ตอนที่ : 36 ปลอบใจ

กลางดึกคืนนั้น...

เสียงลมหายใจหนักพ่นพรืดยาวๆ เหมือนคนที่กำลังหายใจไม่ออกหรือหายใจหอบเหนื่อยตัวของเขาสั่นกระตุกเหมือนคนกำลังร้องไห้ พร้อมกับเสียงครางในลำคอและพึมพำออกมาไม่เป็นคำศัพท์ภาษา ทำให้มะปรางรู้สึกตัวจากความง่วงกลางดึก แต่เธอก็คิดว่าเขาแค่นอนละเมอจนกระทั่ง เสียงสั่นพึมพำของเขามันเริ่มชัดเจนขึ้น

"ยะ อย่าครับ อย่าทิ้งผมไป อยู่กับผมนะครับ"

เสียงพึมพำนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ซึ่งมันทำให้เธอที่นอนอยู่ข้างๆ เริ่มคิดแล้วว่าเขาไม่ได้แค่ละเมอ

มะปรางผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปมองร่างที่นอนตัวสั่นอยู่ข้างกัน อนาคินทร์กำลังตัวสั่นแรงมือกำผ้าปูเตียงแน่นมีเหงื่อท่วมใบหน้า ตาที่ยังหลับพริ้มอยู่นั้นมีน้ำตาไหลพรากออกมาเป็นสาย "คุณคิมคะ คุณคิม เป็นอะไรหรือเปล่า?" เธอเอื้อมมือไปจับไหล่ของเขาแล้วเขย่าเขาเบาๆ "คุณคิมคะตื่นก่อนค่ะ คุณเป็นอะไร?"

อนาคินทร์สะดุ้งเฮือกหายใจแรงเหมือนเพิ่งวิ่งหนีจากฝันร้าย ดวงตากระวนกระวายกวาดมองไปรอบๆ ห้องเหมือนยังไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

"เป็นอะไรคะ ฝันร้ายเหรอ?" มะปรางถามขึ้นอีกครั้ง มองอีกฝ่ายที่ยังคงอยู่ในท่าทางและสีหน้าที่ตื่นตระหนก

"เธอ...?"

"ปร