บทที่ 2-2-ไม่ทันตั้งตัว (2)

ทั้งนิรมลและเอกภพหายไปหนึ่งเดือน เพราะไปติดต่อกับมหาวิทยาลัยเพื่อยื่นจบการศึกษา และทั้งคู่ก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้งในวันที่เข้ามาทำงานวันแรก

ติ๊ง...

เสียงลิฟต์ดังขึ้นที่ชั้นหนึ่ง พนักงานบริษัทที่ยืนรออยู่ต่างก็เดินเข้าไปในลิฟต์ ในตอนนั้นทุกคนยืนเบียดเสียดกันเข้าไปในสถานที่แคบๆ ไม่มีใครมองหน้าใคร

“รอด้วยค่ะ...”

เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับวิ่งเข้ามาในลิฟต์นั้น แต่เมื่อเธอก้าวเข้าไป ก็มีเสียงดังเกิดขึ้น

ตืด...

“น้ำหนักเกินแล้ว น้องรอไปรอบหน้าก็แล้วกันนะ”

พี่คนหนึ่งพูดขึ้น นิรมลก้มหัวให้แล้วออกมายืนรอด้วยความเซ็ง

“โธ่เอ๊ย อุตส่าห์รีบวิ่งมาแล้วเชียว แล้วนี่จะขึ้นไปสแกนนิ้วทันไหมเนี่ย”

นิรมลก้มมองนาฬิกาและหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา โดยไม่ได้สนใจมองรอบข้างว่าจะมีใครมายืนอยู่ด้วยหรือไม่ เธอคงจะยืนเล่นอยู่อีกนานกว่านี้ หากไม่มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง

“ไม่คิดจะรีบเข้างานหรือไง หรือว่าอยากจะมีประวัติมาทำงานสายตั้งแต่วันแรก”

นิรมลหันหน้าไปมอง เธอก็ได้พบกับเอกภพ เขามีรูปร่างสูงกว่าเธอ ผิวเข้ม วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินแขนยาว ผูกเนกไท ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากกว่าเมื่อครั้งที่เขาสวมใส่ชุดนักศึกษา

“ลิฟต์ยังไม่มานี่นา ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็เป็นนายนี่เอง”

เอกภพไม่พูดอะไรต่อ เขากดลิฟต์แทนเธอที่ไม่ได้กดไว้ ทำให้นิรมลร้องอุทานอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้

“ถึงว่าสิ...ทำไมลิฟต์ไม่ลงมาสักที ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย”

“เกือบเก้าโมงแล้ว รีบขึ้นไปเถอะ”

ทั้งนิรมลและเอกภพขึ้นไปทำงานได้ทันเวลา พวกพี่ๆ คนอื่นในแผนกต่างต้อนรับน้องใหม่เป็นอย่างดีด้วยการนำแฟ้มงานมาให้ทำและสอนงาน ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างยุ่งกับงานจนกระทั่งถึงเวลาพักกลางวัน

“อ้าว อาหารของนายล่ะ”

นิรมลทักทายเอกภพ เมื่อเห็นเขายืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์อาหาร เอกภพหยิบอาหารมาแล้วกวาดสายตามองไปทั่ว นิรมลพอเดาได้ว่าเขาน่าจะกำลังหาที่นั่ง เธอจึงพูดชวนให้เขามานั่งด้วยกัน

“ถ้านายไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าว ไปนั่งกับฉันก็ได้นะ มาทางนี้สิ”

นิรมลเดินนำหน้า เอกภพพยักหน้าแล้วเดินตามไปนั่งด้านตรงกันข้าม ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ

“งานเป็นยังไงบ้าง แผนกของนายงานเยอะไหม”

เอกภพพยักหน้า “เยอะสิ งานของเธอล่ะ”

นิรมลพยักหน้ารับ

“เดือนนี้มีแค่เราสองคนที่เข้ามาทำงานใหม่ อีกหน่อยเราสองคนคงได้เจอกันบ่อยๆ”

“ทำไมล่ะ?”

เอกภพถามด้วยความสงสัย ทำให้นิรมลถอนหายใจกับความไม่รู้เรื่องของเขา นอกจากเรื่องคอมพิวเตอร์

“โธ่! นายไม่รู้เลยหรือไงว่าพี่ๆ ในแผนกเขาใช้ให้น้องใหม่คอยติดต่อประสานงานระหว่างแผนก จะได้รู้จักว่าใครเป็นใครไงล่ะ รับรองได้ว่าเดี๋ยวรุ่นพี่ก็จะใช้ให้นายไปติดต่อใครต่อใครแน่ๆ”

สิ่งที่นิรมลพูดเป็นความจริงทั้งหมด เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นเอกภพมาทำงาน รุ่นพี่ในแผนกให้เขาไปตรวจสอบเครื่องคอมพิวเตอร์ให้กับแผนกอื่นๆ ที่ยื่นคำร้องให้ไปช่วยดูเครื่องหรือติดตั้งโปรแกรมที่จำเป็นให้ เอกภพขมวดคิ้วเมื่อเห็นรายชื่อคนที่เขาต้องไปติดต่อจำนวนห้ารายด้วยกัน

“ผมต้องไปทั้งหมดนี่เลยเหรอครับ”

“ใช่สิ งานง่ายๆ แค่ไปดูคอมพิวเตอร์แค่นั้นเอง ทำเสร็จแล้วก็อย่าลืมให้เขากรอกแบบประเมินออนไลน์มาให้ด้วยละ”

เอกภพไปจัดการดูเครื่องคอมพิวเตอร์ให้ตามรายชื่อ คนแรกให้เขาช่วยลงโปรแกรมงานให้ ส่วนคนที่สองเครื่องเปิดไม่ติด เขาก็ไปจัดการให้จนสามารถเปิดเครื่องติด และไปดูคนที่สาม...คนที่สี่...จนกระทั่งถึงคนสุดท้าย เขาได้ไปลงโปรแกรมงานให้กับนิรมล ยิ่งได้เจอหน้าเจ้าของเครื่องแล้ว นั่นยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างกว่าเดิม

“ตอนแรกเราก็ว่าชื่อคุ้นๆ คิดอยู่ว่าใคร ที่แท้เป็นเธอนี่เอง”

นิรมลยิ้มให้ นึกแปลกใจที่เห็นเอกภพอยู่ที่แผนกของเธอ จึงถามเขาด้วยความสงสัย

“แล้วนายมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ เอ๊ะ...หรือนายจะมาลงโปรแกรมงานให้ฉัน”

เอกภพพยักหน้า “ใช่ เธอเรียกเราว่าหนึ่งก็ได้”

“ได้...นายเรียกฉันว่านิวเถอะ”

นับจากวันนั้น ทั้งสองคนก็ดูสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่เพิ่งเรียนจบใหม่ วัยใกล้เคียงกันเอกภพไม่ค่อยพูดจากับใครมากนัก ยกเว้นการคุยเรื่องงานเท่านั้น นั่นยิ่งทำให้นิรมลพยายามชวนเขาพูดคุยหรือชวนไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ จนเรียกว่าเป็น ‘เพื่อนสนิท’ เพียงคนเดียวของเอกภพมาหลายปี จนกระทั่งพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นมาเป็น ‘แฟน’

แต่...การเป็นแฟนกันระหว่างนิรมลและเอกภพ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนดูจะเป็นไปด้วยความราบเรียบไม่หวานชื่นอย่างคู่อื่น ถึงจะมีชื่อเล่นที่เรียกกันสองคนว่า ‘จิ๋ว’ กับ    ‘บีซี่’ ก็ตาม

ชีวิตในแต่ละวันของเอกภพ แทบจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองกับนิรมลมากนัก เพราะต่างคนต่างทำงาน หากเขาอยู่บริษัทจนเย็นค่ำ นั่นคือเป็นการทำงานล่วงเวลามากกว่าใช้เวลากับเธอ

หากวันไหนไม่ได้ทำงานตอนเย็นหรือวันเสาร์อาทิตย์  เอกภพจะต้องรีบกลับบ้านตามคำสั่งของแม่ที่ดูจะหวงแหนลูกชายคนเดียวเสียมากกว่า

“บีต้องรีบกลับบ้านไปดูแลแม่กับน้อง ได้ยินแม่บ่นๆ ว่าปวดขาไปหมด อาจจะต้องขับรถพาไปจ่ายตลาดด้วย”

“เอาเถอะ ถ้าอย่างนั้นบีขับรถกลับดีๆ นะ”

นิรมลพูดอย่างนั้น เพราะไม่ต้องการรั้งเอกภพไว้ให้อยู่กับเธอคนเดียว เพราะรู้ว่าเขายังมีภาระหน้าที่อีกหลายอย่าง หญิงสาวเคยไปเยี่ยมแม่และน้องสาวมาแล้ว เหมือนกับที่เขาเคยไปพบพ่อแม่และน้องสาวของเธอที่บ้านนครปฐม

หญิงสาวดูไม่ออกหรอกว่าแม่ของเอกภพชอบเธอหรือไม่ แต่เธอก็ไม่อยากจะขัดขวาง หากแม่ของเขาต้องการให้ลูกชายกลับบ้านเร็ว หรือจะต้องไปซื้อของเข้าบ้าน อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ไปเหลวไหลหรือไปทำอะไรไม่ดี