ตอนที่ : 12 คอยดูแล

#หลายวันต่อมา

"ย่า ย่าดูนี่สิ เด็กคนนี้อ่ะปรางเอง ส่วนคนนี้ก็คือย่าไง" มะปรางเปิดอัลบั้มรูปภาพของตัวเอง ที่ย่าเคยให้คนรู้จักถ่ายแล้วล้างใส่อัลบั้มไว้ให้มาเปิดให้ดู เพราะตามคำแนะนำของหมอ นี่คงจะเป็นอีกส่วนหนึ่งเหมือนกันที่จะช่วยกระตุ้นความทรงจำของย่าเธอให้กลับมา

"อ๋อเหรอ เด็กน้อยน่ารักจริง" หญิงชรามองภาพรูปภาพด้วยรอยยิ้ม

"ย่า ย่าจำใครได้อีกไหม แบบว่าคับคล้ายคับคลาว่ามีใครอีก นอกจากปรางคนนี้"

"ฉันว่า คุณย่าของคุณคงจำใครไม่ได้เลยนะคะ ขนาดหลานอย่างคุณ ยังจำไม่ได้เลย" พยาบาลพิเศษที่มาคอยช่วยดูแลพูดขึ้นมา เพราะถ้าให้พูดในทางของการแพทย์ ถามแบบนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

"ฉันก็แค่อยากรู้ ว่าย่าอาจจะจำใครได้มากกว่านี้ไหม" หมายถึงพ่อของตัวเอง เพราะไม่แน่ ย่าของเธออาจจะจำพ่อของเธอที่เป็นลูกในไส้ของตัวเองได้

"อยากพาคุณย่า ออกไปเดินเล่นไหมคะ"

"ได้เหรอคะ"

"ค่ะ คุณหมอบอกว่าพาออกไปเดินเล่นได้ แต่แค่แป๊บเดียวนะคะ เพราะไม่อย่างนั้นแผลผ่าตัดจะติดเชื้อได้"

"ค่ะ ฉันจะพาไปค่ะ"

หลังจากนั้นมะปรางก็เตรียมตัวพาย่าของเธอออกไปนั่งรถเข็นเดินเล่นที่ด้านนอก เพราะตึกที่ย่าของเธอพักอยู่ มันอยู่ติดกับสวนสาธารณะของโรงพยาบา