บทที่3.เพื่อนคนหนึ่งที่ห่วงใย

ในโลกส่วนตัวที่ฮันน่าสร้างขึ้นทุกอย่างเต็มไปด้วยสีสันและจินตนาการอันไร้ขอบเขต โลกใบนี้คือที่ที่เธอได้หลบหนีจากความเหนื่อยล้าและความโดดเดี่ยวในชีวิตจริง ความสุขเล็กๆ ที่เธอเฝ้ารอทุกสัปดาห์คือรายการ “เพื่อนของเด็กๆ”ที่ออกอากาศช่วงบ่ายของทุกเสาร์และอาทิตย์ซึ่งก็ทำให้เธอว่างจากการทำงานในบ้านตอนเช้าแล้วก็ตั้งตารอราวกับเป็นช่วงเวลาที่พิเศษของเธอ

รายได้เล็กๆ น้อยๆ จากการรับจ้างที่เธอเก็บหอมรอมริบสำหรับไว้เป็นค่าขนมไปโรงเรียนแต่ก็เพียงพอที่จะให้เธอได้ทำสิ่งหนึ่งที่เธอตั้งใจเธอยอมที่จะอดกินขนมเพื่อใช้เงินที่เก็บไว้ซื้อตราไปรษณียากรและซองจดหมายที่เธอตั้งใจเขียนจ่าหน้าซองถึงตัวเองตามผู้ดำเนินรายการได้แนะนำเพื่อให้ทางรายการจะได้ส่งของขวัญให้กับเด็กๆ ทุกคน

ซองเอกสารสีน้ำตาลที่มาพร้อมกับอากรแสตมป์สีสันสดใสถูกส่งมาถึงมือฮันน่า เธอจับมันด้วยมือเล็กๆ ที่สั่นเล็กน้อยจากความตื่นเต้น สายตาจดจ่ออยู่ที่ชื่อของเธอที่เขียนด้วยลายมือบรรจงบนมุมซอง นั่นคือลายมือของเธอเอง... ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่ภายใน จนในที่สุด... สิ่งที่เธอเฝ้ารอคอยก็ปรากฏออกมา ภาพนิทานแสนงดงามพร้อมสมุดระบายสีเล่มเล็กๆ ที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับพระคริสต์ ภาพการเดินทางที่เต็มไปด้วยแสงสว่างและความรักทำให้หัวใจของฮันน่าพองโต สมุดระบายสีและนิทานหลายเล่มนั้นเต็มไปด้วยภาพวาดแสนสวย แต่ละหน้าบอกเล่าเรื่องราวที่ทำให้ฮันน่ารู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่เปิดดู แม้เธอจะยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แต่ความรู้สึกอบอุ่นจากนิทานเหล่านั้นก็ทำให้เธอสัมผัสถึงความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในเรื่องราวราว

ทุกสัปดาห์เธอหย่อนจดหมายลงในตู้ไปรษณีย์นั้นเต็มไปด้วยความหวัง เธอรอคอยคำตอบที่จะกลับมาหาเธอในจดหมายซองเล็กๆ ซึ่งจะเป็นเหมือนของขวัญเล็กๆ ที่เธอเฝ้ารอให้มาถึง

โลกแห่งจินตนาการนี้ดูมีชีวิตขึ้นมา ในใจของเธอรู้สึกเหมือนการรอคอยจดหมายจากเพื่อนคนหนึ่งที่ห่วงใยและรักเธอ แม้จะไม่รู้จักกันจริงๆ สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า เธอซึมซับข้อความในสมุดระบายสีและนิทานเหล่านั้น เรื่องราวที่สอนให้เธอเห็นถึงความงดงามในความรัก ความเมตตา และการให้อภัย เธออาจยังเข้าใจเพียงบางส่วน แต่การที่มีนิทานเล่มนี้คอยอยู่เคียงข้างทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่โดดเดี่ยวเลยแต่น่าเสียดายช่วงเวลาแห่งความสดใสและความหวังได้หมดลง

วันที่ไม่คาดคิดก็มาถึง…

"หนังสืออะไร เต็มโต๊ะเลยฮันน่า" ชายชราผู้เป็นปู่ของฮันน่าถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย ขณะนั้นเขาก้าวย่างเข้าไปใกล้โต๊ะที่เต็มไปด้วยหนังสือเล่มเล็กๆ สมุดระบายสี และภาพนิทานที่เธอได้สะสมมาจากรายการที่เฝ้ารอทุกสัปดาห์ ด้วยสายตาที่มีแต่ความไม่เข้าใจและความกังวล ปู่ย่าของเธอก็ยื่นมือไปเปิดดูด้วยความเครียดในใจแม้พวกเขาไม่เข้าใจในเนื้อหาและปิดใจรับฟังเสียงของฮันน่าเพียงเพราะเห็นสัญลักษณ์ในนิทานหนังสือเป็นสิ่งต้องห้ามในความคิดของพวกเขาเพียงเท่านั้น

ในสังคมชนบทที่ยังคงปกครองด้วยความเชื่อดั้งเดิม การเรียนรู้หรือการอ่านนอกเหนือจากสิ่งที่โรงเรียนสอนนั้นถือเป็นเรื่องต้องห้าม คำว่าผิดแผกคือคำที่ชายชราใช้บอกกับลูกหลานเมื่อพบเห็นสิ่งที่แตกต่างจากที่เขาคิดว่าถูกต้อง ในสายตาของเขา การสะสมความรู้ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการทำมาหากินนั้นเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้

"หนังสือแบบนี้มันไม่ดี ฮันน่า! ไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย" ปู่กล่าวเสียงแข็งมองเธอด้วยสายตาราวกับทำผิดมหันต์ที่แหวกความเชื่อของครอบครัวที่มีมาแต่โบร่ำโบราณและคำพูดเหล่านั้นกลับดังสะท้อนในหูของฮันน่า ทำให้หัวใจของเธอแหลกสลายเมื่อเสียงของชายชราดังขึ้นว่า "เผาทิ้งซะ!" ฮันน่ายืนอึ้งกับคำพูดที่ได้ยินและไม่สามารถห้ามความรู้สึกที่สับสนในใจได้

เธอยืนมองปู่ขนกองหนังสือนิทานที่ราวกับเป็นเพื่อนของเธอเหล่านั้นออกไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจแต่เธอไม่สามารถต่อต้านหรือขัดขืน และสุดท้ายก็ต้องจำใจยอมทำใจ เธอมองตามปู่ย่าของเธอใช้ไฟเผาผลาญสมุดระบายสีและหนังสือที่เคยเต็มไปด้วยความหวังและความฝันของเธอไปอย่างรวดเร็ว ควันสีเทาลอยขึ้นไปในอากาศในขณะที่หัวใจของเธอล้มลงไปพร้อมกับเศษกระดาษที่เผาไหม้จนเหลือแต่เถ้าถ่าน

“ห้ามติดต่อและส่งจดหมายใดอีกนะและห้ามดูรายการนั้นอีกต่อไป”น้ำเสียงดุดันของชายชราที่เป็นเจ้าของบ้านพูดสั่งกับเธอให้อยู่ในโอวาทก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ทิ้งความสับสนและเสียใจไว้ในใจเธอและความรู้สึกของเธอนั้นเสียดายที่จะไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนทางไปรษณีย์อีกต่อไป