บทที่ 9 มองหาลู่ทาง

บทที่ 9 มองหาลู่ทาง

"ครูคะ... หนูมีเรื่องอยากถามและขอคำแนะนำจากครู" เยว่หรูถามขึ้น... ตอนที่ครูเริ่มปล่อยนักเรียนให้ออกจากห้องเรียน

เพื่อให้นักเรียนไปเบิกอุปกรณ์การเรียนและไปรับอาหารกลางวัน เนื่องจากวันนี้ไม่ได้มีการเรียนการสอน เลยปล่อยให้นักเรียนกลับบ้านเร็ว หากเปรียบเทียบกับโลกเดิม... เหมือนมาฟังครูแนะแนว ซื้ออุปกรณ์การเรียน จ่ายค่าเทอม เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเรียนในวันถัดไป

"มีปัญหาอะไรหรือเปล่าเยว่หรู" ครูถามกลับพร้อมกับยิ้มอย่างเอ็นดู น้อยนักที่จะมีนักเรียนหญิงมาเรียน และที่สำคัญ เขามองเยว่หรูแล้ว... ทำให้นึกถึงลูกสาวของเขาที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ... เลยทำให้เอ็นดูเยว่หรูพอสมควร

"คือหนูไม่รู้ว่าชั้นเรียนนี้ต้องทำอะไรบ้าง... แบ่งเวลาแบบไหน แล้วถ้าหนูอยากรู้เรื่องการเมือง การเงิน การปกครอง ข้อห้าม ข้อบังคับต่าง ๆ หนูสามารถหาคำตอบได้จากที่ไหนคะ มีหนังสือให้หนูอ่านไหมคะ" เมื่อครูเปิดโอกาสให้ถาม... เยว่หรูก็ไม่รอช้า หากอยากลืมตาอ้าปากได้เร็ว อย่างแรกที่ต้องมีคือข้อมูล สิ่งไหนที่พวกเขาห้ามทำ ผิดกฎหรืออะไรยังไง... จะได้รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรได้บ้าง

ในนิยายเรื่องนี้ที่เธอเข้ามาอยู่ อ้างอิงมาจากยุค 60 เพียงเท่านั้น บางอย่างที่นักเขียนอ้างอิงมามันไม่มีอยู่ อย่างเรื่องโรงเรียนนี้ก็ด้วย ค่าเงินมากหรือน้อยยังไม่แน่ใจ เพราะไม่เคยมีเงินเยอะ เต็มที่ที่พกมาคือสามหยวน ค่าเรียนของที่นี่ปีละสามสิบหยวน รวมอุปกรณ์การเรียนทุกอย่าง เสื้อผ้าและอาหารกลางวันด้วย เลยไม่รู้ว่าค่าเงินมันมากน้อยยังไง ยังมีหลายอย่างที่เยว่หรูจะต้องเรียนรู้เลยแหละ...

"เรียนครึ่งวันแล้วปล่อยนักเรียนกลับบ้าน แต่มีบางวันที่ครูจะพาไปลงงานตามคอมมูนต่าง ๆ ส่วนเรื่องการเมืองการปกครองทั้งหลาย ก็มีหนังสือที่ห้องสมุดให้ยืมอ่าน แต่มันไม่ได้ละเอียดมากนัก เยว่หรูอยากรู้อะไรล่ะ ลองถามมา... หากครูรู้จะได้บอก" คุณครูก็ตอบคำถามอย่างเต็มใจ ยิ่งเจอเด็กที่ใฝ่ศึกษาหาความรู้แบบนี้... ยิ่งทำให้ครูอยากจะช่วยไขข้อข้องใจให้

"หนูอยากรู้หลายอย่างเลยค่ะ หากในหนังสือยังพออ่านเข้าใจ แต่เรื่องค่าเงินคือหนูสับสนไปหมดเลย อย่างเรื่องค่าเรียน 30 หยวนต่อปี หากเปรียบเทียบกับค่าแรงที่คนไปทำงานในหน่วยคอมมูน มันเหมือนจะไม่สมดุลกันค่ะ" เยว่หรูแปลกใจเรื่องเกี่ยวกับคอมมูนพอสมควร หากตามหลักแล้วจะไม่มีการจ่ายเงินเป็นรายเดือน ส่วนมากจะจ่ายเป็นวัตถุดิบ ธัญพืช อาหาร แต่ที่นี่มีจ่ายเงินเป็นค่าแรงรายเดือนด้วย... นี่แหละคือสิ่งที่เธอต้องทำความเข้าใจ

"คนที่ทำงานคอมมูน.... เขาให้เลือกได้สองแบบ หากได้รับเงินเดือนจะไม่ได้รับส่วนแบ่งอาหาร แล้วแต่ใครจะเลือกแบบไหน ส่วนตั๋วหรือคูปองอาหาร เขามีแจกทุกครัวเรือนอยู่แล้ว แต่ละครัวเรือนจะได้ไม่เท่ากัน แบ่งออกไปตามจำนวนคน แต่ละอาชีพ มีคูปองรายเดือนและมีคูปองรายปี และมีข้อกำหนดว่าคูปองที่ได้จะใช้ได้เฉพาะเมืองที่เราอยู่เพียงเท่านั้น หากไปเมืองอื่นต้องเปลี่ยนเป็น คูปองทั่วประเทศ แต่อัตราแลกเปลี่ยนก็อาจเสียเปรียบอยู่สักหน่อย" คุณครูบอกรายละเอียดคร่าว ๆ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่ค่อยเจอเด็กอายุเท่านี้ถามอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย

"ครูคะ... โรงเรียนมีทุนการศึกษาบ้างไหมคะ" ในเมื่อรู้ว่าแล้วว่าเยว่หรูคนเก่าเรียนเก่งอยู่แล้ว เยว่หรูคนใหม่ก็ไม่รอช้าที่จะหาลู่ทางและโอกาสให้ตัวเองทันที

"ครูไม่แน่ใจว่าปีนี้โรงเรียนเรามีทุนไหม เดี๋ยวจะสอบถามครูใหญ่ให้ หากมีก็ต้องสอบหรือแข่งขัน เพราะว่าใคร ๆ ก็อยากได้ทุนทั้งนั้น ส่วนเรื่องการเมืองการปกครองมันค่อนข้างละเอียดอ่อนมาก หาอ่านในห้องสมุดได้ แต่รายละเอียดคงมีให้อ่านไม่มากนัก" ยิ่งได้คุย ยิ่งทำให้ครูแปลกใจมากกว่าเดิม จริง ๆ แล้วเขาเคยได้ยินแต่ชื่อของเยว่หรู และรู้ว่าเรียนเก่งจนสอบข้ามระดับชั้นได้ เพิ่งจะรู้วันนี้แหละ... ว่าเด็กหญิงคนนี้ใฝ่หาความรู้จริง ๆ

"ขอบคุณค่ะครู... แล้วหากหนูอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับการเรียนแพทย์แผนจีน หนูหาข้อมูลได้จากที่ไหนคะ" เยว่หรูแทบกลั้นใจถามคำถามนี้ เพราะไม่รู้ว่าในนิยายเรื่องนี้เรียกแพทย์แผนจีนแบบเดียวกับโลกเดิมไหม

"แพทย์แผนโบราณเหรอ" ครูก็ทำหน้าสงสัย... เพราะเรื่องเกี่ยวกับการเรียนหมอเรียนแพทย์นั้นเขาไม่รู้เรื่องเลย

"ค่ะ" เยว่หรูตอบเสียงเบา

"เรื่องนี้ครูไม่รู้เลย เยว่หรูลองไปถามที่โรงพยาบาลน่าจะได้คำตอบที่อยากได้ อยู่ใกล้แค่นี้ ลองไปถามดู แล้วถ้ามีอะไรให้ครูช่วยก็บอกได้ หรือจะให้ครูพาไป" เมื่อเด็กมีความกระตือรือร้น มีหรือที่ครูจะไม่สนับสนุน

หากลูกศิษย์อยากเรียนหมอ นั่นมันเป็นอาชีพที่ดีมาก เพราะเรียนจบมาจะมีแต่คนนับหน้าถือตา คนส่วนมากจะให้ความเคารพอยู่ไม่กี่อาชีพ ทหาร หมอ และครู รวมอยู่ในอาชีพที่คนค่อนข้างเคารพและเกรงใจ ไม่ว่าจะเงินเดือนหรือคูปองสวัสดิการต่าง ๆ ล้วนมีมากกว่าอาชีพอื่น ถึงจะจ่ายตามระดับขั้นหรือตำแหน่ง แต่ก็ถือได้ว่าดีกว่าอาชีพอื่นอยู่ดี

"หนูไปเองได้ค่ะ ขอบคุณครูนะคะที่ช่วยหนู แล้ว... เอ่อ... หนูมีสิทธิ์เบิกอย่างอื่นไหมคะ อย่างพวกนมผง น้ำตาล หรือเสื้อผ้าอะไรแบบนี้" เหมือนจะหมดคำถาม แต่เพราะเธอเรียนดีแล้วยังข้ามชั้นมาเรียนกับรุ่นพี่ได้ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะให้รางวัลกับนักเรียนเรียนดีไหม ถามก่อนเผื่อได้ จะได้ไม่ต้องเสียผลประโยชน์ของตัวเอง

"คือ... บ้านหนูจนค่ะครู เงินที่จ่ายค่าเรียนก็มาจากพ่อที่ทำงานในหน่วยการผลิตของคอมมูนและปู่ที่อยู่ต่างเมือง หนูเลยอยากรู้ว่ามีสิ่งไหนที่พอจะช่วยเหลือที่บ้านได้บ้าง" เมื่อเห็นครูมองนิ่ง ๆ เธอเลยต้องบอกถึงสาเหตุ ที่เธอถามมาทั้งหมดเพื่อที่จะหาลู่ทางช่วยครอบครัวตัวเอง

"เด็กดี... เอาอันนี้ไปยื่นที่ห้องธุรการ ส่วนคูปองอาหารอันนี้สามารถแลกกลับไปกินที่บ้านได้" ครูยิ้มพร้อมกับหยิบคูปองอาหารกลางวันมาให้ประมาณสิบใบ ซึ่งมันแตกต่างจากคูปองอาหารที่นักเรียนได้รับก่อนหน้านี้

"ครูไม่ต้องใช้เหรอคะ แล้วถ้าหนูเอาไปแล้วครูจะเอาที่ไหนล่ะคะ" ถึงจะอยากได้คูปองอาหารที่ระบุให้ห่อกลับบ้านได้ แต่หากเอาไปแล้วครูเดือดร้อนขึ้นมาจะทำยังไง เมื่อเจอครูใจดีกับเธอก็ควรสร้างมิตร ไม่ใช่เอาทุกอย่างที่เขาหยิบยื่นให้ ทั้งที่ใจอยากได้แทบตายก็ต้องข่มใจไว้ หากครูร้ายสักนิดจะรีบคว้าเลย แต่นี่ตั้งใจตอบคำถามและยังแนะนำเธออย่างดี

"ไม่ต้องห่วงครู ของครูยังมี แต่คูปองที่ครูให้มันมีวันหมดอายุ ต้องรีบเอาไปยื่นเข้าใจไหม" เขาหยิบคูปองอาหารอีกจำนวนหนึ่งออกมาให้เยว่หรูดูจะได้สบายใจ เพราะเขายังมีคูปอง ที่ให้เยว่หรูไปนั้นเป็นของภาคเรียนก่อน มันยังใช้ได้แต่มันใกล้จะหมดอายุแล้ว หากเขาเก็บไว้ก็ใช้ไม่ทันอยู่ดี

"ขอบคุณค่ะครู ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ" เยว่หรูรีบกล่าวขอบคุณ สิ่งที่ได้รู้ในวันนี้สามารถทำให้เธอมีลู่ทางที่จะทำอะไรได้หลาย ๆ อย่าง เพื่อให้อนาคตของตัวเองและครอบครัวดีขึ้น...