กาฝาก

ของขวัญ....

หลังจากที่ฉันเอาขนมมาให้อาทั้งสองชิมฉันก็ต้องรีบมุดรั้วกลับมาที่บ้านเพราะเกรงว่าจะมีใครเห็นแล้วเอาไปบอกคุณเอมอร เพราะถ้าคุณเอมอรรู้ว่าฉันมาที่บ้านอากานดาฉันจะต้องเจ็บตัวเพราะคุณเอมอรไม่ชอบให้ฉันมาที่นี่เธอสั่งห้ามฉันว่าห้ามมาที่บ้านนี้เด็ดขาดเธอบอกว่าเป็นเธอคนเดียวที่สามารถมาที่นี่ได้ส่วนฉันไม่มีสิทธิ์ แต่เท่าที่ฉันเห็นตั้งแต่คุณสงครามย้ายไปเรียนต่อที่อังกฤษเมื่อสี่ปีก่อนคุณเอมอรก็ไม่เคยมาที่บ้านอากานดาอีกเลย  ส่วนใครที่สงสัยว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไงนั่นเป็นเพราะคุณย่าท่านพาฉันมาแนะนำให้อาทั้งสองรู้จักตอนนั้นฉันเพิ่งย้ายมาอยู่กับคุณย่าคุณย่าพาฉันมาไหว้อาทั้งสองเพราะอยู่บ้านติดกันซึ่งท่านทั้งสองก็ใจดีกับฉันมากท่านไม่เคยรังเกียจฉันเลยที่ฉันเป็นลูกเมียน้อย  มีแต่คุณสงครามที่ตั้งแง่รังเกียจฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน เขาคอยกลั่นแกล้งฉันด่าว่าฉันสารพัดทั้งที่ฉันไม่เคยทำอะไรเขาเลย มีครั้งนึงฉันเกือบจมน้ำเพราะถูกเขาผลักตกน้ำโชคดีที่คุณชนะศึกพี่ชายของคุณสงครามกระโดดลงไปช่วยฉันขึ้นมาได้ทันฉันจำได้ว่าตอนนั้นคุณสงครามถูกอากานดาทำโทษอย่างหนักเขาถูกตีถูกกักบริเวณนั่นยิ่งทำให้เขาเกลียดฉันหนักขึ้นไปอีก ส่วนคุณเอมอรพอรู้เรื่องคุณสงครามถูกทำโทษฉันก็โดนทุบตีแต่ฉันก็อดทนไม่บอกใครเพราะไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อนอีกเพราะถ้าคุณย่ารู้คุณเอมอรก็จะถูกทำโทษอีก ฉันไม่อยากให้ใครเกลียดฉันมากไปกว่านี้อีกแล้ว ทุกวันนี้คนที่ทำให้ฉันพอจะยิ้มได้และมีความสุขก็คงมีแต่คุณย่ากับอากานดาอากองทัพเท่านั้นที่ดีกับฉัน 

ฉันแอบเดินกลับเข้ามาทางหลังบ้านและกำลังจะเข้าบ้านฉันก็ได้ยินในสิ่งที่ไม่ควรจะได้ยิน...

"แม่ช่วยเอมด้วยสิอีกไม่กี่วันพี่ครามก็จะกลับมาแล้วเอมจะทำยังไงดี เอมเครียดมากเลย"

"เครียดอะไรลูกแม่ไม่เข้าใจ"

"เอมเพิ่งเอาที่ตรวจครรภ์มาตรวจเมื่อเช้าคือ..."

"นี่อย่าบอกนะว่าเอม..."

"ค่ะเอมท้อง แม่เอมจะทำยังไงดี"

"ท้องกับใคร ทำไมไม่ป้องกันแม่สอนแล้วใช่ไหมว่าจะมีอะไรกับใครต้องป้องกัน"

"ก็คืนนั้นเอมเมานี่คะ"

"เอมต้องไปเอาเด็กออกเข้าใจไหม"

"เอาออกเหรอคะ เอมกลัว"

"แล้วเอมจะทำยังไงจะเอามันไว้อย่างนั้นเหรอแล้วตาสงครามล่ะลูกจะยอมถอนหมั้นใช่ไหม"

"ไม่ยอมเอมไม่ยอม"

"ถ้าอย่างนั้นเอมก็ต้องทำตามที่แม่บอกไปเอาเด็กนี่ออกซะ"

"ก็ได้ค่ะ"

นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยิน ฉันไม่คิดเลยว่าคุณอุษากับคุณเอมอรจะใจร้ายถึงขนาดทำลายเด็กคนนึงที่ไม่รู้เรื่อง ฉันรู้สึกสงสารเด็กน้อยเหลือเกินถึงตอนนี้แกจะเป็นแค่ก้อนเนื้อเล็กๆแต่แกก็มีชีวิตแกไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิดทำไมต้องทำร้ายแกด้วย

"มายืนแอบฟังอะไรตรงนี้คะคุณขวัญ" เป็นป้าหัวหน้าแม่บ้านที่เดินมาเจอฉันเข้าพอดีถึงแม้แกจะเรียกฉันว่าคุณแต่การกระทำของแกแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบฉันเพราะแกเป็นคนของคุณคุณอุษา คือทุกคนในบ้านหลังนี้ล้วนแล้วแต่เป็นคนของคุณอุษากับคุณเอมอรทั้งนั้นซึ่งทุกคนไม่มีใครชอบกับฉันเลย ทุกคนจะทำดีกับฉันต่อหน้าคุณย่าเท่านั้น

"มีอะไร" คุณอุษาเดินมาถามพร้อมกับมองหน้าฉันสลับกับป้าแม่บ้านด้วยท่าทางไม่พอใจ

"คือดิฉันเห็นคุณขวัญยืนลับๆล่อๆอยู่ตรงนี้ก็เลยเดินเข้ามาถามค่ะ"

"แกมาแอบฟังฉันกับลูกเอมคุยกันใช่ไหมห๊ะนังกาฝาก"

"เปล่าค่ะขวัญไม่ได้แอบฟัง" ฉันพยายามปฏิเสธแม้จะได้ยินก็ตามแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครเชื่อ

"อย่ามาตอแหลแกต้องมาแอบฟังฉันกับแม่คุยกันแน่ๆ แกมานี่เลยนะนังลูกเมียน้อย" ฉันถูกคุณเอมอรกระชากหัวแล้วพามายังห้องเก็บของซึ่งอยู่ด้านหลังบ้าน ห้องนี้จะเป็นห้องที่ฉันถูกจับมาขังไว้บ่อยๆเวลาที่คุณเอมอรหรือคุณอุษาโกรธและไม่พอใจ

"แกบอกมาว่าแกได้ยินอะไรบอกมา!!!"

"ขวัญไม่ได้ยินอะไรจริงๆค่ะคุณเอม โอ๊ย!!" ผมของฉันถูกกระชากอย่างแรงจนหน้าหงาย

"ถ้าแกได้ยินอะไรแล้วเอาไปพูดให้ใครฟังแกตายแน่นังกาฝาก!!!"

"คอไปโดนอะไรมาลูก" ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนของคุณย่าซึ่งท่านกำลังเลือกหนังสือเพื่อให้ฉันอ่านให้ท่านฟังแต่พอท่านเงยหน้าขึ้นมาแล้วจ้องมาที่ฉันอย่างพิจารณาท่านคงสังเกตเห็นรอยแดงที่ลำคอของฉันเพราะเมื่อครู่นี้คุณอุษาบีบคอจนฉันแทบหายใจไม่ออกคุณอุษาสั่งห้ามให้ฉันไม่ให้พูดเรื่องที่คุณเอมอรท้องและกำลังจะไปทำแท้งแต่ถึงไม่บอกฉันฉันก็ไม่คิดที่จะพูดให้ใครฟังอยู่แล้วถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกสงสารเด็กที่อยู่ในท้องของคุณเอมอรก็ตาม ฉันคิดว่าฉันอาจจะต้องทำบุญให้กับแกเพราะถือว่าฉันรับรู้เรื่องของแกแล้ว ฉันคงจะทำได้เท่านี้จริงๆคงช่วยอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ 

"เอ่อ คือเมื่อกี๊ขวัญโดนแมลงกัดน่ะค่ะก็เลยเกาจนเป็นรอย" ขวัญขอโทษนะคะที่ต้องโกหกคุณย่า ฉันพูดคนเดียวในใจและนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันโกหกท่านเพราะหลายต่อหลายครั้งที่ฉันถูกทำร้ายแต่ฉันไม่บอกใคร จะว่าฉันโง่ก็ได้แต่ฉันไม่อยากให้คุณย่าเป็นห่วงอะไรที่ฉันทนได้ฉันก็จะทนทนให้ถึงที่สุดเพราะตอนนี้ท่านก็แก่มากแล้วมีโรคประจำตัวหลายโรคอะไรที่ทำให้ท่านไม่เป็นทุกข์เป็นกังวลฉันก็ยินดีที่จะทำเพื่อให้ท่านสบายใจ

"อย่าคิดว่าย่าไม่รู้นะ"

".........." ฉันทำได้แค่ก้มหน้าเพราะไม่กล้าสู้หน้าท่าน ฉันระอายใจที่โกหกท่าน

"ย่าขอโทษนะลูกที่ปกป้องขวัญไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วงย่าจะทำทุกวีถีทางเพื่อให้เรามีชีวิตที่ดีและทำให้ขวัญมีความสุขมากกว่านี้ถ้าวันนึงย่าไม่อยู่แล้วย่าจะต้องหาคนมาดูแลเราแทนย่า"