บทที่ 10 ทุกอย่างคือการลงทุน

บทที่ 10 ทุกอย่างคือการลงทุน

เยว่หรูมาเรียนได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว ได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง ได้เรียนรู้แนวทางที่เธอจะเรียนเกี่ยวกับแพทย์แผนโบราณของที่นี่ จะต้องเรียนจบอะไร แล้วไปต่อที่ไหน มันดีตรงที่ว่าในนิยายเรื่องนี้สามารถสอบเทียบได้ ไม่ต้องเรียนตรงตามเวลาที่ทางโรงเรียนกำหนดก็ได้ แค่สอบผ่านระดับตามที่ทางโรงเรียนกำหนดก็พอ การเรียนในมหาวิทยาลัยก็เช่นกัน สามารถสอบเทียบได้ 

ทุกวันก่อนกลับบ้าน เยว่หรูจะหิ้วปิ่นโตใส่อาหารกลับไปด้วย อาหารที่ได้มาก็คืออาหารที่เธอใช้คูปองที่คุณครู หมิงเว่ย ให้มาและนำไปยื่นที่โรงอาหาร เธอก็ได้ปิ่นโตใส่อาหารหนึ่งเถากลับบ้าน ในปิ่นโตจะมีข้าวและกับข้าวหนึ่งอย่าง บางวันอาจมีผลไม้เพิ่มให้หนึ่งอย่าง แต่ไม่ได้มีทุกวัน อาหารที่ได้ไม่ได้เยอะมากนัก แต่มันสามารถทำให้ครอบครัวของเธอประหยัดขึ้นและมีอาหารกินเพิ่มขึ้น พอเช้าวันต่อมาค่อยเอาปิ่นโตเปล่ามาส่งที่โรงอาหาร เยว่หรูทำแบบนี้ติดต่อกันตั้งแต่วันแรกที่มาเรียนแล้ว

เยว่หรูเริ่มปรับตัวได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน การใช้ชีวิต วางแผนเพื่อที่จะเรียนในด้านที่ตัวเองถนัด วางแผนเรื่องช่วยเหลือครอบครัวเพื่อให้มีชีวิตดีขึ้น

ตอนนี้ในบ้านเธอมีผักที่ปลูกไว้กินเองหลายอย่าง เมล็ดผักก็ซื้อจากที่ร้านค้าชุมชน ซื้อได้เป็นบางอย่าง บางอย่างก็ห้ามขาย ตอนนี้เริ่มเข้าใจระบบเงินของที่นี่บ้างแล้ว ถึงในความเห็นส่วนตัวจะมองว่ามันแปลก ๆ บางอย่างมันไม่สมดุล สินค้าบางอย่างแพงมาก แต่บางอย่างที่น่าจะแพงกลับถูก 

ต้องบอกว่าเยว่หรูต้องปล่อยเรื่องค่าของเงิน ไม่ใช่ไม่สนใจ แต่เพราะทำความเข้าใจยาก ราคาสินค้าหรือค่าใช้จ่ายค่าบริการ ทางรัฐบาลเป็นคนกำหนดทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน ต้องบอกว่าราคาซื้อขายทุกอย่างในประเทศนี้มีรัฐบาลเป็นคนกำหนดทั้งหมด 

"เยว่หรู อันนี้ของลูกสาวครู ไม่ได้ใช้แล้ว" หมิงเว่ยยื่นถุงเสื้อผ้าเก่าของลูกสาวให้ เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้ เอามาให้คนที่ต้องการมันจะได้มีประโยชน์มากกว่าเก็บไว้เฉย ๆ และเด็กที่เขาเอามาให้ก็เป็นเด็กดี ตั้งใจทำทุกอย่างที่ตัวเองมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ และที่สำคัญคือกตัญญูช่วยเหลือพ่อแม่ที่ยากจนด้วย ยิ่งได้รู้ว่าครอบครัวของเยว่หรูลำบากเลยทำให้อยากช่วยเหลือ ถึงมันจะไม่มากมายนัก แต่เขาก็เต็มใจที่จะช่วย

"ขอบคุณค่ะครู น้ำขิงต้มค่ะครู ต้องรีบกินก่อนที่มันจะเย็น" เยว่หรูยื่นกระบอกไม้ไผ่ที่ใส่น้ำขิงส่งให้คุณครูที่เคารพพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ เพราะบ้านเธอไม่มีกระติกน้ำที่สามารถเก็บความร้อนได้ ส่วนมากจะใส่กระบอกไม้ไผ่และความร้อนมันอยู่ได้ไม่นาน ยิ่งเจออากาศหนาว ๆ ผ่านไปไม่นานน้ำก็เย็นแล้ว

"ขอบใจมาก เตรียมตัวไปเรียนได้แล้ว" คุณครูยิ้มกับความมีน้ำใจของครอบครัวเยว่หรู ถึงแม้จะยากจนแต่ก็มีน้ำใจ เมื่อไม่กี่วันก่อน พ่อของเยว่หรูมาขอบคุณเขาด้วยตัวเองที่ให้ความช่วยเหลือเยว่หรู ทั้งที่จริง ๆ แล้วเขาแค่แนะนำเพียงเท่านั้น ไม่ได้ช่วยอะไรมากมายนัก

เยว่หรูเดินเข้าไปในห้องเรียน แล้วมองไปทางอาคารขนาดใหญ่ที่ตอนนี้รู้แล้วว่ามันคือโรงพยาบาล สถานที่ที่เธอจะต้องพยายามเข้าไปทำงานที่นั่นให้ได้... เยว่หรูวาดฝันเอาไว้เพื่อจะได้มีกำลังใจ พอละสายตาจากตรงนั้นก็มองดูเพื่อนร่วมชั้น เธอพูดคุยได้กับทุกคนแต่ไม่ได้สนิทมากนัก ส่วนมากจะต่างคนต่างเรียน พูดคุยกันบ้างแค่บางครั้ง ส่วนมากจะถามเรื่องเรียนกันเท่านั้น

สามวันแรกเธอไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับเพื่อนร่วมห้อง เหมือนไม่มีใครสนิทกับใครมากนัก แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน จนเยว่หรูที่ทนเก็บความสงสัยไม่ได้ เนื่องจากเธออยู่ในช่วงปรับตัวให้เข้ากับคนที่นี่... 

สิ่งไหนที่ไม่รู้ก็ต้องสอบถามไว้ก่อน คำตอบที่ได้คือห้องนี้คือห้องรวมนักเรียนเรียนดีเรียนเก่งที่มีโอกาสสอบเทียบจบ เลยเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ต่างคนต่างมา ต่างคนต่างอยู่ แต่หากมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องเรียนก็ช่วยเหลือหรือแนะนำกันได้  

"อาทิตย์หน้าจะเริ่มไปช่วยชาวบ้านที่หน่วยคอมมูน แต่จะไปวันไหนบ้าง เดี๋ยวครูมาแจ้งอีกทีอาทิตย์หน้าเลย ไปกินข้าวและพากันกลับบ้านดี ๆ วันหยุดหากมีเวลาอย่าลืมทบทวนเรื่องเรียน" คุณครูบอกเสร็จก็เดินออกจากห้องไป

ส่วนนักเรียนก็เก็บทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนพากันทยอยออกนอกห้องเรียน เยว่หรูคือคนที่หอบหิ้วสิ่งของหลายอย่างเลยทีเดียว แบกทั้งหนังสือและหอบถุงผ้าที่ครูให้ด้วย

"ตัวก็เล็ก... ยังจะหอบหิ้วของเยอะแยะ เอามานี่ ฉันช่วย... " พูดไม่ทันขาดคำก็มีมือมาแย่งถุงผ้าไปถือไว้เอง

"ขอบใจนะ" เยว่หรูยิ้มให้คนที่มีน้ำใจมาช่วยเธอถือ ไม่ปฏิเสธหากมีใครยื่นมือมาช่วยด้วยความหวังดี แต่หากรู้ว่าหวังดีประสงค์ร้ายค่อยว่ากันอีกที... และคนนี้คือคนที่ทักเธอวันแรกที่มาเรียน คนที่นั่งด้านหลังของเธอนั่นเอง...

"ฉันเป็นพี่เธอ" หลิงฟาง บอกยัยเด็กตัวเล็กให้เข้าใจ ตัวก็เล็ก... อายุก็น้อย...

"ขอบคุณค่ะ พี่หลิงฟาง" เยว่หรูยอมถอยเสมอ... ไม่ได้ห่วงเรื่องที่ว่าจริง ๆ แล้วเธอมีอายุมากกว่า อาจเป็นน้าหรือพี่สาว หรืออาจเป็นแม่ของหลิงฟางก็ยังได้ เพราะคนที่นี่แต่งงานกันเร็ว

เยว่หรูต้องทำตัวให้เหมือนกับเยว่หรูที่อายุสิบสี่ ให้เหมือนกับเจ้าของร่างนี้จริง ๆ แต่บางครั้งก็หลุดวางตัวทำท่าเหมือนผู้ใหญ่ บางครั้งเธอมองเพื่อนร่วมชั้นเป็นเด็กแทบทุกคน ยังดีที่คุณครูที่สอนนั้นอายุห้าสิบกว่าแล้ว หากมีอายุสักสามสิบ เยว่หรูอาจลืมตัวมองเป็นรุ่นพี่ก็ได้ 

บางอย่างต้องค่อย ๆ ปรับและทำตัวให้ชิน... ทั้งที่ใจจริงอยากทำให้ได้ เดี๋ยวนี้! ตอนนี้! แต่เพราะคนมันเคยเป็นแบบนี้มาแล้วยี่สิบกว่าปี.... ระยะเวลาเดือนกว่าที่มาอยู่ที่นี่... ปรับตัวได้ขนาดนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว...

เมื่อสองสาวช่วยกันถือของเข้าไปในโรงอาหารแล้ว หลิวฟางก็แยกตัวออกไปเพื่อรับอาหารในส่วนของตัวเอง ส่วนเยว่หรูคิดว่าวันนี้จะกลับไปกินข้าวพร้อมพ่อกับแม่ที่หน่วยงานผลิต เพราะพ่อบอกว่าวันนี้จะมีลงงานแถวเส้นทางที่เธอเดินมาเรียนทุกวัน ซึ่งเดินออกจากโรงเรียนไม่นานก็จะเจอพ่อกับแม่เธอแล้ว เยว่หรูเลยขอให้ป้า ๆ ที่ทำหน้าที่แจกอาหาร เอาอาหารในส่วนของเธอใส่รวมในปิ่นโตที่ใช้คูปองแลกกลับบ้านทีเดียวเลย...

เยว่หรูเดินหอบหิ้วสิ่งของพะรุงพะรัง ทั้งถุงเสื้อผ้า ทั้งปิ่นโต และยังสะพายกระเป๋าหนังสือเรียนอีก หากเทียบกับขนาดตัวและน้ำหนักสิ่งของที่หอบหิ้วมานั้น... ต้องบอกว่ามันเกินตัวมากเลย แต่เพราะเยว่หรูคิดว่าเดินไม่ไกลก็เจอพ่อกับแม่แล้วเลยหอบทุกอย่างมา ไม่ทยอยเอามาเหมือนทุกครั้ง

"นังเด็กเหลือขอ!! " เสียงแหลมดังมาจากหลังต้นไม้ใหญ่

"ป้าน่าจะว่างเนอะ ทำไมถึงขี้อิจฉา มีปมหรือว่าอะไร" เยว่หรูมองซ้ายมองขวาจนมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครก็หันไปพูดกับนางหลิว หรือก็คือย่าเลี้ยงนั่นแหละ 

"แม่เจ้าเว้ย!! มึงกล้ายอกย้อนเหรอ เห็นเงียบ ๆ ที่แท้ก็สารเลวเหมือนแม่ไม่มีผิด!! " นางหลิวโมโหทันทีที่เห็นเด็กนี่มันยอกย้อน วันนี้มันปีกกล้าขาแข็งมาจากไหน ทำไมมันถึงกล้าที่จะยอกย้อน กล้าพูดกล้ามองหน้า ไม่เดินหนีเหมือนแต่ก่อน

"รู้เหรอว่าเลวเป็นแบบไหน... แบบป้าหรือเปล่า... หากมีเวลาก็คิดเยอะ ๆ หน่อยป้า รู้ว่าเด็กมันเดินหนีมันไม่คุย ก็ยังเสือกมาคุย คิดบ้างว่าที่เขาไม่คุยเพราะเขารังเกียจ ที่ไม่พูดไม่ได้กลัว พูดไปคนโง่แบบป้าจะเข้าใจหรือเปล่าก็ไม่รู้" เยว่หรูที่ปกติไม่ได้คุย ไม่ได้ตอบโต้ เพราะเธอคิดแบบนั้นจริง ๆ แต่มันไม่ใช่ทั้งหมดที่เธอไม่ต่อปากต่อคำกับยัยป้านี่

"แก!! ปากดีนัก!! นังเด็กสารเลว!! ทุกคนมาดูกันเร็ว... นังเด็กนี่มันปากดี เถียงฉอด ๆ ยอกย้อนเก่ง  ไม่มีสัมมาคารวะ พ่อแม่มันไม่สั่งสอน!!! " นางหลิวโมโหโวยวายเสียงดัง จากคนที่อยู่ห่าง ๆ ก็เริ่มมีคนเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

"เหมือนแม่ของป้าไหม... ที่ไม่สั่งสอนป้า ทำตัวแย่แบบนี้ไม่อายลูกหลานบ้างเหรอ" เมื่อเยว่หรูมองรอบ ๆ เริ่มมีคนเดินมาที่บริเวณที่เธออยู่ เป็นช่วงพักกลางวันของคนงานพอดี เยว่หรูเลยหันไปพูดท้าทายยัยป้าข้างบ้านคนนี้ หากเป็นต่อหน้าคนอื่นอาจเรียก ย่า หากไม่มีคนอื่นเรียกป้านี่ก็ถือว่าดีแล้ว ทั้งที่ใจจริงอยากเรียกอย่างอื่นมากกว่านี้ อยากจะหยุมหัวด้วย... แต่ต้องอดทน!!

"แก!! ปากดีนักใช่ไหม!! " นางหลิวโมโหหน้าดำหน้าแดง ไม่สามารถยั้งตัวเองได้ ผลักเยว่หรูล้มลงทันที

เพียะ!! เมื่อหลิวเจียอิงไม่สามารถยั้งอารมณ์กรุ่นโกรธได้... ก็ลงมือตบตีทันที...