ตอนที่5 ทุกอย่างคือการหลอกลวง

"คุณหนูเจ้าคะ"

เสียงเรียกของบ่าวคนสนิทที่ดังขึ้น ทำให้ผู้ที่จมอยู่กับความฝันเมื่อคืนนี้ถึงกับสะดุ้ง ใบหน้างามนั้นไม่ใคร่จะสดใสนัก เมื่อคืนนางฝันร้าย ในฝันนั้นรอบกายของนางปกคลุมไปด้วยม่านหมอกหนาจนมองไม่เห็นสิ่งใด มองเห็นเพียงเงาร่างสูงใหญ่ของคนผู้หนึ่ง เขาเดินเข้ามาหานางอย่างคุกคาม แต่นางกลับไม่อาจที่จะหลีกหนีได้ ราวกับทั้งร่างของนางถูกพันธนาการเอาไว้ นางถูกคนผู้นั้นใช้มีดอันคมกริบกรีดลงมาบนหัวใจ โลหิตสีแดงพุ่งทะลักออกมาอย่างน่ากลัว ในฝันนั้นนางทั้งเจ็บปวดและรู้สึกหวาดกลัว หัวใจของนางบีบรัดจนแทบจะหายใจไม่ออก นั่นจึงทำให้เช้าวันนี้ของนางไม่สดใสอย่างที่ควร นางรู้สึกไม่ค่อยจะดีนักราวกับมันมีลางบอกเหตุ

"มีอะไรเช่นนั้นหรือถิงถิง"

เสียงหวานที่ฟังดูอ่อนแรงเอ่ยถามคนสนิท

"คนจากเรือนใหญ่มาแจ้งว่าท่านเสนาบดีเรียกให้คุณหนูไปพบเจ้าค่ะ"

ถิงถิงรายงานผู้เป็นนายของตนทันทีหลังจากที่ก้าวเข้ามาทรุดกายลงใกล้ๆ มองนายของตนอย่างเป็นห่วง

นางรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรก็ไม่รู้ รับรู้มาว่าวันนี้ท่านเสนาบดีถูกเรียกให้เข้าวังตั้งแต่รุ่งสาง และทันทีที่กลับมาจากเข้าเฝ้าฝ่าบาทก็เรียกหาคุณหนูของนางทันที นั่นยิ่งทำให้นางมั่นใจได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ ตั้งแต่เล็กจนโต คุณหนูของนางไม่เคยได้รับการต้อนรับจากคนตระกูลจ้าว ร้อยวันพันปีตั้งแต่อาศัยอยู่ที่นี่ท่านเสนาบดีไม่เคยเรียกหาคุณหนูเลยสักครั้ง ถึงแม้จะไม่ละเลยคุณหนูเช่นดังก่อนหน้า แต่ก็ยังไม่แม้แต่จะมองหน้าเสียด้วยซ้ำ เห็นทีว่าคงมีบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่

บิดาเรียกหานางเช่นนั้นหรือ

จ้าวหลี่เชี่ยนเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน ถึงแม้บิดาจะเมตตาให้นางมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายในจวนตระกูลจ้าว แต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยที่จะเรียกหานางมาก่อน

"คุณหนูใหญ่ก็ถูกเรียกให้ไปพบเช่นกันเจ้าค่ะ แล้วบ่าวยังได้ยินมาอีกว่าเย็นนี้ทุกคนถูกเรียกให้ไปรับสำรับยังเรือนใหญ่เจ้าค่ะ"

ถิงถิงเอ่ยกับผู้เป็นนายของตนในสิ่งที่ได้รับรู้มา

"มีเรื่องน่ายินดีอันใดกัน"

"บ่าวก็ไม่ทราบเช่นกันเจ้าค่ะ"

จ้าวหลี่เชี่ยนมองเห็นความกังวลในดวงตาของบ่าวคนสนิท นางรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลสิ่งใด

"เช่นนั้นเรารีบไปเรือนใหญ่กันก่อนเถิด"

แม้จะรู้สึกหวั่นใจเช่นกัน แต่นางก็ไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงได้ หากยังชักช้ากลัวว่าจะทำให้ผู้เป็นบิดาไม่พอใจขึ้นมาได้

เมื่อมาถึงเรือนใหญ่ถิงถิงถูกกันให้รอนางอยู่ด้านนอก ร่างบอบบางของจ้าวหลี่เชี่ยนก้าวผ่านประตูห้องโถงเข้ามายืนอยู่กลางห้อง อยู่ท่ามกลางสายตาของผู้ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว 

"หลี่เชี่ยนคารวะท่านย่า คารวะท่านพ่อ ท่านแม่ใหญ่เจ้าค่ะ"

จ้าวหลี่เชี่ยนทำความเคารพหนึ่งบุรุษและสองสตรีต่างวัยตรงหน้าอย่างอ่อนช้อย ใบหน้างามนั้นยังคงก้มนิ่งอย่างสงบเสงี่ยม แม้ภายในอกนั้นจะรู้สึกหวาดหวั่น ด้วยไม่รู้ว่าคนเหล่านี้คิดจะทำสิ่งใดกับตนเอง แม้จะพยายามเข้มแข็ง แต่นางเป็นเพียงมดปลวกตัวน้อยเท่านั้นไหนเลยจะสามารถต่อกรกับผู้ที่มากด้วยอำนาจได้

"เข้ามานี่สิ มาให้ข้าดูใกล้ๆ"

เสียงแหบแห้งของฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวผู้มีศักดิ์เป็นท่านย่าของนางเอ่ยดังขึ้น หลี่เชี่ยนก้าวเข้าไปหาหญิงชราทรุดกายลงนั่งแทบเท้าคนตรงหน้า ปลายคางมนถูกเชยขึ้นด้วยนิ้วเรียวยาวของฮูหยินเฒ่า

ดวงตาฝ้าฟางสำรวจองคาพยพบนดวงหน้างดงาม มองใบหน้ากระจ่างใสอย่างพินิจพิจารณา ใบหน้าที่มีร่องรอยแห่งวัยคลี่เป็นรอยยิ้มพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เด็กคนนี้งดงามมาก งดงามจนไร้ที่ติ นับวันความงามของเด็กคนนี้ยิ่งฉายชัดโดดเด่น

"เจ้างดงามมากจริงๆ"

จ้าวหลี่เชี่ยนฝืนยิ้มกับคำชมนั้น รู้สึกได้ว่าความงามนั้นกำลังนำภัยมาสู่นาง

การกระทำเช่นนี้ทำให้จ้าวหลี่เชี่ยนยิ่งกระวนกระวายใจ เพราะมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ อีกทั้งแววตาของบิดาผู้ที่แสดงออกเสมอมาว่าชิงชังนางมันเต็มไปด้วยความพึงพอใจและสุขสมหวัง แววตาที่อีกฝ่ายไม่เคยใช้มันมองนาง นอกเสียจากว่าเขากำลังต้องการบางอย่างจากนาง นางกำลังมีผลประโยชน์กับอีกฝ่าย

ในขณะที่กำลังครุ่นคิด เสียงเปิดและปิดประตูด้านหลังทำให้นางจำต้องหันไปมองผู้มาใหม่ บุรุษและสตรีที่พึ่งจะก้าวเข้ามาสร้างความแปลกใจให้กับนางเป็นอย่างมาก แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือความรู้สึกเจ็บหน่วงข้างในอก หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกเจ็บ ความสนิทสนมของคนทั้งสองทำให้นางรู้สึกราวมีมือที่มองไม่เห็นบีบคั้นหัวใจของนาง นางไม่คิดว่าจะเป็นเขา บุรุษผู้ที่นางมอบใจให้เขา

คุณชายซุนเหยียน

แต่ตอนนี้เขากลับกำลังยืนเคียงข้างกับสตรีอื่น

"ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาในวันนี้ก็เพื่อจะแจ้งข่าวมงคลอันน่ายินดีให้ทุกคนทราบ"

เสียงของบิดาที่เอ่ยดังขึ้นทำให้นางละสายตาจากความสับสนและว้าวุ่นใจตรงหน้า ประโยคต่อมาทำให้ใบหน้างามเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดอย่างตกตะลึง

"ฝ่าบาททรงเมตตา ปรารถนาให้เชี่ยนเอ๋อร์ของเราเป็นฮองเฮาเคียงข้างพระองค์ อีกไม่นานคงมีพระราชโองการลงมา และอีกเรื่องซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดีเช่นกัน เฟยเอ๋อร์และคุณชายซุนจะแต่งงานกันหลังจากเชี่ยนเอ๋อร์ได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นฮองเฮา"

เรื่องราวที่เกิดขึ้นสร้างความยินดีให้กับทุกคน แต่สำหรับนางแล้วราวกับว่าฟ้าเบื้องหน้าของนางถล่มลงมา ผืนดินที่ยืนอยู่คล้ายดังจะสะเทือน ในหูของนางไม่ได้ยินเสียงใดอีกแล้ว มันอื้ออึงไปหมด ความสุขที่ผ่านมาคล้ายดังภาพฝัน

ใบหน้าหล่อเหลาคุ้นเคยของคนผู้นั้นกำลังส่งยิ้มให้สตรีข้างกายของเขา ดวงตาเรียบเฉยที่มองมายังนางทำให้นางเจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด เขาคล้ายดังคนที่นางไม่เคยรู้จักมาก่อน เขาทำเหมือนไม่เคยมีความรู้สึกใดๆ กับนาง นั่นทำให้นางรู้สึกว่าใบหน้าและหัวใจของนางชาและตายด้านไปหมด ใจของนางดุจเถ้าถ่านที่ดับมอดไป หัวใจนางคล้ายจะเจ็บปวดจนไร้ความรู้สึกไปเสียแล้ว การกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาของคนผู้นั้นคล้ายไม่มีอยู่จริง ความหวังที่นางวาดฝันเอาไว้พังทลายลงในพริบตา

"ขอแสดงความยินดีด้วยคุณหนูสาม"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มของอีกฝ่ายที่เอ่ยกับนางมันช่างห่างเหินเย็นชา จนนางต้องเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกว่าริมฝีปากของนางมันสั่นไม่ต่างจากเนื้อตัว สองมือที่สั่นเทากำเข้าหากันแน่นจนนิ้วมือขึ้นข้อขาว ขอบตาของนางมันร้อนผ่าวไปหมด

คุณหนูสาม คุณหนูสามหรือ

หึหึหึ คุณหนูสาม หาใช่ เชี่ยนเชี่ยน ที่เขามักจะเรียกนางอย่างสนิทสนมยามเมื่ออยู่ด้วยกัน

เขาพึ่งจะจูบนาง ได้จูบแรกของนางไปแท้ๆ แต่กลับสู่ขอพี่สาวของนาง ไร้ความรู้สึกใดในดวงตาของคนผู้นี้เมื่อรับรู้ว่านางจะต้องแต่งกับชายอื่น

เขาล้อเล่นกับความรู้สึกของนางอย่างเลือดเย็น เป็นนางเองที่โง่งม เป็นนางเช่นนั้นหรือที่คิดทุกอย่างไปเอง คิดอยู่เพียงฝ่ายเดียว

ความรักที่นางมอบให้คนผู้นี้จบสิ้นลงแล้ว ความฝันความหวังทั้งหมดพังทลายลง เขาทำร้ายนางได้อย่างเลือดเย็นและเจ็บปวดอย่างที่สุด เขาไม่ใช่บุรุษผู้อบอุ่นและแสนดีผู้นั้นของนางอีกต่อไปแล้ว

บุรุษที่นางคิดว่าแสนดีที่สุดกลับกลายเป็นผู้ที่ร้ายกาจกับนางอย่างที่สุด

ถูกต้องที่สุดแล้วที่นางสมควรต้องเจ็บปวด

คนเช่นนางไม่เป็นที่ต้องการของใครมาตั้งแต่แรก แม้แต่บุรุษที่เป็นผู้ทำให้นางเกิดมายังชิงชังนาง แล้วนางยังจะหวังให้บุรุษใดมอบความรักความจริงใจให้แก่นางอีก

ดวงตาคู่งามที่มักมองเขาด้วยความรักและเทิดทูน บัดนี้มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดผิดหวัง หยาดน้ำเอ่อคลออยู่เต็มหน่วยตา