บทที่ 2

บทที่ 2

หลังจากกลับจากพิธีงานแต่งงาน ทั้งอัญญาและศิลาได้นั่งรถคันเดียวกันเพื่อตรงมายังบ้านหลังใหญ่ที่พ่อของศิลาได้ซื้อไว้ให้เป็นเรือนหอของลูกชายคนโต

คนตัวเล็กเหลือบมองเจ้าบ่าวป้ายแดงที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่จะมองหน้าของเธอเลยสักนิด อัญญาไม่อยากให้อีกฝ่ายทำตัวห่างเหินใส่สักเท่าไร เพราะถึงยังไงก็ต้องอยู่กินกันในฐานะสามีภรรยาอยู่ดี

ก่อนกลับทั้งคู่ได้ลงนามเซ็นทะเบียนสมรสโดยมีพยานเป็นเสกสรรกับรัลยา และฝั่งพ่อแม่พี่น้องของเจ้าบ่าว แต่มีเอกสารอีกใบที่เธอยังไม่ทันได้อ่านอย่างละเอียด อัญญาโดนแม่ของศิลาเร่งรัดจึงรีบเซ็นให้เสร็จ ๆ ไป เธอคิดว่าคงเป็นเพียงเอกสารทั่วไปที่ใช้ในการจดทะเบียนสมรสเช่นกัน

เอี๊ยด

รถยนต์คันหรูจอดนิ่ง ศิลาเปิดประตูลงรถไปทันที ไม่สนใจผู้หญิงข้างกายตัวเองเลยสักนิด อัญญาเห็นแบบนั้นจึงรีบพาตัวเองเดินตามเขาไปด้านใน

ภายในตกแต่งด้วยสีเทาแทบจะทั้งหลัง เฟอร์นิเจอร์สุดหรูถูกจัดวางตำแหน่งอย่างดี มีดอกไม้ประดับแจกันเรียงเป็นแถวสวยงามราวกับนำมาต้อนรับเจ้าบ่าวเจ้าสาวป้ายแดงเสียอย่างนั้น

“ของใช้ทั้งหมดถูกจัดให้แล้วนะครับ” ผู้ชายใส่ชุดสูทเดินเข้ามาบอกศิลา เขาหันมองเธอพร้อมกับก้มหัวให้ประหนึ่งทำความเคารพสะใภ้ใหญ่ของบ้าน “ยินดีต้อนรับครับคุณอัญญา”

“คะ…ค่ะ” อัญญาก้มหัวกลับเช่นกัน เหมือนว่าเขาจะอายุมากกว่าเธอเสียอีก แต่กลับยอมก้มหัวให้กันเสียอย่างนั้น

“ผมชื่อนนท์นะครับ เป็นผู้ดูแลความเรียบร้อยของบ้านหลังนี้” เขากล่าวแนะนำตัว “หากคุณอัญญาอยากได้อะไรสามารถเรียกใช้ผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับ”

“อ่อ ขอบคุณค่ะ”

“ห้องฉันอยู่ทางไหน” ศิลาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ เขาดูหัวเสียตั้งแต่ตอนถูกบังคับให้จดทะเบียนสมรสจนถึงตอนนี้ก็ยังดูเหมือนว่าความหงุดหงิดในตัวเขาไม่ได้จางหายไป

“ห้องคุณศิลาอยู่ทางขวามือครับ”

ร่างสูงไม่แม้แต่จะตอบกลับหรือขอบคุณ เขาเดินตัวปลิวขึ้นบันไดไปในทันที เป็นอีกครั้งที่อัญญารีบก้าวเท้าตามเขาไป เพราะคนตรงหน้าตัวสูงกว่าเธอค่อนข้างมากทำให้ต้องสับขาให้ไวขึ้นกว่าปกติถึงจะทัน

ปึก

“ขะ…ขอโทษค่ะ” เธอเอาแต่มองขั้นบันไดในตอนที่วิ่งขึ้น จึงมองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายหยุดเดินทำให้ชนเข้าเต็มแรง เธอเซเล็กน้อยแต่โชคดีที่คว้าราวบันไดไว้ได้ทัน

ไม่อย่างนั้นตกลงไปเจ็บแน่

“จะตามมาทำไม” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน

“ก็…จะไปห้องไม่ใช่หรอคะ”

“แล้วเธอจะวิ่งตามไปที่ห้องฉันทำไม” ศิลาหมุนตัวกลับมามองหน้าหวาน ที่ยังคงแสดงความหงุ่นงง “ห้องใครห้องมัน”

“ทำไมคะ”

“รังเกียจ”

“…” เหมือนโดนตบจนหน้าชา เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น เขาหันกลับเดินขึ้นบันไดและตรงไปยังห้องฝั่งของตัวเอง ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธออีก

ปึง

ประตูห้องถูกปิดเสียงดังจนคนตัวเล็กสะดุ้ง เธอยืนนิ่งทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องเดินขึ้นไปต่อหรือควรเดินกลับลงมา อัญญารู้สึกวูบไหวในหัวใจ เธอเสียใจเล็กน้อยที่ถูกสามีตัวเองพูดจาแบบเมื่อกี้ใส่ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าเขายังเข้าใจผิดเรื่องเธออยู่

“ห้องนอนคุณอัญญาอยู่ทางด้านนี้ค่ะ” สาวใช้คนสวยเดินเข้ามาหาพร้อมพาเธอไปยังห้องของตัวเอง

อัญญาเดินตามเธอไป แต่ยังคงหันมองห้องอีกฝั่ง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงสร้างห้องนอนแยกคนละฝั่งแบบนี้ ศิลาอยู่ทางขวาสุดของชั้นและเธออยู่ฝั่งซ้ายสุดเช่นกัน

เขารังเกียจเธอขนาดนี้ทำไมถึงไม่ยกเลิกงานแต่งไปซะเลยนะ

“เชิญค่ะ”

บานประตูถูกเปิดออก ภายในเป็นโทนเดียวกับสีของตัวบ้าน ห้องนอนที่ใหญ่กว่าที่เธอเคยอาศัยอยู่มาตลอดยี่สิบกว่าปี เตียงนอนขนาดใหญ่ที่ฟูกดูหนานุ่มชวนให้เธอลองไปนอนเล่น ตู้เสื้อผ้าขนาดมหึมาที่ภายในมีเสื้อผ้าจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

“นี่มัน ไม่ใช่ของฉันนะคะ”

“คุณอัคคีให้เตรียมไว้ให้ค่ะ ท่านสั่งมาว่าต่อไปนี้ให้คุณอัญญาแต่งกายด้วยชุดพวกนี้” ‘อัคคี’ พ่อของศิลา ท่านดูใจดีผิดกับลักษณะของลูกชายโดยสิ้นเชิง

“มันแพงนะคะ”

“คุณท่านเต็มใจให้ค่ะ” สาวใช้ยิ้มหวานให้กับอัญญา “คุณอัญญาอยากได้อะไรเพิ่มไหมคะ”

“เอ่อ…”

“ลองเดินดูรอบ ๆ ห้องก่อนได้นะคะ ขาดเหลืออะไรสั่งมาได้เลยค่ะ เดี๋ยวขนุนจะหามาให้ค่ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

“ชื่อขนุนหรอ”

“ใช่ค่ะ” ขนุนตอบรับด้วยรอยยิ้มทุกครั้งที่พูดคุยกับอัญญา

“เอ่อ ตอนนี้คงยังไม่รู้ว่าขาดอะไรเหมือนกัน แต่ก็คงไม่มีอะไรขาดหรอก” อัญญาตอบ ดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ ห้อง

ห้องเก่าที่เธออยู่ตอนอยู่บ้านเดียวกันกับลานิลนั้น ภายในห้องมีเพียงเตียงนอนเก่า ๆ กับตู้เสื้อผ้าขนาดกลางไม่ใหญ่มาก กับพัดลมตัวโตที่อยู่มานานพอสมควร ต่างจากห้องนี้ ทุกอย่างดูใหม่และดูแพงเกินกว่าที่เธอจะกล้าแตะต้อง ของเยอะครบครันคงไม่มีอะไรขาดเหลือหรือต้องการเพิ่มอีกแล้ว

“งั้นขนุนขอตัวไปทำงานต่อนะคะ หากคุณอัญญามีอะไรให้รับใช้ เรียกได้ทุกเมื่อเลยนะคะ”

“เดี๋ยว…” เธอเอ่ยขึ้นในตอนที่สาวใช้กำลังจะหมุนตัวออกไป

“คะ?”

“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” ขนุนพยักหน้ารับ “คือ…” อัญญาอ้ำอึ้ง ไม่กล้าเอ่ยปากถามไปตรง ๆ เธอกลัวว่าขนุนจะหัวเราะเยาะเธอ

“…”

“ทำไมถึงแยกห้องนอนแบบนี้ล่ะ” แต่ท่าทีของสาวใช้ที่ดูเป็นมิตรทำให้ความกังวลไม่หลงเหลือ เธอจึงกล้าเอ่ยปากถามในสิ่งที่สงสัยออกไป

“เป็นคำสั่งของคุณศิลาค่ะ สั่งให้ย้ายของของคุณอัญญามาไว้ที่ห้องนี้”

“ทำไม”

“คุณศิลาแจ้งมาว่าคุณอัญญาจะมาทำหน้าที่ภรรยาเพียงชั่วคราว”

“…”

“จึงให้แยกห้องนอนกัน เพื่อสะดวกต่อการย้ายของออกเวลาคุณอัญญาต้องกลับไปค่ะ”

“…”

“หากไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”

“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ สาวใช้คนสวยยิ้มให้ก่อนเดินออกจากห้องไป

อัญญาทิ้งตัวลงบนเตียงหนานุ่ม ดวงตากลมโตจ้องมองเพดาน เธอจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับศิลาได้ยังไงในเมื่อเขาแสดงท่าทีรังเกียจเธอจนออกนอกหน้าถึงเพียงนี้ หน้าตาที่ถูกแต่งแต้มจากงานแต่งงานยังไม่ถูกล้าง เจ้าบ่าวก็เตรียมของเพื่อให้เธอสะดวกต่อการย้ายออกเสียแล้ว เขาไม่คิดที่จะลองใช้เวลาร่วมกับเธอเลยด้วยซ้ำ

คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างคิดหนัก ดีดตัวลุกขึ้นตรงไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ หน้าเนียนใสชุ่มไปด้วยน้ำเปล่า เธอเช็ดขนตาและถูใบหน้าตัวเองอีกครั้งเพื่อล้างเครื่องสำอางค์ออกให้หมด ตั้งใจจะเดินไปคุยกับศิลาอีกสักครั้งให้เข้าใจ ไม่เช่นนั้นเขาก็จะไม่เปิดใจให้กับเธอ

อุตส่าห์ได้เข้าพิธีแต่งงานกับคนที่ตัวเองแอบรักแล้วแท้ ๆ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นดั่งจินตนาการที่เธอเคยวาดไว้สักนิด ในสิ่งที่เธอคิดฝัน ศิลารักและหวงแหนเธอยิ่งกว่าไข่ในหิน แต่ชีวิตจริงเขากลับบอกว่ารังเกียจ มันต่างออกไปยิ่งกว่าฟ้ากับเหวเสียอีก

“ลองดูหน่อยแล้วกัน” อัญญาตบหน้าตัวเองเรียกความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับอีกคน

คนตัวเล็กเลือกใส่ชุดนอนสีขาวแขนยาวขายาว แม้ว่าจะมีชุดน้อยชิ้นอีกมากมายแต่เธอไม่กล้าหยิบมาใส่ ไม่รู้ว่าจะเตรียมไว้ให้เธอทำไม

ขายาวเดินก้าวไปตามทางอย่างเชื่องช้าก่อนจะหยุดอยู่หน้าบานประตูสีเทาทึบ อัญญาถอนหายใจเข้าออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยกมือขึ้นเตรียมเคาะก็หลายทีแต่ยังไม่กล้ากระแทกมือเข้ากับประตู เธอลองเอาหูแนบกับประตูเพื่อฟังเสียงข้างใน แต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา

“สักทีเถอะอัญญา” มือเล็กกำแน่นถอนหายใจเฮือกใหญ่ พูดกระตุ้นให้ความกล้าในตัวโผล่ออกมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หัวใจเต้นแรงอย่างไม่สามารถหาเหตุผลได้ แค่อยากจะคุยกับเขาเรื่องที่ศิลากำลังเข้าใจผิดตัวเองอยู่แท้ ๆ ทำไมถึงได้กลัวขนาดนี้ แต่ทุกอย่างยังคงเงียบเหมือนเดิม ประตูไม่ได้ถูกเปิดออก ไม่มีแม้แต่เงาลอดช่องประตูให้เห็น

“หรือว่าหลับไปแล้ว” คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เธอตัดสินใจเคาะประตูอีกครั้ง ไม่นานเสียงปลดล็อคก็ดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่เธอหลงสเน่ห์มาตลอดห้าปี ศิลาเห็นว่าเธอคือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูคิ้วเข้มก็ขมวดเข้ากันอัตโนมัติ

“คือ…” ทั้งที่รวบรวมความกล้าเพื่อที่จะมาอธิบายกับเขา แต่พอสบตากับเขาแล้วกลับไม่กล้าพูดออกไปเสียอย่างนั้น

คงเป็นเพราะดวงตาแสนดุร้ายของเขาล่ะมั้ง ที่ทำให้เธอไม่กลัวจนพูดแทบไม่ออก…

“ดะ…เดี๋ยวค่ะ โอ๊ย!”

เพราะศิลาเห็นว่าเธอเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดเขาจึงเลือกที่จะปิดประตูหนี แต่คนตัวเล็กเผลอจับขอบประตูในตอนที่เขากำลังดึงไปพอดีทำให้มันหนีบทับนิ้วเรียวของเธอเข้าอย่างจัง

“น่ารำคาญ” คำพูดที่ไร้เยื่อใยไม่สนใจแม้อีกคนจะได้รับบาดเจ็บ

ปึง

ประตูถูกปิดลงโดยที่เธอไม่ได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ แถมยังได้รับบาดเจ็บอย่างไม่ทันตั้งตัวอีก ศิลาไม่ให้โอกาสเธอได้เอื้อนเอ่ยคำพูดออกไปสักคำ

เป็นเพราะว่าเธอคงลีลามากเกินไป

อัญญาพยายามบอกกับตัวเองว่าเขายังโกรธอยู่ ไม่แปลกที่ศิลาจะทำไม่ดีกับเธอ ทั้งที่เขาเปิดประตูออกมาเจอก็ยังมัวแต่กลัวไม่พูดออกไปสักที เป็นความผิดของเธอเอง

“ไม่เป็นไร ค่อยคุยก็ได้” เสียงหวานพูดกับประตูไม้ตรงหน้า “ไม่เป็นไรเลย”

ถึงแม้อยากจะคุยหรืออธิบายกับเขามากแค่ไหนก็ต้องยอมรับให้ได้ก่อนว่าในเวลานี้เธอก็แค่ผู้หญิงที่อยากได้เขาจนตัวสั่นอย่างที่เขาบอก แน่นอนว่าศิลาคงไม่อยากคุยกับเธอ รอให้เขาใจเย็นและพร้อมเปิดใจคุยกับเธอเมื่อไร ค่อยพูดความจริงกับเขาตอนนั้นก็คงไม่สาย

อยู่ที่ว่าเขาจะเชื่อเธอไหมนั่นแหละ...ที่ต้องกังวล

.

To be continued.