บทที่8.เส้นทางที่กำหนด

อาดัมก้าวเข้ามาในห้องที่ดูโอ่อ่า แต่กลับมีบรรยากาศที่เคร่งขรึมจนทำให้เขารู้สึกเหมือนอากาศหนักขึ้นทุกย่างก้าว พื้นพรมหนานุ่มช่วยกลบเสียงฝีเท้าของเขา แต่หัวใจที่เต้นแรงกลับก้องอยู่ในความรู้สึก ราวกับเสียงกลองที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จังหวะไคลแมกซ์

แสงไฟสีขาวนวลส่องลงมาจากโคมระย้าด้านบน ทำให้เงาบางๆ จากเฟอร์นิเจอร์ในห้องทอดลงบนพื้น เจ้าของค่ายเพลงนั่งอยู่ที่เก้าอี้หนังตัวใหญ่ ด้านหลังเป็นชั้นวางหนังสือและรางวัลมากมายที่ประดับอย่างเป็นระเบียบ เขาดูสง่างามแต่ก็น่าเกรงขาม ราวกับราชาผู้ครองอาณาจักร

มือของเขาเคาะปากกากับเอกสารตรงหน้าอย่างเป็นจังหวะ เบา แต่ชัดเจนพอที่จะสร้างแรงกดดันในความเงียบของห้อง ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่อาดัม ราวกับสามารถมองทะลุความคิดในใจของเขาได้ทุกอย่าง

“นั่งลงสิ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้

อาดัมขยับเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม มือของเขากุมกันแน่นบนตัก ขณะที่สายตาพยายามจ้องตรงไปยังเจ้าของค่ายเพลง แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความคิดที่ประดังเข้ามาไม่หยุด ทุกเสียงรอบตัวเหมือนเลือนหาย เหลือเพียงเสียงเต้นของหัวใจตัวเองและความรู้สึกตึงเครียดที่ปกคลุมทั่วทั้งห้อง

เจ้าของค่ายมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ตอนนี้กระแสบอยแบนด์ในเมืองไทยกำลังได้รับความนิยมอย่างมาก” เจ้าของค่ายเริ่มพูดช้าๆ พร้อมเอนตัวพิงพนักเก้าอี้หนังสีดำที่ดูสง่างาม “เรากำลังเตรียมโปรเจกต์ใหญ่ ซึ่งจะเป็นการรวมตัวของเด็กหนุ่มรุ่นใหม่ที่มีความสามารถและเอกลักษณ์เฉพาะตัว และเราอยากได้คุณเข้าร่วมทีมนี้”

“นี่ไม่ใช่แค่โอกาส” ชายคนนั้นพูดต่อ “แต่เป็นเส้นทางที่จะพาคุณไปสู่ชื่อเสียงและอนาคตที่มั่นคง แต่คุณต้องเต็มที่กับสิ่งที่เรากำลังสร้าง คุณจะเป็นสมาชิกที่โดดเด่นที่สุดในโปรเจกต์นี้ และผมมั่นใจว่าโปรเจกต์นี้จะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน”

อาดัมพยักหน้าเบาๆ แต่ในใจยังคงมีคำถาม เขารู้ดีว่านี่คือข้อเสนอที่ไม่อาจปฏิเสธได้ง่ายๆ แต่มันก็หมายถึงการละทิ้งความฝันอีกด้านหนึ่งคือการได้ร้องเพลงกับพ่อ

“คุณพร้อมที่จะตอบตกลงหรือยัง?” เจ้าของค่ายถาม น้ำเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความกดดัน

อาดัมนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาสะท้อนถึงความมั่นใจก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ขอบคุณสำหรับโอกาสนี้ครับ มันเป็นข้อเสนอที่ยิ่งใหญ่ และผมรู้ว่ามันอาจเปลี่ยนชีวิตผมได้ แต่ผมขอปฏิเสธครับ"

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องดูเหมือนหยุดนิ่ง เจ้าของค่ายเลิกคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากความคาดไม่ถึง

“คุณรู้ใช่ไหมว่าคุณกำลังทิ้งโอกาสที่ไม่ได้มาง่ายๆ?”

อาดัมพยักหน้า รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ผมรู้ครับ แต่ความฝันของผมไม่ใช่แค่การเป็นส่วนหนึ่งของโปรเจกต์ใหญ่ ผมอยากเริ่มต้นในแบบที่ผมเชื่อ และสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับผมคือการได้ร้องเพลงกับพ่อ มันอาจไม่ใช่เส้นทางที่ดูยิ่งใหญ่ในสายตาคนอื่น แต่มันคือความฝันที่ทำให้ผมรู้สึกเป็นตัวของตัวเองที่สุด”

แต่เจ้าของค่ายเพลงกลับเน้นย้ำถึงภาพลักษณ์ของอาดัมในฐานะ “ลูกครึ่ง” ซึ่งกำลังเป็นกระแสหลักในวงการบันเทิงของไทยอาดัมรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พวกเขาเลือกเขา แต่เป็นเพราะเขาเหมาะกับแผนการตลาดของค่าย เขารู้สึกเหมือนถูกมองเป็น "ภาพลักษณ์" มากกว่าศิลปินตัวจริง

"ถ้าคุณเข้าร่วมโปรเจกต์นี้" เจ้าของค่ายพูดก่อนที่เขาจะเดินออกมา "คุณจะได้อยู่ในสายตาของทั้งประเทศ แต่เราต้องการให้คุณเต็มที่กับสิ่งที่เราสร้าง คุณต้องเป็นส่วนหนึ่งของแนวทางที่เราวางไว้... ไม่ใช่แค่ร้องเพลงเพื่อใครคนใดคนหนึ่ง"

คำพูดนั้นดังก้องในหัวของอาดัมขณะเดินออกมา เขารู้ดีว่าโอกาสนี้ยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่เขาก็อดคิดถึงพ่อไม่ได้ เขาอยากให้เพลงแรกของเขามีความหมาย และการร้องเพลงคู่กับพ่อจะเป็นสิ่งที่ทำให้ความฝันของเขาสมบูรณ์

ขณะที่เขาก้าวออกจากห้อง หัวใจของอาดัมเบาโหวง ความกังวลที่เคยมีเริ่มจางหาย เขาหันไปมองประตูที่ปิดลงเบื้องหลัง รู้สึกถึงทั้งความหนักแน่นและอิสระในเวลาเดียวกัน

เขาเดินออกไปยังโถงใหญ่ แสงไฟสีขาวนวลสะท้อนกับพื้นหินอ่อนเป็นเงาวาว มุมหนึ่งของห้อง พ่อยืนรออยู่ด้วยท่าทีสงบนิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เมื่ออาดัมเดินเข้าไปหา พ่อเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ราวกับกำลังรอคำตอบที่ไม่มีคำถาม

อาดัมยิ้มบางๆ พยักหน้าให้เบาๆ รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง “เราหมดเวลาที่นี่กันแล้วครับพ่อ”

พ่อมองลูกชายอย่างเข้าใจ ก่อนพยักหน้ารับ ไม่มีคำถามหรือคำตำหนิใดๆ มีเพียงมืออันอบอุ่นที่ยื่นมาแตะบ่าลูกชายอย่างแผ่วเบา “ไปกันเถอะลูก”

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันออกจากตึกสูง แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านกระจกหน้าต่างขนาดใหญ่ของล็อบบี้ สาดลงมาบนพื้นเบื้องหน้าพวกเขา ก้าวเดินของทั้งคู่มั่นคงและเรียบง่าย ไม่มีความรู้สึกเสียดายต่อโอกาสที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง มีเพียงความมั่นใจในเส้นทางใหม่ที่พวกเขากำลังจะสร้างไปด้วยกัน

แต่ในคืนที่เงียบสงบ…

แสงไฟสลัวจากโคมเล็กๆ บนโต๊ะข้างเก้าอี้ทอดเงาอ่อนๆ ไปทั่วห้อง อาดัมนั่งอยู่บนโซฟาข้างพ่อ เสียงลมเบาๆ จากหน้าต่างที่เปิดไว้ยิ่งทำให้บรรยากาศสงบ ในใจของเขายังคงเต็มไปด้วยความสับสน

“พ่อ...” อาดัมเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก “ผมกลัวว่าถ้าผมเลือกทางนี้ ผมจะไม่ได้ทำเพลงกับพ่ออย่างที่เราวาดฝันไว้”

พ่อของเขามองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ชีวิต เขายื่นมือไปจับบ่าของลูกชายแน่นพอที่จะส่งกำลังใจ

“ลูก อะไรที่ลูกอยากทำก็ทำเถอะ พ่อเชื่อว่าลูกจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง พ่อไม่ไปไหนหรอก เรามีเวลาเสมอที่จะทำเพลงด้วยกัน ขอแค่ลูกทำทุกอย่างด้วยใจของตัวเองก็พอ”

คำพูดของพ่อเหมือนแสงไฟเล็กๆ ที่ส่องนำทางในความมืดมิด อาดัมนั่งนิ่ง มองพ่อด้วยดวงตาที่สะท้อนทั้งความซาบซึ้งและความสับสน เขารู้ว่าคำตอบที่เขาจะเลือกไม่เพียงเปลี่ยนชีวิตของเขา แต่มันยังหมายถึงเส้นทางที่เขาและพ่อจะก้าวเดินร่วมกัน

ในความเงียบที่ล้อมรอบ มีเพียงหัวใจของอาดัมที่เต้นเป็นจังหวะชัดเจน เขาครุ่นคิดถึงทุกสิ่งที่ผ่านมา พร้อมรู้ว่าไม่ว่าทางไหนที่เขาเลือก มันจะเปลี่ยนอนาคตของเขาตลอดไป