บทนำ

ปากอวบอิ่มเม้มแน่นเข้าหากัน ยืนชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะก้าวขาเดินออกไป เธอคิดว่าโจรคงไม่สามารถเข้ามาในบ้านได้เพราะหน้าบ้านมียามเฝ้าประตูตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง นอกจากผีเธอก็นึกไม่ออกแล้วว่าจะมีอะไรเข้ามาในบ้านได้ในตอนนี้

กึก กึก…

คนตัวเล็กชะงักเล็กน้อยในตอนที่เสียงดังขึ้นอีกครั้ง แต่ยังพยายามทำใจกล้าก้าวเท้าเข้าไปเรื่อย ๆ จนถึงทางเข้าห้องโถง หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ทั้งกลัวและตื่นเต้น

“กรี้ดดด!” อัญญากรีดร้องเมื่อเห็นเงาของผู้หญิงผมยาวกำลังก้มทำอะไรบางอย่างอยู่ที่พื้น “ยะ…อย่าเข้ามานะ อุ้บ!” เงาดำพุ่งเข้ามาปิดปากเธอเอาไว้ อัญญาหลับตาปี๋พยายามดีดดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของผีสาวตัวนี้

“ยัยบ้าแหกตาดู!!” เสียงที่คุ้นเคยดังข้างหู เธอสงบลง ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้ามือขาวยกเลื่อนดึงมือที่ปิดปากตัวเองออก

“ลานิล?”

“เออ!” ลานิลปล่อยตัวอีกคนให้เป็นอิสระ เธอเดินไปลากกระเป๋าเดินทางใบโตอีกครั้ง “มองอะไร มาช่วยสิ!”

“จะไปไหน” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ไม่เข้าใจว่าเธอจะไปไหนในเวลานี้ อีกทั้งกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่นั่นอีก

“ไม่ต้องถามมากได้ปะ บอกให้มาช่วยก็มาเถอะก่อนที่คนอื่นจะออกมา!”

“หนีออกจากบ้าน?”

“ก็เห็นอยู่จะถามทำไม! รีบมาช่วยสักทีได้ปะ ไม่ช่วยก็ไสหัวออกไปสักทีรำคาญลูกตา!” ลานิลพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“จะไปที่ไหน”

“ทำไมฉันต้องบอก?”

“หนีพี่ศิลาหรอ” คำถามแสนสั้นของเธอทำเอาลานิลจิปากด้วยความไม่พอใจ “อีกวันเดียวงานแต่งจะเริ่มแล้วนะ”

“ช่างสิ ฉันไม่ได้อยากแต่งสักหน่อย” ร่างอรชรของเธอตรงมายังอัญญาอีกครั้ง “ใครยอมแต่งกับคนอย่างมันก็คงเป็นโรคจิตประเภทคลั่งฆาตกรแล้ว!”

“พูดอะไร”

“คิดว่ามันขาวสะอาดรึไง อย่างมันน่ะไม่เรียกเทา ศิลามันดำไปหมด ดำทั้งใจและทุกอย่างที่มันทำ!” ลานิลกดเสียงต่ำ “มันฆ่าคนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แกเคยเห็นรึยัง?”

“…”

“ถ้าแกเคยเห็นอย่างฉันแกจะไม่มีวันกล้าเข้าใกล้มันเด็ดขาด!” จบประโยคลานิลก็จ้ำเท้าเดินกลับไปลากกระเป๋าใบโตของตัวเองต่อโดยมีอัญญายืนมองเฉย ๆ ไม่ได้เข้าไปช่วยหรือรั้งตัวเธอเอาไว้สักนิด

รถยนต์สีดำจอดรอรับอยู่หน้าประตู ผู้ชายต่างชาติตัวสูงล่ำลงมาช่วยยกกระเป๋าขึ้นท้ายรถไป ลานิลและผู้ชายมาใหม่รีบพากันขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถออกไปในทันที

อัญญายืนนิ่งไม่รู้ว่าควรทำอะไร เธอควรเดินไปบอกพ่อตัวเองหรือควรปล่อยให้ลานิลหนีไปแบบนั้น แต่ถ้าเธอหนีไปได้สำเร็จงานแต่งก็คงจะถูกยกเลิก ลานิลกับศิลาจะไม่ได้แต่งงานกัน

นั่นควรจะเป็นเรื่องที่ดี…

เพราะตัวเธอเองเคยเจอศิลามาก่อน เนื่องจากเคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน อัญญาอายุน้อยกว่าเขาสามปี แต่ศิลากลับดูโตเป็นผู้ใหญ่กว่าเธอมาก เธอแอบชอบเขาหลังจากเห็นศิลาเล่นบาสกับเพื่อน ๆ ในสนาม หลังจากวันนั้นเธอก็ตามแอบมองเขามาตลอดแม้เธอจะไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลยก็ตาม

มีครั้งหนึ่งที่เธอพลัดตกสระน้ำในโรงยิมเพราะถูกเพื่อนวิ่งชน เดิมทีคนตัวเล็กว่ายน้ำไม่เป็นทำให้ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ และใช่…คนที่ช่วยชีวิตสาวน้อยในวันนั้นคือศิลา

นั่นยิ่งทำให้ความรู้สึกที่มีต่อเขาแน่ชัดมากกว่าเดิม เธอตกหลุมรักเขา อัญญาซื่อสัตย์ต่อหัวใจตัวเองมาตลอดแต่เพียงไม่มีความกล้ามากพอที่จะนำพาตัวเองไปสารภาพรักกับเขา

หลังจากศิลาเรียนจบเธอก็ไม่เคยเจอเขาอีก จนกระทั่งอาทิตย์ก่อน ร่างสูงปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เขาเข้ามาในบ้านแต่กลับเดินผ่านเธอไปราวกับมองไม่เห็น เขาดูต่างจากที่เคยเจอแต่ยังคงความหล่อร้ายไว้ไม่เปลี่ยน

‘คุณลานิลจะแต่งงานกับคุณศิลา’

ประโยคแรกที่ได้รับรู้เรื่องราวของอีกฝ่ายคือการประกาศกร้าวว่าจะแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเธอ อัญญาปวดหนึบที่หัวใจ ยิ่งรับรู้ว่าศิลาเลือกลานิลด้วยตัวเองเธอยิ่งเสียใจ มันทำให้เธอรู้ว่าเธอไม่มีโอกาสได้ยืนเคียงข้างเขาอีกต่อไป

“คิดถูกรึเปล่านะ” คนตัวเล็กนอนมองเพดานห้องนอนตัวเองด้วยสีหน้าว่างเปล่า

เธอกำลังสับสน เธอปล่อยลานิลไปแบบนั้นมันถูกแล้วรึเปล่า เธอควรบอกใครสักคนให้รับรู้เรื่องนี้ไม่ใช่หรือไง แต่อีกใจเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าอยากให้ลานิลหนีไปงานแต่งจะได้ล่ม เธอไม่อยากเห็นเขาเข้าพิธีแต่งงานกับคนอื่น

อัญญาสลัดหัวไล่ความคิดที่ตีกันไปมาของตัวเอง พยายามข่มตานอนหลับไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรอีก ปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตาของใครของมัน เพราะถ้าหากถูกกำหนดไว้ก็คงจะเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี

แต่การที่เธอปล่อยผ่านเรื่องนี้ มันจะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล…

.

To be continued...