ถอนหมั้น

ของขวัญ...

สิบห้าปีต่อมา....

"หนูขวัญวันนี้ทำขนมอะไรมาให้อาชิมจ๊ะ" 

"วันนี้ขวัญลองทำมาการองค่ะ อากานกับอาทัพลองชิมดูนะคะไม่รู้ว่าจะอร่อยหรือเปล่าหรือว่ามันหวานไปมั้ยขวัญจะได้ปรับลดสูตร" ฉันยื่นกล่องมาการองที่เพิ่งทำเสร็จให้อากานกับอากองทัพท่านทั้งสองยิ้มแล้วรับก็รับกล่องขนมของฉันจากนั้นอากานดาก็จูงมือฉันเดินเข้าบ้าน อากองทัพหยิบขนมของฉันมาชิมซึ่งฉันก็ลุ้นมากเพราะอากองทัพเป็นคนพูดตรงๆอร่อยก็บอกว่าอร่อยไม่อร่อยก็บอกว่าไม่อร่อยเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันทำขนมมาให้ท่านทั้งสองได้ชิม

"หืมอร่อยนะหนูขวัญอาว่านะถ้าหนูขวัญทำขายได้ต้องขายดีแน่ๆ"

"คุณอาชมขวัญเกินไปขวัญไม่เก่งถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"เอางี้นะถ้าที่บริษัทอามีประชุมหรือมีงานเลี้ยงอาจะสั่งขนมจากหนูขวัญหนูจะได้มีรายได้ดีมั้ย" ฉันรีบยกมือไหว้ขอบคุณอากองทัพที่ท่านเมตตาฉัน มันคงจะดีไม่น้อยถ้าฉันสามารถหาเงินด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองไม่ใช่รอแต่เงินที่คุณย่าโอนให้ทุกเดือนยอมรับว่าฉันเกรงใจท่านถึงแม้ว่าท่านจะเป็นย่าแท้ๆของฉันก็ตาม ทุกวันนี้ฉันตั้งใจเรียนเพื่อที่ว่าจบมาจะได้มีงานทำจะได้ไม่ต้องขอเงินจากท่านอีก ความฝันของฉันก็คืออยากเป็นคุณครูอนุบาลฉันอยากสอนหนังสือเด็กเล็กๆฉันคงมีความสุขมากถ้าได้ทำในสิ่งที่ตัวเองฝันไว้

"ว่าแต่เรามานี่พี่สาวเราไม่รู้ใช่ไหม" พออากานดาพูดถึงพี่สาวของฉันความดีใจเมื่อครู่ก็หายไปเมื่อนึกถึงพี่สาวต่างแม่ที่เธอไม่เคยเห็นฉันเป็นน้องสาวเลย

"คือที่อาถามเพราะอาไม่อยากให้ขวัญเจ็บตัวอีกอารู้ว่าถ้ายัยเอมรู้ว่าขวัญมาที่นี่ขวัญต้องถูกตีถูกทำร้าย"

"ตอนที่ขวัญมาคุณเอมอรยังไม่กลับบ้านค่ะ" ฉันบอกเพื่อให้อากานดาสบายใจเพราะฉันรู้ว่าท่านเป็นห่วงฉัน 

"ยังไม่กลับ แปลว่าออกจากบ้านตั้งแต่เมื่อวานสินะ"

"เอ่อ คือว่าไม่ใช่อย่างนั้นนะคะคุณอา." ฉันรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากให้อากองทัพรู้สึกไม่ดีกับคุณเอมอรเพราะถึงยังไงคุณเอมอรก็ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นคุณสงครามลูกชายคนเล็กของท่าน

"อย่าแก้ตัวแทนยัยเอมเลยอารู้ว่าพี่สาวเราเป็นยังไงถึงจะอยู่กันคนละบ้านแต่รั้วก็ติดกัน เห้อไม่รู้ว่าตาครามกลับมาแล้วรู้ว่าคู่หมั้นตัวเองทำตัวแบบนี้จะรู้สึกยังไง"

"พี่ทัพคะ" เสียงอากานดาปรามอากองทัพ

"ก็มันจริงมั้ยล่ะกาน มีอย่างที่ไหนตัวเองมีคู่หมั้นอยู่แล้วแต่ดันควงคนนั้นคบคนนี้ไปทั่วไม่ซ้ำหน้านี่อีกไม่กี่อาทิตย์ตาครามจะกลับมาจากอังกฤษแล้วไม่รู้ยัยเอมจะทำยังไงกับผู้ชายที่คบอยู่ พูดตรงๆนะผมอยากให้ตาครามถอนหมั้นกับยัยเอมซะเหลือเกิน ผมทำใจไม่ได้หรอกนะที่ต้องมีลูกสะใภ้อย่างยัยเอมถึงจะเคยเห็นมาตั้งแต่เด็กเอ็นดูมาก่อนก็เถอะแต่พอโตมาแล้วนิสัยเป็นแบบนี้ผมรับไม่ได้"

"ใจเย็นๆค่ะพี่ทัพ พี่อย่าลืมสิว่าตาครามเองก็ไม่ธรรมดา"

"เห้อออ นั่นสินะไอ้ลูกชายเรามันก็ร้ายพอตัวแต่มันก็เป็นผู้ชายไงกานมันไม่เสียหายเหมือนผู้หญิง"

"พี่พูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะคะสมัยนี้จะผู้ชายหรือผู้หญิงสิทธิย่อมเท่าเทียมกันลูกชายเราอยู่ที่โน่นก็มีผู้หญิงเข้ามาหาไม่เว้นแต่ละวันเหมือนกัน กานว่าเรื่องนี้คงต้องให้ทั้งสองคนเป็นฝ่ายตัดสินใจกันเอาเอง ถึงกานจะไม่ชอบในสิ่งที่ยัยเอมทำแต่เราเป็นผู้ใหญ่เราจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้และอีกอย่างตาครามก็รักและเอ็นดูยัยเอมมาตั้งแต่เด็กบางทีตาครามเองอาจจะมองข้ามและไม่แคร์เรื่องแบบนี้ก็ได้"

"แล้วกานรับได้เหรอที่จะได้ลูกสะใภ้ที่วันๆเอาแต่เที่ยวกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้ามันสมควรไหมล่ะแล้วยิ่งคนที่เค้ารู้ว่ายัยเอมกับลูกชายเราเป็นคู่หมั้นกันแล้วเค้าไปเจอยัยเอมตามผับตามบาร์กับผู้ชาย เห้อพูดไปก็เหมือนผมเห็นแก่ตัวลูกชายตัวเองก็ใช่ว่าจะดี เอาล่ะผมไม่พูดแล้วดีกว่าให้ตาครามตัดสินใจเองก็แล้วกันว่าจะเลือกผู้หญิงแบบไหนมาเป็นแม่ของลูก"

"กานว่าพี่ต้องทำใจแล้วล่ะค่ะ"

"นั้นสินะ เห้ออออ" ฉันที่ไม่ได้อยากรับรู้เรื่องพวกนี้เลยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ คือฉันรู้ว่าอาทั้งสองท่านเป็นกังวลมากที่คุณเอมอรทำแบบนี้เพราะถึงยังไงคุณเอมอรก็ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของคุณสงครามลูกชายคนเล็กของท่าน

"อาขอโทษขวัญด้วยนะลูกที่ต้องมานั่งฟังอะไรแบบนี้ ไหนจะพูดถึงเรื่องพี่สาวเราอีก" อากองทัพคงรู้สึกไม่ดีท่านจึงขอโทษฉัน

"ไม่เป็นไรค่ะขวัญเข้าใจ เอ่อนี่ก็สายแล้วขวัญขอตัวกลับก่อนนะคะเพราะเดี๋ยวขวัญต้องไปอ่านหนังสือให้คุณย่าฟังอีก"

"ถ้าอย่างนั้นก็ฝากบอกคุณย่าด้วยละลูกว่าเดี๋ยวอาจะไปเยี่ยมท่าน"

"ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นขวัญขอตัวกลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ"