บทที่ 71  

ได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของแม่ย่ำแย่หนักขึ้นกว่าเดิม

ลำพังแค่เรื่องที่เวินซวงซวี่เคยคบกับผู้ชายคนนี้ ก็ทำขายหน้าคนทั้งเมืองหมิงแล้ว

ตอนนี้ยังไม่เข็ดหลาบอีกหรือไง?

แม่ได้แต่ถอนหายใจอย่างอ่อนล้าที่ลูกตัวเองไม่เอาไหน จากนั้นก็หันไปกำชับกับเวินสือเหยาว่า “เหยาเหยา ฉันรู้ว่าแกใจดี แต่ว่าเรื่องนี้ แกไม่ต้องเข้าไปยุ่งแล้วนะ”

“อีกอย่างน้องมันก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำอะไรต้องรู้จักคิดถึงผลที่ตามมาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่พึ่งพาพวกเราไปตลอดแบบนี้”

เวินสือเหยาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ชะงักไป สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา

“เข้าใจแล้วค่ะ หวังว่าน้องมันจะรู้จักคิดบ้าง ไม่ทำให้คุณแม่ต้องคอยเฝ้าเป็นห่วงอยู่แบบนี้”

คำพูดเหล่านี้ ล้วนแสดงถึงความห่วงใยที่มีต่อแม่

แม่ทอดตามองเวินสือเหยาที่ฉลาดรู้จักคิด พอเอาไปเทียบกับเวินซวงซวี่แล้ว ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

ความรู้สึกหงุดหงิดนี้แม้ผุดขึ้นเพียงแวบเดียว แต่เวินสือเหยากลับมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เวินซวงซวี่ ถึงเธอจะได้เข้ามาทำงานในเวินซื่อกรุ๊ป แต่สุดท้ายคุณแม่ก็ยังอยู่ข้างฉันอยู่ดี

……

ในขณะเดียวกัน

อีกด้านหนึ่ง เวินซวงซวี่ที่เตรียมจ