Chapter 6

Seraphina Amara's POV:

Kinuha ko ang cellphone kong nakapatong sa istante, halos manginig ang mga daliri ko habang hinahanap ang numero ni Mr. Sylvara. Wala na akong magagawa kundi tanggapin ang aking alok.

Pagka-dial ko, hindi pa man natatapos ang pangatlong ring ay agad niya itong sinagot—parang alam na niyang ako ang nasa kabilang linya.

"What can I help you with, Ms. Amara?" malamlam ang boses niya sa kabilang linya, garalgal na parang kagigising lang. Pero sa tono niya, parang wala siyang maalala—o baka naalala niya pero nang-iinis lang siya.

"P-Pumapayag na ako...n-na maging..."

"My fucktoy?" He said with a laugh, "Changed your mind?" I knew he was pleased because I had finally given in and agreed to be his plaything.

"Oo, p-pumapayag na ako," sambit ko, ramdam ko ang pagkalabog ng aking puso sa dibdib—napapaisip kung tama ba ang desisyong pinili ko. Para akong hinahatak ng dalawang tinig sa loob ko—isa ay nagsasabing ito na ang simula ng aking pagkabihag.

"I'll send a car for you later. Meet me at the mansion, 7 pm, and...wear your favorite little black dress." Saglit akong natigilan dahil sa kaniyang sinabi. Paano niya na laman na may favorite black dress ako?

"Oh...I almost forgot...bumili ka ng condoms. XL. Uubusin natin iyon," Namilog ang aking mga mata dahil sa kaniyang sinabi. XL? Ganoon kalaki??

"W-Wait, seryoso ka?" nauutal kong tanong.

"Do I sound like I'm joking?" aniya, kahit hindi ko man nakikita ang kaniyang mukha ay alam kong nakangisi siya. Napalunok ako, hindi ko alam kung matatakot ba ako o maa-excite.

"H-Hindi po...Mr. Sylvara."

"Good... don't forget, Ms. Amara—black dress... condoms. XL. I'll wait at the mansion at 7 pm." His tone was sharp, commanding—no room for argument.

Pagkatapos niyang sabihin iyon, agad niyang pinutol ang tawag, na para bang siya lang ang may karapatang magpasiya kung kailan matatapos ang usapan.

Naiwan akong tulala, nilalamon ng katahimikan, habang naglalaro sa isip ko ang bawat salitang binitiwan niya—XL. Ganoon kalaki? Ganoon siya ka-intense?

Kakayanin ko ba siya...o siya ang kakain sa akin ng buo?

Agad kong hinalukay ang aking kabinet para hanapin ang itim na damit na tinutukoy ni Mr. Sylvara. Nang makita ko ito, napalunok ako—isang itim na mini dress na dumidikit sa bawat kurba ng aking katawan, tila pangalawang balat.

Ang manipis na mga strap nito ay bahagyang nakasabit sa aking mga balikat, at ang tela ay kumikislap nang bahagya sa ilalim ng ilaw. Sapat ang ikli nito para mang-akit, sapat ang sikip para tuksuhin, at sapat ang kabanguhan sa bawat detalye para mawalan ng hininga ang sinumang tumingin.

Napatingin ako sa orasan—8:00 a.m. pa lang. May oras pa naman ako para mag-ayos. Teka...bakit nga ba ako nagmamadali?

Maaga pa, at alas-siyete pa naman ng gabi ako susunduin ng driver ni Mr. Sylvara.

Napahiga ulit ako sa kama, nasa aking kamay pa rin ang damit na isusuot ko mamayang gabi, pero bago pa ako makapikit, biglang tumunog ang cellphone ko. Napaigtad ako sa gulat at agad kong kinuha iyon sa gilid ng kama. Pagtingin ko sa screen—Bayot.

Agad kong sinagot ang tawag.

"Napatawag ka?" tanong ko, habang pilit pinapakalma ang boses kong paos pa sa antok.

"Hoy, baliw! Nasaan ka na?!" sigaw ni Lyra sa kabilang linya. "May klase pa tayo ngayon, uy! Akala mo siguro Sabado na, no? Magising ka! Beyernes pa lang!"

Napamulagat ako, mabilis na napaupo sa kama. "Wait... ano?! Beyernes?! Late na naman ako! Papunta na ako sa school!"

"Bilisan mo, baliw! May quiz!" sigaw ni Lyra sa kabilang linya.

Parang biglang nagising lahat ng kalamnan ko sa sinabi niya. Napasigaw ako sa inis at gulat. "Ha?! May quiz?! Gagi, bakit hindi mo agad sinabi!"

Mabilis akong tumayo, halos matalisod pa sa kumot. May quiz! May quiz!

Ulit-ulit iyon sa isip ko habang nagmamadali akong magbihis.

Grabe, parang gusto kong sampalin ang sarili ko—exam week na pala sa Lunes!

"Ano ba itong buhay estudyante na ito...ang dami-dami kong problema," bulong ko habang pilit inaayos ang buhok kong parang gubat. Hindi na ako naligo dahil wala na akong oras. "Kung sino man nag-imbento ng quiz, gusto ko siyang kausapin ng masinsinan."

Nang matapos na akong magbihis, napansin ko si Isolde na nakaupo sa may pintuan, nakatitig sa akin gamit ang mga matang parang mangungumbinsi.

Alam ko na agad kung ano ang ibig sabihin nun-gutom na naman siya.

"Hay, Isolde..." Sambit ko habang tinitingnan ang lalagyan ng pagkain niya. Wala na. Pati 'yung tira sa ref kagabi, naubos ko na. Napakamot ako sa ulo.

"Ming, punta ka muna sa boyfriend mo, ha? Baka bigyan ka niya ng pagkain," sabi ko sabay ngiti.

Pero imbes na umalis, lalo lang siyang tumitig sa akin, iyong tingin na parang sinasabi, 'ikaw talaga, walang kwentang hooman.'

"Ay naku, huwag mo akong titigan ng ganyan," sabi ko habang sinusubukang isuot ang sapatos. "Kung marunong ka lang magluto, matagal ka nang busog."

"Meow..." Ang malambot na tinig ni Isolde ay nagpangiti sa akin. Napatingin ako sa kaniya—nakaupo siya sa may pinto, kumikindat pa na parang may hinihinging pabor.

"Nagpapa-cute ka na naman, ha?" sabi ko, sabay kamot sa ulo niya. "Alam mo talagang mahina ako sa ganyan."

Ngumiti ako at napailing. "Isasama na lang kita sa school. Pero ha, behave ka dapat. Bawal maghabol ng ibon sa campus."

Sumagot siya ng isa pang mahinang, "Meow..." at kung tama ang pagkakarinig ko, parang oo ang ibig sabihin nun.

"Halika na, dahil late na ako!" sigaw ko habang mabilis na sinisiksik ang notebook sa bag.

Agad kong hinila si Isolde papalabas ng apartment, pero syempre, gaya ng dati, ayaw niyang magpadali. "Isolde, bilis!" sabi ko, pero tumigil lang siya sa gitna ng hallway at tumingin sa akin, nakataas pa ang buntot na parang nag-aattitude.

"Ano? Sasama ka ba o hindi? Kasi kung hindi, dito ka na lang—wala kang kasama, at wala ka ring makakain."

"Huwag ka nang arte diyan," Saad ko habang binubuksan ang pinto. "Kung hindi pa kita love, iniwan na kita sa ref." Hinila ko nalang si Isolde dahil ayaw niya talagang gumalaw.

Pagkalabas namin, sinalubong ako ng malamig na hangin at sikat ng araw. Pinagmasdan ko si isolde—kalmado lang, parang walang pakialam sa oras, habang ako naman ay parang contestant sa The Amazing Race. "O nga naman, pusa nga naman." Dahil sa dami ng mga iniisip ko, nakalimutan ko na biyernes pa pala ngayon.