลยแล้วกัน”

คำพูดของรัลยายังดังแว่วอยู่ในโสตประสาท เมื่อเช้าในวันถัดมาหลังจากที่ลานิลหายออกจากบ้าน ทั้งรัลยาและเสกสรรเปิดกล้องวงจรปิดดูและเห็นว่าลูกสาวตัวเองหนีออกจากบ้านไปพร้อมกับชายคนอื่น ซ้ำยังมีอัญญายืนดูอยู่เฉย ๆ ไม่ช่วยห้ามยิ่งทำให้รัลยาไม่พอใจ

เธอโดนด่าว่าทอสารพัดที่อยู่กินนอนในชายคาบ้านรัลยาแต่กลับทำตัวไร้ประโยชน์ ปล่อยให้ลานิลหนีงานแต่งไปเสียอย่างนั้น ซึ่งอัญญาไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้นอกจากยืนรับฟังเงียบ ๆ เพราะตัวเธอเองก็นิ่งเฉยอย่างที่โดนว่าจริง แต่คนที่นิ่งเฉยไม่ได้มีแค่เธอ ยังมียามเฝ้าหน้าประตูอีกสองคนที่โดนหารเลขไปกับเธอด้วย

เสกสรรติดต่อทางฤทธิ์ศิลาไป แต่ฝั่งนั้นยังยืนยันที่จะจัดงานแต่งต่อ ไม่สนว่าลานิลหายไปไหนแต่ในวันงานจะต้องมีเจ้าสาวให้กับศิลา

อัญญาจึงต้องรับชะตากรรมนี้แทน

“เมื่อความรักเดินมาถึงจุดหมายที่เส้นชัยคือจุดเริ่มอีกครั้ง บนถนนสายใหม่ที่ชื่อว่าการแต่งงาน โดยมีทุกท่านมาร่วมเป็นสักขีพยานความรักในวันนี้…” เสียงพิธีกรเริ่มเกริ่นพูด “ณ บัดนี้ ขอเสียงปรบมือแสดงการต้อนรับเจ้าสาวของเราด้วยครับ”

อัญญาสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ มือเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาเพราะความตื่นเต้น หัวใจเต้นแรงขึ้นไม่หยุดเมื่อบานประตูถูกเปิดออก ภายในห้องโถงขนาดใหญ่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในการแต่งงานครั้งนี้ของเธอ

แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเจ้าสาวแสนสวยในคืนนี้กำลังยืนอยู่บนเวทีด้วยชุดสูทสีขาวทั้งตัว โบว์กระต่ายที่คอไม่ได้ทำให้เขาดูน่ารักแต่กลับดูหล่อมากกว่าที่เคยพบเจอเสียอีก

อัญญาฉีกยิ้มกว้างทันที ความกังวลในใจก่อนหน้านั้นแทบไม่เหลือ เธอคิดว่าเขาจะไม่ยอมแต่งงานกับเธอเสียอีก ศิลาจ้องมองกลับมาที่หน้าหวานเช่นกัน แต่ต่างตรงที่ใบหน้าหล่อเหลากลับไร้รอยยิ้ม

เมื่ออัญญาก้าวขึ้นเวทีเรียบร้อย เสียงดนตรีค่อย ๆ เบาลงแล้วพิธีกรจึงเริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง เธอหันมองใบหน้าด้านข้างของผู้ชายที่ยืนข้างกาย เขาเอาแต่มองตรงไปข้างหน้าไม่แม้แต่จะเหลือบมองเจ้าสาวของตัวเองสักนิด

“ดีใจไหม” คำถามแรกที่ศิลาเอ่ยถาม

“ดีใจค่ะ” อัญญาพยักหน้ารัว ๆ เธอหันไปยิ้มให้เขา

“ดีใจที่ได้แต่งงานแทนพี่สาวตัวเองน่ะหรอ” คำถามของเขาทำเอารอยยิ้มของหญิงสาวหายไป “อยากได้ผู้ชายของพี่สาวมากเลยรึไง?”

“…”

“ที่ลานิลหายตัวไปก็เป็นเพราะเธอสินะ”

“ไม่ใช่นะคะ”

“อย่าโกหก” ศิลากดเสียงต่ำ เขาขยับตัวเข้าใกล้เธอมากขึ้นและยื่นหน้าเข้ามากระซิบใกล้ ๆ “พี่สาวหายตัวไป น้องสาวก็เข้ามาแทนทันที… มันจะเป๊ะไปหน่อยมั้ง”

“พี่หมายถึงอะไร”

“เธอวางแผนไว้จะมาถามอะไรฉัน”

“ไม่ใช่นะคะ” อัญญาพยายามปฏิเสธแต่อีกฝ่าย แต่ศิลาขยับตัวออกไปแล้ว

คนตัวเล็กได้แต่เม้มปากแน่น เธอไม่ได้คิดที่จะมาแทนที่ลานิลเลยสักนิด ไม่รู้ด้วยว่าการที่ไม่เข้าไปห้ามพี่สาวตัวเองในคืนนั้นจะทำให้เธอต้องมาแต่งงานแบบนี้ เธอไม่อยากให้ศิลาเข้าใจผิดแต่ตอนนี้คงยังอธิบายอะไรไม่ได้นอกจากรอให้พิธีทุกอย่างจบลงก่อน

“เรามาถามเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันดีกว่าว่ารู้สึกยังไงกับวันแสนหวานที่อบอวลไปด้วยความรักแบบนี้” ไมโครโฟนยื่นให้กับอัญญา เธอรับมาอย่างเงอะงะ

“เอ่อ…”

พรึ่บ

ยังไม่ทันที่จะได้เอื้อนเอ่ยคำพูดอะไรออกไป มือหนาของคนข้างกายก็ฉกไมค์แย่งไปจากมือของเธอทันที ศิลามองเธอด้วยสีหน้าไม่น่าไว้วางใจเท่าไร

“ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับลา…” ศิลาเหลือบมองหน้าสวยที่ตกใจกับคำพูดของเขา “อัญญา…?”

“…” อัญญาเม้มปากแน่น เธอมองตรงไปยังผู้คนมากมายที่นั่งอยู่ด้านล่าง ไม่รู้เลยว่าเขาจะพูดอะไรออกไปบ้าง ถ้าเกิดศิลาพูดเรื่องที่เขากำลังเข้าใจผิด เธอจะถูกหัวเราะเยาะและถูกมองไม่ดีเหมือนที่เขาคิดไหม

“ครับ ภรรยาผมชื่อ อัญญา” เขาเน้นเสียงตอนเอ่ยชื่อของเธอราวกับกำลังประชดประชัน “ผมเลือกเธอเองเลย”

“…”

“เลือกเจ้าสาวด้วยตัวเอง”

“…”

“ผมหวังอย่างยิ่งว่าเธอจะทำหน้าที่ภรรยาได้ดีเหมือนแม่ของผม ที่เป็นทั้งภรรยาที่ดีของคุณพ่อและแม่ที่ดีของลูก ๆ” ศิลาเอื้อมจับมือเล็กของหญิงสาว

ดูจากภายนอกเหมือนว่าเขาจับแสดงความรัก แต่ความเป็นจริง เขาออกแรงบีบมือขาวจนเจ็บไปหมด แม้พยายามจะชักออกแต่ก็ไม่อาจต้านแรงเขาได้ อัญญาไม่อยากให้เสียฤกษ์จึงทำได้แค่กัดฟันทนไป

“ผมคิดไว้ว่าวันนี้เจ้าสาวของผมจะต้องสวยมาก ๆ และเธอก็สวยมากจริง ๆ” ดวงตาคมของเขาจ้องมองเธอ “เกินคาดไปเยอะเลยครับ”

“…”

“แล้วเจ้าสาวล่ะครับ มีอะไรอยากพูดกับเจ้าบ่าวของเราบ้างไหม” พิธีกรยังคงทำหน้าที่ต่อโดยมองไม่เห็นถึงสิ่งผิดปกติ

“มะ…ไม่มีค่ะ” อัญญาส่ายหัวให้

พิธีกรจึงพูดขั้นตอนต่อไป พิธีการดำเนินไปเรื่อย ๆ โดยที่อัญญาแทบจะไม่รับรู้อะไร เธอเม้มปากเข้าหากันอยู่ตลอด ทั้งเครียดและกังวลใจไม่หาย ศิลาดูไม่ชอบเธอมากกว่าที่ตัวเองจินตนาการเอาไว้ หลังจากจบพิธีในวันนี้ถ้ากลับไปบ้านแล้วจะเป็นยังไง…

เธอกลัวเหลือเกิน

“โยนช่อดอกไม้เสร็จแล้วถึงเวลาเจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวแล้วครับ”

สิ้นเสียงเอ่ยของพิธีกร เสียงโห่ร้องเชียร์ก็ดังกระหึ่มห้องโถง ผู้คนลุกขึ้นปรบมืออย่างสนุกสนาน อัญญาเหลือบมองผู้ชายข้างกายที่ถอนหายใจราวกับไม่สบอารมณ์ เขาหันมองหน้าเธอ ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่ร่างสูงจะขยับตัวก้าวเข้าหาเธอ

มือหนายกขึ้นประคองหน้าหวานให้เอียงหลบ หากมองจากข้างล่างคงเห็นว่าทั้งสองจูบกันไปแล้ว แต่ความเป็นจริง ศิลากำลังจุ้บนิ้วมือของตัวเองอยู่ต่างหาก

“อย่าหวังสูงว่าคนอย่างฉันจะทำอะไรเธอลง”

“…” ศิลากระซิบบอก

“ผู้หญิงที่อยากได้ผู้ชายของคนอื่นจนตัวสั่นแบบเธอ…”

“…”

“โคตรน่าขยะแขยงเลย”

“…”

“ฉันจะทำให้เธอรู้…ว่าคิดผิดที่อยากแต่งงานกับฉัน”

“อึก…เจ็บ” มือหนาออกแรงบีบหน้าหวานจนอัญญารู้สึกเจ็บตามกรอบหน้า

“ยินดีต้อนรับสู่นรกของฤทธิ์ศิลา”

“…”

“ฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวังเลย!”