EP.7 ตัดใจ

“ก็เห็นยุ่งๆ เลยไม่ได้บอกใครเลย ทั้งพ่อทั้งพี่ภัค”

“สวัสดีค่ะพี่ภัค สบายดีใช่ไหมคะ” บุญญาพรเอ่ยทักทายพี่ชายเพื่อน

“พี่สบายดี บิวเองก็ดูดีเหมือนเดิมเลยนะ ว่าแต่จะมาพักกันกี่วันล่ะ” ภคภัทรเอ่ยถาม มือก็หยิบจับข้าวของโดยไม่ร้องขอให้ใครช่วยเหลือ แต่สองสาวเห็นเช่นนั้นก็พากันกุลีกุจอช่วยกันขนอาหารไปยังห้องครัว

“พรีมหยุดหกวันค่ะ ส่วนบิวลาต่ออีก รวมวันหยุดแล้วก็ราวๆ ครึ่งเดือนนั่นแหละ”

คนตัวโตเลิกคิ้วสูง ขณะวางของแล้วเดินตรงไปยังอ่างล้างมือ ทุกการกระทำของเขาเป็นไปอย่างธรรมชาติไม่ขัดตา ดูคล่องแคล่ว ทะมัดทะแมงน่ามอง

บุญญาพรกะพริบตาถี่ กระแอมเบาๆ ในลำคอ เพิ่งรู้ตัวว่าตั้งแต่เพื่อนรักสะกิดให้คิดถึงพี่ชายในอีกแบบหนึ่ง หล่อนก็เผลอลอบมองเขาอย่างพิจารณาเสียบ่อยครั้งตั้งแต่พบหน้ากันอย่างมีนัยสำคัญในความคิด

“บิวหยุดนานเลย ว่าแต่มีแพลนจะไปเที่ยวที่ไหนต่ออีกไหม” เขาหันมาถามเพื่อนของน้องสาวขณะเช็ดมือ จากนั้นก็เดินมาหยุดลงตรงเคาน์เตอร์แบบฝรั่ง ซึ่งมีอาหารสดที่ช่วยกันขนขึ้นมาวางเอาไว้มากมาย

“ยังเลยค่ะ พี่ภัคพอจะมีที่แนะนำบ้างไหมคะ” หญิงสาวถามพลางยิ้มให้ชายหนุ่ม คนตัวโตทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มแหย

“บ้านพี่ไม่มีที่ท่องเที่ยวอะไรเด่นๆ ก็เลยไม่รู้จะแนะนำยังไง อย่างดีก็มีวัด แต่ดูแล้วบิวคงไม่ค่อยชอบเข้าวัดเท่าไร” คำตอบแกมกระเซ้าของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวเผลอค้อนออกไปเบาๆ ส่วนพรรษาหัวเราะคิกอย่างขบขัน

“แหม พี่ภัคก็พูดเกินไป บิวก็เข้าวัดเข้าวากับเขาได้เหมือนกัน แค่ไม่ค่อยได้เข้าเท่านั้น”

ภคภัทรยิ้มขัน จากนั้นจึงลำเลียงอาหารสดเก็บเข้าตู้เย็น ขณะเดียวกันก็ลอบสังเกตเพื่อนรักของน้องสาวไปพลาง เขาเองรับรู้เรื่องราวอย่างละเอียดของหล่อนจากพรรษา ได้แต่รู้สึกเห็นใจอยู่เงียบๆ กระทั่งน้องสาวเดินไปเข้าห้องน้ำ สองหนุ่มสาวที่ช่วยกันทำกับข้าวจึงอยู่ด้วยกันตามลำพังเป็นครั้งแรก

ชายหนุ่มมองเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มเป็นระยะ ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก แต่บุญญาพรที่รู้ตัวว่าถูกมองเริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะทำตัวไม่ถูกจึงเอ่ยออกมาในที่สุด

“พี่ภัคมีอะไรจะพูดกับบิวหรือเปล่าคะ”

คนถูกจับได้ว่าแอบมองชะงักมือที่กำลังหั่นผักลง ดวงตาคมกริบเหลือบมองเพื่อนของน้องสาวแวบหนึ่งก่อนจะยิ้มบางๆ

“พี่รู้เรื่องของบิวกับตฤณแล้ว เสียใจด้วยนะ”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวเม้มปากเข้าหากัน รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ ก่อนจะส่ายหน้ายิ้ม พยายามข่มกลั้นน้ำอุ่นๆ ที่เอ่อหน่วยตาไม่ให้ไหลลงมา

“บิวไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ”

สายตาสีเข้มที่มองหญิงสาวอยู่นั้นรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด เขามองหล่อนอย่างเห็นใจ ก่อนจะตัดบท

“อะไรที่ไม่ดีก็ตัดใจทิ้งๆ มันไปบ้างก็แล้วกันนะ ถือเสียว่าเพื่อเปิดรับสิ่งที่ดีกว่าที่กำลังจะเข้ามาในวันปีใหม่” เขายิ้มให้หล่อนอย่างปลอบใจ ขณะที่หญิงสาวสบตาเขานิ่ง มีแววรื้นออกมาจากนัยน์ตาคู่งาม ก่อนจะพยักหน้ายิ้มพลางยกมือขึ้นเช็ดหางตาไปพลาง

“ค่ะ บิวก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ว่าแล้วต่างคนจึงต่างยิ้มออกมาอีกครั้ง พรรษาแอบมองพี่ชายกับเพื่อนคุยกันอยู่สักพัก จึงก้าวเข้าไปสมทบ