บทที่ 8 นี่คงเป็นข้อดีของการเป็นนางเอก

บทที่ 8 นี่คงเป็นข้อดีของการเป็นนางเอก

เยว่หรูนั่งรอเวลา... แต่สายตาของเธอก็มองสิ่งต่าง ๆ รอบตัวไปด้วย เธอมองไปทางด้านนอกหน้าต่าง เห็นหลังคาน่าจะเป็นอาคารขนาดใหญ่ แต่เธอมองไม่เห็นทั้งหมดเพราะมีกำแพงกั้นอยู่ หากในยุคนี้มีกำแพงรั้วรอบขอบชิด นั่นหมายถึงสถานที่แห่งนี้น่าจะสำคัญหรือไม่ก็บ้านตระกูลใหญ่ ๆ ส่วนมากคนที่นี่ทำกำแพงบ้านด้วยไม้กันทั้งนั้น แต่เท่าที่ดูก็น่าจะเป็นดินหรือไม่ก็อิฐบล็อก ทุกอย่างที่บอกนั้นเดาล้วน ๆ

ไม่มีอะไรแน่นอนในนิยายเรื่องนี้เลย เดาอีกอย่างกลับเป็นอีกอย่าง อยู่มาเดือนกว่า เรียนรู้มาพอสมควร และจะให้หมอแผนจีนไปมองว่าบ้านนี่ทำด้วยอิฐหรือดินจบเลย เพราะเคยลองแล้ว บ้านทำด้วยอิฐแต่เอาดินมาทาเหมือนฉาบปูนไว้ก็มี อย่าเดาเกี่ยวกับอะไรในนิยายเรื่องนี้เลย...

"นักเรียนทุกคนมาเข้าแถวหน้าห้องก่อน ครูจะได้ตรวจนับและแจกสมุดหนังสือ" ชายสูงวัยที่แทนตัวเองว่าครู เรียกนักเรียนที่อยู่ในห้องทั้งหมดให้ออกไปหน้าห้อง

เยว่หรูลุกขึ้นยืน กระชับกระเป๋าผ้าสะพายบ่าเดินออกไปตามที่ครูเรียก กระเป๋าที่เธอมีนั้นน่าจะมาจากพ่อที่แท้จริงซื้อให้ มันยังดูดีถึงแม้มันจะเก่าแล้ว แล้วเยว่หรูคนเก่าเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าอย่างดี เพราะทุกอย่างที่พ่อจริง ๆ ซื้อให้นั้น... เยว่หรูจะเก็บมันอย่างดี ดูจากกระปุกออมสินไม้ก็เช่นกัน เธอซ่อนมันอย่างดี แต่ที่เยว่หรูคนใหม่รู้เรื่องนี้เพราะในนิยายมีบอกว่า... เยว่หรูนั่งกอดกระปุกออมสินนี้ตลอดทาง ในตอนที่พ่อมารับไปอยู่ด้วย

"แจ้งชื่อแล้วก็มารับหนังสือกันได้เลย" เสียงบอกให้นักเรียนทุกคนรับรู้

เยว่หรูมองทุกคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า มีนักเรียนชายแปดคน นักเรียนหญิงสามคน ไม่แน่ใจว่าจะมีมาอีกไหม แต่ตอนนี้มีนักเรียนเท่านี้ เยว่หรูยืนเข้าแถวเพื่อให้คุณครูตรวจเช็กว่าตัวเองขาดอะไรบ้าง จะต้องซื้ออะไรบ้าง ก่อนจะไปแจ้งชื่อเพื่อรับหนังสือ เยว่หรูต้องคอยชะเง้อมองดูว่าเขาทำกันยังไงบ้าง เพื่อที่จะไม่ทำตัวแปลก ๆ ให้คนอื่นสงสัย

"เยว่หรูนี่เก่งขึ้นทุกปีเลยนะ" เสียงครูเอ่ยชมด้วยรอยยิ้ม

ยังไม่ได้บอกชื่อเลย ครูกลับชม!! แต่เดี๋ยวก่อน ครู... ชมเรื่องอะไรบอกก่อน!! จะให้ดีใจก็ดีใจไม่สุด... เพราะไม่รู้เรื่องเลยได้แต่ส่งยิ้มแห้งไปให้

"นี่คือหนังสือ... ส่วนสิ่งนี้เอาไปเบิกที่ร้านค้าของโรงเรียนได้เลย" ครูยื่นสมุดหนังสือรวมกันทั้งหมด 5 เล่มมาให้ ส่วนในกระดาษมีแจ้งชื่อนักเรียนเกี่ยวกับสิ่งของที่จะให้นักเรียนไปเบิกเองที่ร้านค้าของโรงเรียน ก็มีพวกดินสอ อุปกรณ์การเรียนทั้งนั้นที่ต้องเบิก

"หนูต้องซื้ออะไรไหมคะ" แม่ให้เงินมาแล้ว... แต่ไม่รู้ขาดอะไรนี่แหละ หากบอกว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วมาเข้าร่างเด็กทำไมไม่รู้อะไร... เยว่หรูอยากให้คนคนนั้นมาเป็นเยว่หรูเหลือเกิน ความทรงจำจากร่างเดิมไม่มี... เรียนอยู่ชั้นไหนยังไม่รู้เลย... ค้นทั้งบ้านก็ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าเรียนระดับไหน

สังคมที่นี่กับโลกเดิมแตกต่างกันมาก การเรียนก็เช่นกัน บางอย่างที่ยุค 60 ต้องมี ที่นี่ยังไม่มีเลย หากถามไปคนในบ้านต้องสงสัยแน่นอน ลองนึกภาพตามเลยว่าลูกสาวที่น่ารักมาถามพ่อกับแม่ว่า "ตอนนี้หนูเรียนอยู่ชั้นไหนเหรอคะ" หากเป็นเด็กไม่เกิน 5 ขวบ เป็นคนถามคงไม่มีคนสงสัย แต่นี่แม่นางน้อยเยว่หรูอายุ 14 ปี ถามแบบนั้นมันไม่ได้!! 

"ปีนี้ไม่ต้องซื้อเพราะทางโรงเรียนมีให้ทั้งหมดเลย" ครูตอบพร้อมกับมองหน้าเด็กนักเรียนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตัวเล็กที่สุด... และอายุน้อยกว่านักเรียนคนอื่น ๆ อีกด้วย

"ขอบคุณค่ะ" เมื่อเยว่หรูกล่าวขอบคุณแล้ว... ก็หอบสมุดหนังสือเตรียมกลับไปนั่งที่เดิม

"หากสงสัยก็ถามครูได้นะเยว่หรู ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามได้เลย" ครูยังบอกนักเรียนด้วยรอยยิ้ม

เยว่หรูตอบรับครูแล้วก็เดินไปที่โต๊ะเรียน เมื่อถึงโต๊ะเรียน เยว่หรูก็เริ่มเปิดดูสมุดหนังสือทีละเล่ม สมุดเล่มบางจำนวนสามเล่มมีชื่อเธอติดอยู่ แต่ในหนังสือไม่มีชื่อ หนังสือที่ได้มาเป็นหนังสือเก่า แต่เท่าที่ดูทุกคนก็ได้หนังสือสภาพนี้เหมือนกันทั้งนั้น

"หนังสือต้องคืนหลังจบชั้น" เสียงดังมาจากทางด้านหลังของเธอ

"ขอบใจที่บอกนะ... แล้วถามเกี่ยวกับหนังสือและเรื่องเรียนได้ไหม" เมื่อเยว่หรูหันไปมองก็เจอกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหลังถัดจากเธอ เยว่หรูค่อนข้างแปลกใจ เพราะตอนที่เธอเลือกที่นั่งมันคือที่นั่งหลังสุด... แล้วทำไมตอนนี้ถึงมีที่หนึ่งเพิ่มมาได้...

"ฉันเรียนไม่เก่ง แต่หากเรื่องทั่วไปก็พอตอบได้" เด็กสาวตอบกลับพร้อมกับจ้องหน้าเธอตาไม่กะพริบ

"เยว่หรู... มานั่งข้างหน้าตรงนี้มา" เสียงเรียกดังขึ้นทำให้เยว่หรูหันกลับไปมองทางที่มาของเสียง เลยยังไม่ได้แนะนำตัวกับเพื่อนใหม่เลย

"ค่ะครู" จากตอนแรกว่าจะนั่งหลังสุดนี่แหละจะได้ดูลาดเลาได้สะดวก แต่พอเจอคุณครูเรียกเท่านั้นแหละ... เลยทำให้เยว่หรูหอบหนังสือแล้วเดินไปที่เก้าอี้ทางด้านหน้า แต่ก่อนไป... เธอก็หันไปมองเด็กสาวที่คุยกับเธอก่อนหน้านี้ แล้วก็ส่งยิ้มให้กัน ก่อนที่เพื่อนใหม่ที่ไม่ได้รู้จักชื่อตามมานั่งด้านหลังเธอเหมือนเดิม

พอนั่งที่เรียบร้อยแล้ว... เธอก็เงยหน้าขึ้นฟังในสิ่งที่ครูเริ่มแนะนำ ทำให้เธอได้รู้ในหลาย ๆ เรื่อง ห้องที่เธออยู่ หากเปรียบเทียบกับโลกเดิม... ก็คือชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายนั่นเอง การศึกษาของที่นี่ ชั้นมัธยมปลายมีกำหนดให้นักเรียน เรียนทั้งหมดสองปี

หากเรียนจบชั้นแล้ว สามารถไปเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยได้ทุกแห่งทั่วประเทศ ส่วนเยว่หรูเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอเรียนเก่งจนสามารถสอบผ่านชั้นมัธยมต้น... จนได้มาเรียนกับรุ่นพี่ระดับมัธยมปลาย เยว่หรูจึงเป็นนักเรียนที่มีอายุน้อยที่สุดในชั้นเรียนนี้ และนี่คงเป็นข้อดีของการเป็นนางเอกของเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่นางเองปลอม ๆ ก็ตาม...